Mijn telefoon is aan diggelen, mijn voeten trekken weer wat bij van de vermoeidheid en in gedachten neurie ik nog mee met de muziek. De eerste dag van North Sea Jazz was geweldig. Mag ik terug?
North Sea Jazz
Want ja, ik was dit jaar weer op North Sea Jazz. Zoals ieder jaar. Sinds 1999 ben ik er – op een paar uitzonderingen na – bij. Met dank aan de fijne muziek, de goede artiesten, de sfeer en het goede eten en drinken. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Dat vinden veel mensen met mij.
Erg druk
Al was het dit jaar wel érg druk. Op sommige momenten was het té druk. Zo heb ik nog nooit meegemaakt dat mensen op ‘t punt stonden met elkaar op de vuist te gaan. Dat gebeurde gelukkig allemaal niet, maar het viel wel op dat er dit jaar toch een aantal opgefokte, dronken mensen rond liepen. En die waren d’r anders eigenlijk niet.
Publiekstrekkers
Dat heeft misschien ook te maken met ‘t feit dat North Sea Jazz steeds populairder wordt. Gezien de line-up van dit jaar ook volstrekt logisch. Op vrijdag waren daar onder meer Gregory Porter, Robin Thicke en Pharrell Williams. Op zaterdag kon je genieten van iemand als Ibrahim Maalouf en Stevie Wonder en hallo – op zondag treden onder meer Chic onder leiding van Nile Rodgers en Outkast op. En dat zijn alleen nog maar de grote publiekstrekkers.
Geen wonder dat North Sea Jazz hartstikke uitverkocht was. Meer dan uitverkocht. Het leek erop alsof er iets teveel kaarten de deur uit waren gegaan. Maar hé, ik hou op met zeuren. Leuk was ‘t namelijk wel. Wat zeg ik, het was weer bal …
North Sea Jazz op vrijdag 11 juli
Dit keer was ik d’r op de eerste avond. Eens wat anders, want normaal gesproken zijn zaterdag en/of zondag favoriet. Maar eerlijk is eerlijk, dit keer trok de line-up trok mij over de streep. Gregory Porter? Check. Paloma Faith? Heel benieuwd. Robin Thicke. Hoera! Pharrell? Must see!
Robert Glasper
Van tevoren had ik op de ultrahandige North Sea Jazz app de route uitgestippeld. Hartstikke leuk. En daarom begonnen we bij het Robert Glasper Experiment at optrad met het Metropole Orkest. Aangezien ik zijn album Black Radio grijs draai ( dank je wel radio 6), was ik heel benieuwd. Vooral omdat ook gastmuzikanten als Bilal en Lala Hathaway zouden optreden.
Ik was blij dat ik er stond. Oké, het geluid was wel erg – ehm – ==luid, maar Robert Glasper en het Metropole Orkest speelden de pannen van het dak. Zijn band bleek zo mogelijk nog beter en Bilal en Lalal Hathaway kwamen er met gemak bovenuit. Maar het hoogtepunt? Dat was toch wel de bewerking van ‘Smells like Teen Spirit’ van Nirvana. Om heel enthousiast van te worden.
Een nadeel? Ik was zo enthousiast dat ik tijdens het filmen mijn telefoon liet vallen. Ik kan je vertellen: mijn telefoon kan dus niet vliegen. Resultaat? Een beeldscherm dat niets meer deed. Dag telefoon, dag app, dag verslaving aan sociale media. En tot mijn eigen verbazing kon het mij niet veel schelen. Herinneringen zitten in je hoofd, niet per se in je telefoon.
Bij gebrek aan filmpjes tijdens ‘t optreden, even een video:
Bootsy Collins en Sheila E.
En daarna was ‘t hollen naar Bootsy Collins en zijn band in de grote Nile zaal. We hebben effe zijn lichtgevende gitaar in de vorm van een rode ster bewonderd, hebben mee gefunkt en gingen daarna snel wat eten. Sheila E. zou namelijk daarna optreden. Die kan je nog kennen uit de jaren tachtig toen ze monsterhits scoorde. Met dank aan Prince. Hier heb je The Glamorous Life:
Een bekentenis na het zien van Sheila E. op North Sea Jazz? Later als ik groot ben, wil ik net zo worden als Sheila E. Die vrouw lijkt geen dag ouder te zijn geworden. Ongelofelijk. En optreden kan ze nog steeds. Vooral als Candy Dulfer meedoet.
En ja, ze deed ook weer The Glamorous Life. Met dank aan een bezoeker die hier een gezellig filmpje van maakte:
Later zou ze trouwens als een heuse vamp mee dansen tijdens ‘t optreden van Pharrell. Heldin.
Paloma Faith
Maar helaas konden we niet alles zien, want Paloma Faith stond ook op ‘t programma. En deze roodharige Britse kende ik nog van I Can’t Rely On You. En die single is ook weer geproduceerd door – daar is-ie weer!- Pharrell. Maar Paloma kon het ook prima alleen met d’r band af.
In d’r zuurstokroze pakje, dito bijpassende hoed en knalgele stiletto’s zong ook zij de pannen van het dak. En de vrouw bleek nog geestig ook. Nummer voor nummer pakte ze hele Maas zaal in die op ‘t laatst allemaal stonden te dansen.
Voor mij ‘t optreden van de dag. Paloma Faith heeft er een hele grote fan bij.
Een andere bezoeker heeft trouwens een filmpje gemaakt van haar beste nummer tijdens dat optreden:
Robin Thicke en Gregory Porter
Dat hield wel in dat ik Mavis Staples helaas moest laten schieten. Maar ja, er moest tussendoor nog wat gegeten en gedronken worden. En hallo, daar begonnen ook Robin Thicke en iets later Gregory Porter. Ik kon bijna niet kiezen. Maar na lang aarzelen werd het toch het eerste deel van het optreden van held Gregory Porter.
En daar kregen we geen spijt van. Oké, misschien was het net iets te rustig voor mijn vriend die een artiest als Paloma Faith net wat levendiger vond, maar wat was Porter goed. Met zijn diepe, chocoladebruine stem pakte hij de hele Maas in. Wat een lekker jazzy sound. Ook met dank aan zijn band. Dat vond Emile Roemer van de SP trouwens eveneens. Die zat op dezelfde rij tussen de VVD-types te genieten. Muziek verbroedert.
En dit optreden deed-ie nog eens over in de studio van 3FM:
Maar halverwege zijn we snel naar Robin Thicke gehold. En daar waren we net op tijd voor de laatste nummers. Ik weet wel dat ik mijn voeten bijna een krampaanval heb bezorgd tijdens het springen op Blurred Lines. Maar hé, wat maakt het uit. Zo hoort dat.
En sommige bezoekers hadden wel heel veel geluk. Robin Thicke ging namelijk naar ‘t publiek toe. En dat filmde een bezoeker:
Pharrell Williams
En in dezelfde zaal zijn wij gebleven. Sterker nog, we hebben meteen een goede plek gezocht op de tribune. ‘Het gaat hier heel druk worden’, voorspelde mijn vriend. ‘Dan hebben wij tenminste goede plekken.’ En daar had-ie helemaal gelijk in.
Al snel stroomde de tribune helemaal vol. Mensen zaten op het middenpad en de zaal voor ons stond vol. Er was geen doorkomen aan.
Daarbij moesten we ook nog even geduld hebben, want Pharrell liet even op zich wachten. Maar daarna barstte het feest los met een strak spelende band en nog strakkere danseressen. Pharrell zelf bleek behoorlijk dronken ( ‘Sheila E gave me shots’), trok Stevie Wonder op het podium ( ‘IT’S STEVIE WONDER MAN!’ – een redelijk historisch moment) en warempel – daar danste Sheila E. mee op She Got To Move. Kijk maar:
En daar ging Sheila E:
En dus vergaven we Pharrell zijn soms onverstaanbare gewauwel, want de show – een aaneenschakeling van zijn hits – was ronduit vermakelijk. En ach, Pharrell was geestig. En ontwapenend. Dan maar dronken en stoned. Vervelen deden we ons niet.
En daarna was de koek op voor mijn benen. Een fruitsalade en wat drankjes later zijn we naar het hotel vertrokken. ‘Ik vond het heel leuk’, verzuchtte mijn vriend in de metro. Dat vond ik ook. Volgend jaar ook. Misschien laat ik dan mijn telefoon maar thuis.
Afbeelding: Richard Bergman
Geef een reactie