Die Barbie. Ooit dachten we dat ze na Oh Oh Cherso haar fifteen minutes of fame wel gehad had. Maar niets is minder waar, want na Barbie’s Bruiloft en Barbie’s Baby krijgen we nu Huisje Boompje Barbie. En ja, ook in deze realityserie horen we weer een hoop getier, gevloek en geruzie. Heerlijk, we zijn weer thuis.
En dat is meer dan Barbie en Angelina konden zeggen, want die sliepen al drie nachten niet meer thuis. ‘Ze denkt dat er geesten in huis zijn,’ verklaarde Mike maar even. Volgens Barbie was dat ook het geval. ‘Ik voel het gewoon. Ze vallen mij lastig.’ Zelfs Barbie’s vader Ron was ervan overtuigd dat zijn dochter wel eens gelijk kon hebben. ‘We hebben het nagevraagd bij de vorige bewoners en die hadden ook last van rare geluiden in huis.’ De enige die het niet hoorde was Mike. ‘Ik vind het wel vervelend dat ze bij haar ouders slaapt, maar ik ken er niet zo tegen. Alleen te wezen. Nu zal je zeggen : een schizofreen is nooit alleen, maar ik vind het wel vervelend.’
Zo. Mike heeft gesproken.
Gelukkig maar dat Barbie de volgende ochtend even kwam kijken hoe het ermee ging. ‘Ik slaap voor geen meter!’ riep Mike. Barbie haalde haar schouders op. ‘Dan moet je maar de geesten verdrijven.’Mike haalde zijn schouders op. Hij stond al – net als zijn zus Priscilla even onverschillig ten opzichte van geesten. Priscilla was er kort over: ‘Samantha en haar geesten. Ik geloof er niet in.’ Echtgenoot Patrick kon er alleen maar om lachen. En ook pa Ron was sceptischer dan gedacht: ‘dat huis staat al honderd jaar. Alles kraakt en piept als er een beetje wind staat.;
Barbie vond het ronduit irritant dat niemand haar wilde geloven. ‘Hoor je geen dingen dan? riep ze nu tegen Mike. Die probeerde er nog een grapje van te maken. ‘Ik hoor wel eens mensen op de trap.’ ‘Dat hoor ik dus de hele tijd!’ gilde Barbie. ‘Ik ken er niet tegen Mike. Ik word er helemaal depressief van.’ Was Mike niet van onder de indruk. ‘Ik word ook depressief van de kleuren hier. Zwart-wit. En ik word al helemaal droevig van Gucci!’
Oh ja. Gucci. Die hadden we ook nog.
Opeens herinnerde Mike zich dat het jaar daarvoor er nog iemand was geweest die de geesten had verdreven. Dat beaamde Barbie. ‘Maar is weer een nieuwe. Zodra Angelina in haar bedje is, gaat ze huilen. Ik heb een paar keer daar gestaan voor haar bedje en ik voel dat er iemand in de kamer is.’ Mike hing nu in zijn oude vertrouwde pose onderuitgezakt op de bank. ‘Pleur toch op!’ Barbie werd nu serieus. ‘Echt waar! Ik word chagrijnig in het huis. Ik krijg haat van binnen als ik hier ben. Pijn, weet niet hoe ik het moet uitleggen.’ Mike vond het allemaal wel vermakelijk. ‘Zit-ie ook aan je reet ofzo?’
Vond Barbie niet grappig. Geesten in je huis moet je namelijk ook vreselijk serieus nemen.
Deed Mike niet. ‘Als ik naar de dokter ga en zeg ik heb last van geesten, zegt hij: ga maar even met Parnassia praten.’ En verrek, Barbie ging ook daar serieus op in. ‘Ik heb toch ook gelopen bij PsyQ omdat ik geesten zag?’Mike zuchtte nu. ‘Even serieus, wat heb je gezien?’ ‘Een geest!’ riep Barbie. ‘Maar is het een oude man, jonge man?’ vroeg haar echtgenoot nog. ‘Dat weet ik toch niet?’ gilde Barbie. ‘Ik voel ze alleen maar.’
En dus moest Mike maar ‘voelen’ hoe Barbie’s hart tekeer ging. Maar aangezien Barbie niet wist waar haar hart zat, bracht ze Mike’s hand naar haar borsten. Overkomt de beste trouwens, want de halve familie wist niet waar het hart zich bevond in het lichaam. ‘Heb Samantha wel een hart?’ grapte Priscilla eerst. Om vervolgens eraan toe te voegen ‘dat ze overal haar hart voelde.’ Vader Ron gokte dat het hart ‘ergens in het midden zat. Tuurlijk. Alleen Manager Jake wist de juiste plek aan te wijzen. ‘Ik heb mijn hart op de goede plek zitten: aan de linkerkant.’
De heer zij geprezen. Tenminste één iemand heeft ooit opgelet tijdens de biologieles.
Inmiddels had Barbie Mike mee naar boven gesleurd en weer zijn hand op haar borsten gelet. ‘Voel je het.’ Mike voelde hele andere dingen. ‘Voel je hoe opgefokt ik word?’ riep Barbie. ‘Opgewonden?’ zei Mike hoopvol. ‘Nee, opgefokt!’ ging Barbie door. ‘Als ik jou zie, dan raak ik ook opgewonden, dan gaat mijn hart ook sneller tekeer,’ riep Mike die zich nergens wat van aantrok. ‘En weet je nog wel toen die babymobiel opeens ‘s nachts aanging?’ probeerde Barbie nog. Mike knikte. Zelfs hij had daar geen verklaring voor.
Tenzij Angelina ‘s nachts verandert in MonsterBaby. Je weet het niet?
En dus besloot Mike de hulp in te roepen van het Leidse Medium Bep. Die vertelde aan de telefoon dat ze de volgende dag al kon komen. Mike had er zin in. ‘Gezellige vrouw die Bep. Volgens mij had ze een neut op!’
Was maar goed ook dat Mike het medium had gebeld, want tijdens de voorbereidingen op een schnabbel merkt ook kapster Erika de aanwezigheid van een geest op. ‘Ik voel somberheid.’ Barbie ging er meteen op in. ‘Je voelt het verdriet hier.’ Barbie’s ouders wisten nog steeds niet wat ze moesten denken. ‘Hier hebben we geen last met baby Angelina. Als ze de fles maar krijgt.’ Want ja, ook Angelina sliep – volgens Barbie dan – niet door de geesten. ‘In haar kamer huilt Angelina alles bij elkaar en dan is ze eruit en dan is het goed.’
En Barbie? Dat doen alle baby’s. Daar hebben ze geen geesten voor nodig. Dat dacht Mike ook. ‘Ik word gek van die geesten. Ik denk eerst: doe wat aan die hond.’
‘Mensen kijken best wel tegen mij op’
Maar eerst moest er nog geschnabbeld worden in Den Bosch. Op zoek naar een aantal papieren kwam Mike in de la een vibrator tegen van Barbie. ‘Wat doet die hier?’ ‘Oh, ik was op zoek naar batterijen, maar die kon ik niet vinden. Heb ik ‘m hier even neergelegd.’ Mike keek verbaasd naar Barbie. ‘Dat leg je toch niet bij de papieren?’ Barbie haalde haar schouders. ‘Ik heb zoveel vibrators. Roze, met diamantjes …’ Met andere woorden: ze miste ‘m niet eens. En ach, als je vibrator mooi ligt te liggen op je paspoort … Zucht.
Daarna reden Barbie en Mike snel door naar Den Bosch waar er een zonnestudio geopend moest worden. En onze levende reclamezuilen voor de zonnebankenbranche wilde natuurlijk het zaakje best even feestelijk openen. Een nadeel. Mike wist niet ‘dat hij moest speechen.’ ‘Dat heb ik een keer gedaan op de bruiloft en die speech duurde drie regels.’ Hier kon-ie het van een papiertje oplezen. Ging ook niet goed. Het lukte ‘m amper om de namen van de eigenaren normaal uit te spreken. Maar uiteindelijk was Mike tevreden. ‘Het ging me goed af.’ Vond Barbie van niet. ‘Het klonk voor geen meter.’
Van je echtgenoot moet je het maar hebben.
Daarna konden ze rechtstreeks door naar een meet ‘n greet op één of andere Ladies Night. En je gelooft het niet, maar de aandacht voor het duo was overweldigend. Een beetje te overweldigend. Barbie dreigde zelfs flauw te vallen. Maar nadat ze op een grote Koninginnestoel was geplaatst en ze haar onderdanen vriendelijk kon toewuiven, ging het allemaal goed.
Barbie vond het allemaal reuze normaal. Sterker nog, ze begreep wel waarom mensen haar zo geweldig vonden. Leest U even goed mee, dan kan je even heel hard lachen om de volgende quote:
‘Er zijn best veel mensen die tegen mij opkijken. Als je zoiets al bereikt op zo’n jonge leeftijd. Ik denk dat mensen opkijken over hoe ik ben. Ik heb schijt aan de wereld. Als ik wat zeg of vind, dan zeg ik het gewoon. Dat ik een vibrator in mijn kut doe, zeg ik gewoon. Interesseert mij toch niet.’
Mijn god. Waar moet het heen met deze wereld. Tegenwoordig hoef je niet meer een medicijn tegen kanker te vinden, wereldvrede te regelen of naar de maan af te reizen, om te vinden dat je enorm veel bereikt hebt op jonge leeftijd. Nee hoor, het enige dat je hoeft te zeggen is dat je een vibrator in je kut stopt.
Gelukkig hadden we Mike nog. Die stelde zich een stuk nuchterder op. ‘As je daar zit, dan denk je echt wel: wie zijn wij dan dat je foto wilt maken en dat wij alles maar cadeau krijgen.’ Na al die tijd vond Mike het nog steeds een rare gewaarwording. Blij was hij er wel blij mee. ‘En dan is het klaar, is je achterbak volgestouwd met cadeaus en dan ga je voldaan naar huis.’
De hel breekt los
Maar dat voldane gevoel duurde niet lang, want in huize Weltevree was het al snel weer ruzie. Dit maal omdat Barbie boos werd op Mike omdat-ie een paar kruimels op het aanrecht had laten liggen. ‘Je maakt heel de keuken vies!’ gilde Barbie. Mike begreep er niets van. ‘Ik had een boterhammetje gesmeerd en er lagen een paar kruimels. Dan den ik bij mijn eigen: geef die hond een keer straf, in plaats dat je tegen mij zit te ouwehoeren over een paar kruimels.’
Was Barbie het natuurlijk niet mee eens. ‘Ik kan daar kwaad om worden, terwijl de prullenbak op het balkon staat. En je kan er om lachen, maar je had ook op een bordje kunnen neerzetten. En als je nog meer lacht, krijg je zo die zak chips in je bek.’ Mike keek Barbie nu ongelovig aan. ‘Ik kan er goed pissig om worden. Ik sta niet voor jan lul schoon te maken! Ik ben geen mongooltje dat een dag staat te boenen!’ Mike werd nu ook pissig.’Wat maak jij het leven moeilijk zeg.’Was Barbie het niet mee eens. ‘Jij maakt het leven moeilijk!’
En juist tijdens deze ruzie belde Medium Bep aan. Geweldig mens trouwens, die medium Bep. We waren meteen fan van die enorme jas, het getoupeerde geblondeerde haar, de vele lage make-up en de rokerige stem. Je kunt er zo achter een tafeltje met een glazen bol zetten.
Een beetje jammer dat Barbie de deur weigerde open te doen. Het kind plofte op de bank, pakte haar telefoon op en startte de campagne kansloos-prutsen-met-je-mobiel. ‘Doe je niet open? vroeg Mike. ‘Ze komt toch voor jou?’ Maar Barbie vertikte het. ‘Rot lekker op. Jij zit ook maar op de bank. Doe lekker zelf open. Er zit toch geen lijm aan je reet?’ Barbie was woest. ‘Ik was op een gegeven moment zo boos dat het me niet kon schelen wie voor de deur stond. Of het nu Pietje Puk of Bep was.’
Bep bleef intussen keurig wachten. Net zolang totdat – jawel – Mike de deur open deed. ‘Mike heeft opengedaan. Ik ben de baas,’ oordeelde Barbie tevreden.
Ligt het aan mij of begint Barbie met de dag meer en meer te lijken op een vijfjarige met te sexy kleding?
Gelukkig had Bep ‘al lang aangevoeld’ dat er ruzie was in de tent. Het medium pakte meteen de koe bij de horens en riep tegen Mike dat hij er dus geen flikker van geloofde. Dat beaamde Mike. ‘Hij is zelf een geest!’ riep Barbie. Maar even voor de goede orde, volgens Barbie was er verschil tussen geesten en spoken. Schoonzus Priscilla haalde haar schouders op. ‘Ik heb nog nooit een geest gezien. Ja mezelf, ’s ochtends voor de spiegel.’
Had ik al gezegd dat ik een beetje van Priscilla hield?
Maar goed, even terug naar het verschil, want volgens Barbie waren spoken – welja – spoken en waren geesten van overleden mensen. ‘De een gaat wel naar het licht en de ander heeft geen zin, en toevallig is die nu bij mij thuis.’ Mike begreep er nog steeds niets van. ‘Als alle geesten een plekje moeten vinden op aarde, wordt het toch overbevolkt. Of ben ik nu achterlijk?’
Blijkbaar, want Bep nam haar taak als medium vreselijk serieus. Ze zag meteen een geest. ‘Ik zie een vrij jonge jongen die overleden is. Jij kent hem. Er is iemand overleden toen jij jong was. Leuke gozer wel.’ En opeens herinnerde Mike zich een jongen uit zijn jeugd die was overleden tijdens een ongeluk met een brommer. Volgens Bep bleef-ie bij Mike en Barbie om dat de jongen in kwestie altijd een beetje opkeek tegen Mike. En daarom wilde hij niet naar de hemel? Om te genieten van het geruzie en het gescheld van Barbie en Mike?
Yeah right.
Maar dit was – volgens Bep dan – ook niet de geest die hen dwars zat. ‘Hij hoort wel een beetje bij jullie.’ Vond Mike prima. ‘Hij gaat maar lekker bij ons op de bank zitten. Hij gaat ons niet lopen stalken ofzo.’
Maar dan was er boven nog altijd een andere geest die hen dwars zat. Dat was – volgens Bep dan – een oudere vrouw. Bep voelde de aanwezigheid ook. ‘Ik zou hier hier zo bewusteloos kenne gaan.’Die oudere vrouw moet weg, zij denkt dat ze hier hoor.’ En dus ging Bep de geest verdrijven. Alleen mocht daar niemand bij zijn. Dus voor ‘t zelfde geldt stak Bep een lekker sigaretje op en was dat haar manier van geesten uitdrijven.
Na de verdrijving mocht Barbie weer boven komen. ‘Kom eens voelen in je kamertje. Nou, dat is anders he? Rustiger.’ Barbie keek nog een beetje twijfelachtig. ’Waar is ze nu heen?’ Bep blek vrij praktisch ingesteld. ‘Ik ga haar meenemen. Ze is in een wachtkamertje gezet.’
Maar dat was niet genoeg voor Barbie. Zij had een besluit genomen. ‘Ik wil verhuizen,’ riep ze. En Mike? Die was ook om. ‘Ik heb er geen zin in dat ze iedere keer bij haar moeder slaapt.’ Dat begreep Bep ook wel. Al had Bep – voor Mike dan – de engste mededeling voor het eind bewaard. ‘Zal ik maar een voorspelling doen. Er komt een ventje bij.’ Barbie kirde ervan. ‘Dat gevoel heb ik ook!’
Blijkbaar was ze even vergeten hoe onuitstaanbaar ze was tijdens haar zwangerschap. ‘Nog een ventje? Wat erg,’ mompelde schoonzus Priscilla. En ook Barbie’s ouders vreesden het ergste. ‘Nu nog een kindje. Ik heb er niets over te zeggen, maar ze krijgt haar handen vol,’ riep moeder Cora.’Lijkt me niet verstandig. Ze kunnen beter een jaartje of twee, drie wachten,’ vulde vader Ron aan. Barbie daarentegen was in de wolken. ‘Ik wil wel graag een jongetje erbij. Heb ik een Barbie en een Ken. Ben ik meteen klaar.’
Mike was al klaar. ‘Ik wil het echt niet. Het liefst laat ik er een knoop in leggen, ga weg. Ben er klaar mee.’ Al lukte het Bep behoorlijk om Mike om te praten, want tegen haar was hij toch iets genuanceerder. ‘Ik wil eerst een ander huis hebben. Wil alles op de rit hebben. Met een tuin waarin ik kan BBQ’en – want ik ben een hongerlijer- en waar hij ( Gucci) ken lopen.’
En opeens merkte Bep Gucci op. ‘Maar waar mot hij hier er dan uit?’ ‘Dat wil je niet weten,’ riep Mike. ‘Hij is een terrorist.’ Een terrorist die niet uitgelaten wordt en daarom tien keer per dag poept op het tapijt.
Scheiden?
Nadat Bep vertrok, barstte de hel weer los. Maar nu écht goed. Tenminste, dat deden Barbie en Mike zo voorkomen. Reden van de ruzie? Gucci. Die had weer op het tapijt gepoept en duis besloot Mike het tapijt gewoon uit het raam te gooien. Zo doe je dat blijkbaar in Scheveningen. ‘Valt me nog mee dat Gucci er niet achter aan is gepleurd,’ riep Barbie.
En dat was nou juist het probleem. Mike wilde Gucci eruit hebben. ‘Ga jij maar lekker met je kankerhond bij moeder wonen.”Ga lekker zelf weg!’Ik hou van die hond. Pleur je toch lekker zelf op!’ gilde Barbie. Mike was woest. Kies jij voor de hond? Ik eruit, of die hond eruit of er allemaal uit. Dan blijf ik hier in mijn eentje wonen.’ Barbie begon nu ook weer te schreeuwen. ‘Lekker een beetje de baas over mij te spelen!’
En nadat ze gezegd dat ze van ‘m wilde scheiden, pakte ze Angelina en vertrok ze naar haar ouders.
Mike restte niets anders dan vriend Jerol te bellen. Die vond de zaak ernstig genoeg om meteen naar Mike toe te rijden. Vond manager Jake helemaal geen onverstandig idee. ‘Jerol is een van Mike’s maatjes. Ik denk dat het voor Mike belangrijk is om met Jerol over zijn problemen binnen het huwelijk te praten.’ En dat deed Mike. ‘Jerol, ik ga het doorzetten. We liggen niet op een lijn. Dat is toch de basis van een huwelijk? We kunnen niet eens praten met elkaar.’
Jerol knikte. Al schrok hij zichtbaar toen Barbie met Angelina en haar enorme jas naar binnen stormde. ‘Weet je het verhaal al? We gaan scheiden, leuk hè’ zei ze met een glimlach.’Mike rolde met zijn ogen. ‘Mag ik die kleine even?’ vroeg hij nog. Dat mocht hij niet. ‘Rot op. Je vraagt niet eens hoe het met haar gaat!’ Mike zuchtte.’Ik vind het te ver gaan, scheiden om een hond. Ik had voor mijn vrouw gekozen.’
Jerol probeerde de rust in de tent terug te brengen met teksten als ‘gewoon even rustig blijven’ en ‘relax’ maar dat hielp niet. ‘Wat doe je hier eigenlijk?’ riep Mike naar Barbie. ‘Je bent toch weggegaan naar je moeder?’ Barbie werd nu echt pissig. ‘Dit is ook mijn huis. Ik blijf in mijn eigen huis. Ik heb hier alles voor mijn kind, ik kan niet zomaar weg.’
Jerol probeerde de boel te kalmeren bij Mike. ‘Ik weet dat de maat vol is, maar je hebt wel net een baby. Hoe moet het dan met die kleine?’ Mike haalde zijn schouders op.’Een omgangsregeling. Ik kies ook voor mijn eigen geluk.’ Jerol ging rustig door. ‘Dat is waar, maar probeer nog een dingetje, misschien … Mike was niet over te halen. ‘Ik probeer het niet meer, ik vind het best. Ik ga scheidingspapieren vragen en ik teken ze. En of ze hier blijft, ik vind het best. Ga ik lekker weg. Neem dan niet de stap en val mij niet lastig.
‘Ik ben er stil van,’ zei Jerol nog. Wij ook. En Mike? Die vertrok en ging even ergens anders slapen. Al was hij niet van plan om het zelf echt door te zetten. ‘Ik hoop gewoon dat Samantha tot bezinning komt en niet hoeft te scheiden. Voor mij hoeft het niet allemaal.’Hij zuchtte. ‘Ik wil gewoon een keer gelijk krijgen. Al geeft ze me maar één keer gelijk in mijn leven, dan zou ik haar mijn hele leven gelijk gegeven. En ze geeft me gewoon geen gelijk. Altijd een weerwoord.’
Daar dacht Barbie natuurlijk heel anders over.
Schoonzus Priscilla bleef nuchter. ‘Al dat geruzie is ook niet goed voor de kleine.’ Haar echtgenoot Patrick hield er een iets andere mening op na. ‘Ze heeft een kind. Het is natuurlijk wel het beste als het opgroeit met een vader en een moeder.’ Dat vond manager Jake ook.’Als de scheiding is er door is, dan is er maar een verliezer: Angelina.’ Cora was ook stellig. ‘Als de scheiding door zou gaan? De hond komt er niet in, Samantha en het kind wel. Wat Mike doet met Gucci, weet ik niet.’
Everyone hates Gucci. Arme Gucci.
En terwijl Mike stoom afblies in de sportschool en zijn broertje en maten lastig viel met zijn sores, luchtte Barbie haar hart bij d’r moeder. ‘Dit is wel onze ergste ruzie.’ Cora was er onderhand ook klaar mee. ‘Je moet leren om elkaar te praten. Jullie hebben allebei hetzelfde karakter. Hij geeft niet op. Jij geeft niet op.’ Dat zag Barbie ook wel.’Hij wil mij overheersen, ik wil hem overheersen en dat is fout. Wij praten alleen maar door dingen te schreeuwen en dingen te zeggen die pijn doen.’ Barbie huilde nu. ‘Die ruzie ook iedere keer.’ En dat werd nog erger door de woorden van haar moeder. ‘Ik zou er ook moe van worden. Je doet ons ook veel pijn. Wij zitten er ook met de neus bovenop.’
Maar in plaats dat Barbie zich iets aantrok van de woorden van haar moeder barstte de bom weer toen Mike thuiskwam van de sportschool. Op aandringen van Mike belde Barbie maar Jake. ‘Om de scheidingspapieren in orde te maken.’ Barbie bleef vrolijk. ‘Het wordt Barbie’s Scheiding straks.’ Jake werd daar blijkbaar wat minder vrolijk van en reed meteen naar het huis van Mike en Barbie voor een goed gesprek.
‘Wat gaat er nou mis?’ vroeg hij nog. Maar in plaats daarvan zag hij twee chagrijnige gezichten. ‘Het was net alsof je in Syrië was.’ Maar hoe Jake ook zijn best deed, allebei wilden ze niet luisteren. Jake werd er moe van. ‘Luister, er wordt hier niet gescheiden. Angelina mag hier niet de dupe van worden!’
Want hoe geestig, in al hun ruzie was de naam Angelina nog niet een keer ter sprake gekomen. En nee, eigenlijk is dat helemaal niet geestig. Dat is ronduit triest.
Maar Jake wist niet hoe hij tot het duo door kon dringen. ‘Jongens, we zitten op een dood spoor.’ Barbie sloeg de armen over elkaar. ‘Regel de papieren maar.’ Jake zuchtte. ‘Van ceremoniemeester, weddingplanner naar mediator.’ Maar hij liet zich niet zomaar afschepen door Barbie. ‘Angelina heeft een vader en moeder nodig. Ze is niet op de wereld gezet om in een eenoudergezin te leven.’ Barbie sputterde nog tegen. ‘Maar als het niet klikt?’ Jake werd nu streng. ‘Het is wel heel makkelijk om de handdoek in de ring te gooien. Ik stel voor dat jullie tot rust komen. Even bedaren!’ Maar stiekem had hij wel door dat deze ruzie toch wat ernstiger was dan alle ruzies bij elkaar.
Er restte Jake niets anders om te vertrekken. En Mike? Die vertrok niet snel daarna.
Hoe dat afloopt? Dat zien we volgende week.
© 2013, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie