Je hebt van die vrouwen die amper last hebben van zwangerschapskwalen, je hebt ook vrouwen die dat wel hebben en dan heb je ook nog Barbie. Op geheel eigen wijze slaat ze zich door haar zwangerschap heen. Af en toe tot ongeloof en horror van echtgenoot Mike, want wat heeft die man het zwáár in Barbie’s Baby. En dan moet hij ook nog met zijn vrouw op vakantie. En nee, dat verloopt niet vlekkeloos.
Gucci’s drollen
Maar wat echt niet vlekkeloos verliep? Dat was de ontlasting van hond Gucci. Die had namelijk – ondanks een huisuitzetting en een puppycursus – nog geen kaas gegeten van persoonlijke hygiëne. Gevolg? De hond deponeerde zo ongeveer óveral in het huis zijn drollen.
Tot ergernis van Mike die er blijkbaar nog steeds niet over uit kon dat er zo’n goor beest dag in nacht bij hem in huis woonde. En ja, daar had-ie geprobeerd iets aan te doen door ‘m het huis uit te zetten. Jammer genoeg voor hem, dwong Barbie hem op de hond weer op te halen. Iets met hormonen, veel tranen en geen seks.
Geen wonder dat Mike bijna ontplofte toen hij een opgedroogde drol op een sok vond. Wat bleek? De hele dakgoot bleek vol te liggen met opgedroogde drollen van Gucci. Blijkbaar was iemand – denk Barbie – hard aan het werk geweest om Mike een rad voor ogen te draaien wat betreft het poep, – en plasgedrag van de hond.
Barbie ontkende dit trouwens in alle toonaarden. ‘Dat heb ik echt niet gedaan.’ Mike was niet onder de indruk. ‘Ik ruim echt Gucci’s stront niet op. En die hele dakgoot ligt vol. Straks komt er lekkage. Je hebt echt een probleem nou!’ ging-ie lekker tekeer. Barbie snapte niet waar hij zich druk over maakte. ‘Die drol is al oud!’ en ze pakte resoluut haar bord van tafel en begon lekker met eten.
Blijkbaar had Barbie niet zo’n moeite met Gucci’s drollen.
Aan Mike de nobele taak om de drollen op te ruimen. De hond vermoedde niets van het rothumeur van Mike en liep ‘m vrolijk in de weg. ‘Ga weg. Ik word schijtziek van jou, teringlijer!’ riep Mike. Maar hij stopte de drol mooi wel in de overvolle prullenbak op het balkon.
Iets zei mij dat het laatste woord hier nog niet over gezegd was.
Shampooraller
Het laatste woord was trouwens shampooraller. Even een klein vraagje tussendoor: heeft U wel eens van een shampooraller gehoord? Ik nog nooit. Zegt misschien iets over mijn schoonmaaktalenten, maar ik moest even opzoeken wat zo’n ding nou eigenlijk was. Let op, dat is dus een tapijtreinigingsmachine. Met water. En Mike maak je daar héél gelukkig mee. Want met behulp van dit ding schijn je dus allerlei soorten vlekken uit je tapijt te krijgen. Ook de drollen van de Gucci.
En daar had-ie toch een dagtaak aan. Verlangend keek hij naar het mooie weer buiten. ‘Wat een weer buiten. Zit je binnen, ken je schoonmaken voor de hond.’ Hiep hiep hoera voor de shampooraller zeg je dan.. Barbie zat nog steeds in de ontkenningsfase. ‘Volgens mij hebben mensen dingen hier laten vallen op de vloer.’
Ja hoor, Barbie. Mensen laten iedere dag drollen op de vloer van iemand anders vallen. Tuurlijk. Mike had daar wel een antwoord op. ‘Dan ruik je het!’ Barbie rook trouwens nu ook iets. ‘Maar ik ruik ook gewoon een vieze geur in het huis.’ Mike was niet geroerd door zoveel reukvermogen. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen, maar dat komt niet door de cola.’
Stiekem was Mike overigens helemaal niet verdrietig dat Barbie ook de geur rook. ‘Sinds ze zwanger is, ruikt ze alles tien keer heftiger. Als Gucci hep gezeken, dan ben ik niet meer de enige die er last van heeft. Nu hep zij er ook last van! En dan tien keer erger!’
En dus gebeurde het ongelofelijke: Barbie sloeg zelf aan het schoonmaken. Ze was namelijk niet helemaal happy met het tempo van Mike. ‘Jezus man, dat langzame gedoe!’ Mike voelde zich meteen aangesproken. ‘Bedoel je dat ik meteen in de bres moet springen als jij vindt dat er schoon gemaakt moet worden?’ Barbie keek nog eens vernietigend zijn kant op. Ja dus.
Mike voelde zich trouwens niet schuldig. ‘Ik heb het geteld en vorige maand heb ik de shampooraller drie keer gehuurd, dus kan je nagaan hoeveel hij schijt bij mij in huis.’ Mike’s zus Priscilla verbaasde dat helemaal niets. ‘Maar Gucci is ook geen hond. Dat is gewoon een rat, een cavia of een muis. Ik denk dat je zoiets moet laten komen die daar over gaat. Gewoon ongediertebestrijding,’ en ze grijnsde breeduit.
Had ik al gezegd dat ik fan ben van Priscilla?
Mike’s humeur werd er niet beter op toen hij zag dat Gucci ook voor de zoveelste keer de kabels van zijn geliefde dolby surround set had door gebeten. ‘Pleurishond. En ik maar denken: wat doen die boxen het goed.’ Mike werd nu ronduit agressief. ‘Ik dacht: ik knijp even zijn keeltje dicht. Maar ja, Samantha zal er wel weer tussen springen.’ Dat had hij goed gedacht en dus kwamen zowel Barbie als Gucci er met een waarschuwing vanaf. ‘Als die hond nog een keer in de huiskamer komt, dan breng ik ‘m persoonblijk naar het asiel. In de keuken kan hij weinig slopen, want daar heeft hij alles al gesloopt!’
Maakte geen indruk. Niet op Gucci en zeker niet op Barbie. ‘Gucci is gewoon heel lief, maar Gucci heeft een eigen wil. Die heb ik ook,’ riep ze uitermate begripvol. En ze boende er vrolijk op los. Alleen verslechterde Mike’s humeur toen hij zag dat Barbie de hele fles shampoo in de shampooraller had gegooid. ‘Wat een wezenloze ben je ook. Er moet maar een klein beetje bij!’ ik zeg dat tegen je. Die fles kost 28 euro!’ riep Mike.
Barbie keek nu wel wat bedremmeld naar de vloer. ‘Jij bent echt niet tof!’ riep Mike nu nog harder. Zijn vrouw haalde haar schouders op. ‘Ik ben blond hè. Daar ken ik niets tegen doen.’ Mike was woest. ‘Als ik het ga omrekenen, kan ik beter nieuwe vloerbedekking erin doen!’ Zelfs Barbie hield zich nu even op de vlakte. ‘Als blikken konden doden, had hij mij echt dood gemaakt. Hij was echt kwaad!’
Dat zag ze goed. ‘Ik hou van d’r, maar af en toe denk ik: hoe dom kan je zijn!’ riep Mike. Die er snel aan toevoegde ‘dat Barbie wel lief was.’ Voor Barbie zat er niets anders op dan gewoon maar shampoo voor d’r haar in de shampooraller te gieten. Dat was een succes. ‘Het ruikt wel lekker fris. Rook net alsof Samanth haar haar had gewassen,’ riep Mike.
Filmpremière
Gelukkig was alles net op tijd klaar voor een filmpremière waar Mike en Barbie voor waren uitgenodigd. En ach, wat leuk: zwager Patrick en schoonzus Priscilla mochten ook mee. Nog leuker was dat Priscilla ook zwanger was en dat deze première speciaal bedoeld was voor zwangere vrouwen. Barbie trok dan ook haar witste jurk uit de kast, stak haar extensions op en was klaar voor een bezoek aan de visagist.
Alleen jammer dat zwager Patrick voor de flat van Mike en Barbie in zijn bestelwagen stopte, het raam omlaag deed en naar de bovenverdieping schreeuwde ‘dat Priscilla niet meeging naar de première.’ Dat kon prima, want Mike paste zich razendsnel aan de omstandigheden aan en hing gezellig uit het raam. ‘Hoezo, ze gaat niet mee?’ riep Mike. Schreeuwend vertelde Patrick ‘dat er iets was met de kleine die niet bij opa en oma wilde slapen en dat Pris zich niet lekker voelde.’ Dat beaamde Priscilla later ook. ‘Er waren logistieke problemen. En ik had ook last van een barstende koppijn.’
Daar had Mike niets mee te maken.‘En dat zegt ze een kwartier van tevoren?’ Dat ken toch niet!’ Barbie trok meteen haar conclusies. ‘Dan ga ik ook niet, ik ga toch niet naar de première als ik er zo uitzie?’ en ze wees naar haar buik. Mike ontplofte weer eens bijna. ‘Lekker dan, alles is geregeld. VIP-tafel alles!’ Gelukkig voor hem wilde zwanger Patrick wel mee. Al bleef Mike nog even door mopperen. ‘Dit kan je echt niet maken. Vind het echt kut dit!’ Barbie begon nu te gillen. ‘Ik ga er niet zo heen zoals ik er nu uitzie!’ Nu raakte Mike écht overspannen. ‘Je kunt wel rustig tegen mij doen!’
Uit ellende probeerde hij zijn zus maar te bellen. Werd geen fijn gesprek. ‘Val lekker dood, de mazzel!’ besloot Mike die blijkbaar in een familie is groot geworden waar dit soort teksten volkomen normaal zijn. For the record, Barbie en Mike gingen toch. ‘Alles was al geregeld, dus we zijn maar gegaan.’
Zwager Patrick legde vlak voor vertrek nog maar even het gedrag uit van zijn vrouw. ‘Pris is nogal temperamentvol. Als ze niet gaat, dan gaat ze niet.’ Mike haalde zijn schouders op. ‘Ze komt toch niet uit Mexico?’ Patrick grijnsde. ‘Dat weet ik, maar ze is niet met een slappe pik gemaakt.’ En daar kon Mike daar wel weer om lachen. Snel trok hij zijn T-shirt aan, want een pak dragen voor de première zat er niet in. ‘Ik zorg wel dat ik er netjes uitzie, maar ik kies wel voor casual. Een pak draag je maar een keer in je leven. Misschien twee keer. Een keer in je kist en een keer met je trouwerij.’
En die draag je niet als je naar een première gaat van een film waar je de titel niet eens van kunt uitspreken. Barbie in ieder geval niet. ‘Dat ken ik niet uitspreken. Het is iets als: wat kun je verwachten als je zwanger bent. Maar dan in het Engels, maar dat ga ik niet zeggen.’
Het werd trouwens geen mooie avond. Op de interviews met de roddelpers en de VIP-tafel na dan. Daarna kon Mike ongegeneerd klagen over het gebrek aan eten, het gebrek aan drank en de slechte film. Voor de geïnteresseerden: die film heette What to expect when you’re expecting. De andere mannen – manager Jake en zwager Patrick – hadden het ook niet naar hun zin.
‘De film was zo leuk dat ik bij de eerste vijf minuten de borrelnoten ophad en bij de tweede vijf minuten in slaap dommelde,’ grapte Jake. Zwager Patrick vond het helemaal verschrikkelijk. ‘Die film was gewoon bagger, het was gewoon een vrouwen- of homofilm. Niet echt iets voor hetero’s.’ En toen er daarna niet eens een buffet te vinden was (‘w kregen alleen maar chips en spekkies’) dropen ze af naar huis. Barbie had er geen goed woord voor over. ‘De film was kut, het eten was bagger, het was gewoon een kutavond.’
De lachende derde? Priscilla natuurlijk. ‘Ik was blij dat ik niet mee ben gegaan.’ Eh ja. Dat begrijp ik.
De Chinese Rijsttafel
Eens kijken of het eten bij Barbie’s ouders Cora en Ron beter was. Want ja, nu Barbie zwanger was, aten ze minstens twee tot drie keer per week bij moeder. Die – weten we het nog – gewoon in de straat woont. En ach, wat toonde moeder Cora weer een begrip. ‘Sinds Samantha zwanger is, eten ze wel wat vaker bij ons. Want ze heeft geen zin meer om te koken.’
But lo and behold, dit keer hadden Barbie en Mike zelf eten meegenomen. Een Chinese – blijkbaar was de Indonesische variant kwijt – Rijsttafel. Tenminste, dat vermoeden we. Al constateerde Mike al snel dat er stront aan de knikker was. ‘Ik heb voor vier personen besteld, maar voor twee personen meegekregen.’ Cora probeerde het nog te sussen. ‘We hebben zat!’ Maar daar was ons olijke duo het niet mee eens. ‘Dat hebben we teveel betaald.’
Want weet niet wat U altijd kwijt bent bij de lokale Chinees, maar deze twee hadden het gepresteerd om zestig euries te dokken voor een Chinese Rijsttafel. ‘Kutchinees!’ riep Mike. Al bleef het onduidelijk of hij terug ging naar de chinees om de rest op te halen. Want wat hadden ze een honger. En wat een verschrikking, Barbie’s vader was in geen velden of wegen te bekennen.
Barbie kon bijna niet wachten. ‘We kunnen toch al opscheppen toch. Dat we opscheppen en dan op papa wachten.’ Maar intussen was ze al aan het eten. ‘Teringheet is dit!’ ‘Vloek niet zo,’ riep Cora. ‘Waar heb je dat geleerd?’ vroeg Mike. Barbie haalde haar schouders op. ‘Hier thuis. Mijn moeder vloekt de hele dag door.’
Het was maar goed dat Ron thuiskwam. Al was hij ook niet meteen in een goed humeur toen hij de Chinese Rijsttafel zag. ‘Ik had me er al op verheugd. Maar heb een eigen adresje waar ik het haal.’ En dit zag er niet uit als iets van zijn eigen adresje. En ook niet als iets dat geschikt was voor vier personen. ‘Ik vond het niet te pruimen,’ mopperde Ron.
Wel vond hij het een leuk moment om even bij te praten. Zo konden we meteen horen dat Barbie eigenlijk niet zo goed doorhad hoe veel weken ze nog voor de boeg had in de zwangerschap. Al was Barbie’s visie op het ouderschap helemaal dolletjes. ‘Hoe ga je ‘t doen met die opvoeding van de kleine?’ vroeg Cora. ‘Zoals je bij mij hebt gedaan,’ begon Barbie. ‘Dat vind ik goed,’ knikte Cora. Maar dat was nog lang niet alles. ‘Schijten, zeiken en vreten. En dan wegwezen,’ vatte Barbie maar even haar eigen visie samen.
Cora kreeg er rode oren van. ‘Zo heb ik je niet groot gebracht Samanth!’ Ron vreesde het ergste. ‘Ik denk dat Samanth toch wat te makkelijk over het opvoeden denkt. Wij geven haar wel eens advies maar dan zegt ze: jullie hebben altijd wat.’ Dat klopte. ‘Ik vind dat advies af en toe wel leuk en af en toe bemoeien zij zich er teveel mee,’ riep Barbie. Cora zag het even niet meer zo zitten. ‘Ik heb zo’n vermoeden dat ze het onderschat met de bevalling.’
Gelukkig hadden we Mike nog. ‘Cor, als het huilt, brengen we het gewoon naar jou.’
Niets meer aan doen. Al moest Barbie nog wel een paar prangende vragen over borstvoeding beantwoorden. Ze werd er even stil van. ‘Ik ga een flesje doen,’ besloot ze na een eeuwigheid nadenken. Want zoals we allemaal weten, gaat dat Barbie niet snel af. Barbie had trouwens wel zo haar redenen voor de flesvoeding. ‘Ik ga niet – als ik ergens naar toe wil – denken: het is zo laat, ik ga even mijn tiet eruit hangen.’ Daar was Mike het helemaal mee eens. ‘Ik vind het ook niets, loop je ergens op de boulevard, moet je je tiet eruit gooien.’
Al kon Mike het niet nalaten om Barbie te pesten. ‘Je valt wel af met borstvoeding.’ Nu was het Barbie’s moment om te ontploffen. ‘Je doet net of ik godverdomme dik ben geworden!’
Het Gucci Probleem
U kunt begrijpen dat dit zware leven hen allemaal teveel werd en dat Barbie en Mike er even uitmoesten. Turkije werd de bestemming. En wie gingen ermee? Patrick en – warempel – Priscilla en hun dochter. Hoe gezellig. Wat minder gezellig was dat de koffer nog wel even ingepakt moest worden. Barbie werd er ronduit sjaggo van. ‘Ik wil gewoon die koffer ingepakt hebben!’ klaagde ze.
En wie mocht dat doen? Mike natuurlijk. . ‘Doen. Ga! Lopen!’ moedigde ze hem aan. Barbie bleef vanouds op de bank zitten. Want Barbie en de bank zijn aan elkaar vastgekleefd. Een Siamese tweeling is er niets bij. Al werd deze idylle ruw verstoord door Mike die vroeg ‘of ze al een oppasplek had geregeld voor Gucci.’ Nee dus.
Mike barstte in lachen uit. ‘Wil jij hem hier uithongeren?’ riep hij. ‘Mij maakt het niet uit. Dan ben ik er vanaf.’ Dat vond Barbie dan weer vervelend. ‘Naar als je dat zegt!’ ‘Regel dat dan,’ riep Mike. For the record, Barbie had nog maar een paar uur omdat te regelen. Simpelweg omdat ze met het vliegtuig zouden vertrekken. De moed zonk Barbie in de voeten. ‘Mike regelt alles, dan ben ik er vanaf.’
Maar dit keer wilde Mike niet alles regelen. ‘Kijk even op internet bij dierenpension,’ riep hij. Maar Barbie had geen idee wat hij bedoelde. ‘Pensioen?’ zei ze met een lege blik in haar ogen. ‘Maar dat is Gucci toch nog lang niet.’ Mike kon niet geloven dat hij dit écht gehoord had. ‘Ik ben het ondertussen al gewend, maar als je niet weet wat een pension is. Als je dat gaat vergelijken met een pensioen. Af en toe …’ en hij schudde ongelovig zijn hoofd.
Overigens vermoeden we dat Barbie nog steeds geen idee had. Tenminste, ze wist na lang nadenken eigenlijk nog niet het goed antwoord. ‘Het verschil tussen pension en pensioen? Pension is toch iets met een trein? En pensioen is dat je niet meer gaat werken toch? Of is het andersom?’
U begrijpt: Gucci kwam niet in een pension terecht.
Dat was overigens een probleem dat later opgelost moest worden, want Mike moest eerst de koffer inpakken. Hij mopperde nog wel een beetje na. ‘Een vrouw hoort toch een koffer in te pakken?’ Daar was Barbie het niet mee eens. ‘Jij hoort nu voor mij te zorgen omdat ik zwanger ben.’ Streng was ze wel voor hem. ‘Ik hoop niet voor hem dat hij dingen vergeet, dan maak ik hem af. Nou ja, als mijn stijltang en mijn föhn er maar in zitten.’
Over een paspoort dacht ze niet eens na. Ook dat regelde Mike. Net als het probleem dat Gucci heette. Al was Mike behoorlijk chagrijnig. ‘Jij bent lekker makkelijk. Al die problemen leg je bij mij neer!’ En dus zat er niets anders op voor Mike dan een oppasadres te regelen. En wie was het eerste aan de beurt? De familie natuurlijk. Maar slim genoeg nam niemand op. Mike wist wel waarom. ‘Zou jij opnemen als je weet dat je op dat ding moet passen?’
Want inderdaad, niemand wilde oppassen. Cora niet ( ‘ik laat mijn huisje niet verplassen en verpoepen’), Priscilla niet ( ‘Ik denk dat niemand op Gucci wil passen omdat hij overal thuis schijt en zeikt’) Patrick niet (‘dat beest is een terrorist!’) en ook Mike’s ouders niet. ‘Vergeet het maar!’ Barbie snapte er niets van. Zelfs niet dat haar moeder niet bereid was om hen een paar keer per dag uit te laten. Mike begreep dat wel. ‘Als hij goed opgevoed was geweest, had iedereen graag op hem gepast, maar buiten valt hij iedereen aan en binnen schijt hij de hele teringzooi onder.’
En dus zat er maar één ding op: en dat was Gucci bij manager Jake brengen. Die arme man had ook al een keer gepast op Gucci tijdens de bruiloft van Mike en Barbie. En nu was hij weer de lul. Vond hij zelf ook. ‘Heb je geen beter cadeau om mij te bedanken?’ Maar de grote man met het kleine hart nam Gucci op zijn arm en stemde toe om op hem te passen. ‘Jij kunt er ook niets aan doen,’ riep hij tegen Gucci. En zelfs de hond van Jake zag er niet uit alsof hij Gucci wilde vermoorden. Vond Mike stiekem vast jammer. ‘Dan is het gelijk afgelopen met ‘m. Blij toe.’
Naar Turkije
Maar daardoor konden Barbie en Mike wel mooi naar Turkije. Al had Barbie geen idee waar het lag. ‘Dat is een goede. Het ligt wel op de wereldbol!’ Nee, Barbie, je meent het! Ook moeder Cora had geen idee. ‘Moet je mij niet vragen!’ Ook vader Ron wist het niet. ‘In het Midden-Oosten?’ Gelukkig hadden ze Priscilla nog. ‘Turkije ligt in Europa. Jaha!’
Voor de rest wist Barbie ons niets te vertellen over Turkije. ‘Ik weet dat ze moskees en berggeiten hebben.’ Dat gold ook voor Mike. ‘Vrouwen hebben een snor daar. Dat is het enige dat ik weet.’
Maar ach, ze zaten toch in een all inclusive oord in Antalya. In een nagebouwde Titanic om precies te zijn, maar het tragische lot van dit schip leek onze Hagenezen niet te deren. Barbie wist alleen dat het schip was gezonken. ‘Maar hier staat hij nog.’ Zwager Patrick wist ons met zekerheid te vertellen dat de boot was gezonken in 1964. Priscilla kwam er weer het dichtste bij. ‘Er zijn heel veel passagiers overleden en nou legt hij nog ergens op een bodem.’
Wat kon het trouwens ook schelen. Aan de beelden te zien was het gewoon een gesponsorde trip. Vandaar de vele, vele, vele beelden van het hotel. We waren bijna blij dat Mike en Barbie weer in beeld waren. Al lukte Mike het niet écht goed om de deur van de kamer open te krijgen. Daar had Barbie wel een verklaring voor. ‘Hij moet er recht in Mike. Niet zoals je bij mij ‘m erin doet.’ En nadat ze even de kamer had ingewijd door haar broek omlaag te trekken en met haar blote achterwerk tegen een raam aan te wrijven, gingen ze even genieten van het uitzicht.
Met de broek aan trouwens.
Onder de indruk was het tweetal wel. Patrick en Priscilla trouwens ook. Vooral van de eindeloze buffetten in het oord. Schoonzus Pris kon haar geluk niet op. ‘Wij worden er wel blij van als we de hele dag kunnen eten in een hotel.’ Barbie ook, maar ze was vooral blij voor Mike. ‘Mike vreet de hele dag. En ik drink de hele dag.’
Haar zwager was eveneens blij. ‘All you can eat hè? Net zoveel eten totdat je uit elkaar klapt. Echt lekker volstouwen. Als je bij een duur restaurant komt, dat is niets voor ons. Duurt veel te lang, we krijgen veel te weinig eten en wij willen gewoon lopen, scheppen en eten. En heb je honger, gewoon weer opscheppen.’
Dat deden ze ook. Mike was zelfs de tel kwijt. ‘Hoe vaak ik heb opgeschept? Het is geen all-inclusive, je hebt geen rekening. Ik kon de tel niet meer bijhouden.’ En toen het diner ook nog uitmondde in een foodfight, was de pret compleet.
Gelukkig maar dat de mannen de volgende ochtend de extra pondjes eraf konden halen tijdens aquajoggen. Konden ze zich daarna weer te buiten gaan aan pizza en friet. Of zoals Mike het zo mooi noemde in het Engels: ‘frites.’ Uit te spreken als freits. Niets meer aan doen, want gek genoeg begreep de Turkse bediening hem wel.
Barbie en Priscilla besloten op hun eigen manier maar wat aan hun conditie te doen en besloten te gaan winkelen in Antalya. En wie kwamen ze daar – stomtoevallig natuurlijk – tegen? Een waarzegster natuurlijk. Tot plezier van Barbie. ‘Ik ben verslaafd aan waarzegsters. Ik geloof erin, dat komt omdat ik zelf een beetje paranormaal ben.’
Een nadeeltje? De waarzegster sprak alleen Turks, haar kleindochter alleen Engels en Barbie sprak beide talen niet ( ‘De enige taal die ik begrijp is Schevenings’) Gelukkig hadden we Priscilla nog. Zij bood zich aan als tolk. Een creatieve tolk that is. Want nee, ook Priscilla begreep de vertaling niet helemaal. Een leuk gevalletje van lost in translation. Pris vermoedde al zoiets. ‘Ik weet niet of ik alles goed verstaan heb. Hoop het maar, want anders heb ik geen goede toekomst.
Al had ze niet echt wat te vrezen van een waarzegster die tegen Barbie zei dat ze binnenkort goed nieuws zou krijgen en hier blij van werd. Zo kan iedereen natuurlijk de waarheid voorspellen.
‘Ben je weer lam?’
En de mannen? Die hadden het wel naar de zin zonder de vrouwen. Gezellig hingen Patrick en Mike aan de zwembadbar en werkten de ene na de andere tequila naar binnen. Het was dolle pret. Dat constateerde Barbie ook nadat ze thuis was gekomen en Mike aangeschoten in de badkamer aantrof. ‘Ben je weer lam?’ vroeg ze. ‘Ik zie het aan je.’ Mike haalde zijn oude excuus weer van stal. ‘Wat lul je nou, ik heb maar drie drankjes gehad.’ Maar hij had het al verpest bij Barbie. ‘Hou je bek maar.’
Op de kamer van Priscilla en Patrick was de sfeer nog prima. Onze Pris kon wel lachen om haar aangeschoten man. ‘Ik hoor het hoe je praat. Vind ik echt niet erg hoor.’Patrick grijnsde. ‘Weet ik.’ Helaas voor hen werd er aan de deur geklopt. Door Mike. Hij kon Barbie nergens vinden. ‘Ze is spoorloos!’ Want na zijn douche was Barbie verdwenen. Weg. Pleitos. En in de kamer van Pris en Pat was ze overduidelijk ook niet.
Mike begon zich nu écht zorgen te maken. ‘Ze is boos omdat ik een drankje heb gedronken. We kregen een lichtelijke vorm van ruzie. Toen was het zoeken, zoeken, zoeken, ze was foetsie,’ legde hij later maar uit. Priscilla vond het allemaal maar onzin. ‘Ik kan me er ook echt niets bij voorstellen dat je boos wordt als iemand anders gaat drinken.’ Mike begreep er ook niets van ‘Als je de hele tijd met je slurf uit je broek hangt en andere wijven achterna loopt. Oke, maar ik neem een drankje!’
Leg dat maar eens aan Barbie uit. Want ja, die zat – naar eigen zeggen dan – gewoon op het balkon. Met een cola light. Vooral met nadruk op een cola light. En aan haar gezicht te zien had ze het Mike nog steeds niet vergeven. En hoewel Mike opgelucht was dat hij haar gevonden, maakte zijn opluchting snel plaats voor ergernis.
Want ja, het werd wéér ruzie. Over drank. The bottom line? Als Barbie zwanger is en niet mag drinken, mag Mike het ook niet. Simpel. En wat Mike er ook tegen in bracht, het hielp niets. Geniet even van pareltjes van Barbie als:
Jij zat lekker bij het zwembad te zuipen en ik was met mijn hormonen en mijn buik rondjes aan het lopen was. Terwijl ik helemaal niet mag lopen. Dat is wat mij dwars zat. Jij weet niet hoe het is om zwanger te zijn!
Ik misgun jou toch alles. Volgens jou dan. Ik ben toch saai. Wat wil je als je zeven maanden zwanger bent en je mag toch niets.
Ik ben alleen maar moe en saai. Ik kan alleen misselijk en moe zijn. Dat is mijn vakantie!
Anders had ik ook lekker vakantie gevierd met een lekker drankje, maar dat kan nu niet. Bij mij is het hakke-hakke-puf-puf en Michael kan gaan en staan waar hij wil.
Mike werd er moe van. En wij ook. Vooral omdat Barbie voor de zoveelste keer door haar haar streek. ‘Daar moet je een keer mee kappen, daar word je moe van. Geen wonder dat je zo moe bent,’ riep Mike. Om vervolgens te besluiten dat het tijd was om te eten. ‘Kom, we gaan!’ en hij trok Barbie uit haar stoel en sleepte haar mee naar de kantine.
Zo doen mannen uit Scheveningen dat.
Volgende week
En volgende week? Dan heeft Patrick snode plannen, bereidt Mike zich met militaire precisie voor op het ritje naar het ziekenhuis en wordt Barbie weer opgenomen in het ziekenhuis, met weeën. En nee, dat is niet gezellig.
Geef een reactie