Iedere dag gaan er volwassenen en kinderen dood door oorlogen, natuurrampen, vreselijke ziektes en moord. En toch heb ik vannacht slecht geslapen. De dood van de twee broertjes Ruben en Julian bleef maar door mijn hoofd spoken. Niet alleen omdat er – gelukkig – de afgelopen weken ongelofelijk veel aandacht was voor de zaak, maar ook omdat ik maar een blik op mijn slapende kind in haar ledikant hoef te werpen om me af te vragen: ‘waarom?’
Mind you, ik ben wel de laatste die een mening heeft over de twee ouders van de jongens. Dat het een vechtscheiding was waar veel instanties bij betrokken waren, is wel duidelijk. Maar over het hoe, wat en waarom is het verrekt moeilijk om daar – als buitenstaander – een waardeoordeel aan te hangen. Wel weet ik dat er hier alleen maar verliezers zijn.
De jongens waren nog wel de twee grootste verliezers.
En ik durf er al helemaal niet over na te denken wat de moeder nu moet voelen. Het moet de hel op aarde zijn. Net zo goed als het de hel op aarde is voor de rest van de familie, vrienden en allerlei andere mensen die de familie goed kenden.
Ik kan er met mijn verstand niet bij. Misschien is dat maar goed ook. Soms zijn bepaalde dingen te gruwelijk om het echt te kunnen bevatten. En dat geldt niet alleen door de dood van de twee broertjes, maar ook al die andere mensen die door wat voor gruweldaden dan ook om het leven komen. De wereld steekt soms verrekt wreed in elkaar. Zonder dat we soms begrijpen waarom. Misschien hield die gedachte mij vannacht nog het meest wakker.
Amen…..
Ik kan het volledig onderschrijven. Om dezelfde reden heb ik ook niet kunnen slapen vanacht. Je verwoord in je stukje de gedachten van heel veel nederlanders denk ik!
Fijn dat jullie -zonder met de vinger te wijzen en met enige nuance- er ook zo over denken. Hoop dat de nabestaanden van de twee jongens genoeg kracht hebben om door te gaan …