Aanstaande Roze Moeders

Een aantal jaar geleden nam ik mijzelf voor nooit zo te worden als veel aanstaande moeders die helemaal losgaan op roze zodra ze weten dat ze een dochter krijgen. Nee, dat zou ik niet doen. Nee, ik zou het allemaal lekker neutraal houden. Alleen omdat ik van roze hou, hoeft mijn dochter-in-wording dat nog niet te doen. Mooie gedachte toch? Dan kan ik U nu melden dat helemaal niets over van deze belofte. Ik heb ‘m gebroken. En goed ook.

Mijn intenties waren overigens goed. Niet alleen omdat ik het gevoel had dat ik een jongen zou krijgen, maar ook omdat neutrale kinderkleding natuurlijk veel handiger is. Mocht je besluiten na de geboorte van je eerste kind om daarna nog elf kinderen op de wereld te zetten ( ze zijn d’r – en nee, ik ben er niet één van ), dan kan je de kleding hergebruiken. Maakt niet uit of het nu een jongen of een meisje is, roomwit staat iedereen. Vraag vriendje P. maar. Die komt er nog steeds mee weg.

En nogmaals, ik had het gevoel dat het een jongen werd. Geen idee waarom. Soms heb je dat. Blijkt maar weer dat je niet altijd op dat gevoel kunt vertrouwen, want – stomme rothormonen – ik zat er grandioos naast. Dat bleek tijdens de twintig weken echo die ik overigens erg spannend vond. Je zult maar ontdekken op vrijdag de dertiende dat je spruit horentjes heeft, drie paar handen telt of probeert de navelstreng te saboteren.

Maar dat viel trouwens mee. De baby zag er normaal en ‘gemiddeld’ uit. En dat is mooi, want als het op foetussen aankomt, hou ik bijzonder van gemiddeld. Gemiddeld is goed. Uitblinken doen kinderen maar als ze het levenslicht hebben gezien. Maar dat terzijde, want de echoscopist had ook nog ander nieuws te melden aan mij en vriendlief.

‘Zie, hier kan je goed zien wat het geslacht is!’ riep ze enthousiast. Vriendlief en ik tuurden naar het beeld. Wij zagen niets. Verwoed zocht ik naar iets dat op een piemeltje leek, maar die was er niet. Als in non-existent. ‘Dit is een echte meid,’ riep de echoscopist en ze zoemde nog eens goed in op het beeld. En toen zag ik het wel heel duidelijk. ‘Ja, het is een meisje!’ piepte ik. Dat was ook zo ongeveer het moment dat ik ernstig een paar traantjes aan het wegpinken was. En geloof het of niet, ik voelde een knop in mijn hoofd omgaan.

Spreekwoordelijk dan, zo gek ben ik nou ook alweer niet.

Opeens dacht ik alleen maar aan roze. En aan winkelen. En hoe ik dat allemaal ging combineren. ‘Nou, dat wordt roze spullen uitzoeken,’ grijnsde vriendlief die mij blijkbaar veel te goed kent. Ik knikte, veegde mijn tranen af en bedacht dat het toch wel bijzonder leuk zou zijn als ik dit weekend alvast roze spullen kon inslaan voor de muppet die opeens van het vrouwelijk geslacht bleek te zijn.

Dat heb ik dan ook gedaan. Denk roze mutsjes, roze rompertjes, roze tissuedozen, roze badcapes … En opeens realiseerde ik mij midden in de winkel dat ik mijn eigen belofte gebroken had. Net als die andere roze moeders, was ik bezig om helemaal los te gaan op het concept roze. Ik wierp nog een blik op een lekker neutraal blauw broekje en besloot ‘m lekker links te laten liggen. Pech als mijn dochter-in-wording een hekel had aan roze. De eerste tijd merkte ze er toch niets van dat ik een levende suikerspin van d’r maakte, hield ik mijzelf maar voor. En ik sjouwde vrolijk alle roze spullen richting de kassa.

‘Alles wordt toch niet roze?’ vroeg vriendlief bezorgd die naar de stapel roze keek. En ik zag aan zijn ogen dat hij verrekt opgelucht was dat er al een roomwit wiegje en dito commode boven op de kinderkamer stond. God verhoede dat dit ook nog eens roze zou worden. ‘Nee hoor,’ zei ik vrolijk. ‘Alleen maar het behang, de gordijnen en álle accessoires.’ Vriendlief schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat kan niet …’ En met die woorden trok hij mij terug op aarde.

Voor een tijdje dan, want laat mij niet alleen los in een babywinkel met roze spullen. Ondanks die belofte aan mezelf gaat dat mis. En die roze moeders? Die snap ik nu heel goed. Ik begin er nu zelf één te worden. Je bent roze of je bent het niet.