Barbie’s Bruiloft: Aflevering 3 – Stress & Gucci

De stress heeft toegeslagen in Barbie’s Bruiloft, want met nog een maand te gaan wordt het steeds moeilijker om de bruiloft voor te bereiden. Bovendien kunnen Barbie en Michael het maar niet eens worden over het vervoer tijdens de grote dag. En dan hebben ze ook nog eens ruzie over hun kleine hondenmormel Gucci. Als dat maar goed gaat …

Van de stress was in eerste instantie nog niet veel te merken. Terwijl Michael nog lekker een pannetje pasta verorberde, bespraken ze de nieuwe hairextensions van Barbie. ‘Hoe lang ga je ze nemen?’ vroeg Michael belangstellend. ‘Zestig centimeter,’ zei Barbie alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Zestig centimeter?’ vroeg haar verloofde weer verbaasd, ‘Ja, tot hier!’ riep Barbie en ze wees naar haar middel. ‘Kan je lekker aan trekken dan,’ was zijn bijdehante antwoord. ‘Kan jij lekker aan trekken als we doggystyle neuken,’ riep Barbie vervolgens.

En daarmee was de toon weer gezet.

Het ging Michael iets té gek. ‘Je moet eens normaal praten.’ Was Barbie het niet mee eens. ‘Dit is Barbie-taal.’ ‘Maar er zitten mensen in de keuken van alles te maken.’ Vond Barbie helemaal niet erg. ‘Hun neuken toch ook?’ ‘Nee, nooit!’ hoorden we uit de keuken. ‘Goed gereedschap hangt onder een afdakje.’

Goed. Dat weten we dan ook weer …

Maar nu niet meteen denken dat alles pais en vree is, want de huwelijksvoorbereidingen gaan niet zoals het hoort. En die kleine kink in de kabel was nu Michael’s getuige, Peter. Mike wilde zelfs een ernstig gesprek daarover met Barbie voeren. Ernstig vouwde hij haar benen over zijn schoot. ‘Anders laat je weer een scheet.’ Maar toen Barbie bevestigde dat ze dit echt niet deed, stak Michael van wal.

‘Ik zit met een probleempje. Peter wil nie meer getuigen. Dan probeer je goed te doen bij iemand. Dank denk je bij je eigen van: ik vraag mijn beste vriend als getuige. Maar achteraf blijkt het toch geen vriend te zijn. Want hij haak gewoon af.’ Barbie keek ‘m gelaten aan. ‘Zo leer je echte vrienden kennen hé?’ Mike probeerde er koeltjes onder te blijven. ‘wat hij wil, weet je. Ik heb hem nog uitgenodigd voor de bruiloft, maar ook dat wil ie niet.’

Nu werd Barbie benieuwd. ‘Maar hoezo niet dan?’ Mike schudde met zijn hoofd. ‘Dat weet ik ook nie. Er is iets in het nachtleven gezegd en ja, nou ja, waarschijnlijk gelooft hij die mensen uit het nachtleven en een van zijn beste vrienden niet. Dan kan je wel zien hoe hoog ik bij hem op de lijst sta.’ Barbie’s gezicht stond nu somber. ‘Ik vind het wel raar. Want jullie zijn best wel lang vrienden geweest, hele goeie.’ Dat vond Mike ook, maar uitpraten zat er niet meer in.

Rest ons de vraag: wat heeft Peter dan gehoord. Maar die kwestie werd niet opgehelderd. Helaas.

Jammer vond Mike het wel. ‘Hij had het ook kunnen vragen. Want iedereen in het nachtleven is een beetje dronken. En als ze je van achteren neer kennen steken, dan doen ze het.’ Barbie had er wel een logische verklaring voor. ‘Ze zijn allebei zo koppig als de pest hé. Komt misschien door die anabolen. Weet ik dat.’

En dus zat er niets anders op dan een andere getuige te vragen. Vriend Michael was nu aan de beurt. ‘Dan ga ik maar even rijen naar Michael’s werk,’ deelde Mike mee. ‘Hoe lang is dat rijen dan?’ vroeg Barbie. ‘Eh. Naaldwijk. Dat leg in Brabant.’ Dat geloofde Barbie niet. ‘Nee hoor. Ik ben daar een keer op stap geweest. Dat leg hier vlakbij.’ Mike was nu ernstig van zijn stuk gebracht. ‘Nou ja, ik ga naar Naaldwijk.’

Gelukkig was ‘Michael ook één van zijn beste vrienden.’ ‘En ook een serieuze jongen die zich voor 100 procent voor alles in wil zetten. Dusse …’ Nog even ter herinnering, hij zei precies hetzelfde over Peter. Nu maar hopen dat Michael wat enthousiaster reageerde dan Anabolen Peter.

Barbie hield zich intussen alweer bezig met haar extensions die door ene Yvette werden ingezet. Het haar lag zelfs al klaar.’Wat mooi! Lekker blond!’ riep Barbie. En toen bekende dat ze heel lang blond haar had van zichzelf, maar het ooit donker verfde. ‘Maar het stond niet, dus toen moest ik het weer blond verven. En toen ik het weer blond had, was mijn haar dood.’ En aan de kleine pieken die ze nu nog overhad, was het nog steeds dood. Geen wonder dat een vriendin geopperd had ‘dat ze dan maar extensions moest nemen.’

Schoonzus Priscilla wist ons te vertellen dat die extensions van Barbie wel duur waren. ‘Dat is volgens mij 1500 euro. Maar het is al vanaf 500, 400 euro.’ Wat? Hopelijk hoeft Barbie niet iedere drie maanden aan de extensions. Tenzij de lieve schat natuurlijk gesponsord worden. En dat zit er dik in. ‘Die extensions zijn er nooit lang uit.’ Ehm ja. En dat zagen we aan het overgebleven haar op het hoofd van Barbie.

Michael was intussen aangekomen in het o zo verre Naaldwijk ( voor de geïnteresseerden? Het ligt precies zeventien kilometer van Scheveningen). Michael Taal was uitermate verbaasd. Eerst probeerde Mike zijn naamgenoot nog in het ootje te nemen. ‘Ik zoek werk!’ Maar hij kwam al snel to the point.  ‘Effe serieus. Wat wou ik vragen?’ Daarna herinnerde Mike zich het werk. ‘Ik had eerst Peter als getuige op mijn lijst staan, maar door omstandigheden gaat dat niet door. Maakt niet uit waarom.’

Jawel Mike! Het maakt voor ons uit. Vertel nou … Maar dat deed hij niet.

‘Maar ik vragen of je mijn getuige wilt worden,’ vervolgde Mike zijn verhaal. ‘Tuurlijk wil ik dat,’ antwoordde Michael meteen. ‘Gaaf dat je het vraagt!’ Nou zeg, hoorden we daar zowaar een enthousiaste reactie van een getuige. Maar Michael Taal vond het ook écht leuk. ‘Ik vind het een hele eer. Ten eerste is het een goede kameraad en ten tweede, hij heeft zoveel naaste personen om hem heen en als hij mij dan toch uitkiest, dat vind ik wel gaaf van hem.’

Ah, en wij vinden Michael Taal gaaf. Zo.

Beide mannen waren zichtbaar ontroerd in hun eigen stoere-mannen-taal. ‘Ik weet dat jij gewoon een serieuze man ben,’ riep Mike. ‘Jij kom je afspraken na.’ Michael Taal knikte. Mike was ronduit opgelucht. ‘Hij had echt vriendelijke woorden voor mij. Hij zei dat ik hem altijd mocht bellen. Niet dat ik hem ’s nachts ga bellen. Of ik moet leggen te rollebollen, leggen te vechten. Niet rollebollen, want dan ga ik ‘m niet bellen. Maar als ik leg te vechten en ik heb even hulp nodig, dan bel ik hem op.’

Waar een getuige al niet goed voor is.

Ook bij Barbie verliepen de voorbereidingen voorspoedig. Tijdens het extensions zetten vertelde ze alles over haar huwelijk. ‘Ik wilde altijd trouwen, maar ik had altijd het idee dat ik nooit de ware zou vinden. Op een gegeven moment kwam-ie. Toen kwam alles in één keer wat ik graag wilde hebben.’ Maar Barbie bekende nog iets. ‘Er was ook geen enkele jongen die mij in dwang kon houden.’Ja, dat zei ze echt. ‘Hij is pas de eerste die aan het touw trek. Zo aan de ketting.’ Toch mooi dat iemand over zichzelf kan praten alsof ze d’r eigen hond is.

En voor we het wisten, was het haar weer goed. Tot plezier van Barbie. ‘Nou, Barbie is weer terug. Lang leve het lange haar.’

Maar het moeilijkste moest nog komen. Samen met manager Big Jake moesten Barbie en Mike een keuze maken over hun vervoer tijdens hun trouwdag. Een pijnpunt, want Barbie wilde trouwen in een koets met roze paarden ervoor en Michael in een grote limo. Jake wilde blijkbaar knopen doorhakken en nam het stel mee naar een vervoersbedrijf. Mike werd meteen verliefd op een sportauto. ‘Ik vind die echt lelijk!’ protesteerde Barbie. ‘Daar wil ik nog niet eens dood in gevonden worden, dat ding!’ Jake en Mike begrepen er niets van. ‘Als je daar dood gevonden wordt, wordt-ie zwart,’ antwoordde Jake adrem. ‘Ik wil gewoon een koets!’ kwam het hoge woord eruit bij Barbie.

‘Ik heb niets met sportwagens. Dat moet je aan Mike vragen. Die krijgt er een stijve pik van en ik krijg er geen natte poes van,’ verklaarde Barbie zich nader. En het lukte dan ook niet om Barbie te overtuigen. Mike gooide wel een aantal argumenten in de strijd. ‘In de Rolls Royce rijdt wel koningin Beatrix en van die Engelse malloten.’

Gelukkig was er meer keus. En alle modellen werden in alle hoeken en gaten uitvoerig getest. De lichten gingen aan, de muziek ook en Barbie en haar Ken droogneukten vrolijk mee. Al werd Barbie pas echt enthousiast van een knalroze limo. Gillend liep ze erop af. Barbie kroop in de auto acuut schrijlings op Mike. ‘Jij komt echt wat tekort. Jij wilt overal maar wippen!’ riep Mike tegen zijn verloofde. Barbie kon alleen maar giechelen.

Maar welke auto het werd? De Rolls Royce in ieder geval niet. ‘Dat is een chique de freak auto,’ besloot het stel. Mike wist wel wat hij wilde. ‘Als je gaat trouwen en je ken kiezen tussen een Austin Martin en een koets, dan kies ik voor de Austin Martin.’ Zou iemand misschien willen uitleggen aan Mike dat het om een Aston Martin gaat?

Wat het werd? Zowel Mike als Barbie meende het alleenrecht te hebben op deze beslissing. Al gunde Barbie Mike ook wel zijn sportauto. ‘Dan geef ik mezelf gewoon de koets.’ En Mike? ‘Die koets komt er niet.’ Hmmm. Dat zullen we nog wel eens zien.

’s Avonds was het tijd voor de gastenlijst. Barbie was opmerkelijk daadkrachtig. ‘We gaan ‘m nu afmaken!’ en ze nam zelfs nootjes voor haar aanstaande mee. ‘Wat doe je kattig tegen mij?’ riep Mike. ‘We gaan trouwen hoor!’ Ehm ja, als of Barbie dat nog niet wist. ‘Doe eens even niet zo overspannen,’ riep ze. ‘Ik heb gewoon de zenuwen!’ Helaas was het ook tijd voor het karaoke-uurtje van de onderbuurman. ‘Dan zitten wij op maandag rustig As The World Turns te kijken en dan trillen de glazen van je salontafel, eettafel af. Ja, ik noem het eettafel omdat wij er ook van eten.’ Maar Mike had een goede oplossing. Hij stampte een paar keer hard op de vloer. ‘Peter! Doe die muziek zachter!’ Geen idee of het hielp.

Gelukkig kwamen Gerrit, de neef van Barbie, even langs om een DVD van Adele te brengen. Een goed moment om onderbuurman Peter te ergeren. En dus ging de DVD erin en werd er keihard meegezongen met Adele. Het waren gelukkig niet De Havenzangers. Wat een geluk voor Peter. En voor hond Gucci die hard mee blafte.

De volgende ochtend was Mike natuurlijk alweer druk bezig met schoonmaken. ‘Ik ga een schoonmaakster inhuren,’ riep hij. ‘Dan mag je wel een schoonmaakster inhuren voor 24 uur,’ riep Barbie die intussen alweer de boel aan het vervuilen was met het uitkammen van haar extensions. Maar dat was niet het alleen. ‘We hebben alleen beneden ene wc en we slapen boven en ’s nachts zijn we gewoon te lui om daar naar toe te gaan, dus we pissen in de douche,’ lichtte Mike toe.

Dank Mike. Dat was net iets téveel informatie.

En Barbie? Die deed niets. ‘Ik heb heel erg pijn in mijn buik.’ Mike knikte. ‘Wil jij dan voor mij een broodje maken. En een shakie?’ Dat wilde Barbie dan weer wel. De taken zijn mooi verdeeld. Niet dat Mike er blij mee was. ‘Ik wor lijp van dat stofzuigen! Het lijkt wel alsof mijn hele leven tegenwoordig alleen nog maar uit stofzuigen bestaat. Ik word er helemaal gek van.’

Maar misschien was Mike ook gewoon een beetje gespannen, want het was dan ook een spannende dag. ‘Vandaag is het 28 februari en vandaag ga ik precies een jaar met Mike en we gaan vandaag gaan we in ondertrouw.’ Volgens Mike ‘de tweede stap. En dan ga ik straks voor de derde stap en dat is trouwen, want driemaal is scheepsrecht.’ Vraag alleen Barbie niet wat ondertrouw is. Haar moeder ook niet. ‘Ja, dat hep met trouwen te maken.’

Gelukkig hadden we Barbie’s vader nog die het ons allemaal eens haarfijn uitlegde. Mike gaf er zijn eigen schwung aan. ‘Verliefd, ondertrouw en dan ga je trouwen. Toch?’ Mike at nog maar een broodje. ‘Vind je het wat? Van der Plas van je achternaam?’ riep Michael. ‘Tuurlijk!’ riep Barbie. Wat een enthousiasme voor zo’n lelijke achternaam. Da’s nou echte liefde.

Gelukkig was Big Jake op het stadhuis aanwezig voor de morele steun. Bovendien was er een buitengewoon competente ambtenaar aanwezig die een papier naar hen toeschoof waarop stond dat ze officieel in ondertrouw waren. ‘Ik zet maar een krabbel. Zal wel goed zijn!’ zei Barbie achteraf. Ook Mike wist niet waar hij het over had. ‘Ik heb niet de kleine lettertjes gelezen. Maar we zijn ook niet bij een notaris geweest, dus – eh- het is niet zo dat als we uit elkaar gaan, zij de helft krijgt.’

Eh Mike? Ik zou nog maar eens goed de kleine lettertjes lezen.

En na een kus ( ‘Nu zijn we getrouwd!’) en een veels te duur wit trouwboekje was het klaar. Barbie vond het maar raar. ‘Af en toe denk je, een jaar geleden was ik zo. En een jaar later heb je een kind in je buik en ga je trouwen en is het allemaal zo benauwd. Wel hartstikke leuk, maar wel benauwd!’

Oh jee. Hoorden we hier de eerste twijfels?

Toch bouwden ze niet meteen een feestje. Eerst moesten ze met Jake in een koffiehuis de puntjes op de I zetten. Lees, Jake regelde de laatste dingen voor de bruiloft. En die dingen wilde hij … gratis en voor niets. ‘Ze willen een hoop, maar staan er niet bij stil wat het allemaal kost. Maar snappen niet wat er allemaal bij komt kijken. Ja, daar hebben ze Jakie voor.’ En dus wist hij zelfs DJ Jeffrey te overtuigen dat zijn optreden gratis moest. ‘Want iedereen roept vriendenprijzen en dan trek ik een streep onder de balans en dan zie ik daaronder dat ik alleen maar vijanden heb.’ Handige jongen die Jake.

Maar ja, DJ Jeffrey heeft er wel weer publiciteit bij. Want weet niet hoe het met U is, maar ik had nog nooit van de beste man gehoord.

Maar goed ook, want Mike was intussen het overzicht een beetje kwijt. ‘Het vuurwerk moeten we nog regelen, de duiven moeten we nog regelen, de trouwlocatie, de feestlocatie, de schoenen, de kaarten  …’ Barbie was een stuk makkelijker. ‘Ik laat lekker alles aan Mike over.’

Nee, er schuilt geen Bridezilla in Barbie.

De ondertrouw was in ieder geval reden voor een feestje, samen met vrienden. Het was prachtig. Mike hield een emotionele speech van anderhalve seconde, de vriendin en schoonzus ( onze eigen Priscilla) van Barbie droegen een gedicht voor dat niet rijmde en Mike vrienden bekokstoofden het vrijgezellenfeest – inclusief stripper, stripster en striptease. Veel kans kreeg hij niet, want Barbie stortte al om tien uur in. ‘Ik ben zo moe.’ Je gaat ook niet iedere dag in ondertrouw.

‘Nou ja, je weet hoe ik ben. Maar normaal – als ik niet zwanger was geweest – was ik lekker los gegaan. Maar nu ben ik moe en ik ben heel vaak ziek,’ zei Barbie opeens ietwat verlegen. Jaha, zwanger zijn is niet altijd makkelijk. ‘Adios amigos!’ riep Mike. ‘We gaan lekker naar bed!’ Barbie knikte. ‘Weer met de broek naar beneden.’ Laten we het er maar ophouden dat ze gewoon moe waren.

Maar de feeststemming van de vorige dag was compleet verdwenen. Na veel gezeur en gezeik besloot Mike dat Gucci het huis moest verlaten. Barbie’s moeder Cora haalde Gucci maar even op. Een schok voor Barbie, want was het niet altijd haar baby. Een baby die weliswaar buiten de bak scheet en meer kapot maakte dan hen lief was, maar toch een baby.

Michael had er genoeg van. ‘Ik ben gewoon zuinig op mijn spullen. Stront en pis. Ik heb er een hekel aan. Dat hoort in de wc. Of langs de stoep. Of langs de trambaan. Maar niet bij mij in de huiskamer.’ Lekker sociaal is die Mike ook. Barbie zag het niet zitten. ‘Het is mijn kind en ik zal ervoor zorgen tot ie doodgaat. Ik ben heel verdrietig dat ie weg is.’ Maar Mike was bikkelhard. ‘Op een gegeven moment barst de bom en houdt het op.’

Hoewel Barbie toch nog een poging deed om het vertrek van Gucci te rechtvaardigen. ‘Straks springt-ie in het bedje van het kind daarboven.’ Maar zonder Gucci was het wel stil in huis. En dus belde ze haar moeder. ‘Hoe is Gucci?’ Cora was uitermate relaxed. ‘Hij is heel rustig. Hij heeft het wel naar zijn zin. En die kattenbak. Ja, ik denk dat Cora ‘m dat wel afleert. Ze lopen toch veel buiten met ‘m.’

Want dat, lieve mensen, deed Barbie dus niet. En dat hoor je wel met een hond te doen. Geen wonder dat hij uit verveling het halve huis sloopte. Zou ik ook doen. Vooral een huis met zwarte vloerbedekking.

Het werd Barbie even teveel. ‘Het is gewoon mijn kindje. Ik doe niet zomaar dieren weg. Michael denkt godverdomme dat die dieren geen gevoel hebben. Je koopt het en je doet ze weg. Nou, ik ben niet zo! Rot op. Doe je met je kind toch ook niet. Die gooi je toch ook niet zo weg. Nee toch?’

Bekijk hier het emotionele moment:

En net op dat moment belde een paragnost aan die Michael had ingeschakeld. Dat had-ie speciaal voor Barbie gedaan om haar weer in contact te brengen met haar oma. Had hij beter niet kunnen doen. Want die paragnost had het over veel dingen, maar niet over Barbie’s oma. Maar nu ook niet denken dat Barbie paranormaal begaafd is. ‘Nee, ik heb wel iets. Maar niet dat mensen denken dat ik schizo ben!’ riep Barbie. Geen idee wat schizofreenheid daar nu weer mee te maken heeft, maar met Barbie’s beleving weet je het nooit.

Die paragnost pretendeerde in ieder geval wel dat ze paranormaal begaafd was. ‘Ik kwam hier aanrijden en ik stopte bij het huis en ik had een beetje een zorgelijk gevoel. Echt een beetje paniekgevoel van ‘als het maar goed gaat met haar.’ Barbie keek ongelovig. ‘Echt serieus?’ De paragnost knikte. ‘En dan kom ik binnen en dan ben je aan het huilen.’

Goh, wat vreemd dat zo’n vrouw dan opeens het paniekgevoel oppikt.

En dus vertelde Barbie met een brok in haar keel over het vertrek van Gucci. Dat liet de paragnoste zich geen twee keer zeggen. ‘Ik maak me ook een beetje zorgen om het huwelijk.’ Wat goed van d’r. Dat doet héél Nederland. ‘Dat gevoel heb ik ook!’ riep Barbie die in het gesprek alles zou beamen wat de paragnoste zei. En die zei leuke dingen. ‘Het begint nu bij jouw hondje, maar ik vind jouw aanstaande erg dominant,’ fluisterde ze. ‘Ik vraag me af waarom je zo’n dominante man wil hebben,’ zei ze op een toon alsof ze nu al van Mike gruwde. ‘Want het is nu maar een hondje, maar straks is het … Het is nog maar het begin,’ zei ze onheilspellend.

