Je kunt zeggen wat je wilt over Britt en Ymke, maar hilarisch zijn ze wel in Britt & Ymke en het mysterie van … Nu ze de mysteries van de Maya-kalender en de Bananenkoningin hebben opgelost, wordt het dit keer tijd voor een avontuur in de woestijn. In Oman om precies te zijn. Daar ging ze op zoek naar het geheim achter de snelste kameel van het land. Alleen dan moeten ze nog wel even een kamelenrace overleven …
Maar dat wisten Britt en Ymke natuurlijk nog niet. Die wachten weer eens de komst af van opdrachtgevers Dennis Weening en Rick Brandsteder. Ymke mijmerde alvast over de volgende plek van bestemming. ‘En dan heb ik het over een land waar ik niet naar toe wil en jij wel: Nieuw-Zeeland!’ Verbaasd keek Britt Ymke aan. Waarom zou ze in hemelsnaam niet naar Nieuw-Zeeland willen. Daar was toch niets mis mee? ‘Ik heb niets met oorloglanden,’ riep Britt. ‘Met die Mubaraks, Gadaffies … Straks moeten we rennen voor ons leven!’
Het viel ons nog mee dat Britt de naam Mubarak nog kende.
Naar Oman
Maar de heren trokken echt een ander land uit de envelop. En – verrassing – dat bleek Oman te zijn. Britt reageerde énorm enthousiast. ‘Hé, daar is Beatrix geweest! Fucking gruwelijk, je kunt daar goudstaafjes uit geldautomaten halen.’ Maar natuurlijk Britt. Ymke zocht meteen op hoeveel kamelen, schapen en geiten ze waard was in Oman. Geen idee of ze van plan was zichzelf uit te huwelijk aan één of andere Arabier, maar het zou zomaar kunnen.
Als voorbereiding namen de twee mannen de meisjes mee naar de grootste paardenfokkerij in Twello. Daar waren ze live getuige van een zaadlozing van een grote hengst. Een medewerker ving het zaad zo goed mogelijk op. ‘Paardenporno!’ riep Ymke blij. Britt trok witjes weg. ‘Ik ben licht misselijk. Probeer het U zo goed mogelijk op te vangen?’ riep Britt tegen de medewerker in kwestie. Dat deed hij. Ymke en Britt kregen wat sperma in een flesje mee. Belangrijk, volgens Dennis Weening dan. ‘Alles draait om het gouden zaad!’ lichtte hij een tipje van de sluier over het mysterie op.
Nou, dat hadden wij nu nóóit gedacht. Britt was nog aan het nadenken wat de connectie van paardensperma met Oman was. ‘Dat doen ze daar met mensen?’ grapte ze. ‘Ik kan niet meer helemaal nadenken.’ Ymk bleef er nuchter onder. ‘Dus eigenlijk is dus een seksopdracht?’ Vrolijk vertrok ze met een fles sperma onder haar arm. ‘Oman, het land van het paardenzaad!’
Het spoorde Britt in ieder geval wel aan om zich eens goed te verdiepen in de cultuur van Oman. ‘Je mag daar niet je middelvinger opsteken. Dan krijg je drie maanden celstraf,’ vertelde ze aan Ymke in het vliegtuig. ‘Als je fuck you doet Ymke, dan zit je drie maanden in de gevangenis. Dan duurt zo’n wereldreis heel lang.’ Ymke haalde haar schouders op. Waarschijnlijk was ze van plan niet al te vaak fuck you te zeggen in Oman.
In de moskee
Zij was waarschijnlijk al lang van plan om zich écht onder te dompelen in de Omaanse cultuur. Eenmaal in Muscat – de hoofdstad van Oman – bezochten ze tot grote vreugde van Ymke dan ook een moskee. Britt beleefde er minder plezier aan. Maar misschien kwam dat ook omdat zij de nodige weerstand voelde tegen haar hoofddoek en de bedekkende kleding.‘Ik voel me echt lelijk in dit!’ Volgens Ymke viel het allemaal wel een beetje mee. ‘Ik vind dit heel stoer. Ik vind dit in een modeblad kunnen.’ Daar was haar vriendin niet van onder de indruk. ‘Als jij dit vindt kunnen, dan is het lelijk!’
‘Waar zijn we eigenlijk Ymke?’ vroeg Britt nog maar eens. Klaarblijkelijk wist ze wel erg veel over de rechtspraak in Oman, maar had ze geen idee wat voor moskee dit nu weer was. En het interesseerde haar ook geen moer. ‘Ik heb niets met gebouwen. Die kan je ook op Google vinden. Dan hoef je ook het niet in het echt te zien,’ besloot ze.
Tot haar grote horror waren er niet eens kluisjes aanwezig om haar tas in op te bergen. En met de regels in de moskee had ze ook niets. ‘Ik snap niet dat schoenen uitdoen en armen bedekken. Ik snap regels op school ook nooit. In Nederland zijn regels ook belachelijk. Waarom mag je niet rechts inhalen en wel links?’ zei Britt die net haar rijbewijs had gehaald …
Maar Britt herpakte zich wonderwel. ‘Misschien moet ik meer uitleg krijgen.’ Ymke was meteen bereid een slachtoffer te vinden. Dat was een man die met alle liefde uitlegde in wat voor ruimte ze zich nu bevonden. ‘Dit is de gebedsruimte voor vrouwen.’ De meiden waren niet echt onder de indruk. ‘Zullen we kijken naar het gedeelte voor de mannen, dat is altijd mooier!’ riep Britt. En ze had gelijk. Britt was nu zelfs licht verontwaardigd. ‘Deze kleuren zijn toch meer wat voor vrouwen, een legerprintje is toch meer voor mannen.’ Nee, Britt vond het maar niets in de moskee. ‘Ik merk een verschil tussen man en vrouw, maar je bent toch alle twee mensen?’ riep Britt.
Ymke deed nog een poging één en ander toe te lichten. Het mocht niet baten. ‘Ik heb honger,’ riep Britt. En inmiddels weten we dat als Britt honger heeft, alles daarvoor moet wijken. Ook de gelijke rechten tussen man en vrouw.
Boerkini
Dan hoopten we voor Britt dat ze goed had gegeten, want de volgende opdracht was helder. ‘Jullie moeten je kleden in traditionele kleding en zwemmen in een boerkini,’ lieten de heren Weening en Brandsteder weten per tablet. Britt was niet enthousiast. ‘Dat vind ik echt jammer!’ Ymke zag er wel het voordeel van in. ‘Dan hoef je je niet meer zorgen te maken over je uiterlijk.’ Vond Britt een argument van niets. ‘Jij wilt je oksels en benen niet scheren, maar ik vind het stom. Ik doe dat iedere dag.’ Gelukkig bleef Britt optimistisch. ‘Dan wil ik een met glitters!’
En ze werd steeds enthousiaster toen ze in de zouk op zoek gingen naar traditionele kledij. Maar stiekem was die helemaal niet zo traditioneel als ze dachten dat het was. ‘Hier heb je echt wel mooie!’ riep Britt. ‘Roze, oranje!’ En acuut wurmde ze zich in een oranje exemplaar. Ymke probeerde haar nog te waarschuwen. ‘Ik denk dat het te klein is en dat jij te grote tieten hebt.’ Maar Britt was onvermoeibaar. Tot ze geen kant meer uitkon in het oranje gewaad. ‘Die verkoper stond twee meter verderop en ik dacht, als ik nou maar geen krak hoor!’
Die hoorden ze niet. Wel kochten ze zich suf aan andere outfits. Ook Ymke. ‘Ik heb een soort van Viola Holt outfit gekocht!’ En aangezien ze toch lekker bezig waren, besloten ze maar dat ze in een andere winkel een boerkini kochten. Britt vond ‘m meteen al niet praktisch. ‘Hoe willen we hier bruin worden.’ Ymke schudde haar hoofd. Britt vond het maar onzin. ‘Ik vind het zo lullig dat die vrouwen zich helemaal bedekken. Als je knap bent, kan je dat niet laten zien.’ Al zag Britt ook meteen een voordeel. ‘Als je lelijk bent, dan ben je blij dat je hier geboren bent.’ De boerkini haalde ook in Ymke weer eens haar cynische kant naar boven. ‘Ik denk dat als je zwemt in een boerkini dat je transformeert tot een kwal. Lijkt mij een bijzondere ervaring. Lijkt me sensationeel!’
Toch leuk dat Ymke er altijd zo optimistisch onder blijft.
Verkoop een geit
Hopelijk behield ze die stemming tijdens de volgende opdracht. Dit keer moesten ze namelijk een geitje verkopen op de grootste beestenmarkt van Oman. Dat was een kakofonie aan geluiden van mensen, dieren en andere gekkigheid. En natuurlijk waren Britt en Ymke weer eens de enige vrouwen. Britt vond het allemaal wel vermakelijk. ‘Wat grappig, we moeten een geit verkopen. Maar het is ook leuk als we hem niet verkopen, dan mogen we hem zelf houden.’
Ymke schatte de markt meteen op waarde in. ‘Het gaat er gewoon om wie hier de mooiste geit heeft. Een soort van Miss Geit.’ Maar zie maar eens je geit voor een goede prijs aan de man te brengen. Vooral als de markt overvol staat met schreeuwende mannen, schreeuwende geiten en een gillende Britt en Ymke. ‘Ik word licht zenuwachtig van teveel mensen om mij heen,’ riep Britt. En ook Ymke zag er niet uit alsof ze zich compleet op haar gemak voelde. Voor een vriendenprijsje verkocht ze het geitje. Britt voelde zich wel een beetje bekocht. ‘Weet je hoe wel duur geiten zijn in Nederland? 7,50!’
Maar ze hadden mooi wel de geit verkocht.
‘Kutberg!’
Dat betekende dat ze door konden naar de volgende opdracht. Dat bleek ergens midden in de bergen te zijn. Volgens Britt was dit in the middle of nowhere.’Ik heb al een uur lang geen andere mensen gezien.’ Maar Britt vreesde stiekem wel het ergste. ‘Ik hoop dat er geen hoogtes zijn, ik heb last van hoogtevrees. Het is het enige wat ik heb!’ Ymke probeerde haar nog gerust te stellen. ‘Ik zie hier geen K2-achtige berg.’ Maar Britt was daar niet van onder de indruk. ‘Als je een keer met je hoofd erop klapt, ben je dood. Al is het maar van een meter.’
Nee, in Britt schuilt geen bergbeklimmer. En laat dat nou precies iets zijn dat ze moesten doen. De instructeur gaf zo goed mogelijk uitleg. Al ging het vooral bij Britt het ene oor in en het andere oor uit. ‘Ik verstond er geen reet van, dus maak me wel een beetje zorgen.’ Ook Ymke werd nu wat bleker. ‘Ik dacht dat het relaxed zou zijn, maar je loopt het hoekje om en het is net de Grand Canyon.’ Met dat laatste was Britt het niet eens. ‘De Grand Canyon is mooier!’ Dat bestreed Ymke weer. ‘Het is precies hetzelfde. Alleen dan roder.’ Britt had intussen andere dingen aan haar hoofd. Zij wilde per se niet uitglijden. ‘Straks flikker je wel naar beneden, dat is ook zonde.’
En klimmen? Dat vond Britt eigenlijk ook zonde van haar tijd. ‘Ik wil eigenlijk niet.’ Ymke probeerde haar nog op te peppen. ‘Maar als je eenmaal bezig bent …’ Britt was niet overtuigd. ‘Ik hou niet van dingen doen die ik eng vind. Ik ga liever een boek lezen.’ Dat vond Ymke een goed idee. ‘Had ik maar een boek meegenomen!’
De instructeur probeerde ze nog gerust te stellen. ‘Het komt goed!’ En dus besloot Ymke maar als eerste de berg te beklimmen. Britt keek bang toe. ‘Ik vind het zo eng!’ Acuut besloot ze zich om te draaien en terug te gaan. Dat ging niet van harte. ‘Waar zijn jullie. Ik ben de weg kwijt geraakt op deze kutberg!’ Britt wandelde namelijk een totaal andere kant op. Toch vond ze op onverklaarbare wijze de weg naar beneden weer terug. ‘Ik werd echt bang. Ik was verdwaald en ik dacht: ik kom hier nooit meer vanaf. En ik had ook geen mobiel bij mij.’
Nee, Britt en die berg waren geen vrienden.
Ymke en de berg trouwens ook niet. Nadat ze al had gezien dat Britt was terug gegaan, raakte ze zelf ook lichtelijk in paniek halverwege op de berg. ‘You’re standing on my fingers,’ gaf ze de instructeur op zijn flikker. ‘Ik voel me klote!’ gilde ze daarna heel hard. ‘Ik val!’ Want nee, het ging niet goed. Wat de instructeur ook riep het stelde Ymke niet meer gerust. ‘Mijn knieën trillen zo hard dat ik het gevoel heb dat ik niet verder kan. Bergbeklimmen is geen goed idee!’
Zodra Ymke dan ook vaste grond onder haar voeten had, besloot ze niet verder te klimmen. ‘Bleeh. Ik voel me een dom hoopje mens. Ik voel me echt Ymke de lul. Ik ben helemaal niet blij. Stomme kutberg. Ik wil gewoon met rust gelaten worden.’ Britt keek bewonderend toe. ‘Ik vind het knap dat ze het durft.’ Al was ze maar wat blij dat zij niet aan de berg hing. ‘Kut dat ik het niet heb gedaan, maar iedereen is wel eens ergens bang voor.’
En dat uit de mond van iemand die normaal geen angst kent.
Geen wonder dat na dit avontuur Ymke hoopte dat ze nu eens een rustige opdracht kregen. ‘Na die berg hoop ik niet op een al te fysiek dagje, maar naar iets van een kledingmakerijtje. Lekker traditioneel punniken.’ Britt had juist wel zin in actie. Ymke snoerde haar onmiddellijk de mond. ‘Dan sta je op de berg en dan durf je niet.’ Britt was er even stil van. Maar niet lang genoeg om Ymke te laten weten dat ze zin had om op een kameel te rijden. ‘Heb je er al zin in Ym?’ Ymke schudde haar hoofd. ‘Nee, niet echt.’
Het Gouden Zaad
Gelukkig viel het allemaal mee. De meiden gingen namelijk naar een kameelfokkerij. De Omaanse variant van de paardenfokkerij in Twello. Britt vond het allemaal geweldig. ‘Ik wil haar graag een eigen kameel, maar dat is een te grote stal, dat mag niet van mijn ouders.’ Maar die wens was ze snel weer vergeten toen ze zag dat ze hier live aanwezig waren bij kamelenseks. ‘Ze doen het liggend!’ gilde Britt.
En de meiden konden ook meteen constateren dat ze in Oman er iets andere methoden erop na hielden om het sperma van de kameel te geleiden. Dat deden ze namelijk met de hand. Britt vond het toch wat apart. ‘Vindt zo’n kameel het wel leuk dat we gaan kijken?’ Maar dat was volgens Ymke geen probleem. Reuze gefascineerd probeerde ze op deze manier het geheim achter het mysterie van het gouden zaad te ontrafelen. ‘Het geheim van het jonge zaad is een jonge werknemer die met gevaar voor zijn eigen hand ervoor zorgt dat in alle excitement het gouden zaad niet verloren gaat.’
Britt had een eigen definitie van gouden zaad. ‘Als je echt gouden zaad hebt, dan schiet je in een keer raak. Dan is zo’n vrouw in een keer zwanger.’ Britt vond zo’n kamelendorp waar kamelen werden gefokt voor kamelenraces stiekem maar een beetje gek. ‘Het lijkt wel een groot Volendam. Een palingdorp waar ze het allemaal met elkaar doen.’ En opeens was ze even stil. ‘Dan krijg je inteelt en incest. Maar ik heb nog nooit een gehandicapte kameel gezien. In Nederland zien de kindjes eruit als kleine Chineesjes, maar een gehandicapte kameel?’
Als eerbetoon aan Volendam renden Ymke en Britt daarom maar rondjes om de kameel en zongen intussen uit volle borst ‘Rosanne’ van Nick en Simon. Dat vond de kameel wat minder. Ze renden namelijk door zijn verse gras. Britt kwam meteen tot de ontdekking dat hun ode ook niet helemaal gepast was. ‘Het zijn wel mijn helden. Ik heb er nu vet spijt van. Het is ook niet leuk als iemand jouw liedje zingt en rond een kameel danst.’
Inderdaad Britt. Jij komt nooit Volendam meer in.
En van de kameelfokkerij belanden de meisjes pardoes in de woestijn. De meiden deden nog een halfslachtige poging om uit te leggen hoe de woestijn voelde én eruit zag. Verder dan ‘tonnen zand’ en ‘zand in mijn onderbroek’ kwamen ze niet. Gelukkig mochten ze van een paar nomaden een aantal kamelen melken. Verdreef toch een beetje de verveling. Het ging Britt niet goed af. ‘Ik spoot recht in zijn oog!’
Bij de nomaden
Lopen door de woestijn beviel de meiden ook al niet. ‘Als je mensen haat, dan moet je naar de woestijn.’ En voor we het wisten werden we opgezadeld met tenenkrommende fragmenten waar Ymke en Britt zogenaamd na uren lopen een tentenkamp van bedoeïen vonden. En wat toevallig, ze hadden nog hun burka aan ook nog.
Voor de gezelligheid mochten ze nog iets drinken bij een bedoeïenvrouw in haar tent. Britt en Ymke zetten nog eens hun extra traditionele maskers op en gingen ervoor. ‘Kom, we maken de blits bij de nomaden!’ De nomaden vonden het blijkbaar allemaal heel normaal, want de vrouw ratelde aan een stuk door. ‘Ligt het aan mijn slechte Engels?’ vroeg Britt aan Ymke. ‘Want ik versta er geen reet van.’ ‘Ze is stamoudste,’ wist Ymke haar te vertellen. ‘Dat verzin je ter plekke!’ gilde Britt.
Britt en Ymke werden intussen opgezadeld met zwarte drab waar ze niet van wisten of ze het moesten drinken of op moesten eten. Het ging Britt te gek. ‘Hoe kwam ik hier vanaf, want ik krijg hier buikklachten van. Dat wordt dan de hele nacht kuiltjes graven in de woestijn.’ Gelukkig bleek de burka toch van pas te komen. Het was namelijk een ideale verstopplek voor alles dat ze niet lusten. Ze verstopten het daar maar onder.
Geen idee wat ze daarna met die drab deden, want daarna moesten ze kijken naar de kamelen die vreemd genoeg best overstuur werden van het gegil van de meiden. Vooral toen ze een bak kamelenmelk onder ogen kregen. ‘Er zit nog een drolletje in!’ gierde Britt van het lachen. Geen wonder dat de twee meiden niet meer bijkwamen van het lachen toen de nomadenkinderen wel de melk opdronken.
En even, heel even, hadden wij last van plaatsvervangende schaamte. Voor Britt en Ymke welteverstaan. Dat je de melk niet opdrinkt, oké. Maar kleine kinderen uitlachen? Niet oké. Zelfs niet als je Britt heet. Fijn dat ze zichzelf pas echt goed voor lul zetten door ’s avonds bij het kampvuur de nomadenversie van ‘Dan ga ik naar de Noordpool toe met jou’ te zingen.
Tenminste, we dénken dat ze het zongen.
Kamelenrace
Hopelijk hadden ze het niet te laat gemaakt, want de volgende dag moesten de meiden toch echt meedoen aan de laatste opdracht. En dat was het winnen van een kamelenrace. Precies wat Britt wilde. ‘Gruwelijk! Dit is echt een droom die uitkomt! Komt door die vallende ster!’ En tot verbazing van Ymke was ze nog van plan om te winnen. ‘Wat de fuck is jouw probleem met winnen? Je bent een beginner. Je bent een blond meisje en je wilt mensen verslaan die het al jaren doen.’
Britt bleef even fanatiek als altijd. ‘Een droom komt uit. Ik doe het al jaren op de kermis en nu in het echt!’grijnsde ze. ‘Ymke vindt op dieren zitten nutteloos. Ik vind gebouwen nutteloos!’ En daarna deelde ze Ymke nog iets te enthousiast mee dat de kamelen zo’n tachtig kilometer per uur konden rennen. Vond Ymke geen leuk vooruitzicht. ‘Ik heb geen medelijden. Dit is jouw probleempje, dit is jouw wens!’
Maar Ymke zat dan ook gillend op de kameel. ‘Geniet je er nog wel van?’ riep Britt tijdens het oefenrondje. ‘Nee,’ schreeuwde Ymke uit de grond van haar hart. En nadat ze de instructeur achtereenvolgens had opgedragen dat hij moest remmen, langzamer moest lopen en daarna moest stoppen, besloot ze om er af te gaan. ‘En mijn onderbroek zit ook tussen mijn tomaat.’
Nee, dat wordt niets meer tussen Ymke en de kameel.
Britt daarentegen had het reuze naar haar zin. Ze mende de kameel alsof het haar favoriete pony was. ‘Mijn vrienden gaan het echt kicken vinden als ze horen dat ik een kamelenrace heb gewonnen van al die Arabieren.’ Ymke stond aan de kant toe te kijken. ‘Het enige dat mij rest is het coachen van Britt.’ Al had Ymke niet écht heel nuttig advies. ‘Britt, je hoeft alleen maar rechtdoor!’
Een beetje trots was Ymke wel toen ze Britt vreselijk tekeer zag gaan tijdens de race. ‘Ze ligt nu tweede, maar ze wordt bijna uit de baan gedrukt!’ Fanatiek holde Ymke mee. ‘Toe Britt!’ En hoewel Britt niet won, was ze zeker niet de laatste. Niet dat Ymke zich daar héél druk over maakte. ‘Ik ben heel blij dat ze dit heeft overleefd!’
En Britt zelf? Die dreef nog op adrenaline. ‘Ymke, zag je hoe ik er bijna werd uitgedrukt?’ Maar ‘vet’ vond ze het allemaal wel. ‘En Ymke, ik kan de kameel ook laten liggen!’ Dat deed ze trouwens op unieke wijze. Britt blafte namelijk tegen het dier. Cynisch kreek Ymke toe. ‘Je bent echt één geworden met je dier!’ Na afloop kreeg Britt toch nog een prijs. ‘Vet ouwe,’ riep ze enthousiast. Hier kon ze mee thuis komen in Noord-Holland.
Tevreden blikten de twee terug op hun avonturen en het mysterie in Oman. ‘We weten nu het mysterie. In Nederland doen ze het paarden en hier met kamelen,’ concludeerde het duo. Het is zo simpel. En dat inspireerde Ymke weer tot het zingen van ‘The Circle of Life.’ De Lion King is er niets bij.
Volgende week
Volgende week is het tijd voor something completely different, want dat zitten de meiden in Japan. Dat belooft één grote verkleedpartij te worden. Tot dan.
© 2012, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie