Die Roy Donders. De stylist van het zuiden ging zo goed met zijn winkel, maar opeens zijn de klanten weg. Foetsie. En alsof dat nog niet erg genoeg is, is zijn bus ook nog eens leeg gehaald. Nee, het zit Roy Donders niet mee.
En dan moet de huispakkenlijn ook nog ergens van betaald worden. Maar dan moet er wel poen binnenkomen. ‘Ja, dat is wel iets waar ik van wakker lig,’ riep Roy. Maar ja, die huispakken waren d’r nog effe niet. En Roy was dus afhankelijk van de groothandel. ‘Als ik geen huispakken heb hangen dan komen er eigenlijk ook vrij weinig klanten,’ gaf Roy lachend toe.
En dus zette hij de nieuwe pakken meteen op Facebook. En zo vloog alles weg wat hij binnenkreeg. En dus eisten sommige klanten dat hij ze eerst belde vóór hij het allemaal op Facebook zette. Jaha, Roy heeft een harde kern van fans. Daar moet je niet mee spotten.
Maar de concurrentie lag mooi wel op de loer. Zo zijn er niet alleen fans die Roy’s Facebook pagina in de gaten houden, maar ook de concurrenten zaten niet stil. Zij haalden namelijk ook die huispakken, maar dan voor minder geld. ‘Ik zag er laatst iemand bij de Jumbo lopen,’ riep Roy. ‘En ik wist zeker dat ze het niet bij mij had gekocht.’
Echt, de huispakkenindustrie is duivels. Kei- keihard. Dat je het even weet. Roy werd er misselijk van. ‘Jij moet inkopen wat jij mooi vindt en niet wat ik goed verkoop. Niet bij mij op mijn Facebook-pagina gaan kijken. En dan denken: 20 reacties op dat pak. Dat ga ik ook halen! En dan voor minder verkopen. ‘Die zijn met 10 euro tevreje.’
Gelukkig kon hij bij zijn trouwe klantenkring zijn hart luchten. Roy vond die concurrentie maar niets. ‘Wil jij nu verkopen of wil je mij kapot maken?’
Maar ach, het was ook zo warm. Heel Broekhoven zuchtte onder de hitte. En terwijl moeder Nel in de winkel stond, bracht vader Frans Roy naar huis. Daar stond zijn bus vol met vers ingekochte kleding. Die moest naar de winkel. Maar Roy kreeg de schrik van zijn leven. ‘Ik zag dat alles weg was!’ Roy keek ontzet naar zijn lege bus. ‘Nu heb je je lesje geleerd,’ riep Frans.
Frans vindt Roy namelijk heel gemakzuchtig. Roy hoopte maar dat ‘Ons Rian’ het had gepakt. Dat had ze niet. ‘JAAA, KUT!’ riep Roy. Frans was streng voor Roy. ‘Eigen schuld, dan moet je de bus maar op slot doen!’ Maar Roy beweerde bij hoog en laag dat hij dat had gedaan. Roy was er ziek van.
Maar wat hij niet wist, was dat Rian wel degelijk de spullen had. Ze wilde haar broer inderdaad een lesje leren. ‘Ik heb ‘m al 100 keer gewaarschuwd, van dan halen ze je bus leeg.’ En dus had Rian met een vriendin dat maar even gedaan. Vader Frans vond het stiekem niet zo leuk. ‘Die jongen was in paniek.’
Dat was Roy ook. Die schold en passant Rian maar verrot. ‘Ik kon er echt niet om lachen. Ik vond het niet grappig.’ Gelukkig stonden de spullen in de garage. Hij was boos. ‘Ik doe altijd alles netjes op slot en ik vergeet een keer iets en ik krijg dit. Di’s toch nie leuk?’
Van je familie moet je het maar hebben.
Roy ging maar naar de winkel toe met z’n spullen. Daar wachtte ‘m het volgende slechte nieuws: er werd amper iets verkocht. Dat krijg je met de hitte. ‘Het is te warm.’ Roy maakte zich zorgen. ‘Ik moet toch iedere maanden mijn lasten betalen. En ik moet straks ook inkopen voor de winter. Dus ja, daar maak ik me wel druk over.’ Nel had het al verwacht, ‘De verkoop was bijna niets. Mensen legge bij het zwembad jonge.’
Gelukkig kon-ie de zinnen verzetten bij een BBQ. ‘Dat is zo gezellig,’ riep Roy. Al vond hij het raar dat zijn ouders geen kip piri piri wilden halen. ‘Ze doen altijd alsof ze een zwakke maag hebben. Ze zijn wel oud, maar ze kunnen toch wel alles eten?’ mopperde Roy. Maar vader Frans wilde ‘t niet. Roy vond het stom, ‘Dat smaakt toch niet? Ongemarineerd vlees op een BBQ? Dan wordt het vlees droog.’
En wat moest er eigenlijk nu op het stokbrood. Roy kon zeker kiezen uit meerdere soorten boter. Boter is het nieuwe huispak onder het voedsel, wat ik U brom. En vader Frans maar de ‘baaabekjoe’ schoonmaken. ‘Want dat deed de jeugd niet.’ Roy deed ook niet aan het schoonmaken van de frietpan. ‘Als het niet schoon is, koop ik een nieuwe frietpan. ‘
Ja, zo kan het ook.
Gelukkig was de BBQ wel heel gezellig.
Maar de volgende dag lag de handel nog steeds op z’n gat. Roy deed nu geen oog meer dicht. Gelukkig kon hij zich storten op het opvouwen van ongebruikte handdoeken. En intussen zoeken naar oplossingen als de huispakken niet verkopen en de winkel niet draait. ‘Het ging heel goed, het geld stroomde binnen, maar ja – het stroomt er ook net zo hard weer uit.’
En wij weten wel waar het geld inzit. ‘Het moet namelijk allemaal perfect zijn in het huis.’ Rian gaf ‘m een preek. ‘Ik had dat allemaal niet. Die parfumflessen ook. Gaat nergens over.’ Maar Rian hoefde zich nergens druk om te maken, want ‘parfumflessen behielden hun waarde.’ Juist.
Maar de spaarpot was wel leeg. En Roy was wel chagrijnig. En naar wie ga je dan naar toe? Juist, je ouders. Volgens Roy ‘horen die je te helpen.’ Maar spaarzame vader Frans was streng. ‘We kunnen niet altijd bijspringen.’ Zeker gezien het uitgavenpatroon van Roy. En die was niet zo van het geld opzij zetten.
Sparen is namelijk sáááááái. ‘Want geld moet rollen en lekker genieten!’ Gelukkig kwam Roy altijd weer aan geld. ‘Ons pap zegt: hij kan zelfs een zak stront verkopen!’ Zijn lijflied was dan ook ‘jongen van de handel.’ Vond Roy heerlijk. ‘Als ik dit hoor, dan sta ik op de kruk!’
Gelukkig konden ze een half uurtje verderop ontspannen op de camping. Rian noemde het zelfs’haar tweede thuis. Het is echt het buitenleven.’ Roy vond het maar niets. ‘Ik hou niet van de natuur. En ik ben helemaal geen natuurmens!’ De camping is dan ook zijn grootste nachtmerrie. Roy’s ideale idee van camping is een in beton gegoten blok.
Zijn ouders hadden wel een keurig aangeharkte stacaravan. Met beeldjes, steentjes en heel belangrijk – geen zand te bekennen. Hartstikke handig, want Rian verkocht zelfs op de camping haar kleding. En ook zij had al last van die akelige concurrenten. Daarom vertrok ze in het diepste geheim naar het inkoopadres. ‘Ik wil niet dat andere mensen dat zien. Heb ik zelf uitgekozen. Ben ik trots op. Als andere mensen met mijn eer strijken, dan ben ik er ziek van!’
Sommige adresjes waren zo geheim dat Rian het zelf niet kon vinden. Blijkbaar deed de TomTom het ook niet.
Toch vond ze het. En terwijl Nel een bakske koffie dronk, vond Rian precies wat ze nodig had. Zelfs huispakken. ‘Ik sla helemaal deur! Ik kreeg bijna een hartverzakking. Begon te zweten’. Roy vond het wat. ‘Dan kijkt ze niet wat ze eigenlijk wel kwijt kan.’ Maar ach, er was tijgerprint, glitter, goud … Da’s genoeg toch?
Bovendien had ze in de auto al haar eerste jas verkocht. En twee hartinfarcten verder liet Rian aan Roy zien wat ze had gekocht. En Roy vond het leuk. Al waren hij en Rian’s echtgenoot het niet eens dat ze 90 euro voor een jasje vroeg. Maar volgens Rian hadden ze genoeg klanten die ‘het konden betalen. ‘Ze hebben pakken geld in hun beha. Laat dat maar aan ons over.’
En nadat Rian’s zoontje was geronseld als model en de foto’s op Facebook waren gezet, barstte het gekkenhuis los. Na twee uur was alles weg. En wat doe je dan? Een tweede lading halen. Maar jammer genoeg waren de concurrenten er ook al achter. Rian was woest. Die dreigde zelfs bij een paar mensen dat ze bij hen op de stoep zou staan en ‘een pak rammel zou geven.’
Daarom wilde Roy dus een eigen huispakkenlijn.
Maar hoe ver was Fatijah? Vooralsnog waren ze nog midden in het pas- en meetproces. Van Fatijah leerde hij hoe het moest. Zijn moeder en Rian waren de slachtoffers. Al wist Roy eigenlijk niet ‘wat een talje was.’ Vooral ‘omdat zijn moeder een dikke buik had.’ Rian was intussen sceptisch over de huispakkenlijn. ‘Wa kost da wel allemaal nie?’ Daar maakte Roy zich niet zo druk over. ‘Ik leef van dag tot dag.’
Maar Roy vond ze heel negatief. ‘Anders zal ik nooit groter worden. Soms moet je risico’s nemen. En als het mislukt, zien we dan weer. Dan gaan we wel drie jaar de schuldsanering in,’ grijnsde Roy. Optimist.
Gelukkig was Roy al weer bezig om geld binnen te harken. De oplossing? Kledingparty’s op campings. Een gouden greep. ‘Als de mensen niet naar mij komen, dan kom ik wel naar de mensen.’ Bril-jant. Die Roy toch. Waarom was hij daar niet eerder opgekomen? Nu nog via de telefoon campingeigenaren overtuigen. En dat is niet makkelijk voor iemand die een belfobie heeft.
Dat ging niet lekker. En dus werd moeder Nel ingezet. ‘Hij zegt: het is professioneler als ik zelf niet bel. Maar dat is gewoon een smoesje.’ Jaha, moeder Nel kende haar zoon langer dan vandaag. Alleen maakte Nel er een heel ander verhaal van. Roy gaf haar aanwijzingen op de achtergrond.
Hielp ook niet. Ook Nel kreeg het niet voor elkaar.
Gelukkig mocht Roy op gesprek bij de eigenaar van hun eigen camping. Terwijl hij intussen een puddingbroodje naar binnen werkte, brandde hij los. Vader Frans stak maar even een sigaretje op. ‘Dit wordt een minibeurs met van alles wa.’ De eigenaar had er wel oren naar, maar chaoot Roy kon zijn agenda nergens vinden.
Maar uiteindelijk kwam het toch goed en kon Roy op zijn oude, vertrouwde camping een kledingparty organiseren. Spannend vond hij het wel. ‘Ik laat nu toch een andere kant zien.’ Maar het feest was compleet met een nagelstyliste,’een stukje zingen’ en ‘twee modeshowtjes.’
Het gedonder begon pas toen tijdens het inrichten van de kantine, Rian besloot Roy’s indeling te veranderen. ‘Dan denk ik, laat mij het doen. Ik heb daar een technologie voor. Het is mijn middag!’ mopperde Roy. Maar ze volgden Roy’s idee niet. Roy vond het maar niets. ‘Maar ik heb alles geregeld!’
Toch stroomde de kantine meteen vol en storten de campingbewoonsters zich op de glitters en de pailletten. ‘Het was echt hectisch,’ verzuchtte Rian. ‘Het was inpakken en afrekenen.’ En ook bij Roy stroomde het geld weer binnen. Toen moest ook nog de modeshow met kinderkleding los. Dit ging best slecht. Vooral omdat Rian niets had voorbereid. Roy kon dus niets zinnigs vertellen.
Rian vond het overdreven. ‘Bij een modeshow hoort kleding showen. Ik heb nog nooit iemand wat horen vertellen tijdens een modeshow! Dat doedde gij toch nie. Roy moet zijn liedje zingen en mensen oppeppen. Daar is hij goed in.’
En terwijl de mannen intussen aan de bar bier hesen, werden er cadeautjes uit de loterij uitgedeeld ( waaronder hoge hakken die de echtgenoot van de winnares bleek aan te trekken in de slaapkamer) en ach – Roy zong nog maar een lekker deuntje. Opeens was er genoeg geld binnen voor de huispakkenlijn.
En volgende week?
Dan drinkt Roy zelf genoeg op de Tilburgse kermis, moet-ie naar de tandarts en ondergaat hij een – kuch – heftige operatie.
© 2013, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie