Roy Donders: Stylist van het Zuiden: Aflevering 8 – De huispakken worden gelanceerd

Jaha, het was even bikkelen voor onze Roy in Roy Donders: Stylist van het Zuiden. Maar eindelijk, eindelijk, eindelijk dreigt de huispakkenlijn gelanceerd te worden. Of toch niet? 

Huispakken niet aan te slepen

Volgens zus Rian wel. ‘Die huispakken gaan nu er écht komen.’ Dat moest ook wel, want och- wat Roy de afgelopen maanden last gehad van heftige concurrentie en huispakken die werkelijk waar niet aan te slepen waren.

Zo stond de hele winkel vol met mensen die aan het wachten op Roy tot hij terug zou komen van zijn inkoopavonturen. Zo’n anderhalf uur wachten met een slapend kind op de arm. Sommige mensen deden het. Roy vond het ongelofelijk. ‘Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Ik zou het nooit doen.’

En als Roy dan binnenkwam was er nauwelijks tijd om uit te pakken of te prijzen. Roy verkocht de huispakken zo uit de doos van de groothandel. ‘Het lijkt alsof heel Nederland het over huispakken heeft,’ riep Roy. Hij keek zelf ook erg verbaasd.

Maar Roy was het slachtoffer van zijn eigen succes, want de groothandel beleefde gouden tijden door het succes van het huispak. Gevolg? Er was geen huispak meer te krijgen. Ook niet voor Roy.

Het was wel duidelijk: Roy’s huispakkenlijn moest af. En wel zo snel mogelijk. Maar de eigenaar van het naaiatelier wilde eerst nog wel een voorschot van 2000 euro. Roy bleef relaxed en tijdens het snacken, voerde hij telefonisch een vriendelijk gesprek met deze Duran. ‘Ik snap het ook wel, hij kent mij ook niet.’

Rian vertrouwde de situatie voor geen meter. Maar ja, Ons Rian is soms – bij vlagen geheel terecht – wantrouwend. Roy hoopte dat het wat meeviel. ‘Hij wilde 2000 euro. Anders kon hij het land niet uit.’ Rian dacht meteen het ergste. ‘Straks komt hij niet.’ Maar Roy bleef vertrouwen houden. ‘Wat moet ik dan? Ik heb geen keus.’

Vooral omdat ze die huispakken écht nodig hadden.

Een kledingparty zonder huispakken

Roy was namelijk al door zijn voorraad huispakken heen. Best lullig als je dan nog naar een kledingparty in Almelo moet. Zonder huispakken. En laten we zo zeggen: het type vrouw dat er zat in dat clubhuis verwachtte ook huispakken. Roy voelde zich daar meteen thuis. ‘Op een hockeyclub moet je mij niet neer zetten. Voel ik me niet thuis. Maar op het kamp?’

En ons Royske viel ook in de smaak bij de vrouwen in Almelo. Al rokend wisten ze ons te vertellen ‘dat Roy zo lekker zijn eigen was gebleven.’ Er was zelfs iemand die zichzelf had losgekoppeld van het infuus in het ziekenhuis. Ze moest en zou namelijk Roy zien. En een huispak kopen. Maar goed, dat laatste ging niet door. Dat eerste wel. Roy ging gezellig met d’r op de foto. ‘Dat is natuurlijk superlief, doodziek en toch met mij op de foto.’ Maar ja, tijgerhuispakken had hij niet. ‘Ik kan het niet toveren.’

Maar een ding was voor Roy nu wel duidelijk: ‘dit is de bevestiging dat Nederland schreeuwt om mijn huispakkenlijn.’ Vooral toen de organisatoren in Almelo Roy meteen wilde boeken voor een volgende party. Met zijn eigen huispakken. Dat dan weer wel.

En dan te bedenken dat Roy maar 1000 huispakken had besteld. 10.000 leek ‘m in eerste instantie te veel. ‘We zien wel hoe het loopt. Anders bestel ik heel snel bij.’

Locatie, locatie

Maar er moest natuurlijk nog wel een goede locatie gevonden worden voor het feestje. Al rammelend ( Roy had vergeten de lege rekken uit zijn bus te halen) vertrokken Roy en Rian naar hun favoriete hotel langs de snelweg. ‘Opa en oma gaven daar feestjes, we hadden daar etentjes.’

Kortom, het was vertrouwd terrein. En Roy houdt nu eenmaal van vertrouwd terrein.

Een medewerkster liet ze de beschikbare zalen zien. Roy had in eerste instantie voorkeur voor de eerste zaal. Tot hij hoorde dat bij de tweede zaal een aangrenzende rookruimte zat. ‘Oh, dan doen we die.’ Echt, het leven is zo veel eenvoudiger als je rookt.

Waar zijn de huispakken?

Het duurde maar even of alles was geregeld voor de lancering van de huispakkenlijn. Het enige dat nog ontbrak waren de huispakken zelf. En die zouden een dag van tevoren gebracht worden door Duran, de contactpersoon van het naaiatelier.

Roy had een kater van de nacht ervoor. ‘Dan slaap ik tenminste.’ Alleen was er nog geen Duran te bekennen. Moeder Nel en zus Rian waren intussen in Duitsland om inkopen te doen bij de groothandel. Tot Rian een telefoontje kreeg van Duran. Hij was met zijn bus gestrand bij de grens. En de bus deed helemaal niets meer. ‘En nu?’

Rian besloot eerst Roy te bellen. ‘Ons Rian zegt; niet schrikken!’ Maar dat deed Roy wel. ‘Het laatste wat fout kon gaan, was ook fout gegaan. Alles gaat bij mij altijd fout bij mij.’ Roy zuchtte. ‘Voor hetzelfde geld is het een smoes en geen pakken.’ Arme Roy, presentatie tot in de puntjes geregeld en dan gebeurde er dit.

Maar wat een geluk dat Rian en Nel in Duitsland waren. Niet geheel van harte, want Duitsland bleek toch best wel een groot land. En na tig keer fout te zijn gereden (‘ik had op en neer Disney kunnen rijden, mompelde Nel) waren ze er bijna. Hoopten ze. ‘Er zit een vloek op die pakken,’ riep Rian die maar net op tijd haar moeder kon vertellen dat ze op zoek waren naar Duran. Niet Dürüm.

Maar hè, daar vonden ze de garage. Rian sprong meteen uit de bus.’Duran! Ik zeg: waar is Duran. Ik ben op zoek naar Duran. Een man van Polski,’ riep ze tegen de Duitsers. En ja hoor, daar verscheen Duran. Rian vloog ‘m om de hals. ‘Duran. Ik kom je halen jongen!’ Duran keek nu ook opgelucht. Rian had zichtbaar spijt dat ze Duran niet het voordeel van de twijfel had gegeven. ‘Ik vond het zo zielig. Hij leek vijftien jaar ouder. Die man had zo geleden!’ En ze omhelsde hem nog maar een keer. ‘Ik vond het zo zielig, maar ik had de pakken!’

Rian kon door de doorschijnende verpakking ook meteen een glimp ontvangen van de pakken. Ons Rian werd nog enthousiaster. Met z’n allen laden ze de huispakken in de bus. Het maakte Rian niet uit dat het noodweer was. ‘Ik voel het gewoon niet meer. We hebben ze!’

Je kunt veel over Rian zeggen, maar niet dat ze geen doorzetter is.

Roy was intussen enorm opgelucht toen Rian ‘m belde. Hij haalde meteen een worstenbroodje met spek. Toen hij dat achter de kiezen had, maakte hij meteen ruimte voor de huispakken in zijn garage. En ja hoor, daar kwam de bus aan. Roy was reuze vrolijk. ‘Het was hier pakkenfeest, Duran feest!’

Duran kon namelijk nu ook weer lachen.

Gelukkig was Roy ook blij met het resultaat.’Ze waren mooi, mooier dan ik had bedacht,’ riep Roy. Rian sprong nu op en neer. ‘Wat we in die kop verzonnen heb, dat dit hier op de vloer ligt.’

DDay

En zo was alles gereed voor de lancering van de huispakkenlijn. Het hotel was helemaal ingericht naar Roy’s smaak. Met de juiste ballonnen en glitters. ‘De aankleding is heel belangrijk,’ wist Roy ons te vertellen. ‘Het moet gezellig en sfeervol zijn. Anders is het hele feest niets.’ En natuurlijk werden er ook kraampjes opgebouwd. Er moest wel verkocht worden.

En ach, daar was Fatijah ook. De vrouw die de huispakkenlijn uiteindelijk echt mogelijk maakte met haar kennis. Ook zij bleek tevreden over het resultaat. Maar er kon niet teveel getreuzeld worden, want er moest een modeshow georganiseerd worden.

Alleen had Roy daar niet goed over nagedacht. ‘Ik wist niet zo goed hoe dat moest. Ik vond het een beetje moeilijk.’ Jaha, vraag Roy over ballonnen en je krijgt meteen een antwoord. Maar een modeshow? Gelukkig was Fatijah er. Zij wist hoe het wel moest. Tot opluchting van Rian. ‘Hij heeft nog nooit een modeshow gezien. Echt niet, Kan je zien aan ‘m.’

De oplossing? Het lekker delegeren aan Fatijah en Rian.

Maar Roy zou Roy niet zijn als hij toch nieuwsgierig was. ‘Ik dacht: ik ga even kijken hoe dat moet. Toen dacht ik: dat moet dus zo.’ Binnen twee minuten stond Roy zich al met de modellen te bemoeien. ‘Een twee drie vier en dan mag je pas doorlopen.’

Vader Frans was zich van geen kwaad bewust. ‘Ik heb bij de repetities staan kijken en dan lijkt het net alsof hij het al 10 jaar doet.’ Maar Ons Rian had haar broer al lang doorzien. ‘Je denkt dat hij weet wat hij het over heeft. Maar dat heeft hij niet. Maar dan trekt hij zo’n kop en dan gaat het goed. Maar als je met zo’n look wat kan bereiken, da’s toch knap.’

Maar ach, daarna concentreerde zich op andere dingen. Hij rende nu hysterisch rond met een sigaret en een glas witte wijn in zijn hand. ‘Stressen, stressen, stressen!’ Gelukkig kon hij wel zijn eigen persoonlijke assistente Bianca rond commanderen. Zo verplichtte hij haar om samen met haar in een golfkarretje naar zijn kamer te rijden.

Daarna stuurde hij haar terug – in datzelfde karretje – om dat hij zijn kleding was vergeten. Zelf moest hij nog wassen, make-uppen, haar doen, tanden poetsen … We werden er zelf ook helemaal gestrest van.

En dan te bedenken dat de eerste genodigden van de Broekhovense elite al binnen druppelden. Een van die vrouwen wist ons te vertellen dat ze fan was van Roy’s huispak. ‘Het zit lekker. Je voelt er lekker vrij in.’ Maar de familie van Roy vond het een stuk spannender. ‘Ik heb er hartkloppingen van,’ zei tante Mai. ‘Dat we dit nog mogen meemaken,’ riep opa Kees.

Roy voelde zich helemaal niet vrij. Na een gehaast half uurtje stond hij met Bianca voor de deur van het hotel. ‘Nu wil ik wijn, witte wijn, poeder.’ Voor de goede orde: hiermee bedoelde Roy bronspoeder.

Intussen was er stress achter de schermen. Vooral omdat niemand de blauwe Uggs kon vinden. Roy rende met de wijn in zijn hand in het rond. Rian kon er wel om lachen. ‘Dit was echt wat voor hem. Vooral dat ie op handen gedragen wordt.’ Een beetje medelijden met Bianca de PA had ze wel. ‘Wijntje halen, dit doen. Die is de hele dag aan het sjokken geweest voor meneer.’

Maar PA of niet, Roy was in het bezit van een versleten zwarte riem. Jaha, die hadden we niet zien aankomen. Maar die paste niet bij zijn zwarte broek. Gelukkig tekende Fatijah de riem met een zwarte stift even bij.

En ach, daar was ook publieksopwarmer Rein gearriveerd in zijn camper. Rein schijnt namelijk een geliefde volkszanger te zijn. Roy was verheugd. ‘Als hij gaat zingen, staat over tien minuten de hele zaal op z’n kop.’ Dat klopte. Rein ging met iedereen op de foto, zong een lekker moppie en sloeg daarna twee huispakken in voor zijn dochters.

Roy stond nu helemaal stijf van de wijn en de stress. Vooral toen de modeshow losbarstte. Maar het publiek reageerde meteen enthousiast op de – ehm – nogal kleurrijke creaties. Het applaus was na afloop dan ook oorverdovend. Roy glunderde van oor tot oor.

Net als zijn familie. ‘Ik vind dat we hier echt wel trots op mogen zijn.’ En terwijl opa aan het snotteren was, vond vader Frans het ook geweldig.’Ik heb doorgaans een dikke nek, maar ik moest even slikken, de tweede keer ook.’ Moeder Nel was ronduit emotioneel. ‘Dan denk je, hoe kan dat toch. We stonde allemaal te huilen. Het zijn leuke tranen.’ Rian grijnsde.’Roy was net Ridge Forrester op die catwalk.’

En zo werd het nog een mooie avond.

Maar handel is handel: de volgende dag ging de winkel gewoon weer open. Dit maal met de huispakken van Roy. Roy was trots, maar ‘ik kijk niet terug op het verleden.’ En dat is precies de reden waarom Roy Donders een tweede seizoen krijgt. Kijkt U weer mee? Tot dan!