Eerlijk is eerlijk. Voordat het WK begon, was ik nog niet zo in de stemming voor voetbal. ‘Ik kijk Nederland, een beetje Italië en dan houdt het wel op,’ riep ik nog tegen mensen. Oh boy, was i wrong. Ik ben namelijk nu bevangen door ‘t virus dat ‘t WK heet.
En nee, dat komt niet alleen doordat ‘t Nederlands elftal ‘t goed doet. Oké, het helpt natuurlijk wel mee. Maar ik zou ook nog steeds kijken als Nederland er al uit had gelegen.
Iedere dag voetbal kijken heeft nogal wat. Het is zelfs een tikje verslavend. En dus zit ik – tot mijn eigen grote verbazing – ook naar landen als Zwitserland en Nigeria te kijken, vond ik ‘t oprecht jammer dat Chili, Engeland en Italië eruit lagen en kan ik nog steeds gniffelen als Duitsland ‘t niet zo goed doet als verwacht.
Dit vindt mijn vriend overigens helemaal niet erg. Dat is een voetballiefhebber. Een echte. Als Nederland speelt, steekt hij zich in een oranje outfit en staat-ie te brullen voor de tv. Dat doe ik dan weer niet. Komt ook deels omdat ik denk dat ik het jinx door iets oranje of rood-wit-blauw ( het bovenstaande jurkje op de foto telt voor mij dan ook niet) aan te trekken.
Meestal verliest Nederland dan. Niet gezellig.
En dus zit ik in mijn gewone kloffie op de bank. Drankje erbij, katten op de schoot ( die ons geschreeuw en getier vakkundig negeren) en de tv aan. Mijn peuter van bijna twee dribbelt er vrolijk tussendoor. Al wordt die nu ook aangestoken door het voetbalvirus. ‘BAL!’ en ‘GOAL’ roept ze als er een voetbalwedstrijd op het tv-scherm verschijnt.
We zijn een soort van Oranje familie geworden. Maar net niet helemaal. Want nee, we hangen geen oranje vlaggetjes op. En nee, we steken geen vuurwerk af als Nederland wint. Wat we wel doen? Juichen natuurlijk. En kijken. Want ik was vergeten hoe leuk het ook alweer is om naar spannende voetbalwedstrijden te kijken.
Gelukkig zit ik er net op tijd weer in. Was ‘t ieder jaar maar WK.
Afbeelding: DeOndernemer.nl/Flagdress
Geef een reactie