Het maakte niet uit of je nu Turks was, uit China kwam of de Nederlandse nationaliteit bezat, maar iedereen tijdens het ontbijt in ons hotel in Istanbul had het zondagochtend over Whitney Houston. Want je moet wel onder een steen geleefd hebben als je haar overlijden hebt gemist.
Want ja, ik was op vakantie in Istanbul. En ook daar heb ik mijn iPad bij me en zo kwam ik er zondagochtend al snel achter dat Whitney Houston overleden was. Overigens was ik best geschokt. Al hadden veel mensen – met dank aan haar niet zo fijne drugsverleden – dit al zien aankomen.
Toch, ze was samen met Madonna en Kylie Minogue één van mijn jeugdheldinnen in de jaren tachtig. Wat een stem, wat een uiterlijk en wat droeg ze fijne jurkjes met bijpassende strikken ( dat was mijn idee van een succesvolle vrouw in the eighties)
Tot ergernis van veel familieleden draaide ik ‘Whitney’ helemaal grijs en zong ik net iets te vaak ‘I wanna dance with somebody.’ Voor de goede orde, ik wilde zelfs lijken op Whitney Houston. Dat was overigens nog best een opgave met mijn lompe gestalte, donkerblonde haar en blauwe ogen.
Het is mij nooit gelukt.
En ja, ook ik zweerde later bij de soundtrack van The Bodyguard. Die film moet ik minstens tien keer gezien hebben. Nou niet meteen roepen dat die film toch echt héél slecht was, want ook dat weet ik inmiddels wel. Maar ja, jeugdsentiment hé?
Ik moet bekennen dat daarna mijn liefde voor Whitney wel een beetje afnam. De vrouw werd nog dunner dan Twiggy, trouwde met die idioot van een Bobby Brown (onder meer in Europa bekend van deze hit) en vertoonde diva-gedrag waar zelfs Mariah Carey nog bleekjes bij afstak.
Over de doden niets dan goeds, maar het meest irritante aan haar vond ik nog dat wapperende handje. Zodra mevrouw Houston de hoogte inging met haar stem, vloog haar hand ook naar boven. Zong ze lager, dan ging de hand naar beneden en draaide de wijsvinger mee. Met als gevolg dat ik na een optreden geen idee had welk nummer ze had gezongen omdat ik alleen maar keek naar De Hand.
Maar toen trad ze tenminste nog op. Want na een paar jaar lekker aan de drugs en drank, bevond La Houston zich liever in een kamer met coke dan op een podium. Tot ergens in 2009. Toen bekende ze aan Oprah Winfrey in een interview dat ze was afgekickt en werkte aan een comeback inclusief album en tournee.
>> En ja, ook dat laatste album heb ik aangeschaft
Dat interview was zo slecht nog niet en ook het album was best aardig, maar het ging helemaal mis met die optredens. Want Whitney Houston was ergens in een crackhouse haar stem verloren en die kreeg ze nóóit meer terug. ‘Ze kan gewoon de hoge noten niet meer halen,’ liet een vriendin weten die nog ergens in die dagen een van haar optredens meepikte.
Naar het schijnt zat dat Whitney Houston zelf nog het meeste dwars. Geen wonder. Zo heb je nog één van de beste stemmen van de wereld en zo kan je eruit gezongen worden door één of andere middelmatige Idols-deelnemer. Het kan verkeren. Voor je het weet eindig je dood in een badkuip op dankzij een cocktail van medicijnen en drank.
Sneu is het wel. Vooral als je terug denkt aan de jaren tachtig dat ze nog zo’n leuk, schattig meisje was dat met knoerten van hits de héle wereld veroverde. Geen wonder dat zowel Turken, Chinezen als Nederlanders haar kennen. En zo hoort het ook. Dag Whitney Houston. Dag jeugdheldin.
Geef een reactie