‘Amy Winehouse is waarschijnlijk dood,’ las ik gistermiddag op Twitter terwijl ik – hoe toepasselijk – een wijntje dronk met vriendlief en vriendje M. Snel zocht ik op of dit echt waar was, want Jody Bernal is al honderd keer dood verklaard op Twitter. En die leeft toch ook nog steeds. Maar toen persbureau Reuters ‘t nieuws bracht, wisten we het zeker; Amy Winehouse was écht overleden.
Dat was stiekem ergens te verwachten. Want hoe goed Amy Winehouse ook was op muzikaal gebied, van haar persoonlijk leven maakte ze toch echt een potje. Drank, drugs en foute mannen is nooit een goede combinatie en bij Winehouse explodeerde dat helemaal. En ze mocht dan wel zingen dat ze niet naar Rehab wilde, misschien had ze toch beter een keer vaker kunnen gaan. Al was ‘t laatste verblijf in een afkickkliniek ook niet echt een succes.
En daarmee schaart ze zich postuum bij ‘Forever 27 Club.’ Een groep van onder meer artiesten als Jim Morrison, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Kurt Cobain die allemaal ‘t loodje legden op hun 27ste. De uitspraak ‘it’s better to burn out, than to fade away’ is vooral op deze sterfgevallen behoorlijk van toepassing.
Jammer is het wel, want die Amy Winehouse was een rasartieste. Als broekie van amper twintig jaar blies ze iedereen weg met haar debuutalbum Frank, verpletterde ze het publiek met de opvolger Back to Black en scoorde ze de monsterhit ‘Valerie‘ met Mark Ronson. Maar hoe goed ze het ook deed in de hitlijsten, haar optredens begon ze steeds meer te verprutsen en het ene na het andere concert werd afgezegd.
Zo kan ik me ooit een North Sea Jazz herinneren in 2007 waar Winehouse op het laatste moment haar optreden cancelde. Best lullig, want haar band en manager waren al gearriveerd. En wat doe je dan als organisatie? Dan schakel je de muzikale legende Marcus Miller – die daar al geboekt was – in en laat je hem met andere artiesten allerlei nummers spelen. En waar begin je dan mee? Met ‘Rehab’ natuurlijk. De zaal ontplofte en het werd één van de beste optredens op NSJ ooit.
Maar dat was nog niet het indrukwekkendste, want Marcus Miller maande daarna het publiek tot stilte en vroeg om respect voor Amy Winehouse. In heldere taal legde hij ons uit dat ‘instant roem’ soms verrekte complex is en veel mensen bezwijken onder de druk. Kort samengevat was ‘give her a break’ de conclusie. Het leek wel of Miller en de andere artiesten zich oprecht zorgen maakten over de gezondheid van Winehouse.
En daar bleek iedereen achteraf gelijk in te hebben. Als je rookt, drinkt en snuift als een ketter en ook nog eens een longemfyseem oploopt, dan is vaak je lot al bepaald. En dat is zonde. Maakt niet uit of je nu beroemd bent of niet.
‘Zullen we dan maar een borrel op haar drinken?’ vroeg ik aan vriendlief en vriendje M. ‘Dat had ze vast leuk gevonden.’ Want je kon zeggen van Winehouse wat je wilde, maar niemand kan beweren dat ze niet van een feestje hield. Die borrel hebben we gedaan. Met ‘Rehab’ op de achtergrond. Toch jammer dat het een enkeltje hemel werd in plaats van een retourtje rehab.
© 2011 – 2014, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie