Heb jij je tijdens de twee vorige afleveringen van Holland’s Got Talent ook zo vermaakt? Dan ben je niet de enige, want Holland’s Got Talent is dé kijkcijferhit op de vrijdagavond. En dat zal vanavond niet anders zijn. Hopelijk komen er veel foute zangers, goede dansers of andere opmerkelijke acts voorbij …
Maar we begonnen eerst even met drie gezellige jongens – ze noemden zich Boys in Motion – die aankondigden ‘dat ze iets unieks gingen doen.’ Dat unieke bleek te bestaan uit een moderne versie van het Ierse Riverdance. En dat zag er leuk uit. En het leverde hen een staande ovatie op. ‘You just made Irish stepdance cool,’ oordeelde Dan Karaty.
Zo. Die zit.
Daarna kregen we een 65-jarige meneer Bishop uit Curaçao voor de kiezen, die was opgegeven door zijn niet onaantrekkelijke zonen. En dat was een verrekt goed idee van die zonen, want deze man kon zingen. Niet iedereen komt weg met ‘She’ van Charles Aznavour, maar deze man lukte het. Geen wonder dat de man een staande ovatie en een daverend applaus kreeg. En ja, hij mocht door.
Dat was nog even afwachten voor de String Cats. Twee meiden die elkaar kennen van het conservatorium en beide viool spelen. En ja, daar hadden ze een act bij bedacht. Als twee ontplofte roze Marie-Antoinette’s opkomen en daarna halverwege de act de rok uitdoen is natuurlijk best origineel. Ahum. Maar leuk was ‘t wel. En dus mochten zij ook door.
Daarna was ‘t tijd for something different. Muziek tolken naar gebarentaal. Ooit wel eens gehoord? Nee? Mooi, want het kan. Volgens ene Lieke dan. Samen met de dove Peter gaf ze een show weg die z’n weerga niet kende. We vielen zowaar in slaap. Nee, dat gebarentaal is leuker in een doveninstituut dan op het podium. En dus was ‘t exit voor Lieke. En Peter. ‘Da-haaaaag,’ gebaren we nu even.
Al was Gordon wat minder subtiel met z’n kritiek. ‘Without a doubt there’s a special place in hell reserved for you,’ riep Karaty dan ook lachend tegen Gordon.
Hopelijk brachten de dansende basketballers het er wat beter vanaf. De groepstitel ‘Love for the Game’ was in ieder geval veelbelovend. De jongens wilden ‘basketbal onder de aandacht brengen.’ Dat leverde gezellige trucjes op met – ja – een basketbal. Dan Karaty vond ‘t leuk en gaf zelfs de coach een compliment. Maar ook Gordon was te spreken over de eigenwijze coach. ‘I love the attitude!’ Dank u wel, zij gingen door.
Dat hoopte ook Antoni Wanders. Een – gaat U er even lekker voor zitten – mannelijke paaldanser. Ook een lekker bijdehand mannetje trouwens. Op de vraag wat hij ging doen, riep hij vrolijk ‘bloemschikken!’ Kijk, dat is gezellig. Vooral toen we hoorden dat hij twee danspalen in de woonkamer had. Maar nog gezelliger waren de acrobatische fratsen die hij aan die paal uithaalde. Dat kwam ‘m te staan op een compliment van La Paay. ‘Heerlijk om naar te kijken. Eindelijk hangt er eens een man in die paal.’ Maar ook Gordon en Karaty waren overtuigd en gaven hun zegen, Bye Antoni, see you soon!
We wisten niet of dat wel gold voor de volgende act, mentalist Richard Stooker. Mocht U nu niet weten wat een mentalist is? Dat is het voorspellen en sturen van gedachten. Ofzoiets. In ieder geval had de beste man een act bedacht met wapens. ‘Ik wil laten zien dat mentalisme cool en spannend is.’ ‘En dus zie je eruit als een begrafenisondernemer?’ vroeg Gordon maar. Maar toen wist-ie nog niet dat hij onderdeel zou worden van de act.
De jury moest namelijk op hem schieten. ‘Dat durf ik niet,’ riep Gordon nog. Maar hij schoot mooi wel. En La Paay ook. En ze raakten hem met dat paintball-pistool. Dat deed onze mentalist zichtbaar pijn. Geen wonder dat hij met een kist op de proppen zou komen. En die werd met veel vertoon geopend, want daarin lag de voorspelling waar hij geraakt was met diezelfde paintballen.
En het waren dezelfde plekken. Verrek, het klopte. ‘Wow! Ik hou hiervan’ riep La Paay. Geen wonder dat-ie door mocht.
Goed zo, konden we daarna even lachen om het echtpaar Bernaards. Vooral de vrouw – ene Jolanda- bleek obsessief bezig om een één of ander stokje in de lucht te gooien. ‘Ik kan er veel emoties en verdriet in kwijt,’ riep de vrouw. De man had het voornamelijk over het aantal spullen in de slaapkamer dat al gesneuveld was door datzelfde stokje. Het is niet makkelijk om getrouwd te zijn met een zogenoemd ‘drillmeisje.’ Want zo noem je dat soort vrouwen.
