Het was spannend vorige week, maar uiteindelijk moest toch Team Shiva het strijdtoneel verlaten in Echte Meisjes Op Zoek Naar Zichzelf. Dat betekent dat Bibi, Roos en Priscilla de drie finalisten zijn. Al zit er natuurlijk wel weer een addertje onder het gras, want alles blijft natuurlijk draaien om karma. Maar wie heeft het beste karma? Wij gokken op Priscilla.
Een dag na de gewonnen groepsopdracht reden de drie overgebleven meisjes – Roos, Bibi en Priscilla – in een lege bus richting de volgende opdracht. ‘Ik ben benieuwd of we de finale met zijn drieën mogen spelen,’ vroeg Priscilla zich nog af. ‘Ik denk met zijn tweeën,’ antwoordde Bibi die na een paar weken Nepal ook uitermate realistisch was geworden. En strijdbaar. ‘Ik zit nu wel in de finale, maar ik wil zo graag winnen!,’ riep ze.
Priscilla zag het toch ietsje anders. ‘Ik wilde eerst naar huis en moest echt heel veel dingen overwinnen en dat ik nu in de finale zit, is zo bijzonder. Ik ben echt trots op mezelf.’ Maar ook Roos gaf zichzelf een denkbeeldig klopje op de schouder. ‘Ik had het zo gehoopt en dan lukt het ook.’ En zowel Bibi als Roos waren maar wat blij dat ze in de finale stonden. ‘Het zou wel leuk als de twee Cherso’s in de finale staan,’ riep Bibi. ‘Ik denk nu wel dat ik van mijn Cherso imago af ben,’ vulde Roos aan. ‘Toch, van die domme meisjes die alleen maar zuipen en gek doen.’
Nee, inderdaad. Dat zuipen hebben we ze ook niet zien doen. Simpelweg omdat er geen drank was. En wat betreft het gek doen? Daarin werden ze volledig overtroffen door meisjes als Daniella, Daniella en nog eens Daniella.
Een duivels dilemma
Maar wat de drie meisjes niet wisten is dat één van hen de laatste finaleplek nooit zou bereiken. Ad Visser toverde namelijk nog een duivels dilemma uit zijn hoge hoed. Hij verklapte meteen maar even dat de finale gespeeld werd met twee meisjes. Priscilla knikte. ‘Dat is logisch. Een finale speel je met zijn tweeën. Niet met zijn drieën.’ Maar ook Roos wilde niet naar huis. ‘Ik wil het zo graag winnen zodat ik een basis heb met Vin en een lekker huisje.’ Bibi keek intussen naar Ad alsof ze al half in een trance zat.
Kiezen voor 5000 euro?
‘Maar die keuze hebben jullie zelf in de hand,’ ging onze Ad Visser. ‘Iemand mag ook vrijwillig het spel verlaten door te kiezen voor 5000 euro.’ De meiden dachten even na. Maar dat was niet het enige dilemma. ‘Stel dat jullie er niet uit komen,’ riep Ad Visser. ‘Dan heeft het verliezende team voor hun vertrek iemand aangewezen van wie ze zeggen: die gunnen we de overwinning niet.’ ‘Ah nee!’ riep Bibi. En ook Roos keek niet blij. ‘Denk ook even na hoe je lag bij het verliezende team,’ riep Ad veelbetekenend.
We kregen meteen een flashback te zien van de beslissing van het verliezende team Shiva. ‘Dat willen we niet,’ riep Daniella nog tegen Ad. ‘Dat willen we wel,’ riep Tessa. En meteen ging zij met Britt in conclaaf wie er dan uitgeschopt kon worden.
Ad vroeg als eerste aan Priscilla of ze op het aanbod in ging. Die schudde van nee. ‘Ik maak de reis af.’ Slim, want zo slecht lag Priscilla niet bij de andere meiden. En dat wist ze zelf maar al te goed. ‘Ik heb wel even getwijfeld, Niet vanwege het geld, maar ik wilde niet opgeven.’ Dat gold ook voor Bibi. ‘Ik ga niet uit mezelf opgeven.’ Aan Roos de laatste beslissing. ‘Dan ga ik wel zonder 5000 euro naar huis. Anders vind ik mezelf een slecht verliezer.’
Bibi eruit gestemd
En dus was de beslissing van het vertrekkende team doorslaggevend. Tot stomme verbazing van – vooral – Roos en Priscilla, was Bibi eruit gegooid. ‘Bibi?’ riep iemand verbaasd. Bibi gooide haar haar achterover alsof ze het zelf ook niet kon geloven. Ze was sprakeloos. Zelfs Roos kon er niet over. ‘Ik had een van ons verwacht. Jou niet,’ en ze wees naar Priscilla. Dat had Priscilla niet gedacht. ‘Ik wist dat de meeste Shiva’s Roos niet zo leuk vonden.’ Ze was nog wel zo lief om Bibi een hart onder de riem te steken. ‘Zonder jou hadden wij hier niet gestaan.’
Waarom Bibi eruit?
Maar waarom had Team Shiva nou op Bibi gestemd? Dat werd al snel duidelijk in de flashback. ‘Ik zeg meteen Bibi,’ begon Tessa. ‘Ze heeft nog niet een keer gehuild en haar ware aard getoond. Ik gun het andere meiden meer omdat ze allebei een keer gebroken zijn, maar wel rechtop bleven en nu in de finale staan.’ Dat was duidelijke taal van Tessa. We hadden stiekem niet anders verwacht,
Later werd ze nog duidelijker. ‘Ik vind dat Bibi niet altijd even eerlijk is. Ik vind dat ze zich verschuilt achter haar poppengezichtje en haar poppenlichaampje. En Priscilla en Roos hebben laten zien dat ze het konden.’ Daniella koos Bibi vanwege een andere reden. ‘Ik hoop voor Priscilla. En ik weet ook dat ze heel veel wil doen voor hondjes in Thailand. Voor hondjes die echt pijn hebben en ik weet dat ze hier echt niet is voor het geld.’ En ook Britt sloot zich daarbij aan.
En dus was het exit voor Bibi. Een goede knuffel voor Roos kon er nog wel vanaf. Al baalde Bibi als een stekker. ‘Ik weet dat ik het had gekund. Nu kon ik het niet eens proberen. Ik ben best wel boos.’ Zeg dat maar eens tegen Tessa.
Het mannetje met de naaimachine
De andere meiden hielden zich – op hun enorm hoge hakken – alweer bezig met een nieuwe opdracht van Ad. Zij moesten in een wijk in Kathmandu bij een kleine, witte Stoepa ‘het mannetje met de naaimachine’ vinden. ‘Die heeft de volgende opdracht voor jullie.’ Maar dan moesten ze nog wel proberen om met een stok een schaal ‘twintig seconden te laten zingen.’ De eerste die het kon, mocht vertrekken. Priscilla vond het maar niets. ‘Ik dacht: ik sta hier over anderhalf uur nog. Ik kreeg gewoon een lamme arm. Het lukte echt niet!’ Ad Visser probeerde hen aan te sporen. ‘Hij zingt al!’
Yeah right.
Priscilla mocht als eerste weg en sleepte haar blauwe koffer mee. Roos vond het maar niets. ‘Nee, nee, nee, dat kan niet.’ Priscilla vond het juist allemaal leuk. ‘Ik vond de opdracht echt leuk. We waren echt aan elkaar gewaagd.’ En dus vroeg ze meteen of een chauffeur van een ambulance haar naar de bewuste wijk kon brengen. En ook Roos regelde een auto. Dat vroeg Priscilla zich ook af. ‘Benieuwd of Roos ook vervoer heeft geregeld.’ En verder zong ze nog maar een gezellig liedje met het ambulancepersoneel. Moet ook gebeuren.
En een énorm verschil met de huilende Priscilla die we aan het begin van de Echte Meisjes kenden. Maar dat konden we ook zeggen van Roos die overeind bleef ondanks de kritiek van de andere meisjes. En ook nog eens haar ruzie met Bibi opzij zette toen de religieuze bevolking in een stad wel héél erg kwaad werden op de meisjes en zij Bibi redde uit een benarde positie. Is toch ook wat voor te zeggen.
Maar terug naar de wedstrijd, want daar nam Roos dankzij een razendsnelle chauffeur mooi wel een voorsprong op Priscilla. Alleen kon ze bij de witte stoepa geen man met naaimachine vinden. ‘Ik bleef maar rondjes rennen en zag wel mensen met stof enzo. En ik dacht: ben ik nu zo blind?’ Kwaad werd ze ook. ‘Mensen dachten dat ik eerst visitekaartjes wilde hebben. What the fuck! Wat een mongool.’ Roos begon nu te twijfelen. ‘Ik heb niet goed geluisterd, denk ik!’
Priscilla zat inmiddels nog in de ambulance, maar kwam ook al snel bij de Stoepa. ‘En ik zag in één keer Roos daar. En ik was ook nog eerder vertrokken. Maar zij liep daar scheldend: jij hebt gewonnen. Ze was helemaal van de kaart.’ Priscilla bleef kalm. ‘Ik heb hier geleerd dat ik rustig moet blijven en dan komt het wel goed.’ Maar Priscilla had vooral beter geluisterd. ‘Ik wist dat ik moest zoeken naar een man met een naaimachinemandje. Ik had hem binnen no time gevonden.’
En dus las Priscilla meteen haar kaartje voor. De opdracht? Ze moest zelf fietsen naar een plein met vier slangen met de bestuurder achterop. Dat deed ze met – kuch – verve. Het was meer wiebelen dan fietsen. Intussen was Roos geheel vertwijfeld. Tot ze eindelijk de man in kwestie vond. Maar toen moest zij ook op de fiets. ‘Die fiets was veel te hoog voor mij. En ik had ook nog hoge hakken aan.’
Gewoon maar een klein vraagje tussendoor? Maar wat is er gebeurd met de gymp. Waarom proberen om in Nepal een stad te doorkruisen op hoge hakken. Wie heeft dat bedacht?
Ook Priscilla was een gevaar op de weg.’Kutfiets!’riep ze vol overgave. ‘Die stang was veel te hoog en kwam precies bij mijn poes.’ En dus riep ze maar ‘poes, poes!’ For the record, ze bedoelde ‘push, push!’ En dus probeerde ze zich voort te laten duwen. Feit is wel dat ze veel kostbare tijd verloor, want ook Roos fietste als een dolle. ‘Move, move! Rot op!’ Roos werd nu een tikje gefrustreerd. ‘En niemand wist de weg. Iedereen kwam om mij heen staan.’ Ze werd nu écht pissed off. ‘Als ik nog een keer zo’n fietstaxi tegenkom, die overrij ik!’ bekende ze later.
‘Iedereen zei wat anders,’ riep Roos. ‘Maar het staat toch op een kaartje!’ En dus probeerde ze maar in haar beste gebarentaal een slang na te doen. Vooral de ‘sssssttt’ erbij was reuze overtuigend. Maar ergens ging het goed, want ze vond toch de opdracht. Ze maakte maar meteen even van de gelegenheid gebruik om nu andere mensen de weg te vragen. ‘Hoe kom ik naar die weg?’ En daar fietste Roos weg. Ging niet van harte. Vooral omdat ze de chauffeur van de riksja wel kon schieten. ‘Ik ben helemaal klaar met die man. Wat een mongool!’ Maar die chauffeur hielp mooi wel mee om te fietsen.
Priscilla moest intussen nog even worden voortgeduwd door een lieve Nepalees, andere Nepalezen hielpen haar weer om de tempel te vinden. Maar wonder boven wonder vond zij ook de opdracht. En ook Priscilla fietste ietwat gehaast weg.
Offer je koffer
Roos was inmiddels op de plek van bestemming aangekomen. Dat was een oud vrouwtje die te midden van veel vuilnis leefde. Daar kreeg Roos de opdracht haar mooie, roze koffer aan haar te geven. En doe maar eens afstand van al je bezittingen. Wel belangrijk, want als ze afstand deed van haar koffer dan werd ze met de motor naar de tempel gebracht. Zo niet, dan moest ze zich zelf – te voet en op hoge hakken – zien te redden.
Wij zouden het wel weten. Weg met de koffer. Nieuwe schoenen zijn zo gekocht. En misschien had die lieve mevrouw op de vuilnisbelt er nog wat aan. Zie, zelfs wij werden er gewoon een beetje spiritueel van. Nou Roos nog. Ze begon er spontaan van te huilen. ‘Fuck, ik ben wel een beetje materialistisch en kleding vind ik zonde om weg te geven. Ik ga lopen.’
Ehm Roos? Dat was niet slim. Helemaal niet slim. Zeker niet omdat ze nu in haar eentje de tempel moest zoeken. Roos vond intussen iemand bereid om met haar mee te lopen. ‘It’s for a lot of money.’
Priscilla fietste al gillend gewoon nog gezellig door Kathmandu. En nee, ze viel niet om en ze brak ook geen been. De lieverd vond wonderwel ook gewoon de plek van bestemming. Daar vond ze het oude vrouwtje met dezelfde opdracht. Ook Priscilla was verbaasd. ‘In mijn koffer zat echt alles. Maar ik zag die vrouw in dat huisje en ik zag mijn koffer: ik dacht, laat maar. Ik hoop dat ze er gelukkig mee is.’
En daarom lieve mensen, houden wij zo van Priscilla. Dat is nog eens een wijze beslissing. En het leverde haar nog een ritje op de motor op ook.
Priscilla wint de finale
Roos vond intussen de tempel. Maar ga maar eens gezellig een tempeltrap op van 500 treden. Met koffer. Zelfs Priscilla had moeite met de trap. ‘Ik werd helemaal raar. Mijn mond was droog. Ik trok mezelf echt omhoog.’ Dat gold ook voor Roos. ‘I hate this.’
En ha, daar zagen we opeens Ad op de tempel. ‘Ik zie daar een winnares!’ Wij ook. En dat was Priscilla die Ad in de armen viel. ‘Heb ik gewonnen?’ Priscilla huilde tranen met tuiten. ‘Echt waar? Is er niet nog een streek?’ Maar dat was volgens Ad Visser niet zo. ‘Alleen heb ik nog wel een klein vraagje voor je. Je hebt je koffer geofferd. Moeten we misschien niet het hele bedrag offeren?’ Priscilla sloeg de handen voor het gezicht. ‘Nee, ik offer het zelf aan een ander doel.’
Dat was volgens Ad het goede antwoord. ‘Ik had het niet eens toegestaan. En weet je wat ik eigenlijk ook vind? Ik weet dat je 5000 euro aan de hondjes in Thailand wilde geven, doe het niet. Gebruik alles voor je schoonheidssalon. En zorg dat die zo goed loopt dat je ieder jaar 5000 euro aan de hondjes kan geven.’Priscilla knikte. ‘Drie zoenen voor een grootse winnares!’ riep Ad Visser die eruit zag alsof hij het Priscilla écht gunde.
En Priscilla zelf? Die hief haar handen ten hemel en keek uit over Kathmandu. ‘Woehoe! Ik heb gewonnen!’ Leonardo DiCaprio in Titanic was er niets bij. ‘Ik geloof het niet hoor. Ik heb gewoon gewonnen. Ik vind het zo mooi. Het maakt zo emotioneel.’ Maar ze kwam al zelf tot een inzicht. ‘Het was verdiend. Het is toch wel echt karma geweest.’
De enige die nog niet wist dat Priscilla de winnaar was, was Roos. Die begon nu pas aan de echte klim van de tempel. En ja, ze zeulde haar koffer nog steeds mee. Ze huilde tranen met tuiten op de trap. Maar dat kwam ook omdat ze in de verte Priscilla zag zitten. De kersverse winnares zag hoe Roos in elkaar stortte. ‘Dan denk je dat er bijna bent en dan is het voor niets geweest. Dan breek je,’ riep Priscilla. Een terechte vraag was dan ook of Roos sneller was geweest als ze haar roze koffer had geofferd. Is er dan echt zoiets als karma?
Ja, dat is er. Want het enige waar Roos het over had was het geld. ‘Ja, dan heb je al plannen gemaakt wat je met het geld gaat doen. En dat is opeens weg. En ik wilde zo graag met mijn familie op vakantie.’ En oh ja, voor het geval dat had Roos zelfs al een overwinningsspeech geschreven. Iets met ‘een muurtje om haar heen’ en ‘een nieuw pad.’
Dat is natuurlijk ook de goden verzoeken.
Uiteindelijk haalde Ad Visser maar Roos én haar koffer op. Ze was nog steeds overstuur. ‘Ik kan toch niet mijn sponsorkleding weggeven? Dat kan ik echt niet doen.’ Eh Roos? Tuurlijk kon het wel. Waarom niet?
En nadat de ergste teleurstelling verwerkt was, dat was toch zeker een paar uur en nog meer huilbuien verder, zag Roos ook weer het nut in van de reis. ‘Ik heb hier echt wel heel veel over mijzelf geleerd.’ Bovendien kon ze prima leven met de winst van Priscilla. ‘Zij heeft hier ook zoveel overwonnen. Ik ben echt trots op haar.’ Vooral omdat Priscilla maar weer even de teleurgestelde Roos troostte. Dat is nog eens een terechte winnaar. Hopelijk vinden de hondjes in Thailand dat ook.
Dat was ‘m weer voor dit seizoen. Wij hebben er weer van genoten. Dank u wel Echte Meisjes. Volgend seizoen naar Antarctica? Of toch maar Afrika doen …
En een speciaal dankwoord aan Daniella ( ‘Daan de Amerikaan’). Zonder haar was Echte Meisjes nooit zó leuk geweest. Daarom nog even wat fijne fragmenten. Om het af te leren:
© 2012, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie