Holland’s Got Talent 2013: aflevering 4 – de audities 4

Holland’s Got Talent. Het blijft een hilarisch programma. Net als je denkt dat je alles hebt gezien, komt er weer iemand voorbij die je mond open laat vallen van verbazing. En soms komt dat niet omdat de kandidaten zo goed zijn. Benieuwd wie deze week aan ons voorbij trekken. Abdel 

De verlegen 21-jarige Abdel was de eerste kandidaat. Danste pas twee jaar, maar had zich nu gespecialiseerd in popping. En hoe. Abdel was geweldig. Dat straalde ook af van de gezichten van Dan en Gordon. ‘Geweldig!’ Dan was lovend nadien. ‘Wat ben ik blij dat jij er bent. You’re popping skills are on top.’

Geen wonder dat Abdel hartstikke door was. Een verlegen jongen die zich opeens zo ontpopt tot een geweldige danser? Daar worden wij nu blij van.

Sofia Ashgari

Ach, en daar hadden we de twaalfjarige Sofia. ‘Mijn droom is om eerst juf en dan zangeres te worden,’ zo vertelde ze ons. Al zag er trouwens niet uit als twaalf. ‘Wat ben jij een grote meid,’ riep Gordon. Hij was helemaal verbaasd toen hij hoorde dat Sofia – net als de negenjarige Amira uit aflevering 1 – ook opera zou zingen. Vooral toen-ie hoorde dat Andre Rieu ook een voorbeeld  van haar was. ‘Je hebt geen nachtmerries gehad?’

Dat had ze niet. Maar was ze even goed als Amira? Ja dus. Ze haalde met gemak de allerhoogste noten.Gordon kon het niet geloven. ‘Intense!’ riep Dan Karaty. De lieverd kreeg een staande ovatie. Sommige mensen huilden zelfs. ‘Wat een stem. Belachelijk hoog,’ riep Gordon. En toen ze hoorden dat ze nog maar een half jaar zangles had, was iedereen helemaal met stomheid geslagen. ‘Ik vind dit echt heel knap,’ concludeerde Chantal.

En dus was ook zij door. Dat wordt nog een battle met Amira … ‘Ik vind het heel stom dat kinderen dit kunnen,’ grapte Gordon nog. Nou, wij niet. Heldinnen.

Samuel Damen

Maar er waren nog meer kinderen die meededen. Zoals de piepjonge Samuel Damen. Een dansertje ‘dat video’s keek van gozers die heel goed kunnen dansen en ik dacht: laat ik dit ook maar eens gaan proberen.’ Hij hoopte vooral dat Dan ‘m zou doorlaten. Al was hij niet bang voor Gordon. ‘Ik ben best wel goed. Ik zou graag Holland’s Got Talent willen winnen.’

Voor de goede orde, Samuel was pas vijf maanden bezig met dubstep en breakdance. Dat vertelde hij aan de jury. Al wilde hij liever voetballer worden. Dat dan weer wel. Misschien was dat maar beter ook, want Samuel was niet heel slecht … Maar écht goed ook niet. Alleen Gordon was zo harteloos op de rode knop te drukken.

Chantal en Dan bleven wel aardig. ‘Ik vind het heel knap dat je hier durft op te treden,’ riep Chantal. En Dan raadde ‘m aan lessen te nemen. Dat vond Gordon ook. ‘Het is een kwestie van oefenen. Je hebt al op het Holland’s Got Talent podium gestaan voor de engste jury ooit,’ riep Gordon. ‘Het engste jurylid,’ verbeterde Chantal ‘m.

Maar Samuel pakte het prima op. En bleef ook lekker zelfverzekerd. Ook niet toen hij niet door bleek. Gewoon blijven doorgaan Samuel. Komt het allemaal goed. En anders kan-ie altijd nog voetballer worden.

Josanne Holtland

Vervolgens kregen we weer een jonge kandidaat. Nu was het de beurt aan de 16-jarige Josanne. ‘Ik zing al heel lang,’ maar stiekem vond ze het toch een beetje spannend, want ze had een sloot aan vriendinnen en haar vader meegenomen voor de support. Geen wonder als je een zelfgeschreven nummer moet zingen voor idool Chantal Janzen. Maar ach, het liedje ging erover ‘dat je niet onzeker moet zijn.’

Dat kon ze meteen in de praktijk brengen.

Maar eerlijk is eerlijk, het nummer was – hoewel musicalachtig – helemaal niet slecht. Best aardig zelfs. En ook Josanne bleek over een gouden keeltje te beschikken. Wij vonden d’r leuk. Het publiek trouwens ook. ‘Ik vond het goed gedaan,’ riep Chantal. En Gordon vond het gewoon ‘een mooi liedje. Ik vind dat jij de nieuwe singer-songwriter van Nederland kan worden.’ Bovendien vond Dan dat het liedje ‘een great message’ bevatte.

Een dikke ja voor Josanne. Helemaal toen Chantal hoorde dat Josanne ook in musicals wilde spelen en dat zij het idool was van Josanne. ‘Samen met Kim Lian.’ Ook de andere juryleden waren overtuigd. De vriendinnen liepen daarna gillend naar haar toe. De vader hobbelde erachter aan.

Jo de Rijck en Kip Curry het Rekenwonder

En na zoveel moois waren we bijna gewend aan de hoge kwaliteit. Dan hadden we even buiten het grote rekenwonder Kip Curry gerekend. ‘Een dame die niet zoveel kan,’ volgens Vlaming Jo de Rijcke. De juryleden moesten getallen kiezen en vervolgens moest Chantal een kleur bal uitzoeken. ‘Verstop ‘m waar ik ‘m niet kan zien.’ Chantal stopte het balletje meteen in haar bh.

En toen gebeurde er iets opmerkelijks. Jo bleek een dierentrainer. Van een kip. Kip Curry. Die kon gedachtelezen. En verrek, ze zette de kip op een tafel met allerlei kleuren. En Kip Curry koos de juiste kleur. En Curry bleek ook nog te kunnen rekenen.

De jury was sprakeloos. ‘Ik vind het cool, but who cares,’ riep Dan. ‘Ik denk dat mijn zoontje het wel leuk vindt,’ riep Chantal. Toch riepen ze allemaal nee. Goddank. Wij hadden echt geen idee wat we aan moesten met Kip Curry.

Lust for Life

We waren bijna opgelucht toen we een bejaardenkoor uit Amsterdam aan ons voorbij zagen trekken. Robert ten Brink werd meteen door de dames op de foto gezet. ‘Dat is gezellig.’ Hij kreeg zelfs een heuse liefdesverklaring. Robert was verbaasd, maar als die dames zeggen ‘dat ze nooit te oud zijn om te rocken’ dan weet je genoeg.

‘En dat zonder rollator, dat vind ik knap,’ riep Gordon toen hij ze zag op het podium. ‘Op en rock!’ riep een dame. En daarom deden ze een gezellig nummer van The Black Eyed Peas.’ ‘I got a feeling’ om precies te zijn. En nee, ze waren niet héél goed, maar de levenslust straalde ervan af.

Man, wij wensten zelfs even dat we 80 waren.

Dan gaf ze meteen een staande ovatie. ‘Hoe ouder hoe gekker,’ riep Gordon. Al had hij grote bewondering voor de levenslust. ‘Heerlijk optreden!’ ‘Als jullie dit doen om je jong te voelen, blijf het doen,’ riep Dan. En dus mocht het bejaardenkoor door.

Tamara Bernard

En na zoveel levenslust waren we helemaal vrolijk. We hadden dan ook meteen zin in de volgende act. Dat bleek Tamara Bernard die haar vader en zus Sylvana had meegenomen. De verstandelijk beperkte Sylvana had de tijd van haar leven. Tamara ook. Die zong al vanaf haar vierde in haar kamertje en droomde van heel vaak optreden.

Dat kon ze meteen doen met een nummer van Norah Jones. En dat deed ze fantastisch. Wat een lekker hees stemgeluid. Wij zouden meteen haar single downloaden. Vond Dan ook. ‘This is the perfect song for you.’ Gordon was ook lovend. ‘Waar heb je al die tijd gezeten? Nederland heeft z’n eigen Adele ontdekt!’

En dus mocht Tamara ook door. Gelukkig. Dat vond haar zus Sylvana ook. Die moest ervan huilen. En wij huilden een beetje met haar mee. Van blijdschap, dat dan weer wel.

Agios

Daarna kregen we een groep van turnsters die in hun zwarte pakjes Het Zwanenmeer dansten. Met een moderne twist en een hoop acrobatische oefeningen. Zag er behoorlijk spectaculair uit. ‘Dat was heel goed gedaan,’ riep Dan. ‘Normaal gesproken zie je alleen maar de ene na de andere oefening bij een acrobatiekgroep,’ riep Dan. Maar hij vond de act juist goed. Net als Chantal. ‘Weinig meer aan toe voegen,’ riep Gordon. ‘Dus ik denk dat jullie doorgaan.’

Dat had hij goed gedacht. Agios ging uit z’n dak. Nog nooit zulke enthousiaste zwanen gezien.

Peter van der Sluis

En dan hadden we Peter die met z’n Catharina mobiel – of hoe het ook maar heet – van plan was om een spectaculaire vuurwerkshow te starten. De brandweer stond achter de schermen al klaar. Gelukkig had Peter zijn vuurwerkbril wel op. En één of andere zoemer. ‘Heb ik echt zin in,’ riep Gordon sarcastisch. ‘Ik kan niet wachten.’

Gordon houdt niet van vuurwerkshows.

Maar het viel mee. Er was amper vuurwerk te bekennen. Wel probeerde Peter met een touwtje te slingeren. Daardoor ging het vuur aan. Of – in dit geval – niet. Het was hilarisch. Gelukkig had Peter zijn vuurwerkbril nog. De brandweer kon weer gezellig aan de koffie.

Saar

Daarna kregen de 24-jarige Saar die redelijk uit de voeten kon met een triple cloud swing. De lieverd had al ervaring opgedaan met Circus Elleboog en bij een circusfamilie in Nieuw-Zeeland. En oh ja, ze had ook al de circusschool achter de rug.

Wij vroegen ons intussen af wat een triple cloud swing was.

Dat bleek een schommel van touwen in de lucht. Daar deed Saar de meest spectaculaire dingen in. Laten we het zo zeggen: Saar had geen last van hoogtevrees. Ook niet van de zwaartekracht trouwens. Saar bleek leniger dan lenig. En in de knoop raken? Dat deed ze ook niet.

Het publiek was reuze enthousiast. Maar was de jury dat ook? ‘Je zou er wat meer een show van mogen maken,’ riep Gordon. ‘Maar voor de rest heb ik geen commentaar op deze fantastische act.’ Dat vond de rest ook. Maar ze mocht zeker door.

Dag Saar. Tot later. In een ander pakje met meer show.

Sergey en David

Vervolgens kregen we een Russische vader en zoon in een gezellig jasje met dito hoed. ‘We gaan iets met pony’s, poedels en Dalmatiërs doen.’ Een acht met dieren. Oh. My. God. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan. Vooral met zoveel dieren.

Gordon had er nu al zin in. ‘Ze komen uit Rusland. Zal ik zeggen dat ik homo ben?’ Maar dat verdween toen ze pony’s – met op hun rug kleine poedels-  zagen in de ring op het podium. En ach, daar zagen we ook een grote poedel. ‘That’s little Gordon there,’ riep Dan.

Wij vroegen ons alleen maar af de Partij van de Dieren hiervan zouden zeggen. Of kijken die geen Holland’s Got Talent?

Maar aan de andere kant, de dansende poedels waren énig. Net als de headbangende Shetland-pony. En de Dalmatiërs die in de polonaise liepen, waren ook hilarisch. De jury gaf hen een staande ovatie. ‘Ik denk dat Gordon erbij wil. Ik heb ‘m nog nooit zo enthousiast gezien over een dierenact,’ riep Dan. Vond Gordon ook. ‘Een van de leukste dierenacts om naar te kijken.’

Gordon zelfs zo enthousiast dat hij een golden ticket aan het duo uitdeelde. Het zoontje kon het niet geloven. Wacht maar tot de Shetland pony het goede nieuws hoort.

Derk

En oh jee, daar hadden we Derk uit Coevorden. Zijn moeder had ‘m opgegeven. ‘En daar ben ik haar heel dankbaar voor.’ Zijn moeder vond ‘m namelijk hetzelfde type als André van Duin. Derk was namelijk bandparodist. In een felgekleurd pak en een grote bril was hij er klaar voor. Gordon had er weinig zin in. ‘Let’s get this over with.’

Gelukkig verstond Derk toch geen Engels.

Het was een ietwat flauwe act. Een deel van het publiek moest lachen. Helaas de jury niet. ‘Waarom?’ riep Gordon. ‘Is iedereen dronken als ze kijken naar jouw optreden?’ vroeg Dan zich af. ‘Dit is zo oubollig. Dit moet je jezelf niet meer aandoen,’ riep Gordon.

En ons ook niet. Da-haag Derk.

Michael

En daarna hadden we de überenthousiaste Michael. Die vond alles mooi, leuk en gezellig. Trommelde op alles wat los en vast zat. ‘Ik heb liefde voor instrumenten.’ ‘Ik heb een fantastische, instrumentale, tropische verrassing voor jullie,’ riep hij op het podium.

For the record, hij hield zijn kleding aan.

Met een groot enthousiasme ramde Michael los op zijn digitale drumstel. Zijn energie werkte aanstekelijk en dus mocht hij door.

Luciano Gelati en een Mexicaanse zangeres

Gelukkig hadden we ook nog de zingende Italiaanse ijsjesverkoper Luciano Gelati. Beide kon hij trouwens. De jury bleek zowel van zijn zang als van de ijsjes te houden. Ook Luciano kreeg een dikke ja.

Dinaida

En ook door de Mexicaanse zangeres Dinaida bevonden we ons in buitenlandse sferen. Mexicaanse sferen wel te verstaan. Hoewel Chantal vond dat haar hoed eruit zag als een vliegende schotel, mocht ze toch door. Al klonk ze als een vent. Maar wel als een leuke vent.

Beide artiesten zijn in dit filmpje te zien.

Lucien Harris

Daarna kregen we Lucien. In het dagelijks leven was Lucien buschauffeur. Doe ons zo’n buschauffeur. Maar goed, hij bleek de broer van crooner Oscar Harris. Oscar was er om ‘m aan te moedigen. Gestoken in een keurig maatpak besloot Lucien een nummer te zingen van Frank Sinatra. A capella.

Het publiek was fan en klapte enthousiast mee. Net als broer Oscar Harris. Het aller-leukste? Na zijn optreden kreeg Lucien minstens zoveel applaus als zijn eigen broer. Hij was zichtbaar geëmotioneerd. De jury vond het moeilijk. Het was niet héél goed. Maar de reactie van het publiek vond Dan doorslaggevend. En Chantal wilde ‘m met orkestband horen.

En dus mocht hij toch door.

Clown Opie

Oh dear lord, daar hadden we ook een clownsfamilie die behalve zichzelf ook een kudde ganzen hadden meegenomen. De ganzen deden niet heel veel. Net als de clowns. Hoewel, ze konden wel goed alles eronder plassen. Ook een talent.

Oh ja, ze konden trouwens ook van de glijbaan af. Wij waren blij dat de ganzen weg marcheerden. Maar op één of andere manier vond Chantal het best leuk. ‘Waarom zijn jullie niet met elkaar opgekomen?’ En hoewel Dan nee zei, mochten ze toch terugkomen.

Wij begrepen ‘t ook niet.

Hadden we al gezegd dat Gordon zijn schoenen had uitgetrokken en iedereen nu kon genieten van zijn zweetvoeten? Nee? Mooi. Kunnen we door naar de volgende act.

Joop en Jessica ( of was het nu Jaap en Jessica?)

De volgende act was het opmerkelijke duo, Joop en Jessica. En ze deden een nummer van Joop: ‘de hordeloper.’ Uit de musical ‘De hordeloper.’ Joop verduidelijkte het maar even: het ging over mensen die horde lopen.

Het was hilarisch. ‘Schiet me dood,’ riep Chantal. Ze werden dan ook keihard weggedrukt. ‘Wat vreselijk,’ riep Gordon. ‘Jullie stemmen zijn vreselijk om naar te luisteren.’ ‘Ja,’ zei Joop. ‘Dat is wel zo.’ Maar Joop zei ja op alles. Maar Joop begreep ‘t ook allemaal niet zo goed.

Wij ook niet. Vooral niet omdat het stiekem de bekende ( in sommige kringen dan) chansonnier Jaap Fischer was. Nu hadden wij ‘m niet herkend – wij zijn niet zo van de chansons – maar dat Robert ten Brink of Chantal Janzen ‘m niet herkende? Robert ten Brink is nog steeds verbaasd…

Maar eerlijk is eerlijk, het was ook niet goed genoeg. De hordeloper mag ons gewoon voorbij lopen.

Intussen hadden Chantal en Dan nog steeds last van de zweetvoeten van Gordon. Hij bood nog wel zijn excuses aan. ‘Maar mijn voeten deden zo zeer!’

Jan en zijn diabolo

Net als je denkt dat je alles hebt gehad, krijg je een Zwitser met een zware stem en met een diabolo in z’n haar. Hij liep ermee rond alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Logisch, want ook hij had de circusschool achter de rug. Volgens Jan was hij erg goed, ‘want ik doe het met mijn haar.’

Dat deed hij inderdaad. Zijn haar en de diabolo plus een apart loopje bleken een match made in heaven. Alsof Jan Vayne in de weer was met de diabolo, terwijl Hans Klok zijn windmachine erop zette. ‘You’re weird!’ riep Dan. Dat vond de hele jury. En toch zeiden ze ja.

Benieuwd wat hij de volgende keer met dat haar gaat doen. We vrezen iets met tien bussen haarlak.

Xiao Wang

Daarna kregen we de bedeesde, uitermate beleefde Aziatische Xiao Wang ‘die voor ons ging zingen.’ Maar winnen vond-ie niet belangrijk. Iets met muziek delen enzo. In zijn geval opera. Gordon werd er melig van. ‘Which song are you going to sing? Numer 39 with rice?’

Xiao Wang kon er zelf om lachen.

Maar wie het laatst lacht, lacht het best, want de beste man kon zingen. ‘Pretty good!’ riep Chantal. Het publiek gaf ‘m een staande ovatie. ‘Dat was een grote verrassing,’ riep Chantal. Want ja, de man en de stem leken niet echt bij elkaar te passen. Zelfs Gordon was enthousiast. ‘This is the best chinese i had in weeks. It’s not a takeaway.’

Maar natuurlijk mocht hij door. Take it away Xiao! Maar niet voordat Dan Gordon op z’n kop gaf vanwege zijn opmerkingen. ‘Zoiets zeg je niet tegen iemand. Dat is vreselijk.’ Gordon was niet onder de indruk.

En volgende week? Dan zien we weer veel rare én goede acts aan ons voorbij trekken. Hopelijk is de lucht van Gordon’s zweetvoeten dan verdwenen …