Ik ben gaar, behoorlijk moe en mijn voeten branden nog steeds. Lichtjes weliswaar, maar toch. En dat is allemaal te danken aan een fijn weekend. Want ik kan je vertellen: van een bruiloftspartijtje op vrijdag en zaterdag North Sea Jazz raak je best vermoeid. Maar wat was het leuk.
In gedachten ben ik namelijk nog steeds bij North Sea Jazz. Wat mij betreft het leukste festival van het jaar. Volgens de Telegraaf van vandaag was het festival ‘leuk, maar aan verfrissing toe’ ( Net als de krant zelf dan trouwens ), maar wij vonden het weer fijn. Heel erg fijn.
Al waren we best moe op zaterdag. Met dank aan een bruiloft van een nichtje van vriendlief. En dat was een gezellig feestje. Denk aan een DJ, een dansvloer en wijn plus bier. De familie van mijn vriend kan namelijk vreselijk goed een feestje bouwen.
Alleen zaten we de volgende ochtend wel met een houten hoofd (en we waren daarna niet eens meer uitgegaan) bij de tegelboer (wij zijn blijkbaar geen zestien meer) aangezien de badkamer onverwachts verbouwd moest worden. En ja, dat verhaal volgt nog. Ik zal jullie nu niet met de details vermoeien. Het enige dat ik er nu over kwijt wil, is dat ik er knap sjaggo van werd.
Gelukkig was daar het North Sea Jazz om mijn slechte humeur te verdrijven. Nadat we ‘s middags hadden ingecheckt bij het Manhattan Hotel in Rotterdam Centrum ( onthoud die naam – fijn hotel, goede aanbiedingen ) vertrokken we met de metro naar Ahoy. Samen met duizenden andere mensen. Het festival was namelijk iedere dag he-le-maal uitverkocht.
Terecht, want er was voor ieder wat wils.
Na kibbeling en de eerste bubbels (heel belangrijk) trok vriendlief mij mee naar de Maas zaal. ‘Daar zijn we de vorige keer niet geweest.’ Ik was blij dat hij dat deed, want heldin Sabrina Starke trad net op met het Metropole Orkest. En ach, daarna kwam held Anthony Hamilton. Ik kon mijn geluk niet op. Vraag niet hoe, maar ondanks dat ik groot fan ben van Hamilton, had ik hem nog NOOIT live gezien. Shame on me. De pret werd nog groter toen zelfs weer Gregory Porter het podium opkwam.
Mijn dag was toen al weer helemaal goed.
En hij werd alleen maar beter. Zo was ik onder de indruk van de blues van gitarist slash zanger Gary Clarke Jr. en sprongen we vrolijk mee met Jamie Cullum. And don’t believe the hype als de recensenten roepen dat het optreden van Jamie Cullum waardeloos was. Dat zijn een stel verbitterde mensen die alleen nog blij worden als Prince ergens opduikt.
Maar écht blij werd ik pas van The Roots. Die had ik – behalve drumme Guestlove dan – ook nog niet op North Sea Jazz gezien. En verrek, dat had ik eerder moeten doen. Vanaf minuut 1 werd een overvolle Nile het optreden ingezogen door deze energieke hiphop band. Het publiek stond op de banken. Vooral toen zelfs ‘Sweet Child of mine’ en ‘Somebody that i used to know’ in de mix werden gegooid.
Wat een feest.
Het feestje werd nog even voortgezet op het podium ernaast toen John Legend klaar stond en The Roots op hun eigen podium samen speelden met John Legend ( dat deden ze namelijk al eerder). Daarna moest John Legend het zelf doen. En hoewel het in het begin – zeker in vergelijking met The Roots – wat ingetogener klonk, werd het al snel fantastisch. Wat een stem, wat een performance. Wij werden er alsnog best blij van.
Hij deed zelfs een nummer van Bruce Springsteen (zie video) en ‘Bridge over Troubled Water.’ En ik vond het mooi. Verbazingwekkend, want ik háát het origineel van Simon & Garfunkel.
En toen was het opeens afgelopen. Dat was maar goed ook, want we waren kapot, moe en gaar. Maar wel tevreden. ‘Volgend jaar gaan we weer,’ riep ik. En dat gaan we doen ook. Dan maar een paar brandende voetzolen.
Geef een reactie