‘Kamperen is creperen,’ voorspelde Barbie’s vader Ron al eerder in Samantha en Michael willen Rust in de Tent. Hoewel Ron het best naar zijn zin heeft in Spanje, gaat het juist met Barbie helemaal niet zo goed. Met dank aan paniekaanvallen. Maar komt dat nou omdat ze zwanger is of zijn het die grote drommen mensen die op de camping iedere dag een glimp van haar willen opvangen?
De eerste paar minuten van de aflevering beloofden trouwens weinig goeds. Verwoed tuurde Barbie in de lens van de camera.‘Ik zie d’r niet uit! Jongens, dit kennen jullie me niet aandoen. Dat ik er zo uitziet!’
Barbie heeft het namelijk niet makkelijk. Helemaal niet makkelijk. In een caravan slapen en dan vervolgens ook nog proberen alle drommen mensen op de camping proberen te vermijden. Ik geef het je te doen. Mike was ’s ochtends al niet vrolijker. In een poging om toch de stemming erin te krijgen, had Barbie gewoon al het herrie makende speelgoed van Angelina op Mike’s helft van het bed gekwakt.
En nee, dat kon Mike niet waarderen.
Gelukkig beweerden Ron en Cora dat zij wel goed hadden geslapen. Al was ook Cora nog steeds onder de indruk was van de mensenmassa die Barbie en haar familie in de gaten hield. ‘Ik ben echt geschrokken.’ Gold ook voor Barbie. ‘Ik kan nergens naar toe zonder dat ik drommen mensen achter me aan krijg.’
De arme schat durfde amper naar de douche. ‘Maar het is nog vroeg,’ riep Mike. ‘Er is nu nog niemand.’ Maar dat geloofde Barbie niet. En dus bood Mike aan om samen met Angelina richting doucheruimte te lopen. Ging Barbie dankbaar op in. ‘Ik durf gewoon niet alleen te zijn.’
En het was een wonder, maar zonder kleerscheuren bereikten ze de douche. En terwijl Barbie zich opsloot in het hokje kwam Mike tijdens een wandeling met Angelina een folder over snorkelen tegen. Hoe toevallig. Nee, dat is natuurlijk helemaal niet in scene gezet. Hoe dan ook, Mike deed zijn best. ‘Ik dacht: ik gooi het in de groep om te gaan snorkelen.’
Als straf werd hij daarna door Angelina onder geplast, net toen hij haar wilde overhandigen aan Barbie. ‘Het is een wereldwijf,’ grapte Barbie. Mike kon er minder om lachen. ‘Volgens mij ben ik gemaakt om ieders pis en stront op te ruimen. Tegenwoordig zie ik heel veel stront en pis.’
Ja, Mike. Ieder z’n taak in deze wereld.
Gelukkig voor Mike had iedereen dan wel weer zin in snorkelen. Zelfs Barbie vond het leuk. ‘Echt iets voor mij. Ik vind het gaaf onderwater. Misschien zie ik wel een grote krab. Of een zeester met zo’n lul.’
Juist.
Maar eerst moest er nog veel ontbijt worden gehaald in de plaatselijke campingwinkel door de mannen. De vrouwen konden lekker rustig op hun stoel blijven zitten. ‘Ik weet niet wat ik meemaak,’ riep Barbie. ‘De rollen zijn nu omgedraaid,’ verzuchtte Mike met een kop alsof hij daar niet blij van werd.
Hij werd trouwens ook niet blij van de prijzen in de campingwinkel. Ook Patrick geloofde zijn ogen niet. ‘Twee euro voor een beetje ham?’ Mike vond het maar niets. ‘Toch zonde, ken je toch net zo goed je geld in de prullenbak gooien.’ Toch constateerde de mannen ‘dat er hier geen crisis was, want de tent stroomde vol.’ Patrick overwoog daarom om te emigreren. ‘Eens even vragen hoeveel ze hier verdienen, anders gaan we emigreren.’
Het is duidelijk: Patrick leest geen kranten.
Intussen verkenden Ron, Cora en Priscilla de camping. Was hard nodig ook. ‘Normaal winkel je iedere dag en ik ben al in drie dagen al niet in een winkel geweest,’ legde Priscilla uit. ‘Als je een winkel hebt, dan wil je daarheen.’ Dat was in dit geval een grote souvenirwinkel.
Daar stuitten ze op – volgens Priscilla dan – klep klap kloppertjes. Volgens Ron waren het Spaanse kleppers. Hield-ie ook aan vast toen een Spaanse ‘m had uitgelegd dat ze castagnetten heten. Gelukkig onthield Priscilla het wel. Er is hoop voor de mensheid. En nadat ze een oranje hoed voor Ron op de kop hadden getikt, konden ze weg.
Zwanger of niet zwanger?
Barbie en Mike hadden andere dingen aan hun hoofd, want was Barbie nu wel of niet zwanger. Ze besloten het zekere voor het onzekere te nemen en een zwangerschapstest te kopen. In de apotheek was natuurlijk Barbie haar eigen flauwe zelf. ‘Ik wil een vibrator.’ Gelukkig kon Mike nog net voorkomen dat het gênanter werd en riep dus maar heel hard PREGNANCY TEST!
Gelukkig viel de prijs van 7 euro ‘m mee. ‘Doe er nog maar tien,’ grapte hij. De apotheker bleef lachen. Toch knap.
Ze hadden overigens beter meerdere testen kunnen kopen, want Barbie voerde de test niet goed uit. Niet handig als écht je héle familie letterlijk meekijkt. Zo kon Priscilla kijken hoe Barbie midden in de caravan stond te plassen. Heerlijk, van je familie moet je het hebben.
Hoe dan ook, na de test wisten ze nog steeds niet. En dus gingen ze weer naar de apotheek. Priscilla en Barbie dan. ‘Ik wil een nieuwe vibrator,’ riep ze nu. Dit maal was het Priscilla die de boel in de hand hield en PREGNACY TEST riep. Dat kan Barbie blijkbaar echt niet zelf.
Waarschijnlijk een gevalletje van iets teveel lettergrepen.
En als jullie nu denken dat deze test uitsluitsel gaf, dan moet ik jullie echt teleurstellen. Dat deed-ie niet. Al vond Barbie van wel. ‘Ja, oh, jawel! Ik zie een streepje.’ De rest zag ‘m amper. Mike voorop. Tot ergernis van Barbie. ‘NEE! MIKE, IK ZIE HET TOCH.’ De zwangerschapstest lag namelijk op tafel.
‘Samantha ziet dingen die er niet zijn,’ constateerde Mike. Maar dat vond Barbie niet. ‘Wij zagen het, de mannen niet. Maar die hadden gisteravond al een bakkie op.’ Dat vond Cora ook. ‘Die mannen begrijpen dat niet.’ Het enige dat Mike wel begreep was dat ‘Cora mee zat te praten met Samantha.’
Conclusie: we weten nog steeds niet of Barbie zwanger is. ‘Ik moet een goede test hebben waarop staat zwanger of niet zwanger,’ riep Barbie uiteindelijk. Zucht. Over twee afleveringen weten we vast meer …
BBQ
We waren bijna blij dat ze gewoon lekker aan de BBQ gingen. Mag ook wel, want eten is zo ongeveer de eerste levensbehoefte in de familie. Maar nu hadden ze een heuse professionele BBQ tot hun beschikking. Weer eens wat anders dan een wegwerpding of een ‘normaal ding met kolen.’
Maar zo’n professionele BBQ bleek toch moeilijker dan gedacht voor Patrick & co. Priscilla keek lachend toe. ‘Ze doen of ze alles kunnen, maar ze kennen het niet.’ Priscilla peinsde er niet over om het zelf te proberen. ‘Ik weet toch niet wanneer iets gaar is?’ Nou, dat wist Patrick & co ook niet. ‘Hij had al een fles Bacardi erin zitten, daar wordt het ook niet beter van,’ merkte Priscilla droogjes op.
Na anderhalf uur was de eerste hamburger klaar. Het ding fikte alleen wel. Op een andere hamburger zat nog plastic. Ook lekker. Vond Mike niet. ‘WOUS, hier zit nog plastic op.’ Nee, Patrick is een aardige jongen maar een BBQ? Mike had daar wel een verklaring voor. ‘Die heeft plus negen aan zijn ene oog en aan het andere oog min 2.’
Gelukkig was er een buurman die – tot ongeloof van de rest van de groep – gewoon een zwart speklapje opat. Nou ja, het was wel goed gaar.
En ja, ze werden in de verte nog steeds gade geslagen door een hoop mensen. Gelukkig was de groep solidair en deelde – nou ja, het was meer gooien – Barbie een Barbierhanddoek met handtekening uit. Ook Patrick deelde een schort met handtekening. Als een stel hyena’s doken de kinderen erop af.
Diezelfde kinderen hadden ook manager Jake ontdekt die plots verscheen op de camping toen de vrouwen al sliepen en de mannen nog een ‘bakkie’ dronken. ‘Wat een verrassing,’ riep Mike. Door de mannen werd Jake amicaal op de schouder geslagen. Jake voelde zich zowaar welkom.
Maar zijn komst had natuurlijk een andere reden. Jake moest weer rust in de tent brengen. Er waren al bordjes dat er afstand gehouden moest worden van Barbie’s caravan, maar nu begonnen sommige bezoekers ook te klagen dat Barbie ‘sterallures’ had. Maar al snel kwam Jake erachter dat die bordjes gewoon noodzakelijk waren. Hij moest namelijk ook op de foto met al die mensen.
De volgende dag kwam Jake weer langs. Hij maakte zich toch wel zorgen om Barbie. Zij kreeg namelijk steeds meer last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Al kwamen die dan weer niet in beeld. Toch, daar konden we ons wel iets bij voorstellen. ‘Ik moet Samantha echt in bescherming gaan nemen, want ze voelt zich gevangen in haar eigen vakantie,’ concludeerde Jake.
Snorkelen
Gelukkig konden ze de massa even ontsnappen door te gaan snorkelen met de hele familie. Barbie had er zin in. ‘Misschien zie ik wel een zeemeermin.’ Dat meende ze. Net als Priscilla. ‘Ze bestaan echt. We hebben echt een documentaire gezien en het zijn echt lelijke wezens. Geen Ariel met schelpendingen. Maar ze kunnen echt met elkaar praten.’ Vond Barbie niet meer dan logisch. ‘Waarom denk je dat mensen met dolfijnen iets kunnen doen?’
Het ging alleen een beetje mis toen de dames de oude boot zagen. ‘Ik dacht: dat is zo’n grote boot. Lekker drankie, peukkie erbij … mooi niet,’ zei Cora teleurgesteld. En ook Barbie weigerde om met de kinderwagen de boot op te gaan. ‘Dat doe ik niet. Echt niet.’
Het einde van het verhaal? Priscilla en Cora gingen winkelen met de kleine meisjes en Barbie ging toch mee met snorkelen. Al moesten ze zich eerst worstelen in een duikpak. Was een ware opgave. Barbie worstelde met haar klitpiercing en Ron had ‘m achterstevoren aan. Patrick had er geen problemen mee. ‘Ik voelde me net een he-man het stond me onwijs goed.’
En ondanks dat alleen Patrick en Barbie ooit eens gesnorkeld hadden, ging het uiteindelijk nog best aardig. Tenminste, laten we het er maar op houden dat Ron zijn best deed. ‘Ik zie mijn vader en dacht: wat is ie aan het doen. Hij lijkt wel een zeehond?’ grijnsde Barbie. Ron dacht namelijk dat-ie met snorkel en al onderwater kon. Dat ging een beetje mis. ‘Ik stikte me bijna de tyfysmoord. Ik kapte ermee. Niets voor mij, ik leek wel Pipo de clown.
Intussen hadden Priscilla en Cora het reuze naar hun zin. Er waren zelfs fijne winkels waar een wanstaltig Spaans jurkje voor Angelina op de kop werd getikt. Veel te snel werden ze gebeld dat de rest van de groep er alweer aankwam. ‘Ik dacht, zijn ze nou al terug?’ Had ook een andere reden, want Barbie bleek zich niet goed te voelen. ‘Ik ben aar de caravan toegegaan, ik ben gaan slapen.’
Zonder Barbie maar met Jake besloten ze fijn kip te gaan eten in een restaurant waar ze alleen maar pollo – ofwel kip- verkochten. En nee, de kip kon niet de goedkeuring wegdragen. Zeker de bereiding van de kip, doorstond niet de test. ‘Er zat een rare zeepsop smaak aan de patat,’ mekkerde Ron. ‘Die kip is gebakken in olijfolie. En ik draai de kip om en-ie was niet goed,’ zeurde Mike. Jake deed ook een duit in het zakje. ‘Zo smakeloos.’ Patrick vond het stiekem een beetje onzin. ‘Het lijkt wel alsof je elkaar aansteekt. Jake zei: de kip is groen en toen begonnen de andere ook.’
Mike moest er niets meer van hebben. ‘Geef mij maar het vertrouwde kippenpoeliertje uit Scheveningen.’
Gelukkig had Ron op de camping nog een gebakje liggen. Die at hij vol smaak op. En nee, hij deelde niets. En dus zat er voor Mike en Patrick niets op dan weer maar de te dure supermarkt te gaan. Ze kwamen terug met vijf dozen. Maar ook dit resultaat was niet gewenst. ‘Ik zet mijn tanden erin en ze breken allemaal af,’ riep Jake.
Het gebak bleek nog bevroren. Jammer de pammer.
Volgende week
Volgende week loopt de belangstelling voor Barbie de spuigaten uit. Ze vluchten zelfs naar een andere camping, maar ook daar is geen rust. En dan gaat het helemaal mis met Barbie …
Geef een reactie