Het was een heftige aflevering van Huisje Boompje Barbie. Zowel Barbie als Michael moesten voor de rechter verschijnen, de kleine Angelina kreeg oorbelletjes, boze buren protesteerden tegen de komst van Barbie en Mike in hun wijk en toen zette Gucci het ook nog eens op een rennen. Geen wonder dat Barbie een beetje de weg kwijtraakt …
Maar eerst het goede nieuws: weet je nog dat Barbie en vader Ron even in een heftige ruzie verwikkeld raakten in Tirol? Nou, dat was weer bijgelegd. Volgens Ron logisch. ‘Mijn dochter en ik zijn vier handen op een buik. Zo hebben we ruzie en zo leggen we het ook weer bij. Zo hoort het ook.’ De andere waren ook blij. ‘De sfeer was weer als vanouds,’ liet schoonbroer Patrick even weten.
Maar die bracht iedere ochtend al door in het zwembad en de sportschool van het hotel. Die was sowieso in de stemming, blije sportbilly die hij is.
Barbie ziek
Mike was trouwens ook in de stemming. Hij was al helemaal hersteld van zijn énorme griep. Een nadeeltje? Hij had Barbie ook aangestoken. Die lag als een zielig hoopje ellende in bed. Vrolijk was ze ook niet. Tot lichte verbazing van Mike. ‘Je moet wel een beetje lief doen. Dat deed ik ook toen ik ziek was.’ Barbie dook nog meer onder de dekens. ‘Maar je bent zo druk man.’ Het was duidelijk, Barbie voelde zich niet goed. ‘Ik voelde me zwaar kut. Ik had niet eens energie om te lopen. Ik was zelfs te moe om uit mijn ogen te kijken.’
En dus ging Barbie niet mee met skiën. Mike was teleurgesteld. ‘Dat Oostenrijk is ons echt niet gegund.’ Vooral omdat het Mike z’n eerste skiles was vandaag. De anderen waren ook teleurgesteld dat Barbie ziek was. ‘Ik dacht: dit is de eerste dag dat we met zijn allen op de latten staan. Dat wordt lachen, gieren brullen natuurlijk. Die valt, die breekt wat en die schept een berg kinderen. Maar uiteindelijk gingen we weer met iemand minder weg,’ vatte Patrick het maar even samen.
‘Ik heb een hekel aan skiliften’
Maar dat was nog lang niet de enige uitdaging. Ze moesten namelijk de piste op in een skilift. Tot horror van Priscilla. ‘Ik ga niet in zo’n lift hoor. Dat is 1800 meter omhoog.’ Priscilla wilde dan ook echt niet. ‘Ik dacht: daar ga ik niet in. Ik heb een hekel aan skiliften.’ Dat had Patrick al verwacht. ‘Ze heeft echt hoogtevrees. Gaan we bij kennissen op visite, tweehoog op een galerijflat, dan vindt zij dat al eng.’
Priscilla was niet de enige die het eng vond. Ook Cora vond het een verschrikking. ‘Ik dacht: dat hoef ik toch niet. Ik had geen ski’s en niks aan.’ Bovendien vond Cora die skilift ook maar niets. Met angst en beven stapte ze in het bakje. ‘Wat eng,’ mompelde ze tegen echtgenoot Ron. Die begreep er niets van. ‘Welnee, ik heb het ook nog nooit gedaan.’
En ook Priscilla zat met haar handen over haar ogen in het bakje. ‘Ik dacht: dat ding laat los. Het ratelde aan alle kanten.’ En dus koos ze eieren voor haar geld. ‘Ik ga niet kijken.’ Mike vond het erg vermakelijk. ‘Die scheet echt in haar broek.’ Ron was ook geen grote hulp. Integendeel. ‘Het is wel eens gebeurd dat zo’n ding uitviel door de stroom. Toen hebben de mensen daar uren vast gezeten in de kou.’ Cora kreeg het nu echt benauwd. ‘Dank je, jij bent een echte steun.’ Ron haalde zijn schouders op. ‘Dat soort dingen gebeurt wel.’ Cora was nu echt in lichte paniek. ‘Ik dacht: hou jij nou je rotkop dicht. Ik was zo blij dat we er waren.’
En Priscilla ook.
Barbie naar de dokter
Intussen dacht Barbie dat ze half dood lag te gaan in het hotel en dus besloot ze naar de plaatselijke arts te vertrekken. Ze gedroeg zich alsof ze niet meer lang te leven had. Ze zuchtte, steunde, kreunde en sloeg af en toe dramatisch de handen voor haar ogen. De andere mensen in de wachtkamers keken haar vol verbazing aan.
De dokter ook. Maar dat was meer omdat Barbie geen Duits begreep. Hoe eenvoudig en langzaam hij ook sprak. ‘Hier, pijn!’ riep Barbie en ze wees naar haar keel. Daar had de beste man niet veel aan. Vond Barbie belachelijk. ‘Ik spreek geen Duits, maar hij was maar tegen me aan het lullen. Ik zei maar ja.’ Barbie kon er niet over uit. ‘Misschien moet die vent Nederlands leren dan dat ik Duits leer. Andere mensen moeten ook leren Nederlands te praten.’
De globetrotter. Zet Barbie straks midden op straat in LA, Cairo, Moskou of Beijing en ze vindt het nog belachelijk ‘dat andere mensen geen Nederlands kennen.’
Barbie vond het ook maar belachelijk dat ze haar temperatuur onder haar oksel moest meten. ’Ik neem de temperatuur op in mijn hol. Onder de oksel of in het oor, dat is niet. Ik douw hem in mijn reet. Is geen prettig gevoel, maar het is wel beter.’
Toch mooi dat iemand als Barbie op de stoel van de arts gaat zitten.
Voor het geval dat iemand nog dacht dat ze op het punt van omvallen stond? Barbie was gewoon snipverkouden. Goh. Nooit gedacht.
‘Skiën is hard werken’
Intussen hadden Priscilla, Cora en de rest toch de top van de berg met de skilift bereikt. Een probleem: onze getraumatiseerde meisjes durfden door de hoogtevrees niet naar beneden. Priscilla ging er gewoon maar bij liggen en stak een sigaretje op. Dat was een hopeloze zaak.
Intussen had Mike meer hoop. Zo moeilijk kon dat skiën toch niet zijn? ‘Iedere malloot kan het. Een skilesje van een half uur en ik ga de zwarte piste af,’ riep Mike nog optimistisch. Maar zo makkelijk ging dat natuurlijk niet. Tot groot plezier van Patrick. ‘Ik heb me rot gelachen. Ik had al die eerste dag achter de rug, Maar Mike ging telkens onderuit.’ Ook vader Ron had het skiën nog niet onder de knie. ‘We leken net twee kneuzen uit het Circus Renz.’
Wat ook niet hielp was dat de ski-instructeur de mannen ‘de pizzapunt techniek’ probeerde bij te brengen. Kwam niet over. Al riep ze telkens wel heel hard PIZZA! Net als André van Duin, maar dan anders. Mike kon er niet om lachen. ‘Ik dacht: douw die pizza maar effe waar de zon niet schijnt. Pleur op met je pizza.’
Priscilla en Cora hadden intussen ook genoeg van de piste en regelden vervangend vervoer in de vorm van een slee. Vond Cora ook niet echt leuk. ‘Het ging echt hard. We gingen bijna door een huis.’ Priscilla vond het nog wel wat meevallen. ‘Met een slee kan je nog afremmen, met ski’s ga je alle kanten op.’ Dat vond haar broer nou ook. ‘Dat skiën is niets voor mij. Het is hard werken.’
En dus stopten ze er gewoon allemaal mee.
Shotjes in de Tiroler Bar
Logisch, want natuurlijk moesten ze nog wel naar de Tiroler Bar ( bekend van Oh Oh Tirol) om even leuk aan de après-ski te doen. Het werd een ware openbaring van vader Ron die normaal gesproken amper dronk en ook niet echt uitging. En opeens bevond hij zich in de wereld van de shotjes. Vond Ron helemaal niet erg. ‘Ik kreeg zo’n flügeltje en ik dacht; dat proberen we. Het leek wel limonade.’ Maar goed ook, want de stemming zat er goed in. ‘We ging hard achter elkaar,’ grijnsde Patrick.
En wat schetste onze verbazing? Zelfs onze ‘zieke’ Barbie liet haar gezicht zien. En ze ging nog aan de shotjes ook nog. Vond Mike vreselijk gezellig. ‘Ze heeft haar beste been voortgezet. Ik vond het leuk dat ze er was.’ En ook Barbie had pret met haar vader. ‘Die drinkt heel weinig en nu drinkt hij shotjes.’ Zo vader, zo dochter, zullen we maar zeggen. En zo werd het toch nog een mooie vakantie. ‘Ondanks alle tegenvallers was het toch een mooie vakantie,’ besloot Mike.
200 uur taakstraf
Maar thuis wachtte de harde realiteit. Barbie en Mike moesten samen voor de rechter verschijnen. ‘Vanwege een vechtpartij twee jaar geleden ofzo,’ lichtte Barbie toe. Even een korte samenvatting: Mike en Barbie waren aan het stappen, Barbie werd beledigd door een paar andere dronken stappers en het ontaardde in een grote matpartij. ‘Ik en Samantha worden verdacht van het slaan, schoppen en krabbelen van jongens en meisjes,’ vulde Mike aan. Barbie vond het niet eerlijk. ‘En nu zijn wij de pineut.’
Barbie was vreselijk zenuwachtig. ‘Ze dacht dat ze een gevangenisstraf kreeg,’ riep Mike. En misschien ook om zich te trainen in het vijlen van tralies, werkte Barbie haar nagels nog snel bij. Tot ergernis van Mike. ‘Daar hebben we nu echt geen tijd voor. Denk dat het niet lekker valt als je te laat bent.’
Maar de echte verrassing was pas de massaal toegestroomde pers die Barbie en Mike al stond op te wachten. ‘Dan gaat er door je heen als je alle camera’s zo ziet, ben ik nou echt zo bekend?’ concludeerde Mike ietwat beduusd. Wel poseerden ze even keurig voor de pers, want negatieve publiciteit is tenslotte ook publiciteit.
Want ook bekende mensen moeten soms zitting nemen in het beklaagdenbankje. Met beteuterde gezichten zaten de twee naast elkaar. Barbie zag er slecht uit met haar wallen. Mike perste zijn lippen op elkaar. ‘Michael zat naast mij, maar op dat moment voelde ik mij heel erg alleen,’ zei Barbie. Mike was er gelaten onder. ‘Ik laat het op me afkomen. Rechters en officiers zijn ook normale mensen.’
Maar daar was Barbie het niet mee eens. ‘Ik heb niet lopen rammen, heb niets gedaan.’ Maar ze hoorde mooi wel onder meer een taakstraf van 200 uur tegen zich eisen. ‘Ik was echt zo kwaad,’ riep Barbie later. Manager Jake had er nog minder vertrouwen in. ‘Ik dacht: Barbie, daar ga je. Dit wordt Barbie in de bajes.
Michael had meer geluk. Hij werd vrijgesproken omdat de Officier van Justitie de indruk had ‘dat hij probeerde de ruzie te sussen.’ Barbie was nu helemaal boos. ‘Ik dacht: die teringlijers.’ Mike was in zijn nopjes. ‘Ik vond het niet vervelend. Ik heb nog nooit zo’n aardige officier meegemaakt.’ Barbie werd nu vals. ‘Ze kreeg een natte kut van hem. Hem mocht ze, mij mocht ze niet.’ Barbie vond het oneerlijk. ‘Ik kreeg alle schuld op me. Zielige ik. Kon wel huilen.’
Na afloop verdrong de pers zich om Barbie. Al had het duo opdracht gekregen van manager Jake om niets te zeggen. Had-ie een goede reden voor. ‘Alles wat je nu zegt wordt dadelijk tegen je gebruikt. Je bent nu emotioneel en moe en dadelijk zeg je iets verkeerds. Hou maar respect voor de rechtbank. ’ Een wijs besluit waar Barbie zich niet aan hield. Al bleef ze beleefd. ‘Dit was in een ander leven. Ik ben nu een ander leven begonnen en daar ben ik trots op.’
Neemt niet weg dat ze nog 200 uur aan taakstraf voor de boeg had. ‘Dat kwam zwaar op ons dak,’ wist Mike ons te vertellen. Al wisten ze niet precies hoeveel dagen het nu was. 200 uur door 8 delen is nu eenmaal heel erg moeilijk. ‘Het is teveel!’ riep Patrick. Barbie wist het dan weer wel. ‘Het is iedere dag werken, vijf weken achter elkaar.’
Moeder Cora hoopte maar dat Barbie niet ergens in een keuken zou belanden. ‘Die moet niet in de keuken staan, want die heeft een hekel aan afwassen.’
Oorbellen voor Angelina
Voor de nodige afleiding besloot Barbie dat het hoogste tijd was dat haar zeven maanden oude Angelina oorbelletjes kreeg. Scheen namelijk een echte Scheveningse traditie te zijn. ‘Anders denken ze dat het een jongetje is,’ verduidelijkte Priscilla maar even.
Mike was er nog niet helemaal van overtuigd. ‘Vind je dat niet zielig. Even een maandje wachten nog?’ vroeg hij nog hoopvol. Priscilla vond dat geen goed plan. ‘Je kunt het beter nu doen dan over een paar maanden. Anders gaan ze eraan zitten en dan gaat het ontsteken.’ Mike pakte Angelina nog maar wat steviger was. ‘Ach schat, wat gaan ze met je doen!’
Barbie vond het aanstellerij. ‘Mijn moeder heeft het ook gedaan toen ik tien weken was.’ Maar het bleek dat het nog net iets anders lag bij Barbie. ‘Ik ben toen niet meegegaan. Ik heb mijn zus gestuurd,’ onthulde Cora.
Aha.
Mike maakte er later meteen een grapje van. ‘Ik denk erover om een cockring te nemen.’ Priscilla keek bedenkelijk. ‘Ik weet niet of iemand dat wel lekker vindt.’ Barbie moest er niets van hebben. ‘Oh nee, dat is vies. Straks blijft hij haken, is mijn hele kut open.’ Dank je Barbie voor deze prachtige visualisatie.
Intussen had ze meer zin in het uitkiezen van oorbellen voor Angelina. ‘Ik vind het leuk. Ik ben zelf een meisjemeisje. En Angelina moet ook meisjemeisje worden.’ Eigenlijk gun je Barbie gewoon een dochter die op haar veertiende goth wordt, haar kamer zwart verft en op kisten rond stampt. Lijkt ons reuze gezellig.
Maar Angelina had nog niets te willen. Die moest lijdzaam ondergaan hoe er oorbellen in haar oren werden geschoten. Al vond Barbie dat ook weer niet fijn. Dat zag zelfs Priscilla. ‘Samantha kreeg het benauwd. Net als met de vaccinaties. Het is gewoon rot als je kind pijn heeft.’ Want Angelina zette het enorm op een brullen. Barbie duwde er meteen een fles in. ‘Dan zie ik traantjes en dan krijg ik een kutgevoel.’ Maar ach- wat stonden die roze oorbellen toch schattig. Vond Barbie dan. Mike was bang dat Barbie doorsloeg. ‘Ze is in staat om de nagels van Angelina te lakken als ze één wordt.’
Nogmaals, zou het niet leuk zijn als Angelina een goth wordt?
Overigens vielen die oorbellen niet bij iedereen in de smaak, want na het vertonen van dit fragment, viel half Nederland over Barbie heen. Lees maar.
De Boze Buurvrouw
En dan hadden ze ook nog problemen met hun nieuwe huis. Want ja, blijkbaar was niet iedere buur blij dat Barbie haar intrek nam in Duindorp. Een bewoonster begon zelfs een handtekeningenactie. Cora werd er verdrietig van. Ron vooral boos. ‘Dat zijn een paar van die gekke buren. Alsof Samantha de grootste misdadigster is van heel Scheveningen. Alsof ze alleen maar overlast bezorgt. Ze bezorgt helemaal geen overlast.’
Nee, ze vloekt alleen een beetje erg hard.
Priscilla vond het ook belachelijk. ‘Die buurvrouw is niet goed bij haar hoofd, die denkt dat ze alles is in die flat. Volgens mij woont ze er ergens naast. Maar ze heeft twintig handtekeningen verzameld.’ Barbie vond het ongelofelijk. ‘Het is mijn eigen woonwijk. En een of andere kakker komt zeggen dat ik daar niet mag wonen. En zij komt uit De Vogelwijk.’
En ach, in een fragment van RTL Boulevard zagen we inderdaad een reuze bekakte mevrouw voor de camera haar verhaal doen. Deze mevrouw van Loon wilde vooral weten dat ze verder hen niet kende, maar dat ze wel de vreselijke beelden kende. ‘Met die mensen wil ik echt niet geassocieerd worden!’
Die houding leek juist meer bij de chique Vogelwijk dan bij het volkse Duindorp te horen. Dat vond manager Jake althans wel. ‘Een Duindorper is recht voor zijn raap en draait niet om de hete brij heen. En de Vogelwijker ( en nu deed Jake een bekakt accent na) die zegt: oh jee wat gebeurt er nu.’ Barbie vond het nergens op slaan. ‘Duindorp is gewoon een aso-buurt. Nou ja, er wonen meer mensen zoals ik dan.’
Manager Jake moest dan ook enorm zijn best doen om de problemen op te lossen. Mike en Barbie hadden er een hard hoofd in. Maar hé, uiteindelijk loste Big Jake alles op. ‘Ik heb moeten lullen als brugman bij de makelaar, dit is het meest besproken contract van Den Haag.’ Toch kon hij telefonisch Barbie en Mike het goede nieuwe overbrengen. ‘Ik heb de sleutel al!’
En dus sprong ons duo meteen in de auto. ‘Eindelijk weg hier uit dat geestenhol,’ riep Barbie. En maar liefst twee kilometer verderop stond Jake al op hen te wachten. Zo blij als een kind dartelde Barbie door het huis.
En omdat een goed begin het halve werk is, besloot Barbie – samen met Cora – een charmeoffensief te starten. Ze besloot iedere bewonder te trakteren op roze taartjes. Ron wist niet wat hij ervan moest denken. ‘Voor mij had het niet gehoeven. De buren hadden het apelazarus kunnen krijgen.’ Manager Jake vond het wel een goed plan. ‘Het is een goed teken dat Samantha het signaal afgeeft dat ze samen met de andere buren het nieuwe huis viert.’
Meer buren bleken maar al te zeer bereid te zijn om de roze taartjes aan te nemen. De meeste buren zagen er zelfs verrekt aardig uit. Barbie durfde het zelfs aan om bij De Boze Buurvrouw taartjes te brengen. Cora kreeg er bijna een hartverzakking van. ‘Ik dacht: laat die vrouw maar niet open doen. Ik vond het heel spannend. Ik was bang dat Barbie een moorkop in haar gezicht had gegooid.’
Jammer genoeg kregen we geen dramamomentje. Niemand deed open. Helaas.
De microfoon en Barbie
’s Avonds besloten Mike en Barbie hun goede nieuws pas écht te vieren op de verjaardag van Mike’s beste vriend Michael Taal. Ze hadden zelfs een Hummer voor hem geregeld en natuurlijk werd het feest voortgezet in het eigen café van Barbie en Mike. Was een mooi beeld. Iedereen zag er bijna uit als Michael en Barbie.
Zou er iets in dat Scheveningse water zitten? Of wordt daar stiekem een kloonexperiment uitgevoerd door de overheid waar wij niets van weten?
Hoe dan ook, Barbie ging helemaal los. Vooral de microfoon en Barbie waren die avond onafscheidelijk. Vond Barbie niet meer dan logisch. ‘Ik ben gewoon een feestbeest. En als ik op stap ga, dan ga ik.’ Mike stond er vrolijk naast te zingen. ‘Samantha maakt overal een feest van.’ Het werd zo’n groot feest dat de ingehuurde zangeres compleet werd vergeten. ‘Was er een zangeres dan?’ vroeg Barbie later. ‘Heb ik gezongen? Oh, ik kan echt niet zingen. Weet je hoe vals ik zing?’
Gucci weg
Blijkbaar werd Barbie daarvoor meteen gestraft door het universum, want de volgende ochtend was Gucci spoorloos verdwenen. Iets met dat Barbie haar beltegoed moest opwaarderen ( watte, wie heeft er nu nog beltegoed?), een kater en een open deur.
Je zou bijna denken dat iedereen blij was dat De Terrorist er vandoor gegaan was. Correctie, dat waren sommige mensen. ‘Wij waren allemaal blij,’ zei Priscilla met een grijns. En ook Ron leefde – kuch – intens mee. ‘Ik zei tegen Mike; je kunt er zo wel van afwezen.’ Iemand anders suggereerde nog dat Gucci gestolen was. Dat geloofde Mike niet. ‘Iedereen weet hoe die hond is, die pikken ze niet.’ Maar toch was Mike aan het zoeken. ‘Het liefst had ik hem laten lopen, maar Samantha was zó aan het huilen.’
En dus ging iedereen – Barbie, Mike, Ron, Cora, de hele buurt, de politie en de dierenambulance – op zoek naar Gucci. ‘En wij maar zeggen dat we niet van hem houden,’ grapte Mike. Barbie liep intussen in de haven van Scheveningen. En wie kwam daar onder een auto gekropen? Gucci natuurlijk. Enthousiast sprong hij Barbie in de armen. Barbie was opgelucht. ‘Gucci is mijn alles, mijn baby. Hij stinkt alleen wel naar vis.’
‘Ik ben nog nooit zo onzeker geweest’
Gucci werd eenmaal thuis getrakteerd op een warme douche. Nadat iedereen was gebeld met de mededeling dat Gucci weer terecht was. Alleen had Barbie vergeten Michael op te bellen. Die reed dus – voor niets – uren rondjes in Scheveningen. Had Barbie wel een excuus voor. ‘Ik kon je toch niet bellen, mijn telefoon was leeg!’
Maar Mike dacht dat er iets anders aan de hand was. ‘Samantha is niet zichzelf de laatste tijd. Ik weet niet waar ze zit. Hoe kan je nou zo een hond kwijt raken?’ En dat vertelde hij ook aan Barbie. ‘Zet alles even voor jezelf op een rijtje.’ Barbie reageerde enigszins paniekerig. ‘Ik krijg weer de schuld. Ik dwaal steeds meer af. Zei mijn moeder ook al. Ik heb dit nog nooit meegemaakt!’
‘Neem dan rust,’ probeerde Mike nog. Ergens wist Barbie dat ook wel. ‘Ik ben mezelf een beetje kwijt. Ik ben een beetje druk in mijn hoofd. Het zijn ook zoveel dingen in een keer. Een baby, een bevalling die ik nog niet verwerkt heb. Ik heb een heel druk leven …’
Zeuren is ook een talent.
Mike ging nog even lekker door. ‘Je bent een chaoot in je hoofd, je moet op zoek naar jezelf. Neem een beetje rust.’ Alleen snapte Barbie de inhoud van het concept Rust niet. ‘Hoe dan? Dat gaat niet. Ik heb een kind. Ik moet altijd wat doen.’ Mike liet zich van zijn beste kant zien. ‘Dan doe ik het wel. Boodschappen, koken of anders halen we wat.’
Maar Barbie was weer in haar onvermurwbare stemmingen. Is het jullie opgevallen dat namelijk iedere aflevering eindigt in ruzie. Vooral door toedoen van Barbie. Ik bedoel maar. Had Barbie een reden voor. ‘Dan wordt het teveel en dan ga ik me uitleven op mensen die om me heen lopen.’
Conclusie van de héle ruzie? Barbie was moe en reuze onzeker. ‘Zij is heel onzeker over haar uiterlijk. En dan zeg ik: het ziet er goed uit,’legde Mike uit. ‘En zij denkt dat ik niet van haar hou, maar we hebben net een baby, we gaan verhuizen. Je gaat toch niet verhuizen met iemand waar je niet van houdt? Dus ja, volgens mij is dit al een bevestiging.’
Weet niet hoe het met jullie is, maar ik vind Mike met de minuut sympathieker worden.
Niet dat Barbie dat vond. Die pakte haar spullen en vertrok weer naar haar ouders na teksten als ‘we weten niet hoe we met elkaar kenne praten ‘en ‘ik ben nog nooit zo zwaar onzeker geweest.’
Waarschijnlijk zijn de ouders van Barbie ook reuze blij met de verhuizing van ons duo. Een bestaan als levende praatpalen gaat ook een keer vervelen.
Volgende week
Maar ach, volgende week herstelt Barbie haar zelfvertrouwen met een setje nieuwe borsten, wil Mike meteen tietneuken en toont Barbie haar achterwerk aan voorbijgangers op straat.
Laat het de Boze Buurvrouw maar niet zien.
© 2013, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie