‘Misschien is dit wel een van de laatste weekenden dat we nog in dit huis zitten,’ zei vriendlief gisteren tijdens een borrel in een café op de Overtoom. Want afgelopen week hebben wij een huis gekocht, dat kan óók in deze tijd, en dat betekent ook dat mijn appartement in Amsterdam in de verkoop gaat. Het is tijd om afscheid te nemen.
‘Ach, voor alles is een periode,’ zei de lieve mevrouw die een interieurzaak bij mij in de buurt bestiert. ‘Maar is het wel wennen,’ vertelde ik haar. Ze knikte begripvol. Dat gold ook voor vriendje P. met wie gisteravond veel cocktails gedronken moesten worden. ‘Die rust is ook wel fijn,’ zei hij. Al gaf hij na vijf cocktails wel toe ‘dat hij het dapper vond dat ik weer terug ging naar Sneek.’
Want in Sneek ben ik geboren en getogen. En eerlijk gezegd vond ik die stad in mijn puberteit de vervelendste plek die er bestond. Ik vond de meeste mensen niet aardig, vond de stad maar saai en had vooral zin om me te misdragen. Dat ik zelf een wilde puber was die vooral het woord ‘nee’ bezigde, liet ik voor het gemak maar even buiten beschouwing.
Die puber ben ik niet meer. Die wilde haren ben ik wel verloren in Amsterdam. Vooruit, niet al mijn wilde haren, maar wel veel. Met dank aan foute mannen, foute kroegen, veel drank en allerlei andere gekkigheid waarvan je weet dat je het niet moet doen, maar toch doet. Met als gevolg dat ik regelmatig in stortte, herstelde in Friesland om vervolgens mezelf weer naar de pleuris te feesten in Amsterdam.
Maar wat heb ik een leuke mensen ontmoet. Mensen die tot op de dag van vandaag nog steeds m’n vrienden zijn. En die mensen blijven. ‘Dan komen we toch naar jou toe in Sneek?’ riepen al een aantal mensen. En dat is best bijzonder in een stad waar mensen over ‘t algemeen sneller in het vliegtuig stappen om naar Bali te vertrekken, dan dat ze naar Friesland gaan.
Maar er is hoop. ‘Stiekem is Friesland best leuk,’ zei laatst een vriendje die een Amsterdammer is in hart en nieren. En dat is ook zo. Het heeft dan niet die dynamiek van Amsterdam, maar het heeft wel rust en ruimte. Denk aan grote huizen voor minder geld. De mensen zijn er minder gestresst en ook in Friesland kan je ook gewoon borrelen en fijn uit eten. Bovendien heb ik straks samen met vriendlief ( de reden waarom ik weer terug ben gegaan) een nieuw huis, woon ik nu dicht bij mijn ouders en een paar goede vriendinnen, kan ik eindelijk huisdieren houden en heb ik nu tijd en rust om te doen wat ik het liefste doe; schrijven. Ik heb godbetert straks zelfs mijn eigen kantoor waar ik de héle dag naar hartenlust kan tikken. Met uitzicht. Over een tuin. Zonder glurende buurmannen.
Maar geen huis meer in Amsterdam? Het zal wel even wennen zijn. ‘Maar dan kom je toch gezellig bij mij slapen?’ boden verschillende vriendinnen al aan. En ook de auto en de trein is zo gepakt. En anders kan ik altijd nog een hotel boeken. Mogelijkheden te over.
Neemt niet weg dat ik een traantje weg pink als ik voor de laatste keer de deur van mijn appartement in Amsterdam achter me dichttrek. Ik denk dat ik me gewoon maar vast hou aan de woorden van die lieve mevrouw in de winkel. ‘Voor alles is een periode.’ En dat is ook zo. Nothing lasts forever. Maar is het ook weer een begin van een nieuwe periode. Met een nieuw huis. Al ga ik stiekem mijn oude huis vast een beetje missen. Al kunnen die glurende buurmannen me gestolen worden.
keuzes maken in een leven is altijd moeilijk want je wilt je vastklampen aan alle gewoontes in je leven omdat dat vaak goed voelt. nu begin je een ‘nieuw leven’wat eerst even zal moeten wennen, straks weet je niet beter en vervaagd het ‘óude leven’, maar al die herrineringen aan amsterdam hebben je gemaakt zoals je nu bent. Een gezellige friezin!!! welkom op het platteland daan!!!!
Dank je wel! En je hebt helemaal gelijk. Straks vervaagt het ‘oude’ leven ook steeds meer en meer. Dat doet het nu eigenlijk al en voor ik het weet zit ik er écht weer helemaal in. Ach, en anders kunnen we er zo een weekendje naar toe!