Want weten we nog wat er gebeurde in de vorige aflevering van Boer Zoekt Vrouw Internationaal? Bij Aletta en Patrick wilde het niet zo vlotten, Jos was nog aan het twijfelen, Johan was ook aan het twijfelen ( al wordt het toch een Ingrid) en de sfeer was bij Jan tot onder het nulpunt gedaald. En deze aflevering? Jos en Johan moeten kiezen. En hoe is ’t nu bij Jan?
Jan maakt er een potje van
Dat laatste bleek zo ernstig dat zelfs Yvon maar eens poolshoogte ging nemen bij Jan. Zal ongetwijfeld diep in zijn hart een reuze aardige jongen zijn, maar het komt er niet uit. Bot. Dat is-ie. Daar kwam Yvon ook achter. ‘Wat is er aan de hand?’ riep ze. ‘Niks!’ riep Jan. Maar natuurlijk was er wel wat aan de hand.
Kandidaat Claire vond Jan leuk, maar Jan vond die andere kandidaat leuk, Judith. Een probleem? Judith vond het nogal moeilijk om in Canada te gaan wonen. En Jan vond ze zelf ook een beetje moeilijk. En dat vond Jan ‘hartstikke shit.’
Wij ook. Vooral omdat we ‘m verder niet konden verstaan.
Wat we wel konden verstaan? Jan vertelde aan Claire dat hij het niet meer zag zitten met d’r. Vond Claire niet erg. ‘Ik heb het liever dat ik het nu hoor.’ Huilen deed ze niet. Misschien was ze juist wel blij dat ze kon vertrekken. Zouden wij wel zijn.
Maar dat betekende dat Jan al zijn kaarten op Judith zette. ‘Misschien eindig ik hier wel alleen op.’ En dus volgde een moeilijk gesprek met Judith waar hij uitlegde dat hij Claire naar huis had gestuurd. ‘Wil je hier blijven? Dan kunnen we morgen iets leuks doen? En elkaar wat beter leren kennen. Wil je mij die kans geven?’
Jan smeekte, lieve mensen. Dat had zelfs Judith door. Sterker nog. Er brak een grote glimlach door op haar gezicht. Helemaal toen Jan haar een knuffel gaf. Jan en knuffelen. Ja mensen, Jan gaat ervoor. Jan Wil Judith. Judith vond het toch wel leuk. ‘Ik voel me vereerd.’
En Claire? Zij was achteraf toch in tranen in haar kamer. ‘Ik kwam hier niet voor zaken maar voor Jan.’ Jan was er niet heel rouwig om. ‘Het beste meid’, riep hij tijdens haar afscheid. Geen wonder dat Claire en Judith bij het afscheid moesten huilen. ‘Dit is wel echt heel raar’, riep Judith. Waarschijnlijk vonden ze elkaar achteraf leuker dan Jan.
Yvon peilde na afloop de stemming. En nee, Judith bleef niet uit schuldgevoel. ‘Ik heb echt wel zin om iets leuks te doen.’ Jan glunderde. ‘Gelukszak ben je!’ riep Yvon. En dat vond Jan ook.
Al wist hij wel dat hij de volgende dag alles uit de kast moest trekken om Judith te overtuigen. Tijdens een dagje uit prees Jan de stad in de buurt aan. ‘Hier kan je lekker eten. En daar kan je winkelen.’ Maar Judith bleef toch sceptisch. ‘Voel je je wel op je gemak bij mij?’ riep Judith tijdens de lunch. Jan kon niet eens even rustig zijn hamburger opeten. ‘Ik heb het gevoel dat wat ik ook zeg dat jij erin meegaat’, riep Judith. Maar dat ontkende Jan. ‘Ik was niet van plan om te winkelen. Niet op een date. Zeker niet.’ ‘Ik hoef dus niet altijd te beslissen,’ riep Judith. ‘Weet jij wat je wilt?’ Dat bevestigde Jan. ‘Ik weet zeker wat ik wil.’
En Jan wilde Judith. Maar we wisten nog steeds niet of Judith Jan wilde.
Tijdens een gesprek op een geheel niet romantische, winderige en vooral koude Canadese weg, kwamen we daar achter. ‘Hoe denk jij dat ik erover denk’, sprak Judith in raadselen. Jan had wel het idee dat hij een andere kant van zichzelf had laten zien. ‘Ik merk niet dat jij anders bent en dat ik een andere kant van je heb leren kennen’, riep Judith. Toen deed ze het onvermijdelijke: ‘ik zie het niet zitten tussen ons.’ Judith had geen zin in Jan, Canada en de kippenfarm.
‘Als het er niet is, dan is het er niet’, concludeerde Jan. En dat was dat. Judith ging naar huis. Misschien wilde Claire alsnog weer naar Canada? En anders moet Jan misschien eens een cursus – hoe-ben-ik-niet-de-meest-botte-boer-op-aarde volgen. Zou hij van opknappen. En zijn liefdesleven ook.
Johan en zijn Ingrids
Gelukkig was de sfeer bij Johan op de boerderij met de twee Ingrids wel iets beter. Maar dat kon al snel. Ze aten zelfs hun warme eten op tussen de koeien. Heel gezellig was dat. Peenstamp met spek eten in de melkput. Tussen de schijtende koeien. Heerlijk. ‘Er kwam wat meer saus bij’, riep Johan.
Johan was dan ook in opperbeste stemming. De dames iets minder. Zij hadden niet door voor wie hij nu koos. Johan stiekem wel. ‘Ik trek meer naar de ene Ingrid toe dan de andere Ingrid’, riep Ingrid. ‘Ik zie Ingrid liever dan Ingrid.’ Fantastisch.
Maar de twee vrouwen wisten nog van niets. Ingrid-met-bril lag er nu wel wakker van. ‘Je durft er niet naar te vragen, want misschien krijg je iets wat je niet wil horen.’
En Johan? Die had stiekem toch wel moeilijk. ‘Ik kan niet liegen,’ snikte hij. Dat was het eerste huilmoment van Johan. Maar omdat hij besefte dat het zo ook niet verder kon, hakte hij voortijdig de knoop door.
Hij nam Ingrid-met-bril mee naar het strand. Johan wilde weten wat die Ingrid van hem vond. Hij kreeg een positief antwoord. ‘Ik vind je leuk. Alleen maar leuker.’ En dus gaf Johan haar toe dat hij haar geweldig vond. En ja hoor, de tranen kwamen er weer. Gevolgd door een dikke omhelzing. Johan straalde van geluk. ‘Ik zie jou gewoon liever.’
En ding? Ze moesten het toch aan die andere Ingrid melden. Hij huilde weer aan tafel. Dat was huilmoment nummer 2. Maar die andere Ingrid was ontspannen. ‘Ik zie die klik tussen jullie!’ En dat zei ze later ook tegen Yvon. ‘Die klik was mooi om te zien. Alleen gaf ze wel toe dat ze zich een beetje alleen voelde. Je staat er weer alleen voor.’
We voelden oprecht met kleine Ingrid mee. Een schat was het wel. Het afscheid was dan ook hartelijk. ‘Als er een bruiloft komt dan ben ik de eerste die jullie uitnodigen!’ En Johan? Die huilde dan weer niet bij haar afscheid.
Al was Johan enorm blij. ‘Alsof je naar Lourdes geweest bent’, glunderde Johan. ‘U mag de bruid kussen!’ glunderde Yvon. Een omhelzing volgde. We vermoeden dat Johan zomaar die nacht eens ontmaagd zou kunnen worden. Hopelijk huilde hij daar niet bij.
Wie kiest Jos? Leonie of Saskia
Vrienden van Jos hadden inmiddels een BBQ georganiseerd in Frankrijk. Voor Jos waren dit nogal belangrijke vrienden. En dan is het natuurlijk wel belangrijk dat de meiden goed in de smaak vielen bij de groep. Jos kon intussen even overleggen met vriend Kor tijdens de BBQ. ‘Het was een kutweek’, zei Jos. ‘Ik vind ze allebei leuk.’ Want ja, Jos moest kiezen de volgende dag.
‘Ik kan je daar niet bij helpen’, riep Kor. Maar intussen wist hij wel te melden dat de meiden ‘moesten kunnen lachen en huilen en vooral begrip hebben dat Jos een hele harde werker was.’
Gelukkig vingen we nog een glimp op van Jos in een onderbroek. De winterblues was acuut vergeten.
Maar hé, daar hadden we Yvon. Zij had eerst een gesprekje met Leonie. Zij wist het echt niet wat eraan zat te komen. Saskia was duidelijker. ‘Ik ben een klein beetje heel erg verliefd.’ Geen wonder dat ze zei dat ze een stomp in de maag zou krijgen als Jos niet voor haar zou kiezen.
Jos was ook niet al te blij. ‘Ik denk dat ik op alle twee verliefd zou kunnen worden.’ Juist. Maar toen gaf hij toe dat één van de twee toch net iets leuker vond.
Wij dachten dat het de woest aantrekkelijke Leonie zou worden.
Jos was trouwens wel erg lief. ‘Ik wil jullie alle twee bedanken!’ Toen koos hij – en dat was onverwacht – en dat was Saskia. HIJ KOOS SASKIA. Niet de blonde – bloedmooie- Leonie. Zij droop af. Geen idee of ze erg teleurgesteld was. Het kwam er in ieder geval niet uit. En Saskia? Die pakte de hand van Jos. Toen kwam het:
EINDELIJK HADDEN WE DE EERSTE ECHTE ZOEN.
