Vorige week was de ontslagronde in The Face extra spannend. Met dank aan de mededeling van presentatrice Sylvie van der Vaart dat de overblijvers meteen mochten vertrekken naar New York. Helaas visten Rabia en Simon achter het net. En waarschijnlijk ook John. Niet omdat hij niet mee mocht naar de VS, maar omdat hij problemen heeft om het land binnen te komen. Daar sta je dan op het vliegveld …
Naar New York
Maar vooralsnog was John blij. Hij was veilig gesteld, hij mocht samen met Sharona in zo’n raar gesponsord autootje naar huis rijden en hij maakte meteen van de gelegenheid gebruik om Sharona te imponeren met zijn kennis over New York. De man had daar zelfs al gewoond. ‘Jij gaat het daar zo vet vinden!’ John was dan ook één en al lof over zijn modellentijd daar. ‘Voor een beginnend model leefde ik daar heel cool. Het was echt living the dream.’
Overigens liet hij niets los over zijn reden om naar Nederland terug te keren.
Niet snel daarna kwam de rest ook binnen in het modellenhuis. De een was nog enthousiaster dan de ander. Pluk bleek nog het aller-gelukkigst. ‘Dit is zo’n grote prijs!’ En tjop, hij verdween naar zijn kamer. Met een aantal flutes en een fles bubbels in de hand keerde hij terug. ‘Deze heb ik meegenomen voor een speciaal mo-he-ment,’ zong-ie.
Het feestje was helaas van korte duur, want de volgende ochtend vertrokken onze modellen al vroeg richting The Big Apple. Sharona was zo enthousiast dat ze zelfs struikelde over haar woorden. ‘Ik ben in New York nog niet geweest. Misschien maak je dat maar één keer in je leven mee.’ Wat stiekem al genoeg zegt over de non-existente internationale ambities van Sharona. Chelsey had er ook zin in. ‘Mijn klasgenootjes zitten nog op school en ik ga gewoon naar New York. Dat vind ik zo vet!’
Komt John New York wel in?
De enige die niet uitgelaten blij was, was John. ‘Die reis naar New York was – denk ik – de langste van mijn leven. Ik heb flink wat wijntjes achterover getikt en een muziekje opgezet. Het was wel stressen.’ Maar waar John zich zo’n zorgen over maakte, was niet precies duidelijk. Had-ie ooit eens drugs gesmokkeld, leefde hij in de VS op tien verschillende visa of had hij ooit de president geschoffeerd? Het werd ons nog niet duidelijk.
Hoe dan ook, John’s ergste vermoedens werden bevestigd. Hij mocht niet door de douane. Chelsey was stomverbaasd. ‘Anne zei tegen mij: John is meegenomen. Ik zeg, hoezo is John meegenomen. Ja, zegt Anne, hij is daar om het hoekje. En ik wilde naar het hoekje toelopen … Nou, dat mocht niet.’
John bleef ( waarschijnlijk op de verborgen camera) een beetje vaag waarom de douane hem vasthield. ‘Mijn papierwerk was dus niet echt in orde. En daarom kom ik het land niet in. Ik ben natuurlijk eerder in New York geweest en het is gewoon heel streng.’ Sharona vermoedde het ergste. ‘Hij zal wel meer hebben geflikt hier. Hem kennende …’
Maar John was nog niet verslagen. Terwijl zijn rugzak werd meegenomen voor nadere inspectie, probeerde John zijn charmes in te zetten bij het grondpersoneel. ‘Ik heb even met die chick lopen slijmen net. Om te zien of ik nog een gesprek kan krijgen. En nu heb ik nog een gesprek gekregen met die baas, zo meteen. Dus heel misschien … Ik denk het niet – omdat het een man is. Het zal wel zo’n mannetje zijn. Heel misschien kan ik nog wat fiksen, maar ik denk het niet.’
Dat denken wij ook niet.
Casting voor de mannen
But life goes on. Terwijl John werd vastgehouden, arriveerden de andere modellen op Times Square. Daar werden ze welkom geheten door booker Jeroen. Die vertelde de mannen dat ze meteen aan de slag mochten voor een casting van een ontwerper die zou showen tijdens de New York Fashion Week. En dus stonden de jongens even later in het kantoortje van designer Hasim Oumlil. ‘We zoeken iemand met een mannelijke uitstraling die toch warmte uitstraalt.’
Pluk paste gelukkig in de broek. ‘Zij vonden het Europees gesneden. Ik vond het meer Aziatisch. Ik paste er gelukkig in!’ En ook zijn loopje ging lekker. ‘Naar mijn mening ging de casting goed. Ik paste de kleding gewoon als gegoten.’
Stefan had er een hard hoofd in. ‘Bij Pluk paste het allemaal precies. Toen dacht ik, dan gaat het bij mij moeilijk worden om te passen.’ Daar had-ie helemaal gelijk in. De stylist wist genoeg. ‘Hij heeft een goed lichaam, maar voor de show van deze ontwerper zoeken we iemand die tengerder is. En langer.’ Gelukkig kon de stylist erom lachen. ‘Hij heeft een kontje.’ Pluk was blij. ‘Hij paste de kleding niet. Anders was hij sowieso uitgekozen, want hij is een stukje langer.
Maar Hisham en de stylist hadden nog wel iets anders voor Stefan in petto. Een kanariegele jas. ‘Toen ik in de spiegel keek, moest ik mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Ik zou zelf nooit zo’n jas aantrekken.’ En warempel, ze vonden nog een bijpassende broek ook nog. Alleen schoenen in de grote schoonmaat van Stefan hadden ze niet. ‘Hij heeft ook een grote …’ liet Pluk zich ontvallen. Hij kreeg het er warm van. ‘Ja, je zit maanden met elkaar in een huis. Dan zie je wel alles!’ En hij werd nog roder. ‘Er is niets om nieuwsgierig naar te zijn,’ probeerde hij zich er – kuch – uit te lullen. ‘Oh, wat erg!’ Stefan was zich van geen kwaad bewust. ‘Ik heb nog nooit problemen gehad met mijn schoenmaat. Het hele merk was gewoon heel erg smal en gewoon heel erg klein.’
De meiden waren inmiddels bij het hotel aangekomen. De sfeer was enigszins bedrukt omdat John nog in geen velden of wegen te bekennen was. ‘Ik had toch wel een beetje hoop,’ zei die schat van een Chelsey. En ook Sharona deed een poging tot medeleven. ‘Het komt vanzelf goed.’
Maar John zat nog steeds vast op het vliegveld. Al had hij na het gesprek goede hoop dat hij zich bij de rest van de kandidaten kon voegen. Maar stiekem wist hij wel beter. ‘Echt kut. Ik had niet verwacht dat het mij zo zou raken dat ik niet meer in The Face zit.’ Want John’s gevoel bleek terecht, hij werd terug gestuurd.
Maar waarom?
Dat legde John ons zelf even uit in een sfeervol Nederlands polderlandschap. ‘New York is de duurste stad van de wereld en ik ben geen topmodel. Dus ik had het niet altijd even breed. Dus ik had geen geld, wel honger. Toen heb ik een paar biefstukjes meegenomen. Het waren wel dure biefstukjes door. Toen werd ik gecontroleerd en mijn hele tas zat vol met biefstuk dat ik niet betaald had. De enige straf die ik had, was eigenlijk dat ik er zes maanden niet mocht komen. Zodra mijn zes maanden om zijn, denk ik dat ik meteen weer terug ga naar New York. En dan komt het wel goed met mij.’
Wat een paar gestolen biefstukjes al niet kunnen veroorzaken.
Geschokte coach
In New York was coach Philip Riches nog niet op de hoogte van het drama dat John-is-weer-terug-gestuurd-naar-Nederland heette. In de hotelkamer van Pluk en Stefan was hij op zoek naar John. ‘Waar is die andere?’ riep hij verheugd. Alsof John ieder moment uit één of andere deur kon komen springen. Pluk en Stefan moesten ‘m teleurstellen en begonnen het verhaal uit de doeken te doen. ‘You didn’t know?’ vroeg Pluk voorzichtig. Riches schudde zijn hoofd. ‘That sucks!’
Riches was terneergeslagen. ‘Ze hebben hem terug gestuurd? Ik tril helemaal! Dan komt hij zo ver in de competitie en dan moet hij weg!’ en hij sloeg de handen voor zijn ogen. ‘Het was nog net niet dat hij begon te huilen, maar hij vond het echt heel erg,’ constateerde Pluk. Want daarna kwam Riches tot een pijnlijke conclusie. ‘Oh my god, hij heeft zijn modellencarriere verpest!’ Had hij dit zien aankomen?’ vroeg hij aan Pluk die de nobele taak op zich had genomen om één en ander te verklaren. ‘Yeah,’ beaamde Pluk dan ook.
