In het dagelijks leven ben ik een watje. Ik durf niet veel, huil al bij de aanblik van een nestje verlaten kuikens en een daredevil ben ik al helemaal niet. Tot je mij een thriller geeft. Dan is niets mij te erg, te bloederig of te spannend. Vandaar dat ik ook fan ben van thrillerschrijfster Mo Hayder. En laat zij nou net een nieuwe thriller ‘Hanging Hill’ geschreven hebben …
In ‘Hanging Hill’ worden een jong meisje op beestachtige wijze vermoord terwijl ze van school naar huis loopt. De enige aanwijzing die de politie heeft, is de cryptische boodschap ‘all like her’ die op haar lichaam wordt aangetroffen. Nog vreemder is dat haar vrienden de kaken stijf op elkaar houden over de laatste uren van het meisje. Waar was ze en wie beschermen ze?
Rechercheur Zoë Benedict heeft geen idee, maar is vastbesloten de zaak op te lossen. Tot haar eigen donkere verleden de kop opsteekt en ervoor zorgt dat Benedict bepaalde details in de moordzaak toch niet wil prijsgeven. En dan hebben we ook nog haar pas gescheiden zus Sally die samen met haar dochter Milly het hoofd maar net boven water houdt. En uit paniek doe je nog wel eens domme dingen …
Voor de mensen die houden van gore details, bloederige moorden en afgehakte ledematen? Daarvoor was U altijd bij Mo Hayder aan het goede adres, maar al die énorm gruwelijke details heeft ze in ‘Hanging Hill’ afgezwakt. Zo rauw als in Tokio of in Vogelman wordt het nooit. Nee, Hanging Hill is eerder een rechttoe rechtaan thriller waar je af en toe wordt geconfronteerd met een aantal bloederige scenes. En nee, daar hoef je geen ontzettend sterke maag voor te hebben.
Hanging Hill is stiekem gewoon een gedegen, goed geschreven thriller met een rebelse hoofdpersoon ( zoals zo’n beetje alle personages van Mo Hayder) en een ijzersterk plot dat je telkens – tot op de laatste pagina’s – op het verkeerde been zet. En dat is precies waar het om gaat in een thriller. Dan maar wat minder griezelen. Voor échte horror kijk ik wel naar het journaal of dat nest met zielige kuikens.
Geef een reactie