Barbie keek steeds verschrikter. Vooral toen de paragnoste riep dat ‘Barbie en Mike slecht met elkaar konden praten.’ Eh, dat komt misschien omdat ze allebei moeite hebben met het formuleren van normale zinnen. ‘Dat heet communiceren. Hij zegt het. Jij gilt en krijst. En dat is het,’ ging ze door. Ook dat beaamde Barbie. Want verrek, die paragnost zat er niet ver naast.

Daarna ging de vrouw dieper op de materie in. ‘Waar ben je zelf?’ was de prachtige vraag. ‘Dat weet ik zelf ook niet,’ was Barbie’s antwoord. Dat vermoeden hadden wij trouwens ook al. En als kers op de taart, deelde de paragnost ook nog eens even mee ‘dat ze zich zorgen maakte over Barbie’s gezondheid.’ Dat viel natuurlijk helemaal niet in goede aarde. ‘Jij wordt steeds hysterischer. Er hangt hier heel veel onrust. Ik weet of je dit allemaal wil. Ik heb het gevoel van niet. Maar ik kan zo slecht bij je gevoel komen. Het lijkt wel alsof je iedere dag wat anders wil. Het lijkt wel alsof je leeft wat de ander tegen je zegt,’ riep de paragnost. Blijkbaar niet geremd door enig gevoel van discretie.

Nadat ze nog een paar waarschuwingen had gegeven dat het kind eerder zou komen als ze niet rustiger aandeed, vertrok de paragnoste. ‘Je hebt een heerlijk huisje,’ zei ze ter afsluiting. Dat het volledig in contrast stond met wat ze eerder had gezegd, deerde haar blijkbaar niet. Barbie was daarna behoorlijk van slag. En toen moest ze ook nog eens vertellen aan Mike hoe het was gegaan.

Met horten en stoten vertelde Barbie het verhaal. ‘Dat het eigenlijk nie zo verstandig is om te gaan trouwen omdat jij mij niet gelukkig gaat maken,’ besloot ze. De reactie van Mike was op zijn zachtst gezegd niet mals. ‘Ik vind het bullshit!’ ‘Ze vindt jou dominant,’ riep Barbie. ‘Ze hep mij nog niet eens gezien. Hoe kan ze dat over mij zeggen?’ Barbie probeerde nog tegen te sputteren. ‘Ze bedoelt dat jij de baas over mij wil spelen. Dat als jij iets zegt, dat ik het meteen doe.’ Mike begreep het niet. ‘Is dat zo dan?’ Barbie krabbelde al terug. ‘Nou ja, dat wil ik nie zeggen …’

Mike vond het ronduit onzin. ‘Over Barbie staat alles op internet. Ik ken haar ook een reading geven als ik haar niet ken.’ En dus was Mike’s antwoord kort en bondig. ‘Je gaat je eigen toch niet wat laten wijsmaken door een of andere mongool?’ Nee, Mike was boos. ‘Ze moet lekker bij mij uit de buurt blijven. Vlak voordat iemand gaat trouwen zeggen dat je niet gelukkig gaat worden met hem. Pleurt op! Wat ben je dan voor iemand? En Samantha neemt al gauw iets aan van de ander. Het was niet zo verstandig om een paragnost te laten komen.’

Eigen schuld, dikke bult.

Natuurlijk hadden ze het ook nog even over Gucci. ‘Als jij het beste met hem voor hebt, laat hem dan ook vaker uit. Maar dat doe je niet.’ Barbie keek nu schuldbewust. ‘Dat wil ik wel, maar als ik dan ook allemaal dingen erom heen moet doen …’ Mike was niet onder de indruk. ‘En als-ie iets sloopt, dan moet je hem straffen! Of je gaat met hem naar cursus, Als jij zo graag die hond wil, dan ga jij met hem naar cursus. Als ik naar mijn tv van 3000 euro zit te kijken en mijn beeld valt weg omdat Gucci aan de daden vreet, wat heb ik daaraan.’ En zo ging Michael door met een ellenlange monoloog.

Opeens begrepen we een klein beetje wat de paragnoste bedoelde …

Hopelijk is de sfeer volgende week weer wat verbetert. Voor Michael in ieder geval wel. Die viert dan zijn vrijgezellenfeest. En Barbie? Zij deelt huwelijksuitnodigingen uit aan haar maatjes van Oh Oh Cherso.