Hoe wij Het Bombardement overleefden.

Als het om slechte films gaat ben ik best wel wat gewend. En mijn vrienden ook. Samen hebben we films als Burlesque en Black Swan overleefd. Maar eerlijk is eerlijk, de film Het Bombardement sloeg álles. En ja, we waren gewaarschuwd. Maar dat het zo érg zou zijn …

Slechte recensies
Het begon er allemaal mee dat ik een aantal recensies van de film aan mij voorbij zag trekken toen-ie net uit was. En ik was nieuwsgierig. Ik was benieuwd of ‘acteur’Jan Smit inderdaad zo slecht acteerde en of er überhaupt één iemand buiten Rotterdam de film interessant zou vinden.

>> Lees meer over Het Bombardement

De meeste journalisten behoorden in ieder geval niet bij die groep. Genadeloos werd de film afgeslacht in de kranten, in de bladen en op tv. Een artikel gaf zelfs een goede samenvatting van ál die slechte recensies.

Iemand moet het doen.

En in dat kader besloot ik de link van het artikel te plaatsen op Facebook met als opmerking dat Het Bombardement écht heel slecht was, maar dat ik mij ongetwijfeld zou vermaken met de vrienden waarmee ik áltijd slechte films zie. Vriendinnetje M. had aan een half woord genoeg en stelde voor dat we een datum moesten prikken om dit te zien.

Hoe overleef ik Het Bombardement
Zo gezegd zo gedaan. Al vreesde iedereen – dankzij de recensies – het ergste. ‘Ik ben alvast aan het bedenken wat ik voor de film kan drinken, zodat ik hem overleef…’ riep vriend. A. Vriend P. had er al evenmin vertrouwen in.’Ik stel voor dat wij wel onze telefoons aan laten staan tijdens deze film. Al was het maar voor het welzijn van vriendin M., die geen alcohol drinkt en de film dus nuchter gaat meemaken…kunnen we bijtijds 112 bellen.’

Dat andere vriendinnetje M. bleef vooral praktisch. Ooit introduceerde zij het idee om een aantal plastic bekers en flessen Prosecco in de bioscoopzaal te smokkelen. Scheelt een hoop geld, brengt nog meer gezelligheid met zich mee en bleek gisteravond gewoon noodzakelijk.

Niet dat de andere mensen er in de zaal blij mee waren met ons liefde voor prosecco. Want ook al was Het Bombardement naar de kleine zaal om 18.05 in De Munt op zaterdardagavond verbannen, toch waren daadwerkelijk een aantal mensen van plan bloedserieus naar de film te kijken. Dan is het natuurlijk niet héél erg leuk als er acht luidruchtige mensen met drank, popcorn en chips binnen komen. De andere bezoekers zuchten, rolden met hun ogen en fluisterden in de oren van hun partners ‘dat de mensen achter hen zo vervelend waren.’

Dat waren we ook trouwens. ‘De beste wensen, een prachtig jaar en dat we maar de zaal uitgezet mogen worden,’ riep vriend Y. niet voor niets ter begroeting voor aanvang van de film. Voor de mensen die hopen op een relletje? We zijn er niet uitgeschopt.

We hebben niet eens een reprimande gekregen.

Screenshots op Facebook
En dat terwijl wij tijdens de film toch behoorlijk druk in de weer waren. Met onze telefoons welteverstaan – zoals vriendje P. al voorgesteld had. Zo maakte vriendinnetje M. screenshots van de non-existente sixpack van Jan Smit. En ergens kregen we ook nog een screenshot van de blote billen van Jantje te zien.

Waren we niet erg van onder de indruk.

Overigens werden die screenshots meteen op Facebook gezet. Handig, want zo konden wij – zonder de rest van de zaal nog verder te ergeren – uitstekend met elkaar communiceren hóe vervelend Het Bombardement wel niet was.

Historische onjuistheden
Dat kwam vooral door de vele juiste historische onjuistheden ( moet je niet doen voor een kijkerspubliek dat onder meer Geschiedenis heeft gestudeerd), de belachelijk amateuristische dialogen en de plot dat wel erg veel gaten liet vallen. En dat konden de blote billen en het non-existente sixpack van Jan Smit niet meer goedmaken.

Goddank hadden we nog een livechat op Facebook.

‘Wanneer vallen die bommen nou!?!?’ vroeg vriend A. zich al na tien minuten vertwijfeld af op Facebook. ‘Ik weet niet of ik dit overleef…zit al aan de derde prosecco,’ voegde vriend P. er aan toe. Vriendinnetje S. kon intussen weinig anders doen dan lachen om de dialogen.

Saved by the bell
Iedereen haalde dan ook opgelucht adem toen in de film eindelijk het luchtalarm afging. ‘Saved by the bell,’ merkte vriendinnetje M. sarcastisch op. En zo zagen we hoe de ene na de andere goede acteur op het witte doek bommen om de oren kreeg. Onder wie de onvolprezen actrice Monique Hendrickx. ‘This is when bad movies happen to good actors,’ was de ironische samenvatting van vriendin S.

En zo was het.

Maar we hebben ‘m helemaal uitgezeten. Daarvoor hadden we net iets te veel lol. Al kon vriendin M. het niet nalaten om na afloop van de film proestend van het lachen te applaudisseren. Ze kreeg zowaar bijval van de rest van de zaal. Sterker nog, de rest ( en zoveel mensen waren dat niet) keek lachend onze kant op. Aan hun gezichten te zien vonden ze ‘m even slecht.

Zo irritant vonden ze ons blijkbaar ook niet meer.

‘Ik denk dat dit de ergste film is, die ik ooit heb gezien in de bioscoop,’ merkte nog iemand in de groep op. En daar waren we het roerend mee eens. Al waren we het ook snel eens dat we wel vreselijk hard hadden gelachen. ‘En nu heb ik drank nodig om de film te verwerken,’ riep vriendje A. tenslotte.

Wij ook.

Dromen over bommen, granaten en Jan Smit
En dus verdronken we ons leed en aten we de frustratie weg in de Getto. Een paar wijntjes, veel cocktails en meer hamburgers later, was iedereen weer de oude. Een beetje dan. Want ik droomde die nacht over bommen, granaten en Jan Smit. En nee, dat was niet leuk. Het was eerder een nachtmerrie. En even moest ik denken aan een uitspraak van vriend Y. dat het leven na het zien van De Bombardement nóóit meer hetzelfde zou zijn.

En ik denk dat hij gelijk heeft. De volgende keer neem ik de recensies toch iets serieuzer.

Voor de mensen die écht nieuwsgierig zijn? Hier nog de trailer. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb: