Vorige week zaten we met z’n allen aan de buis gekluisterd tijdens Echte Meisjes in de Jungle. Er worden dan ook niet dagelijks mensen in hun hand gebeten door een Anaconda. Zelfs niet op tv. Maar het overkwam toch rare-eend-in-de-bijt Ymke. Gelukkig liep het allemaal goed af en hield Ymke er niets aan over. Behalve de schrik dan. Zou ze het deze aflevering er beter vanaf brengen?
En het mocht allemaal goed zijn afgelopen met Ymke. De meeste meiden hadden geen oog dicht gedaan die nacht erna in de jungle. Niet in de laatste plaats omdat het pijpenstelen regende. Michella was natuurlijk weer als eerste aan het klagen. ‘Van mij mag het programma hier wel stoppen. Angsten overwinnen doe ik toch niet.’ Ze zuchtte nog eens diep. ‘Iedere ochtend word ik wakker, en dan ben ik weer ongelukkig.’
Overigens vermoeden wij dat Michella altijd ongelukkig is.
De rest van de meisjes bibberden meer na in de hangmat over Ymke’s confrontatie met de hangmat. ‘Ik ging slapen en ik hoorde Ymke nog gillen. Zij kan hard gillen!’ riep Anna. Dat gold ook voor Pauline: ‘Ik dacht alleen maar hand, hap met die Anaconda.’
Maar er was ook nog een lichtpuntje, want iedereen mocht met de mobiele telefoon – waar die slang bovenop lag – naar huis bellen. En dat werd één groot tranendal. Britt mocht als eerste en zij hield het overigens droog. ‘Mam, ik leef nog! Wat denk je dat er gebeurd is. Ik heb een kip geslacht!’ Pauline keek hoofdschuddend toe. ‘Dat ga ik niet vertellen, dan wordt mijn moeder gek!’ En nadat Britt had geïnformeerd hoe het met het paard en de hond ging hing ze op. ‘Mazel! Laters!!!’
De meiden barstten in lachen uit. ‘Dat zeg je toch niet tegen je moeder?’
Daarna was Pauline aan de beurt. Die bleef er zowat in. De tranen rolden over haar wangen. Dat gold ook voor Lesley. ‘Wes, met Les!’ Maar ze bedaarde al snel nadat ze hoorde dat haar wederhelft Diors had gekocht. ‘Wat een afgang. Hij weet dat ik dat lelijk vind.’ Anna hield het ook droog en belde een vriendin; ‘Ik mocht al die kleding niet meenemen.’
Maar natuurlijk maakte Michella er weer een drama van.‘Ik heb het zwaar, heel zwaar,’ snikte ze tegen haar vriend.‘Ik stortte helemaal in. ‘Ik heb zo’n heimwee. Ik werd ziek, zwak en misselijk,’verklaarde Michella achteraf. Eh, is ze dat niet altijd? Tegen haar man ging ze meteen tekeer: ‘Ik heb de hele tijd een droom dat je met een ander ligt te wippen. Ik heb ook niets gedronken enzo.’ Wat hij ook zei, het stelde Michella niet gerust. ‘Ik had gewoon niet moeten bellen, ik werd knettergek’
Zelfs Nadia stortte in nadat ze aan de telefoon achtereenvolgens haar moeder en kleine dochtertje sprak. ‘Weet je wat ze zei,’ vertelde Nadia later snikkend aan de andere meiden. ‘Mama, ik hou van jou!’ U kunt begrijpen dat alle vrouwen weer tranen met tuiten huilden. Behalve Britt dan: ‘Ik snap niet waarom ze moesten huilen om de stem van iemand van wie ze houden. Daar kan ik niet om huilen, daar word ik vrolijk van!’
En nee, na dit telefoongesprek mochten ze niet uitrusten, maar werden ze meteen per helikopter naar een andere plek in de jungle verplaatst. ‘In Nederland pak ik dan een taxi, maar in Suriname is het normaal om even een helit’tje te pakken. Maar op een gegeven moment vlieg je maar over broccoli en broccoli. En dan word je slaperig en ga je even slapen. . Je wordt hier zo verwend van! Daar is ‘t Gooi niets bij,’ grijnsde Pauline. Daar was Michella het niet mee eens. Die zat nog steeds met een papiertje voor haar gezicht in de helikopter. ‘Wat een ellende!
Maar op die plek waar die helikopter landde was niets. ‘Het is hier zo warm. Ik heb hier zo geen zin in,’ zeurde Lesley dan ook meteen. De stemming daalde helemaal onder het nulpunt toen bleek dat de dames drie uur door de jungle moesten lopen naar hun kamp. Onderweg deden ze maar een spelletje Wie-Ben-Ik. ‘Ben je aantrekkelijk? ‘Nee.’ ‘Dan kan je geen Henny Huisman zijn.’
De enige die compleet over de rooie ging? Michella natuurlijk.‘Ik trek dit niet! Ik zit hier al drie weken en dan verwacht ik blijf lachen. Ik ga naar huis. Ik kan dit niet aan. Ik wil naar huis! Ik haat jullie allemaal! Ik ben op!’ En zo was Michella bijna van plan om de handdoek in de ring te gooien. Om een of andere onbegrijpelijke reden deden meisjes als Lesley alles om haar in het team te houden.
Britt bood zelfs aan dat Michella op haar rug mocht zitten. Al dacht Britt er het hare van. ‘Ze moet zich niet zieliger vinden dan de rest.’Nadia vond het allemaal wel logisch. ‘Dit is gewoon haar programma niet. Ook Pauline was kritisch: ‘Misschien is dit een combi van aanstelleritis en heimwee.’Alleen Anna ergerde zich zichtbaar: ‘Get over it. Geniet ervan!’ Nadia bleef praktisch tegen Michella: ‘Je kunt wel terug lopen, maar daar is niemand meer.’
En voor dat argument zwichtte Michella. Zeker toen Britt aanbood haar tas te dragen. Was Michella niet énorm dankbaar voor. ‘Geweldig, maar dat biedt ze zelf aan.’ Maar natuurlijk stortte Michella weer in. ‘Ik voel me eigen gewoon niet goed.’ En wat doe je dan? Dan ga je weer huilen. ‘Ik wil niet meer, ik wil naar huis!’ En dus liep ze weg. ‘Ik ben het spuug en spuugzat.’
Anna (‘Ik kan niet tegen dat negatieve gedrag’) en Britt ( ‘Ik vind het veel leuker als je vrolijker bent’) ergerden zich aan Michella. Vooral omdat ze vaak moesten stoppen voor pauzes. Met dank aan Michella die aan het hyperventileren was ( ‘De jungle is zo niet mijn ding’), maar wel een peuk kon opsteken. En kon klagen. ‘Je lijkt Lesley wel, riep Britt. Vond Michella logisch. ‘Daarom zitten wij ook op één lengte omdat we zo houden van klagen.’ ‘Worden jullie nooit moe van jezelf?’ vroeg een ander. ‘Nee!’ riepen Lesley en Michella in koor.
Maar het ergste moest nog komen, want na drie uur waren ze bij het kamp aangekomen. En bleek dat ze in koppels zelf hun hangmatten moesten ophangen. Het lot besliste dat Nadia en Michella samen moesten werken. Michella’s hangmat was als eerste klaar. Ze dook er meteen in. ‘Ja, hallo, kan ik mijn mandje in. Ieder voor zich, god voor ons allen.’
De volgende ochtend weigerde Michella dan ook haar hangmat uit te komen. ‘Dit is gewoon geen inspirerende omgeving.’ Er moest zelfs een dokter aan te pas komen om haar uit het dipje te praten. Werd geen succes. ‘Hoe is het?’ ‘Kut, volgens mij heb ik de kwelling van de mensheid.’ En hoewel de arts zijn best deed om uit te leggen dat ze in een dip zat, kwam dit niet aan. Hij haalde zelfs het voorbeeld aan van een hardloper. ‘Ik loop nooit hard.’ Conclusie? ‘Michella bleef in de hangmat. ‘Ik blijf hier leggen. In de gevangenis in Nederland heb je een beter leven.’De arts ondernam nog een poging: ‘Ik zou je toch aanraden om even hiermee door te gaan. Dat is de jungle.’ Schoot in het verkeerde keelgat van Michella: ‘Dat wist ik niet!’
Volgende opdracht
Geen wonder dat Michella weigerde met de volgende opdracht mee te doen. Reden? Ze had er geen zin in. Tot Quintis riep dat-ie een verrassing voor d’r had. Michella kwam als de wiederweerga uit de hangmat. ‘Ik mag naar huis!’ Niet dus. Ze kreeg een … knuffel van Quintis die haar zalvend toesprak of ze echt niet mee wilden doen. En verrek, ze deed het. Tot verbazing van Britt. ‘Michella heeft last van de ik-ben-zielig -ziekte. Ze jankt en Quintis geeft haar een knuffel en ze is weer beter. Welkom tot de toneelschool van Nadia.’
Dan moest Michella nog wel even haar best doen tijdens de opdracht. Daarin mochten ze schieten op elkaar met katapulten. Wie de meeste punten bij elkaar schoot won een hamburger. Britt’s gezicht lichtte op. ‘Dit moet ik winnen. Ik schiet jullie allemaal neer!’ Ze moesten namelijk schieten op elkaars foto’s. Die foto’s werden meteen afgekraakt. ‘Heb je Mies gezien?’ ‘Nou Nadia staat er ook niet heel voordelig op.’ Anna vond het onzin: ‘Het maakt allemaal niet uit. Het is toch om op te schieten?’
Een nadeel. Ze mochten niet zichzelf raken, want dan lagen ze meteen uit het spel. ‘Ik speelde met Barbies, niet met katapulten op straat,’ klaagde Pauline. Britt werd superfanatiek. ‘Die hamburger praat al tegen me.’ Als laatste mochten ze met de luchtbuks schieten. Was misschien niet een dergelijk handig plan. ‘Ik kon iedereen wel kapot schieten!’ gilde Michella. Maar ze bleek talent te hebben, want alle schoten waren nog raak ook.
Moeten we ons nu zorgen gaan maken?
Maar Pauline bleek nog beter. ‘zo, in het kanisje van Mies!’ Maar ook Lesley bleek trefzeker. ‘Wel leuk dat een Gooisch Meisje raak schiet,’ grijnsde Nadia. Overigens bakte ze zelf er niet zoveel van. Net als Britt. En Anna. En dus eindigden Lesley en Pauline in een tiebreak. In een shoot-out werd de winnaar bepaald.
Pauline won. Tot verdriet van Britt. ‘Ik dacht: daar gaan mijn hamburgers!’ Terecht, want Pauline koos Nadia. Die natuurlijk heel blij was. Vond Anna vervelend. ‘Ik had ook trek in die hamburger!’ Zeker toen bleek dat de twee meiden voor de neus van de andere meiden de hamburgers in het kamp mochten opeten. ‘Ik baalde toen nog meer dat ik niet gewonnen had. Vooral omdat ze mayo en ketchup hadden,’ klaagde Lesley.
De andere meiden moesten het doen met een bakje met eten. ‘Dit is spul die ik ook bij mijn opa in de tuin kan vinden,’ klaagde Britt. ‘Niet te vreten,’ riep een ander. Maar dan blijkt opeens dat Michella weer helemaal de oude is. En wat doet ze dan? Dan steelt ze een hamburger. Dat inspireerde ook Anna. ‘Ik dacht: fuck it! Ik heb gewoon de hamburger van Nadia gestolen!’
En voor we het wisten belanden de meiden in een foodfight.
Jammer dat de pret werd verpest door een ernstige mededeling van Quintis. En dat was dat er de dag erop twee meisjes naar huis moesten. De meeste meisjes waren in shock. Behalve Michella. ‘ik was blij. Ik dacht; ik ga naar huis!’ En dus moesten de meisjes nadenken over wie ze weg gingen stemmen. ‘Dat keerde de sfeer meteen om,’ vond Pauline.
Gold niet voor Michella. ‘Ben ik de enige die blij is. Les, je moet wel op mij stemmen.’ Vond Lesley moeilijk. Hadden ze immers samen niet een pact gesloten waarin ze beloofden niet op elkaar te stemmen? Maar feit bleef dat iedereen gespannen is. ‘Iedereen is bang voor z’n positie,’ legde Nadia maar uit. ‘Je mag ze allebei zo graag, maar iemand moet eruit.’
Maar goed dat ze zich dan konden concentreren op de nieuwe opdracht. En ja, ze moesten weer omhoog klimmen. Natuurlijk was Michella meteen aan het klagen. ‘Dan blijf je toch beneden?’ vond Britt. Een troost: bij het eindpunt stond Ymke hen op te wachten. Ze liep enthousiast naar hen toe. ‘Het leek net een hele slechte romantische film,’ lachte Pauline. ‘Staat ze daar in zo’n 16.000 kleuren jurk met witte schoenen en toen dacht ik, daar is Ymke weer,’ riep Britt enthousiast. Zelfs Michella was opgelucht: ‘Er viel een last van me af. Het kind is goed.’
De meiden schrokken nog wel even van haar hand. ‘Wat voor stoer sterk verhaal kan zij thuis vertellen!’ riep Pauline. Ymke vertelde nog even over het incident. ‘Voor mijn gevoel had de slang zich zeven minuten om mijn arm gewikkeld. Het was maar een minuut. Ik ben een aanstelster. En een beetje dom. Ik had dat nooit moeten doen.’
Anna voelde al snel dat er iets was. ‘Ik zag die mooie jurk en die oorbellen. Hier klopt iets niet.’ Daar had ze gelijk in, want Ymke stond op het punt afscheid te nemen. ‘Het is te gevaarlijk. Anders wordt het te gevaarlijk met infecties. Ik ga het wel missen. Sterrenhemels, insecten …’ De meiden schrokken een beetje, maar gaven haar warempel een Group hug.
En zo kwam het toch nog goed met Ymke en de groep. ‘Ik ga gewoon haar hele hoofd missen. Als ze met zo’n strik aan komt, en een broekpak waar de kont tot aan de nek zit, word ik al blij,’ lachte Britt. Zelfs Michella werd er emotioneel van. ‘Dan zit je hier. Dan ben je gewoon een wrak. Je wordt zacht en dan gaat dat kind weg en dan krijg ik een klomp in mijn strot.’ ‘Maar ik was de enige die het erg vond. Ik had het moeilijk. Weer een maatje van mij weg. Vond ik erg,’ relativeerde Britt maar.
Ymke vond het jammer. En huilde tranen met tuiten. Dit vond ze bepaald niet ‘heldhaftig.’
Eenmaal terug in het kamp ging het meteen over de eliminatie. Britt ergerde zich aan Lesley. ‘Je bent hier toch om te winnen? Niet om vrienden te maken!’ Ook Michella verkeerde in dubio en wilde zich aan het pact houden. ‘Toen wist ik zeker dat zij op mij gingen stemmen,’ zei Britt. ‘Ja, ik ben nu zo dichtbij,’ riep Michella opeens. En het was ook wrang dat diegene die het hardste werkte, naar huis moest. Britt kreeg er een brok in de keel van. Ook Nadia speelde een dubbelspel. Zowel bij Pauline en Anna werden onzeker van haar geroddel.
Maar het ergste was nog niet onder de rug. Tijdens de één na laatste geldopdracht bleek dat ze stront moesten eten. Om te raden van welk beest het was. ‘Dat ga ik echt niet eten. Daar zitten al vier strontvliegen op,’ riep Pauline. Ook Anna wilde niet.
Maar inde volgende aflevering gaan de meeste meisjes toch wel erg ver om de opdracht te winnen, vindt er een krachtmeting plaats en barst de bom bij de Brokopondo Babes.
Geef een reactie