En dus besloot Riches John zelf te bellen. ‘Ik ben er ziek van!’ riep Riches. ‘Ik kan niet geloven dat je hier niet bent! Zeg even hallo tegen je vrienden!’ Maar John had al lang weer andere dingen aan zijn hoofd. ‘Hoi John!’ begon Stefan. ‘Hi Stefan! Weet je met wie ik hier nu ben? Ik ben met Cinzia in een coffeeshop!’ riep John. De mannen barsten in de hotelkamer in lachen uit. Stefan lachte niet het laatst. ‘Voor mijn gevoel was John mijn grootste concurrent. Maar ik zou liever winnen met hem erbij, dan winnen zonder hem erbij.’
Ach, wat aardig van Stefan.
Ook bij de meiden sloeg het afscheid van John in als een bom. ‘Opeens was-ie weg. Geen afscheid. Niet gepraat,’ riep Chelsey. Maar ach, gelukkig kon je nog altijd room service bestellen om het verdriet weg te eten. Al hadden de meiden vooral lol om het eten te bestellen. Probeer maar eens wijs te maken aan iemand die je niet verstaat dat je cappuccino’s wilt en dat je eieren op een bepaalde manier wilt. ‘Pardon me!’ riep de vrouw. En uit wanhoop hing de vrouw op. ‘Nu moeten we nog een keer!’
‘Let op je shape!’
Maar na dik paar uur kwam alles toch nog goed. Pluk lag in een deuk. ‘Ze hadden van alles besteld. Pannenkoeken … Dat kan je eigenlijk niet eten als je model bent,’ vond Stefan. Dat constateerde boeker Jeroen ook al. ‘Jullie hebben lekker gegeten?’ Dat beaamden de modellen. ‘Ja, maar je bent nu wel in New York. Let wel op je shape. Geen koolhydraten, doe alles wat nodig is,’ riep Jeroen die er zelf uitziet alsof-ie nooit genoeg heeft gegeten. ‘Dus dames! Als de sodemieter naar de gym toe!’
Geen winnaar bij de mannen
En passant maakte Jeroen ook nog bekend welke man de casting had gewonnen. Maar daar was geen sprake van. Ze waren namelijk allebei niet uitgekozen. Ja, da’s nog eens een domper. De modewereld van New York is snoeihard. ‘Maar om te kijken hoe het wel moet, gaan jullie wel naar de show,’ besloot Jeroen. En dus zat er niets anders op voor Stefan en Pluk om richting modeshow te wandelen.
‘Sporten voor mijn leven’
De meiden maakten zich intussen gereid voor hun sportsessie. Vooral Chelsey vond dat er nog wel wat bij haar afkon. ‘Ik heb wat vollere benen en een wat vollere kont. Dat is gewoon mijn bouw. Ik ben voor de rest hartstikke dun. Ik ben niet zo dun dun als andere modellen. Wil ik ook niet. Ik moet gewoon op mijn eten letten en wat strakker worden.’ En ook Anne zag de bui hangen. ‘Ik ga vanaf nu opletten en meer sporten.’
De meiden gingen meteen maar even op de weegschaal staan. Ze schrokken zich te pletter. ‘Ik ben tien kilo aangekomen!’ riep Anne. En dat dacht Chelsey ook. Maar waar ze even geen rekening mee hielden, was dat Amerikaanse ponden stuk toch wat anders worden gerekend. Ach, ze hadden nu wel een motivatie. ‘Nu ga ik sporten voor mijn leven!’ riep Chelsey.
De jongens babbelden intussen achter de schermen met coach Mark Cox die wel meeliep met de show. ‘Had gehoopt dat een van jullie ook mee zou lopen. Wat is er gebeurd?’ vroeg hij aan Pluk. Die snapte het ook niet. ‘Ik paste perfect in de kleding. Ik weet het niet.’ Mark Cox reageerde realistisch.’Dat kan je soms maar beter niet weten ook. Soms loop je wel een show en het jaar daarop casten ze je weer niet. Zo gaat dat hier.’ Bij Pluk ging een knop om. ‘Toen dacht ik, het zal mij ook aan mijn reet roesten.’
Go-see bij modellenbureau
De meiden werden intussen aan het werk gezet. Zij moesten voor een go-see bij het bekende, internationale modellenbureau Women Management. De meiden hadden er zin in. Vooral Sharona. ‘Ik zou alles wel willen doen. Gucci, alle grote merken … Dat is toch geweldig?’ Chelsey bleef nuchter. ‘Als het goed verdient, maakt het mij geen reet uit. Ik wil wel heel graag Victoria’s Secret lopen.’
De grote baas – ene meneer Markovic – van het bureau ontvingen de modellen één voor één. Anne was als eerste aan de beurt. En ook daar bleek hoe streng en hard het er in de modellenwereld van New York aan toegaat. Zo werd het loopje van Anne niet goedgekeurd. ‘Ze moet veel leren en veel oefenen. Haar loopje is echt niet te accepteren. Ze heeft wel potentieel. Ze is lang en ze beantwoordt het best aan het type dat we zoeken.’
Ook Chelsey mocht aantreden. Het was geen liefde op het eerste gezicht. ‘Ik vond het een nare man. Hij keek niet leuk, hij deed niet leuk …’ Gelukkig trok het iets bij. ‘Op een gegeven moment begon hij te praten en toen dacht ik, hij valt wel mee.’ Sharona had weinig vertrouwen in haar medekandidaat. ‘Ze is nog maar vijftien en die jongigheid zie je wel. Ik denk dat ik een stuk slimmer zou zijn in het buitenland. Dat kon Sharona wel vinden, maar de directeur was best te spreken over Chesley. ‘Ze is erg mooi. Haar gezicht is bijna perfect. Ze is fotogeniek en ze heeft een goede look. Ze zou ’ t goed doen voor Victoria’s Secret. Ik zie internationaal kansen. Ik zou haar overal inzetten. In Milaan, New York, overal.’
Eh, als dat niet veelbelovend is?
En wat zei hij dan over die ‘slimme’ Sharona? Zij was zelf hoopvol gestemd. ‘Ik denk niet dat ik te oud ben. Als ik het gezicht ben voor hen, wat zouden die twee, drie jaartjes dan uitmaken? Ik heb dan toch het figuur en toch het gezicht? Hallo!’ Maar de directeur voorzag wel degelijk problemen. ‘Het probleem met Sharona is haar lengte en haar figuur. Voor ons is een meisje van 20 die 1.76 is, lastig. Dan moet ze echt héél indrukwekkend zijn.’
En dat was Sharona niet.
Duoshoot
Dan maar hopen dat ze het beter deed tijdens de duoshoot. Dat was dit maal een speciale sessie, want de kandidaten moesten dit keer poseren met twee van de coaches, Frederique van der Wal en Mark Cox. Niet geheel toevallig zelf ook succesvolle modellen (geweest). Ziet er trouwens ook leuk uit in de portfolio. Tenminste, als je er zelf niet uitziet als een zeekoe.
Onze Sharona was als eerste aan de beurt. ‘Wat heb ik op mijn gezicht gekregen!’ vroeg ze zich nog af. Mar vooralsnog was de fotograaf erg over haar te spreken. ‘Haar interactie met Mark was ongelofelijk goed! Ze was briljant. Ze gaven me precies wat ik nodig had.’
Pluk mocht samen met Frederique een plaatje schieten. ‘Met Frederique op de foto en New York als achtergrond. Heaven! Het was zo tof om haar te zien werken!’ Pluk was diep onder de indruk. ‘Ze was zo goed. Uiteindelijk voelde het alsof ik met haar aan het dansen was! Het was écht heel gaaf!’ Pluk kreeg bijna rode konen van zoveel enthousiasme. Het is dat-ie gay is, anders hadden we vermoed dat hij verliefd was geworden.
Daarna mocht Chelsey met Mark een poging doen. Volgens Chelsey ging het goed. ‘Ik had meteen de goede pose en de fotograaf was enthousiast.’ Dat was de fotograaf nadien nog steeds. ‘Ze was geweldig. Fijn om mee te werken en ze luisterde goed naar de aanwijzingen. De camera houdt van haar en ze had een goede interactie met Mark. She made my day!’
Ook Stefan ging met Frederique op de foto. ‘Ik hoorde dat zij een goed model was geweest. En dat kon je ook zien tijdens de shoot. Bij iedere klik had zij een andere pose.’ De fotograaf was gematigd enthousiast over Stefan. ‘Hij is nog onervaren, maar hij heeft veel potentieel. Hij kan het ver gaan schoppen.’
Vervolgens was Anne aan de beurt. ‘Ik moest er weer inkomen!’ lachte Anne. ‘Dat is dan wel weer jammer. Het is altijd even wennen.’ Dat vond de fotograaf ook. ‘Ze had veel aanwijzingen nodig. Dat was lastig voor mij.’ De fotograaf probeerde er nog wat nuance in aan te brengen. ‘Ik weet niet of het de kou was, maar het ging wel moeizaam. Ik wil niet lullig doen, maar het is een keihard vak.’ Overigens had Anne het ook koud. ‘Niet zeuren, gewoon doorgaan,’zei de lieverd. Maar gelukkig hadden we daar nog coach Mark die Anne er doorheen sleept. Uiteindelijk was zelfs de fotograaf tevreden. ‘We hebben een goede foto.’
Ontslagronde
Maar welke twee modellen werden deze week vrijgesteld en mogen rechtstreeks naar de finale. Dat werd nog even spannend, zo vertelde presentatrice Sylvie die gehuld was in een knalgeel jurkje. Want de jongens hadden helaas geen geld verdiend deze week. Chelsey een klein beetje. Zij bleek de meeste indruk te hebben gemaakt bij het modellenbureau.
Maar wie had dan de beste foto tijdens de duoshoot? Dat bleek Sharona. Bij de mannen was dat Pluk. En de beste workattitude? De meiden werden in ieder geval niet beloond. ‘Dat kan veel beter!’ blaatte Jeroen. En dus was Pluk de enige die daar een beetje geld voor kreeg. Dat betekende dat Pluk en Sharona rechtstreeks naar de finale gingen.
Team Frederique
‘De winnaar weer!’ riep coach Fred tegen Sharona. En nadat ze even hadden gebabbeld over New York en John, werd de sfeer meteen bedorven door Sylvie. ‘Heb jij al gehoord dat het modellenbureau jou een tikje te oud vond?’ Dat was een donderslag bij heldere hemel voor het slimpie. ‘Nee, dat heb ik nog niet gehoord. Maar ik kan er niets aan doen.’ Sylvie draaide zich om naar Fred. ‘Ik vind twintig nog jong.’
Coach Fred haalde haar schouders op. ‘Volgende keer zeg je dat je achttien bent, dat zeggen ze heel veel in New York.’ Dat vond coach Philip Riches ook. ‘Gewoon liegen. Who cares? Je ziet er toch niet veel ouder uit.’ ‘Aan de andere kant, de fotograaf – internationaal bekend – heeft wel jouw foto als beste gekozen. Dat zegt wel wat.’ En ach, zelfs coach Mark Cox was lovend over haar.
Daarna was Anne aan de beurt. De kritiek was minder erg dan verwacht. Ongetwijfeld kwam dat door de prachtige foto. Maar ook door het oordeel van Mark. ‘In het begin was het wat stijfjes, maar toen we even naar binnen gegaan. Opgewarmd, thee gedronken en daarna ging het goed.’
Maar aangezien Sharona al was veilig gesteld, restte Frederique van der Wal niets anders kan Anne te nomineren. ‘Ik heb geen andere keus.’
Team Olcay
Olcay begon meteen met het ophemelen van haar enige, overgebleven kandidate Chelsey. ‘Daar is mijn stralende Chelsey. Ik moet zeggen dat ik jouw foto het mooist vond, maar ik ben natuurlijk niet objectief,’ en ze grijnsde voluit. Want waar Frederique van der Wal altijd cool and collected blijft, is Olcay een stuk gehaaider. Maar eerlijk is eerlijk: de foto was ook mooi.
Desalniettemin werd Chelsey weer genomineerd. Want ja, als laatste overgebleven kandidaat ben je altijd de Sjaak.
Al was het ook even schrikken voor Chelsey dat ze in lingerie the final runway moest lopen. Anne sloeg bemoedigend de arm om haar heen. Later werd Chelsey iets meer gerust gesteld toen ze de lingerie aan het rekje zag hangen. ‘Dit is best wel mooi.’ En Anne? ‘Chelsey kan heel goed lopen. Ik denk dat ik geen schijn van kans maak.’ Maar Chelsey was nog niet zo overtuigd van haar eigen winst. ‘Ik vind dat Anne ook best goed kan lopen. Moge de beste winnen.’
Ach gossie, toch jammer dat deze schatjes tegen elkaar moeten lopen.
Team Philip Riches
Maar natuurlijk hadden we ook nog de mannen. Zo zat Riches – dankzij het vertrek van John – alleen opgescheept met Stefan. En dat vond hij niet leuk. ‘Op Stefan is nu veel druk gelegd en dat gaat niet goed. Hij heeft niet de show geboekt, dus ik hoop dat de foto goed is geworden,’ begon hij/ Stefan was best te spreken over de foto. En dat gold ook voor Frederique van der Wal. ‘Het ging goed.’
Daar dacht Riches niet zo over en hij was klaar voor het grote zeurwerk. Hij moest blijkbaar wat nu zijn grote liefde John niet meer rond huppelde. ‘Je lichaam ziet er niet goed uit. Je gezicht ziet er mooi uit, maar …’ Voordat hij zijn zin kon afmaken, werd hij onderbroken door de andere coach Olcay Gulsen. ‘Mag ik je iets vragen?’ Riches brak haar af. ‘Sweetness, gun me mijn moment. Ik spreek mijn jongen toe.’ En dus ging hij weer verder met zeuren. ‘Ik vind het niet goed. Je hebt je best niet gedaan. Je hebt de show niet binnengehaald en de foto is niet goed.’
Stefan keek hoofdschuddend toe. De vrouwelijke coaches konden alleen maar ongelovig lachend toekijken. Maar Philip Riches merkte daar niets van en ging nu helemaal los en begon de zin met het woord IK. En het is nooit een goed teken als je in de categorie ‘ik heb zoveel werk in je gestoken’ beland. ‘Ben ik een goede coach geweest. Heb ik je geholpen?’ Stefan keek nu wat ongemakkelijk.
Olcay sloeg haar handen tegen haar gezicht.
‘Natuurlijk!’ riep Stefan. ‘Waarom maak je dan geen goede foto’s?’ zeurde Riches verder. ‘Waarom pas je dat niet toe in de foto’s wat ik je in de praktijk leer, want het is geen goede foto.’ Het ging zelfs Sylvie van der Vaart te gek. ‘Je bent nu wel heel streng. Je hebt nog maar een jongen over en hij heeft zijn stinkende best gedaan. En nu kraak jij hem zo af!’
Go Sylvie!
Maar Riches maakte het nog erger. ‘No disrespect for Pluk, maar hij is veel ouder, kleiner en niet zo mooi als jij. En hij heeft betere foto’s! Ik zeg het niet om een bitch te zijn, maar ik zeg het om je aan een beter carrière te helpen.’ Frederique van der Wal greep nu in. ‘Hij deed zijn best en veel moet bij hem nog op zijn plaats vallen.’ ‘Dat is precies wat ik bedoel!’ riep Riches.
Dat kwam er dan wel verdomd slecht uit, Philip Riches. Hopelijk kan-ie beter fotograferen dan communiceren. Want dat is niet zijn sterke punt.
Sylvie van der Vaart greep in en ging snel over naar de volgende kandidaat.
Team Mark
En dat was Pluk. ‘Ik ben bijna bang om naar voren te komen,’ grapte de lieverd. Mark brak snel het ijs. ‘Ik ben eigenlijk heel blij met Pluk! Hij maakt goede foto’s.’ Olcay greep deze woorden meteen aan om Riches een steek onder water te geven. ‘Mark, wat ben je toch een goede, opbeurende coach. Ik denk dat hier je model van kan groeien.’ Riches keek haar vernietigend aan.
Maar hoe ging het dan met de nominatie, want Pluk was veilig gesteld? En Stefan ook, zo vertelde Sylvie. ‘In de finale is sowieso plek voor twee jongens en dus mag jij door.’ Die arme jongen.
Maar welk meisje mocht door? Dat was Chelsey natuurlijk. Anne was in tranen. Gelukkig had Sylvie nog een paar troostende woorden. ‘Wij zijn echt onder de indruk van jouw capaciteiten als model.’ Ook Chelsey was in tranen. ‘Anne was echt mijn maatje. Maar ik sta in de finale en dat is ook super.’ Dat gevoel was bij Anne geheel wederzijds. ‘Ik hoop dat Chelsey wint. Ik heb mijn best gedaan. Ik kom er wel.’
Volgende week
Eindelijk is het volgende week tijd voor de grote finale. En dat wordt nog best spannend …
Geef een reactie