Veel te kort, geen tong en nog een beetje ongemakkelijk. Maar het was een zoen. Vooral omdat Saskia later tegen ‘m aan kroop. Het was opeens een verliefd stel.
En na het afscheid van Leonie, die het allemaal redelijk nuchter onderging, was het tijd voor een volgende zoen.
Hallo Aletta, Jan en Patrick! Planeet Aarde meldt zich
En hoe was het nu op Bonaire bij Aletta? Het leek allemaal zo gemoedelijk en zweverig bij Aletta, Jan en Patrick. ‘Maar ik wil wel openstaan voor ontwikkeling’, riep Aletta. Dat was al een stap vooruit. Zeker gezien het feit dat ze eerst alleen maar een knecht zocht.
Jan gooide alles in de strijd. ‘Ik ben heel blij dat ik je heb mogen leren kennen,’ riep Jan. ‘Toch fijn dat je wordt gezien’, voegde Jan met waterige ogen toe. ‘Daar groei je van. Innerlijk.’ Dat vond Aletta fantastisch. ‘Het is niet zwaar, zwaar, zwaar. We komen echt tot de essentie.’ En Jan? Die was verkikkerd op Aletta. ‘Ik zou wel met haar kunnen leven.’
Wij waren compleet de weg kwijt door zoveel spiritualiteit.
Maar vlak ook niet Patrick uit. Tijdens een dagje werken, werd Patrick een beetje contemplatief. Patrick vond het allemaal eng om verliefd te worden op een vrouw aan de andere kant van de oceaan. En die vrouw? Zij was al lang bezig met het maken van ‘een poort.’ Hoe sexy.
Gelukkig konden ze wel een goed gesprek voeren tijdens dat werken. ‘Jij hebt het alleen maar over gezellig’, riep Aletta. En vervolgens stelde ze de vraag ‘of hij zichzelf zag als iemand die wegloopt.’ Was een moeilijk gesprek. Patrick had het over drempels, grenzen en rennen. ‘Want dan ga jij de andere kant oprennen,’ riep Patrick.
‘Het gaat een beetje stroevig tussen mij en Patrick. Is het spanning?’ vroeg Aletta zich af. Nee Aletta, probeer eens Jip-en-Janneke-taal. Wordt het opeens een stuk duidelijker.
Maar dat doet ze niet. Dat wordt nog wat tijdens het keuzemoment volgende week.
Wim kan niet kiezen. Maar dat kan-ie wel
En Wim nam zijn twee meiden mee naar zijn zus Joke en de dochter van Wim. Zij woonden in de stad. Even leuk voor iedereen die uitgekeken was op uitgestrekte Afrikaanse vlaktes. De vrouwen waren bij aankomst meer geïnteresseerd in hun tas. ‘Daar heb ik alles in zitten.’
Mooi huis trouwens. Mooi zwembad. Zelfs een jacuzzi. Maar nee, daar gingen ze niet in zitten. Ze gingen naar de fabriek waar de bonen van Wim’s plantage verwerkt werden. Wim legde alles uit terwijl we zagen hoe talloze Afrikaanse vrouwen in de weer waren met bonen.
En daarna was het tijd voor een spervuur aan vragen van Wim’s dochter. ‘Hij vindt me af en toe te druk’, riep Janne. Wim deed niet veel om het te ontkennen. Maar een gezellige dag was het wel. ‘Op een goede afloop’, riep het drietal na afloop. Ze dronken er maar een bubbeltje op.
Maar niet alles bleek koek en ei tijdens het diner.
‘Ik ben er toch een beetje allergisch voor we-doen-dit en we-doen-dat’, riep Evelyne nadien. ‘Janne wil gewoon hier een leven en een relatie met Wim opbouwen.’ En nee, Evelyne had dat niet zo. Aan tafel vroeg – nadat Janne naar het toilet was vertrokken – Evelyne toch nog even of Wim al wist wie hij ging kiezen. ‘Nee’, was zijn korte antwoord.
De situaties werd een beetje ongemakkelijk.
Wim doet niet aan lange analyses. En terwijl Janne en Wim een leuk gesprek voerden, verliet Evelyne het strijdtoneel. Een mooi moment voor Wim om Janne’s hand te pakken. En dat ergerde Evelyne weer. ‘Ga dat even met z’n tweeën doen’, mopperde ze achteraf. Wim leek het dan ook niet te merken dat Evelyne vervolgens verveeld over de balustrade van de veranda hing. Evelyne besloot er toch weer bij te komen. ‘Je komt er ook weer bij!’ riep Wim nog. Maar echt boeiend vond hij het niet.
En toch wisten wij het: Wim koos voor Janne.
Volgende week
Volgende week moeten Wim en Aletta kiezen, gaan Johan en Ingrid op citytrip naar Kopenhagen en beleven Saskia en Jos een romantische tijd aan de kust. We kunnen niet wachten. Tot dan.
Geef een reactie