Misschien is het omdat ik ouder word, maar naar festivals ga ik niet vaak meer. Iets met een baby en dat ik een goed bed wil. Maar voor één festival maak ik sowieso een dikke, vette uitzondering. En dat is North Sea Jazz. Klinkt als een oubollig festival, maar dat is het allesbehalve. Met dank aan de artiesten en de sfeer.
Jaren geleden – en dan hebben we het over 1999 – kwam ik er voor het eerst. Twee mannelijke kennissen die in die tijd teveel geld en teveel North Sea Jazz kaarten over hadden, namen mij mee naar het North Sea Jazz in Den Haag. Want ja, toen vond ‘t nog daar plaats.
En ondanks dat ik nog maar negentien was, vond ik het briljant. Er waren cocktailbarren, champagnebarren, oesterbarren, sushibarren en nog meer moois. Nu heel normaal, maar toen nog uitzonderlijk op een festival. Ik besloot ter plekke dat ik vaker naar het North Sea Jazz wilde.
Dat heb ik daarna ook – met uitzondering van een keer of wat – nog vaak gedaan. En iedere keer was het weer feest. Maakte niet uit of ik stond mee te zingen met Marc Broussard, gilde bij Tom Jones of een traantje wegpinkte bij een optreden van Adele. En ach, wat zong Seal mooi. Maar ook ‘ontdekte’ ik daar artiesten als David Sanborn en Marcus Miller.
Fantastisch.
Vooral omdat ik tussendoor al dan niet met vriendinnen of vriendlief bubbels dronk, oesters at en ‘s avonds ook nog met een mojito in mijn hand stond te dansen op het dakterras. North Sea Jazz is namelijk wel een beetje verhipt. Komt ook omdat het nu in het veel grotere Ahoy in Rotterdam plaats vindt en het – zeker op zaterdag – ook min of meer een uitgaansavond wordt voor jongeren.
Tot spijt van de oudere jazzliefhebber die overigens nog steeds terecht kan in de kleinere zalen voor de oldschool jazz. Hoort ook zo. Dat is namelijk de charme van North Sea Jazz. Oud, jong, hipster, nonchalant, deftig … Alles loopt door elkaar heen. En dat is bijzonder gezellig.
Ik heb er zin in. En nee, ik kan helaas niet alle drie dagen naar North Sea Jazz. Zaterdag is dé dag geworden. Maar dat is mooi wel de dag dat artiesten als John Legend en The Roots optreden. En dat wordt leuk. Vooral door die mojito in mijn hand straks. Daar is niets oubolligs aan.
En om alvast in de stemming te komen, hierbij mijn favoriete optreden uit 2007. Marcus Miller verving de ‘zieke’ Amy Winehouse. En dat deed hij fantastisch:
Geef een reactie