Houdt het dan nooit op met de bizarre acts in Holland’s Got Talent, vroeg iemand zich vorige week af op Twitter. Het antwoord is nee. Hoe klein dit landje ook is, er zijn nog reuze veel ‘artiesten’ die allemaal hun ‘kunsten’ willen vertonen voor de jury. Op eigen risico, dat dan weer wel. Want zo aardig – afgezien van Dan Karaty dan – is de jury soms niet. Benieuwd wat ze vanavond weer vinden van de acts …
The Ruggeds
‘Wij komen Holland’s Got Talent in the pocket steken,’ riepen de stoere breakdancers van The Ruggeds. Deze jongens reisden al de hele wereld over en wilde nu eens Nederland en de jury imponeren. ‘Wat maakt jullie zo verschillend van iemand anders?’ vroeg Dan Karaty. ‘Dat gaan we nu laten zien!’ riep één van de jongens zelfverzekerd.
En dat deden ze. ‘Jullie kwamen lekker arrogant het podium op. Je ziet zelden een groep B-Boys syncroon dansen, maar jullie deden het. Jullie waren zo goed!’ riep meneer Karaty. En dat is natuurlijk alles wat een dansgroep nodig heeft. Al deden ze één ding niet en dat viel Gordon ook op. ‘Ik had gehoopt dat die shirtjes uitgingen.’
Dat mogen ze dan de volgende keer doen, want de jongens waren door.
>> Bekijk de auditie van The Ruggeds
Rob en Emiel
En natuurlijk heb je er ook altijd een goochelduo bij. Dit maal waren het Rob en Emiel. ‘Wij doen iets met een mix van magic en cabaret en ..’ De rest waren wij kwijt. Wel vingen we op ‘dat ze heel veel deden met communicatie op het podium en dat misschien daarom de Amerikaanse Dan Karaty het moeilijker kon begrijpen.’
De eerste act begreep ongetwijfeld zelfs Dan Karaty. Twee ballonnen opblazen en dan wijnflessen laten verschijnen? Dat snapt zelfs iedere Chinees. Dat ze daarna synchroon in koor zich voorstelden, was al wat saaier. Gelukkig vonden de mensen in het publiek het volgende kunstje – waar iedereen aan mee mocht doen – toch leuker. En de jury ook. ‘Ik wil meer!’ riep La Paay. En zelfs Dan Karaty kon het bekoren.
Da’s knap, want mijn smaak was het niet. Maar ik hou dan ook niet van goochelaars die grappig proberen te doen. Ergens in 1888 haakte ik al bij Hans Kazan. Maar dan heb ik wel pech, want de mannen zijn wel door.
>> Bekijk de auditie van Rob en Emiel
Aalke
Gelukkig hadden we daar ook Aalke uit Groningen. Hij was ervan overtuigd dat hij Dan Karaty kon imponeren. ‘Ik ben de enige die het kan in het noorden. Het is fysiek zo zwaar!’ Hij ging dan ook een lichtshow met dans brengen. ‘Ik dans niet op de muziek, de muziek danst met mij.’
Hij had het trouwens over de Melbourne Shuffle. Dat had hij twee jaar geleden op het Jeugdjournaal gezien. Dan Karaty was niet onder de indruk. ‘You are not going to like it,’ riep hij tegen La Paay en drukte meteen op de rode knop zodra de muziek startte. De rest van de jury volgde snel. Goddank, ik was al afgehaakt bij shuffle numero 3.
Geen Melbourne Shuffle voor ons. Nóóit weer.
Remco en Marijke
En natuurlijk hadden we daar ook nog een verliefd stelletje ‘dat samen danste.’ Deze keer waren het geen kleuters, lagere school leerlingen of Amish dansers. Nee, dit waren gewone volwassenen die samen een poging deden om passioneel de tango te dansen. Hun coach had het geheim achter het succes. Dat was iets met ‘DGT.’ Iets met geil denken.
Daar dacht de jury in eerste instantie niet aan. ‘Het is net alsof ze van een taart zijn weg gelopen!’ riep La Paay. En het feest was compleet tijdens de auditie toen er een vreemde muziekkeuze speelde en het duo maar bleef door dansen alsof ze in een ballroomzaal a la 1969 zweefden. Geen wonder dat ze niet doorgingen. ‘It wasn’t a good audition,’ oordeelde Dan Karaty uiteindelijk. Blijkbaar niet genoeg DGT of DMG. We willen er niet eens meer aan denken.
