Het wordt Barbie allemaal teveel in Samantha en Michael willen rust in de tent. De drommen mensen die haar achtervolgen op de camping en de vraag of ze nu wel of niet zwanger is, zorgen ervoor dat Barbie instort. Ze belandt zelfs in het ziekenhuis. Als dat maar goed gaat …
Geen wonder dat onze families liever wilden verkassen naar een andere camping. Maar eerst besloot Mike nog even de cassette van de wc – ook wel liefkozend strontbak genoemd – te leggen. ‘Anders legt straks al die stront door de caravan als we gaan rijduh.’ Een beetje jammer dat Mike er weinig zin in had. De eerste keer was ‘m namelijk niet zo goed bevallen. Kokhalzend stortte hij de cassette in een wc.
Dat zou Mike dit keer niet gebeuren. Tot hij opeens bedacht dat hij de cassette makkelijk kon omwisselen met die van Patrick. Die lag nog lekker te slapen. En ach, had Patrick niet verteld ‘dat hij niet van plan was om erin te schijten?’
Een probleempje? Het deurtje waar de cassette in zat, zat op slot. Samen met Cora zinde Mike op een list. Opeens bedacht Mike zich dat de reservesleutel van de cassette in Patrick’s auto lag. En wat doe je dan? Dan ga je die proberen te bemachtigen. ‘Ik zeg gewoon dat mijn Prada zonnebril nog bij hem in de auto ligt,’ probeerde Mike. Cora geloofde niet dat hij ermee zou wegkomen. ‘Ik denk dat-ie het doorheb!’ Was Mike niet van onder de indruk. ‘Ik ga het gewoon vragen.’
En dat deed hij. Het resultaat was beter dan verwacht. Patrick was nog slaperig en wees naar de sleutels op een kastje. Ook Priscilla stelde – voor haar doen dan – niet al te lastige vragen. Het volgende probleem? Nu zo zachtjes mogelijk het deurtje van de caravan open maken. Mike vreesde het ergste. ‘Patrick is nog slaperig, maar Priscilla ken het nog wel horen.’ En het ging wel om die cassette. ‘Als ze maar niet horen, dan sta ik voor schut. Dan ken ik toch die kutbak gaan legen.’
Maar alles bleek voorspoedig te gaan. Mike kreeg de cassette eruit, niemand viel hem lastig en vervolgens leegde hij de bak. ‘Niet lekker. Maar niet zo smerig als die stront van Barbie,’ zei Mike trots.
Mike kon het niet nalaten om Patrick bij thuiskomst te plagen. ‘Ik heb mijn cassette al geleegd. Je kunt beter het ding eruit halen, dan heb je het maar gehad.’ Mike was er heilig van overtuigd dat Patrick niets doorhad. Die liep inderdaad nog half slaperig rond. Wel deelde hij zijn grapje met Ron die vreselijk gniffelde. Mike ook.
Maar dat gegniffel duurde niet lang.
Want wat Mike niet wist, was dat zijn zus Priscilla het wel degelijk gehoord had. En terwijl Mike lekker ging douchen in het douchehok, ging Patrick op zoek naar de reservesleutel van Mike. Snel verwisselde hij de cassette weer. ‘Wat een lul joh!’ riep Patrick. Priscilla kon alleen maar lachen. Vooral omdat zij nu hun eigen cassette niet hoefden te legen en Mike nog steeds met zijn eigen strontbak zat.
In feite had Mike hun een grote dienst bewezen.
Mike verkeerde na het douchen nog steeds veronderstelling dat Patrick van niets wist. Hij besloot het maar eens even fijn met Patrick te delen. Die speelde in eerste instantie het spelletje mee. ‘Wat, heb je mij erin geluisd?’ Mike gniffelde. ‘Maar uiteindelijk heb je mijn cassette geleegd. Ik heb ‘m weer verwisseld.’ Riep Patrick. Mike kon zijn oren niet geloven. ‘Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in!’
Mike lachte als een boer met kiespijn. Hij probeerde er nog met een slap excuus vanaf te komen. ‘Volgens mij heeft het met ouderdom te maken, want zij zijn net wat jonger en net wat helderder. Komt wel goed.’
Eh Mike, zolang Priscilla je zus is, komt het niet goed.
Ook Ron besloot nu maar eens zijn eigen cassette te legen. Net als de vorige keer probeerde hij nu weer iemand voor zijn karretje te spannen. Maar helaas, echtgenote Cora hapte niet. De schoonmaakster wilde het ook niet. En dus moest Ron wel. Maar het viel hem alleszins mee. ‘Nou, dat valt best mee man. Ik dacht bij me eige; is dat alles?’
Barbie in paniek
Terwijl de mannen grapjes aan het uithalen waren, vlogen intussen de drommen mensen Barbie letterlijk als figuurlijk naar de strot. Overal waren namelijk mensen. En iedereen wilde met haar op de foto. Sommigen bleken zelfs zo opdringerig dat ze zelfs brutaal de caravan van Barbie binnen stapte. Dat vond Barbie niet gezellig. ‘Ik vond het zielig dat ik niet met iedereen op de foto kan, maar ik ben ook op vakantie.’ En dus werd Barbie steeds depressiever. ‘Ik voelde me eigenlijk heel erg kut, ik kreeg aanvallen.’ Ze sloot zich op een gegeven moment zelfs op bij haar moeder in de caravan.
Nee, da’s geen gezellige vakantie.
Naar een andere camping
En dus concludeerde Barbie dat ze naar een camping moest waar het wel rustig was. Er zat niets anders op dan de spullen in te pakken en te zorgen dat die grote sleurhutten weer achter de autobusjes kwamen. Was niet eenvoudig. Zo ramde Mike zijn caravan bijna tegen een waterfontein en een boom. En ook de caravan achter de auto koppelen, bleek nog een héle klus. Gelukkig hielp Jake mee. Heb je toch effe 200 kilo extra aan kracht. Of vet, het is maar hoe je het bekijkt.
Enfin. Cora en Patrick vonden het jammer dat ze vertrokken. Iets in de trant van gezellige camping en goede faciliteiten zoals een mooi zwembad. Priscilla haalde haar schouders op. ‘Ik hoop dat het op de volgende minder druk wordt zodat Samanth ook met de kinderen kan zwemmen.’ En volgens Priscilla waren de buren er ook niet rouwig om dat ze vertrokken. ‘Denk dat die buren blij zijn dat we weg waren, al deden ze wel leuk.’ Zoiets vermoedde Cora ook al. ‘Ik had met die mensen te doen.’
Ja jongens, het is lonely aan de top.
Barbie nam bij haar afscheid van haar fans die haar en masse uitzwaaiden. Wel met gemengde gevoelens trouwens. ‘Aan de ene kant ben ik in een dip aan het raken en aan de andere kant wil ik de fans niet teleurstellen.’ Niet dat deze geste naar de fans hielp. De mensen wilden alleen maar meer. Tot paniek van Barbie. ‘Het voelde heel benauwd, ik moest gewoon vluchten. Ik moest effe weg van al die stress. Ik moest effe Samantha zijn, niet meer Barbie.’
De nieuwe camping
Gelukkig was de ‘nieuwe’ camping maar een uurtje rijden. Ron en Cora wisten bij aankomst niet wat ze van deze camping moesten denken. ‘De eerste indruk is schoon, netjes. Misschien wel kakkers, maar daar komen we snel genoeg achter.’ Priscilla en Patrick kregen juist de indruk dat de andere camping wel gezelliger was. Mike was helemaal negatief. ‘Dit had totaal geen sfeer. Het was één uitgestrekt gebied.’
Op de manier waarop Mike dit zei betekende dat de camping wel iets weg had van Afghanistan.
Maar Afghanistan was het allesbehalve. Het een Nederlandse enclave. En die enclave had Barbie snel gevonden. ‘Toen dacht ik: gaat het weer beginnen?’ verzuchtte Cora. Priscilla vond het ook maar niets. ‘We zaten er niet echt op te wachten.’
Gelukkig hadden ze wel aardige buren die hielpen om de sleurhutten op hun plek te krijgen. Patrick kreeg nog een paar mannen zo gek om hem te helpen met het opzetten van een voortent. Ja, Patrick had helemaal de smaak te pakken. ‘Ik zet de voortent op, is toch een stukje meerwaarde van je caravan.’
En zo dreigde het toch nog gezellig te worden, want dankzij een strategie die hoogstpersoonlijk was uitgedokterd door Jake, stonden de caravans nu in een U-vorm bij elkaar. Zorgde voor net iets meer privacy.
Niet dat Ron trouwens van plan was om zijn voortent op te zetten. Tot verdriet van Cora die zo’n voortent wel heel gezellig vond en dat ook wilde. Ron wilde dat niet. ‘Ik dacht: dat is bij mij teveel werk.’ Dus toverde hij gewoon zijn partytent tevoorschijn. En Mike? Die had een zeiltje waarop hij alles dumpte. Ja, dat kan ook.
Patrick bedankte inmiddels de buren door het mixen van een paar baco’s. ‘Als je het zo voor elkaar ken krijgen …’ riep Mike. Patrick wilde Mike en Ron ook best helpen met hun voortent. ‘Nu weet ik hoe het moet.’ Maar dan moest het tweetal wel even telkens de cassettes van Patrick leggen.
U begrijpt: die andere voortenten kwamen er niet.
Nee, Mike moest er nu echt aan geloven en de ‘strontbak’ legen. Had hij geen zin in. ‘Het zit vol met stront van Samatha. Ze kakt drie keer per dag.’ En dus zocht Mike een ander slachtoffer die het klusje voor hem kon opknappen. Dat werd een klein ventje die zo stom was om te vragen of hij met Mike op de foto mocht. ‘Dat is goed,’ zei Mike. ‘Dan moet je wel even de cassette legen.’
Dat joch deed het ook nog. Mike keek lachend toe. Ja mensen, Mike is een kwal. Dat vond zijn eigen schoonmoeder ook. ‘Dat vond ik echt zielig. Ik dacht: wat een rotkerel is dat, die Mike.’ Toen deed de camera het ook al niet. Maar Mike bleek toch de kwaadste niet. Hij zocht het gezin op hun kampeerplek op zodat er alsnog foto’s gemaakt konden worden. ‘Morgen zie ik je toch weer?’ grapte Mike tegen het joch. Die liep snel weg. Slim. Zouden wij ook doen.
Intussen had Barbie het helemaal gehad. Ook hier trok ze de drommen mensen niet. ‘Ik durf niet eens alleen stokbroodjes te kopen. Het verstikt je. Het lijkt alsof je levend in een grafkist wordt gelegd.’ En dus trok ze zich terug in de caravan. ‘Ik was best bang.’ Dat zag Cora en de rest ook. ‘Ze werd stiller en ging veel huilen.’
Maar wat wil je als je niet eens rustig kunt douchen omdat er drommen kinderen voor staan en er zelfs iPhones onder de deur worden gestoken om foto’s te maken. Het werd Barbie eenmaal weer terug in de caravan allemaal teveel. ‘Ik voelde me niet lekker worden. Ik kreeg het heel benauwd.’ En nadat ze begon te zweten en hyperventileren, ging het volgens de rest echt mis.
Want even voor de duidelijkheid: hier waren geen beelden van.
Logisch, want Barbie raakte zo in paniek dat ze flauwviel. ‘We hoorden Mike gillen. We schrokken ons te pletter,’ verklaarde Ron later. Het was een grote chaos. Het bleek zo erg dat nadat Barbie was bijgebracht met koud water en koude washandjes, ze afgevoerd werd per ambulance naar het ziekenhuis.
Jake was intussen bezig om de schade te beperken en zaken te regelen. Zo hing hij aan de lijn met RTL Boulevard om uit te leggen wat er aan de hand was en regelde hij intussen een andere accommodatie.
Overigens mocht Barbie een paar uur later het ziekenhuis verlaten. Tot opluchting van de groep. ‘Je bent ook weer blij dat ze er bovenop is gekomen.’ Dat vond Mike ook. ‘Ik ben ervan geschrokken, het is tijd om een stapje terug te doen.’ Tijd voor Jake om in te grijpen. ‘Ik dacht: dit is te gek. Ik ga een ander plekje voor jullie zoeken, met alleen maar Spanjaarden en zonder Hollandertjes. Geen stress.’
Jake, wat een énorm goed idee.
Zo gezegd, zo gedaan. Jake vond een appartementencomplex voor een paar dagen. Geen caravan, geen Nederlanders, niet al te duur en alleen maar bejaarden. Barbie werd weer helemaal blij. ‘Het was weer Samantha, ze kon weer geintjes maken,’constateerde Ron.
Overigens had Ron het ook wel naar z’n zin. ‘Na die caravan vond ik het wel weer lekker om uitgerust in zo’n opgemaakt hotelbed te leggen.’ Ook Patrick zag weer de charme in van een hotel. ‘Ik kon gewoon door trekken zonder een bak te hoeven legen, wel lekker.’ Mike en Barbie hadden ook helemaal genoeg van de camping. ‘Als ik aan de camping denk, krijg ik kippenvel. Nooit meer naar de camping.’
Er was trouwens één iemand die het wel leuk vond en dat was Cora. ‘Geef mij maar een caravan. Ik vond het gezellig.’
Volgende week:
Volgende week moeten de mannen alleen terug met de autobusjes en de caravans terwijl de vrouwen naar huis gaan met het vliegtuig. Een probleem: ze missen de vlucht. En dat zorgt weer voor paniek bij Barbie …
Geef een reactie