Gordon vond ‘t een grote grap. Dat geldt ook vast voor de rest van Nederland. Vooral toen ‘t arme kind haar stokje liet vallen. Jolanda werd dan ook snel naar huis gestuurd. En dat was maar goed ook. Tot haar eigen verbazing. ‘Gewoon doorgaan!’ riep haar echtgenoot die hoogstwaarschijnlijk bereid was om dan nog maar een schemerlampje op te offeren voor zijn huiselijk geluk.
Al lachtte Gordon nog harder om de geschminkte mannen van Tiki Tiki. Het is ook nogal wat om in een rieten rokje rare dansjes te doen. Dat werd een nee. Dat gold ook voor een groep mannen in kleurige outfits die ‘een verlichtende boodschap brachten.’ Dat deden ze met verve. ‘Waar is toch die chilluh shoarmatent?’ Het bleek een liedje te zijn over ets dat Geert Wilders een bedreiging was voor shoarma-tenten.
Verlichtend indeed.
Maar altijd nog leuker dan een club meiden die weer eens ‘een nieuwe vorm van buikdansen gingen doen.’ ‘It was so incredibly boring!’ riep Karaty. ‘Ik vond het wel leuk,’ probeerde Gordon nog. ‘Maar jij bent homo,’ riep La Paay. En met dat oordeel konden de meiden naar huis.
Gelukkig hadden we nog een burlesque danseres die de gemoederen een beetje verhitte. In goede zin dan. Maar wat wil je als je Victoria heet en uit Rusland komt. En weinig kleding draagt. En dingen doet met veren. De meningen liepen echter nogal uiteen. Dan Karaty was niet overtuigd, Gordon wel. ‘Veel mannen zouden thuis zo afgestoft willen worden.’ Helaas zei Karaty nee en kon Victoria met al haar veren weer naar huis.
Mooi, want dat bood ruimte aan de Roemeense panfluitspeler Mihai. Hij deed al eerder mee aan HGT, maar ging gewoon lekker weer in de herkansing. Maar de beste man kwam nog steeds sympathiek over. En zoals we ‘m herinnerden kon-ie ook best een gezellig stukkie panfluiten. ‘We gaan knallen!’ riep-ie dan ook enthousiast. Dat deed-ie. Nooit geweten dat een panfluit zo leuk kan zijn. Van de jury mocht hij de volgende ronde weer lekker panfluiten.
Maar gelukkig hadden we daar Tina. Een gezelligerd die met zijn kostuum en dansjes Hindoestaanse feesten en partijen opleukt. En nu niet meteen denken dat de man gay of transseksueel was. ‘Ik ben hartstikke hetero.’ Gordon vond ‘t leuk. ‘Dan nu nog een vrouw vinden die dit aantrekkelijk vindt.’ Geen idee of dat lukt, maar lde beste man zwierde mooi wel over ‘t podium. Al was La Paay niet overtuigd. ‘Je kunt wel dansen, maar ik zie hier niet de lol van in.’ De andere juryleden waren dezelfde mening toegedaan en dus werd het een exit voor Tina. Die geen – ik herhaal geen – homo is.
Nee, dan Karin de Wit. Een – let op- hoopdance danseres. Die mensen doen leuke dingen met hoepels. Daarmee kan je een stuk sensualiteit naar boven krijgen. Volgens Karin dan. Vaag gelul of niet, maar Karin kon wel met de hoepels overweg. En dat deed ze met verve. Het was zelfs vermakelijk om naar te kijken. En ja, ze mocht door. Terecht.
Daarna kregen we nog ene Robin Hoefnagel te zien. Zong lekker. Heel lekker. Wij waren fan. De jury ook. Ook terecht door.
Ook The Dream Team kon ons wel bekoren. Een stelletje kinderen dat de sterren van de hemel danst, is altijd entertaining. Fijn dat ze een ‘ja’ kregen van Dan Karaty. De koters kregen zelfs een staande ovatie van die leukerd.
Jammer dat we daarna werden verveeld met De Renaissance Man. Nog meer jammer de pammer dat-ie niet in dat tijdperk is gebleven, want anno 2011 kunnen we er niets mee. Het was een hoop gewauwel. Over niets. Borrelen in de kroeg met een kansloze man is nog leuker. Daar heb je tenminste drank. ‘Wat schieten we hier nu mee op?’ vroeg La Paay. Dat vroegen wij ons ook af. Waardeloos. De man werd dan ook afgeserveerd door de jury.
Maar de klapper van de avond bleek toch een opera zingende familie. De witte outfits deden pijn aan onze ogen, al waren de stemmen prachtig. Je hebt talent of je hebt het niet. Gordon gaf ze een staande ovatie en het publiek joelde na afloop ‘we want more.’ Dat zegt al genoeg. Hartstikke door natuurlijk. En dat mocht ook wel voor mensen die een vreselijk ongeval en allerlei andere ellende hebben meegemaakt. Dan mag na de regen ook wel eens zonneschijn komen. Toch?
Volgende week zijn we er weer bij. Kijkt U weer mee?
© 2011, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie