Het begon vorige week allemaal zo leuk en aardig voor de meisjes in een Nederlands hotel en hun honderd koffers. Eenmaal in de Surinaamse jungle verging de meiden het lachen snel in Echte Meisjes in de Jungle. Niet alleen omdat ze een kip moesten slachten of in de openlucht moesten slapen, maar ook omdat sommige meiden elkaar niet kunnen luchten of zien. Vooral Michella en Amanda lijken geboren vijanden …
En dat is best onhandig als je in twee teams trekt door Suriname en soms ook nog samen de opdrachten moet winnen. Zoals Amanda en Michella. Want iedereen, maar dan ook iedereen, wil het geld winnen… En dan moet je vooral elkaar niet verwijten dat je geen doorzettingsvermogen hebt.
Zoals Amanda deed met de laatste opdracht. ‘Ze heeft een schop onder de kont nodig,’ vond Amanda van Michella. Dat was ook Britt’s mening: ‘Amanda heeft gelijk. We zijn hier om de wedstrijd te winnen. ‘ Lesley vond dat Amanda niet zo moest zeuren: ‘Ze is hier nog maar net. Wij hebben echt die andere opdracht gewonnen zonder Amanda.’ Anna vond het vooral zielig voor Adinda en Britt. ‘Die zitten er toch tussen in.’ Al stond ze later tussen haar eigen teamgenoten toch vooral te gillen en te juichen over hun eigen overwinning. ‘Het is stil aan de overkant.’
Een nieuwe ruzie bij de Sranang Sweeties
Bij de de Sranang Sweeties was het intussen weer tijd voor een nieuw conflict. Met dank aan Britt die ervan alles uit flapte en Michella en Lesey ronduit ergerde. Vooral haar opmerking ‘McChicken’ viel niet lekker. En hun reactie landde weer niet goed bij Britt. ‘Ik ben een watje, ik ben niets gewend.’ Dat vond Lesley ook: ‘Adinda en Britt zijn de jankerds van het stel. Ga dan naar huis.’ Tegen Michella was Lesley haar eigen ongenuanceerde zelf: ‘Ik vind Britt gewoon een dom mokkel.’ Britt was het al lang weer vergeten. ‘ Lesley heeft gezegd dat het haar spijt.’ Uhuh.
Maar Britt was inmiddels dan ook dikke vriendinnen geworden met Amanda: ‘Ze is zo gewoon gebleven. Je denkt dat ze op gangstervriendjes valt, maar ze valt op boerenjongens. En je zou denken dat ze alleen maar praat over dure auto’s en juwelen, maar ze koopt ook gewoon onderbroeken in de Hema.’
Ook Amanda had alleen maar lovende woorden voor Britt: ‘Ik vind haar een dotje.’ Michelle vond Amanda daarentegen nog steeds geen dotje: ‘Als ik haar kan naaien, gaat ze eraan.’ Britt had er geen goed woord voor over: ‘Michella is zo negatief. Zo’n Johan Derksen in je team heb je echt niets aan.’
Strijden om het verblijf in een luxe-kamp
De andere meiden in het sobere kamp moesten intussen hun spullen inpakken voor de volgende opdracht. De meiden in het luxe kamp hoefden helemaal niets te doen, maar klaagden vervolgens wel steen en been. Over hun bagage welteverstaan. Michella lukte het niet eens om een backpack in te pakken en bij de rest zat het riempje om de taille te strak. ‘Mijn tieten worden ingekneld!’ De reis verliep al niet veel soepeler. ‘Godverdomme zeg. Ik vind echt niet leuk. Wat een ellende’, riep Michella. Een heel verschil met de Brokopondo Babes die arm in arm liepen naar de volgende opdracht.
Wat die volgende opdracht inhield? In een korjaal, dat is een boot die is uitgehouwen uit een boomstam, zo snel mogelijk naar de overkant varen van de rivier. Wie dat eilandje bereikte, won weer een verblijf in het luxekamp. Anna had er weinig zin in: ‘Ik ga nat worden. Dat wil ik niet!’
Maar of ze het nu wel of niet wilde, nat ging ze toch worden. Britt zag er niet zo tegen op: ‘In Friesland roei ik vaak, want daar heb je niet veel te doen.’ Michella had er natuurlijk ook geen zin in: ‘Links, rechts. Roeien, Ik weet dat niet. Ik ben zo dyslectisch als de pest.’ Geen idee overigens wat roeien te maken heeft met lezen. Maar dat terzijde, en dus nam Britt het initiatief.
Ook Ymke probeerde haar best te doen in de boot: ‘Ik waande me even GI Jane, Tot je na drie seconden zinkt.’ Want beide teams in beide boten zonken in rap tempo. Dat was volgens Britt heel logisch. ‘Dat bootje was te zwak voor vijf meisjes die graag van eten houden. Nou ja, Adinda is model. Die mag maar een wortel per dag eten.’
Maar er bleek een addertje onder het gras te schuilen in de vorm van een mededeling van Quintis dat hij nog niet verteld had met hoevéél personen in de boot ze naar de overkant moesten roeien. Dat bleek met drie per boot te zijn. ‘Dat had-ie wel even mogen zeggen,’mopperde Ymke.
Maar er zat niets anders op dan de taken te verdelen en aan het roeien te slaan. Met natuurlijk Britt als aanvoerder van de Sranang Sweeties en Pauline in de boot van de Brokopondo Babes. Die laatste meisjes bakten er niets van. Rondjes draaien door de stroming midden op de rivier bleek hun specialiteit. De Sranang Sweeties namen – onder leiding van een opeens verstandige Britt – een voorsprong. Michella snapte er alleen niets van waarom het andere team niet Nadia in de boot had gezet: ‘ Ik had Nadia in die boot gegooid. Die heeft een paar brede schouders.’ Dat vond Nadia ook: ‘Ik ben wel sterk in mijn schouders.’
Te laat, want terwijl de Brokopondo Babes verwoed achteruit roeiden, bereikten de Sranang Sweeties de overkant en won daarmee het verblijf van twee nachten in het luxekamp. Plus ligbedden en een paar flesjes chardonnay. Met dank aan Britt. Dat erkende zelfs Michelle. De andere meiden baalden als een stekker. Vooral Anna die zich net de longen uit het lijf had geroeid. ‘Ik kon ze wel killen. Ik kon ook niet meer lachen. Echt niet!’ Vooral niet toen ze hoorden dat ze terug moesten roeien naar hun eiland. ‘Ik weet in ieder geval dat ik nooit meer ga roeien,’ riep Pauline in de boot. Dat denken wij ook niet. Ymke vond het nog een schrale troost dat dankzij Britt de anderen wonnen. ‘Stiekem gun ik het Britt ook een beetje. Ze heeft iedereen een poepie laten ruiken.’
Chardonnay en ruzie
Eenmaal in het luxe kamp waren de meisjes verpletterd door – jawel- zoveel luxe. ‘Ik ben natuurlijk wel iets gewend, maar dit …’ sprak verwend meisje Lesley. En terwijl Michella riep dat ze hier ook wel aan kon wennen nam Lesley een slokje van haar chardonnay. ‘Ik nam een slok van die chardonnay en dacht we zijn weer een beetje in ‘t Gooi.’ Beetje jammer dat er net een insect om haar hoofd cirkelde. ‘Godverdomme.’ Voor de rest was de sfeer – voor een keer dan – opperbest in de groep.
Met dank aan de wijn.
En dus werd er flink geroddeld over het andere team. Vooral Ymke was ’t slachtoffer. ‘Ymke ziet eruit als een natte vaatdoek,’ oordeelde Amanda. En was dan ook stomverbaasd dat Ymke ooit een vriend had. Nu was het ook weer niet zo vreemd gedacht, want volgens Ymke had ze nooit sjans in de discotheek. ‘Behalve als mensen willen weten hoe het is in Take me out.’ Oh, en ze kreeg ook wel eens een marinebioloog achter zich aan.
En misschien straks ook wel een astronoom, want Ymke was in het andere kamp druk bezig de donkere lucht te bestuderen. Al tandenpoetsend ging Anna eens gezellig naast haar staan. ‘Zie je er ook een figuurtje erin,’ smalltalkte ze. Ymke ging daar enthousiast op in en nam zelfs het woord Melkweg in haar mond. ‘Die in Amsterdam?’ vroeg Anna doodleuk. Ymke probeerde het nog op haar eigen manier uit te leggen, maar dat landde volstrekt niet. ‘ Jongens, dat weet ik toch helemaal niet. Zou je gewoon je mond willen doen en gewoon willen genieten,’ riep Anna.
Voor het welzijn van deze wereld zou het beter zijn als Anna nooit in een raket gestopt wordt en door het heelal moet zweven. Die raket raakt sneller kwijt dan dat de Libiërs die Lynxhelikopter hadden afgepakt van de Nederlanders.
De volgende ochtend was de sfeer in het andere kamp weer terug bij af. ‘Ik ben er achter gekomen dat Lesley en Michella achter onze rug over ons lullen,’ riep Britt. Maar zij, Amanda en Adinda vormden dan ook weer een front tegen Lesley en Michella. Overigens dachten die twee er precies zo over.‘Het zijn gewoon drie grote drollen en daar ga ik wat van zeggen,’ krijste Michella weer. De andere drie waren dan ook lekker aan het roddelen. ‘Wij zullen nooit vriendinnen worden,’ concludeerde Amanda. ‘En Michella moet een fucking vetpens met zich meedragen,’ maakte Britt het even af. Lesley dacht er ’t hare van: ‘Die Britt is ook achterbaks. Ze was eerder al over Yaëlle aan het roddelen, maar wel aardig tegen haar doen in het gezicht.
En om hun woorden maar eens in daden om te zetten nam Michella bij het ontbijt het heft in handen: ‘Mag ik wat zeggen, ik vind jullie heel schijnheilig. Wat jullie vinden dat Lesley en ik doen, jullie doen nu precies hetzelfde.’ En vervolgens werd de aanval op Britt ingezet. ‘Jij roddelt ook over Yaëlle. Je bent gewoon schijnheilig!’ Dat was teveel voor Britt die huilend weg liep. Amanda holde er snel achteraan. Op een afgelegen plek luchtte Britt haar hart over Michella. ‘Ik schijt in mijn broek van dat wijf. Ik ben echt bang van haar. Als ik haar zou mogen slachten, dan zou ik haar afslachten.’
Lesley en Michella bleven er koeltjes onder. ‘Zij gaat iedere keer janken als er iets wordt gezegd. Zeg maar eerlijk in mijn gezicht dat je mij een kutwijf vindt, dan pas heb ik respect voor je,’ riep Lesley. Michelle knikte goedkeurend. Dat was pas taal die ze begreep.
Vissers in de dop
In het andere kamp was het intussen een en al gezelligheid. Zo besloten Nadia en Ymke visjes te vangen. En dat ging Ymke in haar roze turnpakje helemaal niet slecht af. Binnen no-time ving ze zo’n visje. ‘Ik wil hem wokken, heb je olie?’ ‘Dat kon, al hadden ze geen rekening ermee gehouden dat eenmaal in de pan de ingewanden van de is eruit spoten. Van vis schoonmaken hadden de meisjes blijkbaar nooit gehoord. ‘Ik hoef ‘t niet meer!’ gilde Nadia. Al gooide de rest nog gewoon levende visjes in de pan. ‘Dat is zielig. Dat moeten we niet meer doen,‘ riep Pauline. Maar vis eten deden ze allemaal wel. ‘Dit is hartstikke lekker!’ vervolgde Pauline. Ook het hoofd werd opgegeten door Pauline en Ymke. ‘Het smaakt gewoon naar frituur.’
De sfeer in het andere kamp was intussen ver beneden nulpunt gezakt. Eenmaal terug sloeg Britt weer aan het huilen aan de ontbijttafel. ‘Ze is gewoon de huilbaby van de groep,’ concludeerde Michella. Amanda besloot het maar voor Britt op te nemen en Britt’s onzekerheid uit te leggen. Viel ook niet in goede aarde bij Lesley en Michella.‘Ze heeft echt geen eigen mening. Het is gewoon een kontenkruiper.’ Amanda probeerde alles uit de kast te halen: ‘Maar als we willen winnen, moet Britt ons helpen.’ Michella haalde haar schouders op: ‘Met zijn vieren kan je ook winnen.’
Britt en Amanda zonderden zich daarna maar even af. En weer trok Britt van leer. ‘Ik dacht; gezellig met een groep meiden, beetje bosnegers versieren … Krijg je dit. En je hebt hier niet eens een pooltafel.’ Amanda moest vooral grinniken. ‘Dit is de jungle. Hier zijn geen pooltafels.’ Lesley was niet van plan in te binden: ‘Britt moet ook eens zien hoe het echte leven is. En iedereen die naar huis wil vind ik niet erg, is toch weer een kandidaat minder.’
En diezelfde chagrijnen kwamen op het eiland van de tegenpartij om het kampement in de open lucht te bekijken. Tot ergernis van Anna. ‘Blijf op je eigen eiland. Ik heb geen zin in chagrijnige wijven.’ Had niet gehoeven, want de meiden van de tegenpartij verkeerden in shock over de povere omstandigheden van het andere team. ‘Het is gewoon echt een verschrikking. Wij hebben nu al drama. Dat komt bij ons niet goed,’ riep Michelle. En voor deze ene keer had ze eens gelijk.
Harige spinnen
Maar er was nog een ding erger dan het kampement. En dat was de opdracht waarin geld gewonnen kon worden. Beide teams moesten uit hun eigen bak met grote harige spinnen vijf munten vissen. Iedere deelnemer moest geblinddoekt net zo lang doorgaan tot het muntje eruit werd gehaald. Wie alle muntjes had, won 5000 euro.
Een paar meisjes als Pauline en Anna bleven er bijna in. ‘Ik vind het echt heel eng, ik plas bijna in mijn broek,’ gilde Pauline. Ook Lesley was er niet gerust op: ‘Dat kan je niet maken.’ Maar de heldinnen gingen beide wel als eerste. En Pauline had ’t muntje er nog snel uit ook nog. Fat konden we niet zeggen van Lesley die er wel uren over leek te doen. Maar hé, wat zouden jullie doen als je die harige spinnen vol beet pakt?
Gillen. En dat was precies wat Anna deed. Ymke bleef er koel onder: ‘Ze realiseert zich niet dat ze twintig keer, dertig duizend keer groter is.’ Maar de blinddoek werd nat door Anna’s tranen. Al lukte het toch om het muntje te pakken. Daarna ging ze er snel vandoor. ‘Ik ben nog steeds aan het shaken.’ Ymke vond het stoer: ‘Diehard to the bone!’ En zo wonnen de Brokopondo Babes. Al was Anna nog niet over haar angst voor spinnen heen. ‘Ik heb wel het gevoel dat ik een grens over ben gegaan, maar niet dat ik ‘m overwonnen heb.’ Vooral niet toen de spinnen op hun eiland werden los gelaten. ‘Wij winnen en wij krijgen spinnen toe. Ik ben nu echt bang,’ riep Anna.
Volgende week
Wij worden pas bang van de volgende aflevering, want dan vliegen Amanda en Michella elkaar letterlijk in de haren en moeten de meiden de jungle in om een schatkist te vinden. Tot dan.
Geef een reactie