De Speld in de Hooiberg: aflevering 3 – De laatste dubbeldates

Je kunt zeggen wat je wilt, maar Christaan werkt met een rotgang de dubbeldates met de vrouwen af in De Speld in de Hooiberg.  En wat zijn de vrouwen verschillend. De één kan wel koken, de ander niet, de een knuffelt wel met koeien en de ander niet. Vanavond is de laatste lichting vrouwen aan de beurt. En laten we het zo zeggen, ze zetten Christiaan wel aan tot nadenken …. Kuch. 

Want even voor de duidelijkheid: deze aflevering was het tijd voor de laatste twee dubbeldates voor Christiaan. Al zit uitrusten daarna er voor hem niet in. Maar daar komen we later op terug, eerst die dubbeldates:

De één na laatste dubbeldate: Nicole en Marlous

Goed, de eerste was Nicole. Een goedlachse blondine die een dochter had en ergens uit ’t Gooi kwam. Ja, dan zag Marlous met d’r donkere haar er wel iets anders uit. Bovendien had ze geen kinderen, wel vijf honden. En natuurlijk was het de bedoeling dat Christiaan de zesde hond – eh- man zou worden in haar hofhouding. Maar dan wel op zijn boerderij. Dat dan weer wel.

In ieder geval boften ze niet met het weer. In de miezerige regen kwamen beide dames aan op de boerderij. Maar ja, kon Christiaan er wat aan doen dat het de natste zomer in tijden op Texel was? ‘Goede reis gehad,’probeerde hij nog optimistisch. Kwam bij Nicole niet aan. ‘Niet echt. Wat een slecht weer.’ Marlous leek iets optimistischer. Ze keek ‘m in ieder geval niet aan of-ie hoogstpersoonlijk zelf verantwoordelijk was voor dit ongelofelijke rotweer.

Christiaan koos eieren voor z’n geld en nam de dames maar weer eens mee voor de geijkte rondleiding. De vrouwen vonden de koeien fascinerend. Geen idee of ze het fascinerend leuk of fascinerend eng vonden. Dat laatste moet je natuurlijk nóóit tegen een boer zeggen. Kom niet tussen een boer en zijn koeien, want dan mag jij weg.

Dus de meiden weerden zich dapper.

Vooral omdat Marlous daarna aan het koken werd gezet. Marlous vreesde het ergste. ‘Ik ben geen keukenprinses, dus we zullen het wel zien.’ Maar we zagen aan d’r dat ze honderd keer liever in de stal had gestaan. Jammer maar helaas, dat mocht Nicole al.

Na stallen uitscheppen, koos ze toch voor het aanvegen. ‘ Doe mij toch maar dat vegen, het is best wel zwaar,’ riep Nicole ietwat buiten adem. Christiaan lachte in zijn vuistje. ‘Anders denk je dat ik lui ben, dat is ook wat.’ Jaha, dit was een mooi moment voor hem om te laten zien hoe sterk hij wel niet was.

En het was ook een mooie gelegenheid voor Christiaan om te vragen aan Nicole ‘of ze wat met beesten had.’ Dat had ze wel. ‘Ik heb jarenlang bij een dierenarts gewerkt. Maar dat waren kleine huisdieren hè?’ Christiaan ging daarna moeiteloos over op de exen van Nicole. ‘Hoe zit het daarmee?’ Dat vertelde Nicole. Korte samenvatting? Dat was een eikel die onverwachts ervan doorging na de geboorte van hun dochter.

Alsof één van de koeien daar ook mee eens was, scheet die maar even lekker op de grond. Nicole wist niet helemaal wat ze ervan moest denken. ‘Ze zien er wel indrukwekkend uit van dichtbij.’ Dat was al een gevaarlijke opmerking. ‘Je bent er toch niet bang voor?’ riep Christiaan. ‘Neehee,’ riep Nicole zo overtuigd mogelijk.

Maar wij wisten dat ze zich op glad ijs bevond. Want Nicole, nogmaals: je moet NOOIT zeggen tegen een boer dat je de koeien eng vindt. Dat is regel numero uno die eigenlijk opgenomen zou moeten worden in het handboek ‘Hoe versier ik een boer.’

Als je daar al in geïnteresseerd bent.

Gelukkig maar dat Nicole zag dat er bloed op de grond lag. ‘Zijn die koeien aan het bloeden?’ Christiaan grijnsde. ‘Dat is de cyclus.’ En met die geïnteresseerde opmerking maakte ze het vast weer allemaal goed bij Christiaan, want hij was toch best lovend over haar. ‘Het is een leuke vrouw.’ En ook Nicole was wel gecharmeerd van Christiaan. ‘Het is wel mijn type.’

De vloek die biefstuk heet

Marlous was intussen aan het klungelen in de keuken. Want ja, ze was inderdaad geen keukenprinses. En het duurde ook nog even voordat Christiaan en Nicole terug kwamen. Ze was dan ook behoorlijk opgelucht dat het tweetal terugkeerde. ‘Ik dacht dat jullie bij de koeien bleven wonen.’

En daarna vroeg ze maar meteen hoe Christiaan zijn biefstuk wilde eten. ‘Doorbakken,’ riep hij. Terechte vraag van Marlous, ‘want ze hield niet van biefstuk.’ Jammer voor Chris die vond ‘dat een stukje vlees een maaltijd wel afmaakte.’ En die aardappeltjes en de bloemkool leken haar ook niet te bekoren. Net als de kookkunsten van Marlous ook niet Christiaan konden charmeren. ‘Ik heb niet veel verstand van koken, maar als de aardappelen klaar zijn en de bloemkool, dan moet je al aan het vlees begonnen zijn. Het moet wel alle drie tegelijk klaar zijn.’

Dat was het niet. Met zichtbaar lange tanden aten ze alle drie hun bordje leeg. Correctie, hun bordje niet leeg. Christiaan vond zijn vlees te rood. ‘Mijn vlees ga ik niet opeten,’ zei hij demonstratief. Net als Nicole. ‘Die van mij is ook iets te rood. Ik krijg ‘m niet meer weg.’

Ik hoef je vast niet te vertellen dat de sfeer ronduit ongemakkelijk werd aan tafel. Wat een rode biefstuk niet kan doen.

En om het nog net wat erger te maken? Tijdens de geplande borrel met Marlous in zijn stamkroeg werd Christiaan opgeroepen voor de brandweer. Op een holletje ging hij ervan door. Marlous scheurde in haar autotootje achter de brandweerauto aan. ‘En toen stond ik er middenin,’ oordeelde Marlous daarna droogjes.

Het bleek namelijk om een gasleiding te gaan. ‘Dreigend explosiegevaar,’ zoals dat zo mooi heet. Christiaan en de rest van de brandweer waren druk in de weer. En Marlous? Die stond er maar een beetje bij. Vooral toen Christiaan na de nodige uitleg melde dat hij nog langer moest blijven. ‘Het is nu eenmaal mijn baan.’ ‘Geeft niet, ik ga wel een kopje thee drinken op de bank,’zei de schat.

En zo bracht ze waarschijnlijk de rest van de avond door met Nicole. Hoe romantisch.

Bovendien mochten ze daarna ook de volgende ochtend aan de ontbijttafel wachten op Christiaan. ‘Zullen we nog maar even wachten,’ vroeg Nicole steeds die hongeriger naar de ontbijtspullen keek. ‘Is wel zo fatsoenlijk, denk je niet?’ Marlous beaamde dat. Gelukkig dat Christiaan er alsnog aan kwam. ‘Goedemorgen, daar waren we weer!’ ‘We zaten net!’ logen de dames.

Christiaan was zich van geen kwaad bewust. ‘Dat was een kort nachtje, zie je niets van,’ grapte hij. Marlous was haar eigen eerlijke zelf. ‘Dat zie je wel.’ Daar schrok Christiaan een beetje van. ‘Het was half vijf.’ En geen idee wat Nicole dacht wat ze deden bij de brandweer. ‘Ik dacht dat ze waren gaan stappen. Weet niet hoe laat die cafés op Texel dichtgaan … ’

We hopen nog steeds dat ze een grapje maakte.

Marlous moest nog even kwijt dat ze op de plek des onheils die nacht door iedereen van top tot teen werd bekeken. ‘Toen zeiden ze, misschien wordt zij het wel.’ Marlous keek er uitermate vies bij. Christiaan maakte het niets uit. ‘Welkom op Texel.’

Hij probeerde overigens deze traumatische ervaring voor Marlous wel weer goed te maken door haar mee te nemen naar het strand. Want ja, ook Christiaan wilde graag alle ins & outs van d’r leven horen. Had-ie misschien beter niet kunnen doen. Marlous kon het vanaf de eerste minuut het alleen maar over haar vijf honden hebben.

En mind you, ik hou best van honden. Maar dit? Dit was een obsessie. Voor honden welteverstaan. In iedere zin kwamen de honden terug. Zoals sommige mensen je lastig vallen met verhalen over hun baby, zo viel Marlous Christiaan lastig met haar honden.

Leverde pareltjes van dialogen op als:

‘Doe je aan sport?’
‘Ja, met de honden hè?’

Of

‘Vind je het leuk hier op het strand?’
‘Jammer dat de honden hier niet zijn.’

en

‘Heb je nog hobby’s behalve de honden?’
‘Nee, mijn honden zijn mijn alles. Het is wel gewoon Marlous met de honden.’

Het was nog een wonder dat Christiaan niet meteen ervan doorging.

En Nicole? Die was gezellig aan het rond lopen op de boerderij. Ze gaf zelfs een hertje de fles. ‘Ik zie mezelf hier wel rondlopen.’

Keuzemoment

Een paar uurtjes later was het keuzemoment voor Christiaan al aangebroken. Marlous hield zich op de vlakte. ‘Ik weet niet zo goed wat hij denkt, ik durf er geen uitspraak over te doen.’ Wij wel. Wij dachten dat Christiaan Marlous meteen op de eerste veerboot richting het vaste land zou zetten.

Maar niets van dit alles. Nicole mocht gaan. ‘Ik heb met jou een iets mindere klik dan met Marlous.’ Want Christiaan had het volgende bedacht. ‘Mijn voorkeur gaat uit naar Marlous, daar is meer uit te halen. Met Nicole heb ik niets. Zij is meer een moederfiguur.’

Zohee, het zal je maar gezegd worden.

Geen idee wat Christiaan verwachtte uit Marlous te halen, maar dat vertelde hij zelf maar even aan de hondenfan. ‘Jij hebt iets waarvan ik denk, dat is wel interessant.’ Misschien dacht hij wel dat ze stiekem ook nog van katten hield. Niet dus.

Marlous keek ‘m peinzend aan. ‘ OK, ik heb er over nagedacht, maar ik moet eerlijk zijn, maar ik heb niet de klik.’ Christiaan keek haar niet begrijpend aan. Waarom niet?’

En toen begon het geniale betoog van Marlous:

‘ Om maar even te zeggen wat mijn gevoel is. Ik vind het allemaal wat te gewoon. Mijn eigen wereld is wel heel groots. Met de honden ben ik veel weg naar het buitenland. En ik ben bang dat het kleine wereldje van Texel mij gaat benauwen. ‘

Lees: ik ben al getrouwd met mijn honden.

Goh, die hadden we ook niet zien aankomen.  Maar blij waren we d’r wel mee. Nog een woord over honden en we hadden de tv aan diggelen willen slaan.

Gelukkig hadden we Martijn nog die langskwam voor een biertje. Die relativeerde één en ander voor Christiaan. ‘Dus je hebt je eerste blauwtje gelopen.’ Christiaan lachte als een – what’s in a name – boer met kiespijn. ‘Maar je hebt al een paar mooie uitgezocht. Proost!’  riep Martijn vrolijk.

Zo’n lekker wijf vond-ie Marlous blijkbaar niet.

De laatste dubbeldate: Emmy en Monique

Bovendien stonden ook alweer de laatste twee vrouwen voor de deur. En tot onze stomme verbazing waren ze alle twee blond. En ook arriveerden Emmy en Monique allebei op de motor.

De 42-jarige Emmy zag het helemaal zitten. ‘Ik ben een spontane, goedlachse vrouw. Ik zoek in Christiaan een grote man die mij af en toe een meisje en soms een vrouw kan laten voelen.’ En we zagen hoe ze thuis een boek pakte uit haar grote boekenkast.

Eh. Dat kon wel eens een probleem worden. Christiaan leest namelijk niet. Maar ach, zover waren we nog lang niet.

En oh ja, dan hadden we ook nog de 36-jarige Monique uit Brabant. ‘Ik zag dat Christiaan van een bolletje hagelslag houdt en daar hou ik ook van. Misschien kunnen we samen eens een bolletje hagelslag eten?’

Vooralsnog maakten de dames meer indruk met hun motoren. Christiaan kon zijn ogen niet geloven toen-ie beide meiden één voor één met hun motor op het erf zag rijden. ‘Wat een verrassing,’ riep Chris verheugd.

En dus begon ook de rondleiding bij zijn eigen motor. Een Harley Davidson om precies te zijn. Daar waren de dames weer van onder de indruk. Het zal je vast niet verbazen, maar toen moest er natuurlijk ook met z’n drieën een rondje gereden worden. Christiaan was uitermate verheugd. ‘Dit zijn leuke vrouwen. Hier kan ik veel lol mee beleven. Ik heb er veel zin in.’

Vooral omdat het ook voor het eerst sinds honderd jaar weer droog en zonnig was op Texel.

Konden ze meteen een romantische strandwandeling maken met z’n drietjes. Christiaan kon zijn geluk niet op. ‘Toch wel romantisch, het is de eerste keer dat ik op het strand liep met aan iedere kant een dame. Dat is nog niet eerder gebeurd. ‘

Hij is – zoals Martijn zou zeggen – EEN BOFKONT.

En de vrouwen vonden ‘m ook nog leuk. Het allerbeste? Niemand hield een monoloog over d’r honden. Nooit gedacht dat we dat nog eens zouden gaan waarderen. Het gesprek ging als vanzelf. Ze belanden zelfs op het onderwerp romantiek. ‘Snap jij dat soort dingen?’ riep Emmy. ‘Tuurlijk,’ riep Christiaan.

Yeah right.

Want uit eerdere afleveringen wisten we dat Christiaan helemaal geen romanticus was. Dus hij lette goed op. Gaf-ie ook gewoon toe. ‘Ik ben geen romanticus. Rozen op bed vinden ze lastig. Misschien moet ik het googelen.’

Verrek, het gesprek was een verademing. De vrouwen gaven elkaar de ruimte, luisteren naar elkaars verhalen over hun verbroken relaties en Christiaan krijg zowaar antwoorden die niet over honden gingen. Natuurlijk vond-ie beide vrouwen leuk. ‘Emmy is een gezellige, vlotte tante en Monique is bescheiden, rustig, zoekt oogcontact. Is ook een leuke vrouw.’

Het was zelfs zo gezellig dat ze samen ook in de jacuzzi belanden. Vooral Monique was enorm gecharmeerd van Christiaan. ‘Het is een leuke kerel om te zien, qua lijf en body. Niets mis mee. Ik denk wel dat hij iemand is op wie ik verliefd zou worden.’

En zo werd het nog laat.

De volgende ochtend gebeurde er iets wat we nog niet eerder hadden gezien. De twee vrouwen besloten om Christiaan wakker te maken. Samen speelden ze gezellig voor wekker en openden ze de slaapkamerdeur.  Monique durfde het zelfs aan om op de rand van het bed te gaan zitten.

Ongelofelijk. Dat we dat nog mee mochten maken.

Monique had het sowieso naar haar zin, want zij werd meteen uitverkoren om een motorritje te maken. Op zijn motor welteverstaan. ‘Val je er niet af,’ riep Christiaan die de indruk wekte dat hij het wel heel gezellig vond dat Monique achterop zat. Maar die behield haar kalmte. En humor. ‘Als je me niet meer voelt, ben ik eraf gevallen.’

Dat deed ze niet.

En dus konden ze gewoon lekker uitwaaien op het strand. Christiaan had het zo naar haar zin. ‘De ene keer klikt het wel en soms niet. En nu klikt het wel,’ riep hij. Tot Monique de bom liet vallen:

‘Maar ik heb wel een kinderwens hè?’

Christiaan schrok zichtbaar. Even een geheugensteuntje: Christiaan heeft al twee bloedjes van kinderen en een terugkeer naar de luierfase zag-ie niet zo zitten. ‘Maar kleine kinderen beperken je wel,’ probeerde hij nog. ‘Dan kunnen jouw kinderen oppassen,’ riep Monique iets te snel. Want de schat had er overduidelijk over nagedacht. Maar Christiaan zei toch niet meteen nee. ‘Je hebt last van rammelende eierstokken,’grapte hij. ‘Maar ja, als het klikt met iemand, dan zou het mij ook niet tegenstaan.’

Al keek Christiaan daarna wel wat weifelend. ‘Ja, daar gaan we. Hoe leuk is iemand?’

Nou Christiaan, neem van ons aan dat als een man een vrouw leuk genoeg vindt, er gewoon een tweede leg komt. Poepluiers of niet. En trouwens, als er weer zo’n klein schreeuwend ding in de wieg ligt, vinden de vaders het ook weer reuze gezellig. Op die poepluiers en het slaapgebrek na dan.

Emmy werd thuis intussen steeds onzekerder. ‘Hoe langer ze wegblijven, hoe meer de moed mij in de schoenen zakt. Ik voel me zo onzeker. Het is het gevoel dat ik niet tegen Monique op kan boksen.’

En ze liet even een traantje.

Ach gossie.

Christiaan en Monique genoten nog maar even van een drankje op een terras bij een strandtent. Onze beste boer ging nu over tot de zwaardere categorie vragen. ‘Zie jij jezelf hier op Texel.’ ‘Ik heb het nu wel naar mijn zin hier,’ ontweek Monique de vraag. Daar nam Christiaan geen genoegen mee. ‘Zou je hier kunnen wonen?’ Nu moest Monique echt met – figuurlijk dan hè?- met de billen bloot. ‘Het is wel ver weg van mijn thuisbasis, maar als ik het niet zag zitten, had ik je geen berichtje gestuurd.’

Christiaan knikte.

Het leek wel alsof hij al besloten had wie hij wilde kiezen.

Toch niet. Eenmaal thuis plakte hij toch een motorritje er achteraan met Emmy. En dat bleek ook reuze gezellig uit te pakken. Denk duinen, picknickmand en een goed gesprek. Emmy biechtte meteen maar op dat ze zich onzeker voelde. ‘Ik voel me erg geremd door de situatie. Ik hoop dat je daar doorheen prikt. Hoewel, dat kan ook niet; je kent me niet.’ ‘Maar dat probeer ik wel,’ riep Christiaan. En voor we het wisten vertelde Christiaan dat-ie ‘best een gevoelig persoon was.’

Hij begon ook meteen maar over de kinderwens. Blijkbaar wilde hij niet twee keer op een dag een schok krijgen. Kreeg-ie niet. ‘Ik denk dat mijn klok al te ver is,’was ’t nuchtere antwoord van Emmy.

Je zag Christiaan bijna zichtbaar opgelucht ademhalen.

Keuzemoment

Maar ja, wie zou hij nu kiezen?  Monique had er alle vertrouwen in. ‘Als hij Emmy zou kiezen, zou ik verbaasd en teleurgesteld zijn.’ Maar dat hoefde ze niet te zijn. Want ja, Christiaan koos haar. ‘Jij gaat gewoon door natuurlijk.’ Monique straalde. ‘Zullen we naar Emmy?’ vroeg hij aan Monique.

En zo togen ze samen naar Emmy die het ergste vermoedde.

‘Ik zag Monique en Christiaan samen aan lopen en ik dacht; mijn intuïtie heeft mij niet in de steek gelaten. Hij heeft haar gekozen.’ Ze ging d’r maar even bij zitten. Maar wat zei Christiaan tot ieders verbazing? ‘Ik vind jou ook leuk, dus daarom vraag ik jou ook!’ Monique was zichtbaar verbaasd. ‘Dit zag ik totaal niet aankomen. Wel een klein beetje balen. Maar je weet dat er zes vrouwen doorgaan.’

En omdat Marlous – praise the lord- afhaakte, kon Emmy in haar plaats door. En ja, het arme kind was ontzettend opgelucht. ‘Want hij heeft mij nog niet leren kennen in die 24 uur.’

Volgende week

Dan mag Christiaan volgende week een dappere poging doen, want dan komen alle zes vrouwen tegelijkertijd logeren in de boerderij. Het resultaat? Een groot kippenhok waar – volgens Gea dan – Jessica al meteen de plank misslaat. Tot dan!