>> Bekijk de auditie van Remco en Marijke
Maar dat was allemaal nog niets vergeleken bij de audities die we daarna te zien kregen. Nee, niet de gehele audities, maar fragmenten uit die audities. En dat was maar goed ook, want er zat weer een hoop bagger tussen.
Monique
Gelukkig hadden we daar de zestienjarige Monique uit Meppel. Zij was van plan een nummer van Etta James te vertolken. ‘Ik hou van soul.’ Al was het wel jammer dat ze net had gehoord dat Etta James overleden was. Maar ach, wat gaf het. Haar ouders volgden al haar bewegingen op de handycams. Voor het nageslacht, weet U wel. En waarschijnlijk alle inwoners in Meppel.
Gordon had er in eerste instantie niet zoveel vertrouwen in. ‘Het is een moeilijk liedje. Adele heeft het ook gedaan.’ Dat het een moeilijk liedje was, hoorden wij ook. Dat konden we horen tijdens de inzet. Maar daarna? Daarna ging het als een trein. ‘Meid, ik vind je geweldig.’ Dat vond ook Dan Karaty. ‘Ik heb bewondering voor je lef!’ En La Paay had er vertrouwen in. ‘Je hebt nog een stuurtje nodig, maar ik wil je nog een keer horen.’
Dat betekende drie keer ja. Dat belooft nog wat voor alle inwoners uit Meppel.
>> Bekijk de auditie van Monique
David
And lo and behold, daar hadden we alweer een goochelaar. En laat ik nu net een ontzettende hekel hebben aan goochelaars. Dit maal deed de jonge David iets met ‘toneelgoochelen.’ Om bij te verdienen had-hij nog een krantenwijk. Al trad hij ook al op. Tot plezier van zijn moeder. ‘Vorige maand had hij een optreden in Rotterdam met een mega-grote kleedkamer. Ik ben zo trots!’
‘Hé, een uitvaartondernemer van DELA,’ riep Gordon toen hij David de Goochelaar zag in zijn zwarte pak. En we moesten nog harder lachen toen we zijn act zagen. ‘Dit was uit de oude doos van Hans Kazan,’ riep Gordon. Vonden wij nu ook. Misschien had Hans Kazan ‘m gewoon even weg moeten toveren. Gelukkig deed de jury dat al.
>> Bekijk de auditie van David de Goochelaar
Touchdown
Gelukkig dat we daarna een stel kekke meiden in kekke jasjes zagen die nog veel kekkere dansjes deden. Tenminste, dat hoopten we. ‘Op het podium zijn we echt beesten!’ riep één van de meiden. Nu hopen dat Dan Karaty daar ook zo over dacht. Al was de jury best onder de indruk van het feit dat de meiden al hadden meegedaan met internationale wedstrijden in onder meer Las Vegas.
Maar het allerleukste was de coach die naast Robert ten Brink in de coulissen alle bewegingen schokkerig mee bewoog. En begrijp me niet verkeerd, die dansgroep was prima. Zelfs Dan Karaty was enthousiast. Maar die fanatieke coach, die deed ‘t hem. Misschien doet ze de volgende keer mee, want de meiden mochten door.
>> Bekijk de auditie van Touchdown
Nuno
Daarna kregen we een act die niet meteen verklapte wat ze gingen doen. ‘Zoiets hebben jullie nog nooit gezien!’ riep de gespierde Nuno. Wel nam hij een mooie blondine en een groot uitgevallen man in bontjas met bijbehorende baard mee. Alleen was het een beetje jammer dat de assistente meer oog had voor Robert ten Brink in de coulissen en pas na een paar minuten doorhad dat ze door Nuno op het podium werd geroepen.
En het werd alleen maar erger. Met dank aan zwaarden die in de keel werden gestoken, een pijnlijke pauze die te lang duurde en het feit dat Nuno in een stel glassplinters ging liggen en de man met baard boven op hem ging staan. ‘Doe jezelf dit niet aan,’ gruwde Gordon. Maar dat deed Nuno niet. Want stiekem had Nuno maar één pluspunt: en dat was zijn borstkas. Maar niemand is nog nooit op basis van zijn borstkas doorgegaan. Nuno ook niet. Maar goed ook, want z’n gezicht bloedde lekker. Dat krijg je met zo’n bijzondere act.
Ronald
Nee, wij slaakten een zucht van verlichting toen we daar accordeonist Ronald spotten. Blijkbaar een telg uit een welbekend accordeonistengeslacht. Tenminste, dat vertelden zijn moeder en – wat was het – oma. ‘Ik ga vandaag laten zien dat accordeon ook stoer kan zijn.’ Maar noem het een vooroordeel of niet, maar zo stoer zag deze accordeonist er ook alweer niet uit.
Ronald’s enthousiasme werkte wel aanstekelijk. ‘Je kunt alles spelen op accordeon. Maar vanavond wordt het filmmuziek.’ Dan Karaty vond het lachwekkend en vertederend tegelijk. ‘Hij doet zo zijn best om het cool te maken!’ Gordon en Dan Karaty drukten dan ook op de rode knoppen. En het eind was werkelijk formidabel. ‘Mijn naam is Van Keulen. Ronald van Keulen.’ Hij speelde namelijk de filmmuziek van James Bond. Hoe cool. Kuch.
‘It’s not cool!’ oordeelde Dan Karaty. Waren wij het helemaal mee eens. Dag jodeljongen.
>> Bekijk de auditie van Ronald
The Classix
‘Wij zijn The Classix en wij gaan iedereen verbazen. Wij gaan gewoon rocken en jullie gaan het gewoon zien.’ Even voor de goede orde, deze groep was pas een week eerder begonnen. Dat hield in dat ze een groep dansers en bijbehorende muzikanten hadden opgetrommeld en dat binnen een paar dagen hadden omgetoverd tot The Classix.
De jury keek sceptisch. ‘Jij gelooft mij niet!’ riep de woordvoerder. Maar tijdens de show verdwenen langzaam de sceptische gezichten. ‘I like the idea of it,’ riep Karaty. En hij was dan ook aangenaam verrast. Net als Gordon. ‘Het is een grap dat jullie nog maar een week bij elkaar zijn.’ Dat ontkende de groep.
Ach, wat maakte het ook uit. Dan Karaty vond het idee leuk, La Paay vond het enig en ook Gordon was van mening dat dit potentie had. Dat betekende drie keer ja. See you again Classix. Jullie hebben ons onderdaad verbaasd.
>> Bekijk de auditie van The Classix
Moerad
Daar hadden we de zestienjarige extreme martial artist Moerad. Deze lieverd ambieerde een carriere als artiest. ‘Ik weet wat ik wil. Ik heb ervoor geoefend!’ Niet dat het Gordon iets kon schelen toen hij een blik wierp op de gespierde borstkas van Moerad. ‘Wat mij betreft ben je door.’ Gordon vond het dan ook reuze vervelend dat Moerad zijn shirt uit moest doen voor de act.
En daarna volgde een hoop bewegingen die zich in rap tempo opvolgden. Het was enig. Niet dat we echt hebben gelet op de bewegingen trouwens. En ook geen idee wat er nou ‘extreme’ aan was. De borstkas was zoveel interessanter. Al had Karaty nog wel wat lovende woorden alsof-ie wél op de act gelet had. ‘Je sprongen waren echt goed.’ Nadat Moerad beloofde dat hij aan zijn act zou werken, mocht hij ook door van Dan. En Gordon? ‘Moerad had him at hello.’
En dus zien we Moerad weer. Hopelijk vergeet hij weer zijn shirt. En de rest. Dat zou pas extreem zijn.
>> Bekijk de auditie van Moerad
Song for Three
Kent U die Ierse Kelly Family? Dat was zo’n gezellige hippie-achtige familiegroep met mensen in rare gewaden en onooglijk haar. Zingen konden ze trouwens wel. Nou, dan hebben we nu de Nederlandse variant. Song for Three heten ze. Al waren ze met meer. Iedereen was opgetrommeld. Oma, moeder, boertjes, zusjes … En allemaal speelden ze op een instrument en zongen ze alsof het voor eeuwig 1976 was. Presentator Robert ten Brink was meteen fan. ‘Dit zijn de seventies.’
Gordon was – niet eens een fan – toch best braaf in zijn commentaar. ‘Ik vind het best leuk.’ Dan Karaty vond dat er meer een show van gemaakt moest worden. ‘Muziek is meer dan alleen maar muziek maken.’ En dat vond La Paay ook. ‘Wij willen hier entertainment zien.’ ‘Het is net alsof jullie uit een boerderij zijn gestapt,’ riep Gordon. ‘Dat is ook zo!’ riepen de leden weer.
Geen wonder dat Karaty nee zei. En La Paay ook. Voor Robert ten Brink zat er maar een ding op: hij stormde het podium op. ‘Dit zijn de seventies! Crosby, Stills, Nash & Young!’ Maar of La Paay dat overtuigde? Nee. Ze had er geen zin in. Tot groot verdriet van Robert ten Brink. En ook Gordon was niet blij. ‘Slechte jury! Bad jury!’
Wij zijn er niet héél rouwig om. Aan één Kelly Family hebben we wel genoeg.
>> Bekijk de auditie van Song for Three
Jozef en Yuki
Acrogrym. Waar hebben we dat eerder gehoord? Oh wacht, er zijn natuurlijk ieder jaar kandidaten bij HGT die aan acrogym doen. Uitermate kort door de bocht? Dat is een soort van gymnastiek waarvoor je héél lenig moet zijn. En dat waren deze Jozelf en de piepjonge Juki. En die Juki mocht dan wel klein zijn, ze was in het bezit van – in verhouding dan – brede schouders. En had ik al gezegd dat ze lenig waren?
De juryleden keken met open mond toe. Niet alleen vanwege de soepele bewegingen, maar ook door de bijna ballet-achtige choreografie. ‘It was great!’ riep Dan Karaty. ‘Maar dit is geen turnwedstrijd, dus je moet wel het publiek erbij betrekken. Maar technisch gezien was het fanstastisch!’ En ook La Paay was enthousiast. Net als Gordon. En dus mocht het duo door. Acrogym is nog nooit zo leuk geweest.
>> Bekijk de auditie van Jozef en Juki
Sander
Soms zie je wel eens van die acts die je écht nog nooit gezien hebt. Dat was het geval met Sander die met een motorzaag een stuk hout te lijf ging. ‘Woodcarving,’ noemde hij dat. ‘We noemen dat beelden maken met een motorzaag.’ Het doel van deze auditie? ‘Binnen twee minuten een stoel en een gitaar zagen.’
Hartstikke leuk. Voor Sander dan. Want twee minuten lang naar een man met motorzaag kijken, is best lang. Knap gedaan weliswaar, maar saai. Gordon was ambivalent. ‘Het klinkt afgezaagd, maar wat moeten we er mee?’ Niets dus. En dus ging-ie niet door. Al sloeg de directeur van het theater meteen zijn slag na de auditie. ‘Mag ik dat hebben voor in de tuin van het theater?’ ‘Tuurlijk!’ zei Sander. Krijgt hij toch wereldfaam zo in zijn schoot geworpen.
>> Bekijk de auditie van Sander
DDF Crew
Kan je een act maken met touwtjespringen? Ja, dat kan. Tenminste, als je deel uitmaakt van het Vlaamse DDF Crew. Want ja, het ging hier ‘om creativiteit en nieuwe dingen.’ Deze stoere dansers – en niet geheel toevallig broers – vonden dat ze namelijk alles konden verwerken in touwtjespringen.
Oh.
‘Maar het is toch Holland’s Got Talent?’ riep Gordon toen hij het Vlaamse accent hoorde. ‘Maar er is geen Belgium Got Talent,’ riep de Vlaming weer. En daar nam Gordon genoegen mee. Sterker nog, hij werd enthousiast toen hij de act zag van de DDF Crew. En Dan Karaty klapte helemaal fanatiek mee. ‘It’s awesome!’ Vond Gordon ook. ‘Ik zou mij morgen nog willen neutraliseren tot Belg.’ Dat vonden de Belgen dan weer grappig. ‘Neutraliseren?’ ‘Je weet wel wat ik bedoel,’ riep Gordon.
En omdat Gordon zich niet kon neutraliseren tot Belg, gaf hij de DDF Crew een Golden Ticket. Ook zij mochten rechtstreeks door naar de live-shows. Dik verdiend. ‘Dank U Nederland,’ riepen ze. Mooi, dan zeggen wij: dank U Vlaanderen.
Zij waren dan ook de laatste act van deze aflevering. Benieuwd wat we volgende week weer te zien krijgen.
Afbeeldingen via RTL
Geef een reactie