Een jaar geleden …

Vandaag wordt de muppet precies één jaar. Precies een jaar geleden kondigde ze zich aan op een zonnige zaterdagochtend. Binnen een paar uurtjes was het gepiept en lag ze ‘s middags al tevreden in mijn armen te slapen. Dat doet ze niet meer. Nou ja, slapen wel. Maar in mijn armen? Nee, dat niet. Dat heb ik inmiddels wel geleerd dit jaar. Net zoals ik héél véél andere dingen heb geleerd …

Want een baby is hard werken. Vooral de eerste weken waren pittig. En nee, ik zat niet op een roze wolk. Ik was moe, de borstvoeding wilde niet en dochterlief huilde aan één stuk door. Ik kan je vertellen: dat is niet goed voor je mentale gesteldheid. Al vond ik mijn dochter tegelijkertijd het allerliefste, allerleukste en allermooiste wezentje op aarde.

Denk ik trouwens nog steeds. Ja, zo goed heeft de natuur mij voorgeprogrammeerd, thank you very much.

Maar als dat allerleukste wezentje de hele tijd huilt, word je daar desondanks knap wanhopig van. Tot mijn bloedeigen moeder er achter kwam dat het kind gewoon honger had. Een flesje later was het probleem opgelost. Ze hield op met huilen en sliep daarna als een roos. Daarna ben ik gekapt met de borstvoeding.

En jammer voor de borstvoedingsmaffia, maar daarna voelde ik me véél beter. Fitter ook. En mijn dochter? Die sliep, groeide als kool en veranderde van een huilbaby in een tevreden meisje.

Dat is ze nog steeds. Het is een lekker wijf dat heel hard kan schaterlachen, ondeugend is en er vooral een eigen wil op nahoudt. Huilen doet ze tegenwoordig alleen als ze – daar hebben we ‘m weer – honger heeft of doodmoe is. Voor de rest groeit ze als kool, begint ze te praten (‘MAMAAAAA!’) en probeert ze al voorzichtig zich op te trekken.

Het is net een … kind.

En dat kind heeft me veel geleerd. Niet alleen over flesjes maken, kinderwagens, eerste hulp bij ongelukken, de zooi die je moet meenemen als je op vakantie gaat, luiers en kledingmaten, maar vooral over mezelf. Ik leef niet voor mezelf, ik en mijn vriend moeten nu zorgen voor een ander mens. Is onze verantwoordelijkheid, niet die van iemand anders.

Dat is helemaal niet erg. Sterker nog, dat is hartstikke leuk. Oke, misschien niet altijd op een willekeurige woensdagnacht om 4 uur ‘s nachts als ze je voor de derde keer heeft wakker gemaakt omdat de tandjes zo zeer doen, maar omdat je – hoe cliché – er ook veel voor terugkrijgt. Je kind zien lachen, zitten, zelfs met eten zien gooien is best geinig. Het is ook geinig om te zien dat als ze boos is, ze sprekend op haar vader lijkt. Of dat je je eigen nichtje terugziet in je eigen dochter.

Da’s grappig. Leuk ook. Geen wonder dat dit jaar voorbij is gevlogen. Waarschijnlijk – tenminste, dat hoop ik – zal het dit jaar weer zo gaan. Ben benieuwd wat ik volgend jaar om deze tijd weer geleerd heb. Maar eerst de verjaardag van de muppet. Al denk ik niet dat ze vanmiddag in mijn armen ligt te slapen. Daar vindt ze zichzelf nu al iets te groot voor …