Ñet terug uit de warmte van Kenia, val ik weer midden in de warmte die Boer zoekt Vrouw heet. Voor mij even wennen, want ik heb toch echt de aflevering van vorige week gemist. Zo weet ik nu dat – tot mijn verbazing – Annemarie op eindigde met Adriaan, Marcel natuurlijk koos voor Ksenia en Frank inderdaad Anita d’r uit viste. Maar hoe zou het boer Richard vergaan? En gaat ‘t nog steeds goed met Femke en Gijsbert? Dat zien we op de city trip.
Het was voor ondergetekende even wennen, want de vorige aflevering had ik volledig gemist dankzij diezelfde vakantie in Kenia. En dat voelt het toch een beetje alsof je een paar dominostenen mist. Ik bedoel, Annemarie en Adriaan? Wat? Frank en Anita? Huh? En die Ksenia niet verliefd op Marcel? Ga je potverdorie maar een week op vakantie, krijg je dit. En daarom hou ik m’n hart beet voor de city trip, want dat is precies wat de stelletjes gaan doen …
Femke en Gijsbert ( of moeten we -net als die Noren – Guusbert zeggen?) waren als eerste aan de beurt. Die mochten lekker gaan koukleumen in Bergen in Noorwegen, maar aan de blikken te zien hielden ze elkaar wel warm. Aan de luxe kamer en het balkon lag het in ieder geval niet. ‘Ik slaap wel,’ lachte Gijsbert.
Oh. En wij maar denken dat er weinig geslapen wordt daar.
Dat viel nog te betwijfelen bij Marcel en Ksenia die Praag voor de kiezen kregen, want vooralsnog lijkt Ksenia niet bijzonder enthousiast. Maar goed dat ze dan twee aangrenzende kamers hadden. ‘Samen op een kamer? Ik denk dat dit nu nog te snel is,’ zei Marcel. Maar in zijn ogen lazen we de twijfel.
Geen wonder dat Ksenia riep ‘dat zij dat echt had benadrukt dat zij echt die ruimte wilde hebben.’ Ok. En die kreeg ze van vriend Marcel. Twee totaal identieke kamers hadden ze. Hoefde ze niet jaloers op elkaar te worden. ‘Ik hoop dat deze trip ons brengt dat zij naar mij toe gaat trekken,’ sprak Marcel hoopvol.
Wij wisten het nog niet zo.
Nee, dan Femke en Guusbert die al ginnegappend de hoogste berg – of wat het ook maar moge zijn – van Bergen beklommen. ‘Ik vind het wel fijn om bij haar in de buurt te zijn,’ glunderde Gijsbert. En Femke glunderde al net zo hard mee. ‘We hebben veel dezelfde interesses.’ En waar kan je dan ook beter over praten dan op een bank met de armen over elkaar heen.
We werden er zelf bijna verliefd van.
Annemarie en Adriaan zochten warmere oorden op in de vorm van Cyprus. ‘Is it your first time in Cyprus?’ vroeg de receptioniste aan het duo. ‘Wat zegt ze nou,’ vroeg Adriaan. Blijkbaar kan-ie beter melken dan Engels spreken. Gelukkig maar dat Annemarie het nog wel begreep. Onder de indruk van het onderkomen was ze wel. ‘Een chique tent! Het is echt mooi.’ Nu maar hopen dat Adriaan dat straks ook van haar kan zeggen.
Wij waren vooral onder de indruk van een klein privé-zwembadje in de tuin. ‘Het ziet er wel netjes uit,’ oordeelde Adriaan broodje nuchter. Zelfs de hele lading eten die op hen binnen wachtte, zorgde er niet voor dat hij uit zijn stoel kwam. Dat nam Annemarie maar mee. Al was het geen groot succes. ‘Er zaten wel een paar hapjes bij waarvan ik dacht, dat ken ik niet.’ Adriaan noemde het gewoon ‘een rare smaak.’ Gelukkig kon een toost er nog wel vanaf.
Geen Cyprus voor Annemieke en Richard. Die moesten het doen met een weekendje Schoorl aan de kust. Niets mis met Schoorl, maar ik zou toch liever rond huppelen op Cyprus. Aan het gezicht van Richard te zien had-ie zelfs met Annemieke op een toilet in Calcutta willen zitten, dus als je het zo bekijkt, is Schoorl best leuk.
Dat was de kamer ook. ‘Wat romantisch!’ gilde Annemieke al. En dus ploften ze gezellig met z’n tweetjes op de stoel en ontkurkten ze de champagne. Hoewel, dat openen van die champagne ging niet zonder slag of stoot. ‘Je maakt er een rotzooi van,’ grapte Annemieke.
En ondanks de prachtige omgeving was de romantiek tussen Ksenia en Marcel ver te zoeken. ‘Heb je goed gedaan, die twee kamers,’ zei Marcel. ‘Vind je dat echt ok?’ vroeg ze. ‘Past bij jou,’ sprak de beste man. ‘Het is moeilijk. Echt moeilijk,’ begon Ksenia. Want wat zeggen ze ook alweer? Verliefdheid kan je niet afdwingen?
Richard en Annemieke zaten inmiddels aan het diner met allemaal moeilijke dingen. ‘Je moet het allemaal nog een keer voor me opschrijven!’ riep Richard die nu ook acuut aan de wijn zat. ‘Het smaakt wel lekker!’ riep Richard. ‘Ik ga me vanavond bezatten.’ En aan de overdreven gerant te horen, kregen ze nog wat een aantal gerechten die Richard allemaal even lekker vond.
Vond Annemieke ook best aardig. ‘Ik weet echt niet wat ik meemaak. Hij is echt onwijs lief voor me. Dat geeft me heel veel vertrouwen.’ Dat zagen we. ‘Ik word weer helemaal hoteldebotel. Ik ben niet meer te houden!’ riep onze cowboy.
En eindelijk, eindelijk, zagen we daar Frank en Anita. Hoe zouden zij het hebben? Zou Frank alweer aan het fulmineren zijn over het één en ander of zou Anitatoch z’n zachtere kant naar boven brengen? In het besneeuwde landschap van Kaprun kwamen we daar achter. ‘Het uitzicht is supermooi,’ riep Frank tegen Anita die uit bed kroop. En aan z’n gezicht te zien was dat niet het enige wat-ie mooi vond. Anita kroop intussen gezellig tegen ‘m aan.
En we moeten eerlijk bekennen; het was een pláátje.
Na een zoen was ‘t weer tijd voor een glaasje bubbels. ‘Het was een momentje om van te genieten als je zo naast elkaar wakker wordt,’ sprak een Anita die er steeds verleidelijker begon uit te zien. Zelfs haar kapsel zat beter. Dit is dus wat verliefdheid met je doet, daar kan geen kapper tegen op. Frank dacht er net zo over; ‘het is wel fijn dat je dit weekend nu hebt. Dan heb je dat zenuwachtige van binnen…’
Uhuh.
Ook in het hoge noorden zaten Femke en Guusbert in hun ochtendjassen aan ‘t ontbijt. Ook Femke kwam met een heerlijk verward bos haar uit bed stappen. En ook daar werd de champi open getrokken. ‘Dan voel je toch even een prinses hier,’ sprak Femke verheugd. ‘Op ons tweede dagje Bergen dan maar,’ toostte Guus en weer werd er fijn gezoend. ‘Ik word wel blij van Gijsbert,’ vervolgde Femke.
Nee Femke, je méént het! Dat konden we nu he-le-máááá’l niet zien.
Geen champagne voor Annemarie en Adriaan daarentegen, want die gingen op jeepsafari op Cyprus. Met Adriaan aan het stuur. ‘Annemarie is heel relaxed. Ik mag autorijden van d’r. We kunnen het goed vinden met elkaar. Die klik is er echt.’ Ook Annemarie vond het gezellig. Maar geen gezoen voor hen, wel een discussie over in welke zee of oceaan Cyprus lag.
For the record, daar kwamen ze niet op. Zouden ze wel weten dat het westen van Nederland eigenlijk aan de Noordzee grenst?
Maar dat terzijde, want er moest natuurlijk ook gegeten worden. Al maakte Adriaan het niet moeilijker dan het was. ‘Ik neem de mixed grill.’ Want wat de boer niet kent, dat eet-ie niet. Om er maar eentje in te koppen. Maar ja, als je zelf niet weet wat een aubergine is …
Geen zon voor Femke en Guus, want die liepen lekker door sneeuw door Bergen. En hoewel het mislukte om een wens te doen bij de wensput, mocht dat de pret niet drukken. Maar ze gingen dan ook op de boot naar de fjorden en die dingen staan altijd garant voor een hoop ‘oeh’s’ en ‘ah’s.’ En één voordeel; als het koud is, kan je zo lekker tegen elkaar aan kruipen.
Ook Richard en Annemieke vonden een bijzonder transportmiddel om door de duinen heen te stappen. Dat deden ze op een … kameel en een dromedaris. Sloeg als een tang op een varken – eh- schaap. Gelukkig konden ze er zelf om lachen. ‘Als Annemiek maar mee gaat, vind ik alles prima,’ was ‘t oordeel van Richard.
Al vond hij de kop van Annemiek dan weer mooier dan die van de kameel. ‘Ik hoop altijd met haar samen te blijven,’ sprak onze boer later. Ja, dan wordt zelfs samen snert eten gezellig. Maar ja, die man at vroeger dan ook eten van de Mac als kerstdiner.
Frank en Anita hadden het ook reuze gezellig. De man noemde zelfs zijn vriendin ‘Konijntje.’ Met dank aan die enorme jas en bontkraag. En om het net wat leuker te maken, leerde Frank Anita hoe ze moest skiën. Ging best goed. Al was die man natuurlijk streng. Kon Anita niets schelen. ‘Frank is een leuke ski-leraar.’ Al kreeg ze daarna wel glühwein om op te warmen. Konden ze vervolgens weer verder met de sneeuwpret.
Femke maakte intussen op de boot de baai van Bergen onveilig. Die was natuurlijk lekker aan het scheuren. Vond Guus leuk. ‘Ik hou wel van een stoer chickie.’ Dat konden we ook zeggen van Ksenia die een koude ton kreeg toegewezen tijdens een bier spa. En daarom mocht ze -slik- in de warme ton bij Marcel zitten. En dat zat best close … Nee, dan is een bed van stro een verademing. Schijnt een genezende werking te hebben. Ksenia trok dat in twijfel. Wij ook.
Vooral toen bleek dat ze bij Marcel in één strobed moest liggen. ‘We hebben een aparte kamer, maar dan liggen we toch in één bed!’ Ksenia kon er zelf nog wel om lachen. Dan kan je daarna maar één ding doen; slapen. ‘Je bent mooi als je slaapt,’ slijmde Marcel.
Nee, dan kan je beter tussen allerlei oudheden lopen en geen idee hebben wat het allemaal voorstelt. En over wie we het dan hebben? Annemarie en Adriaan natuurlijk. ‘Wat is hier nou aan?’ vroeg Adriaan. ‘Hier maken ze mij niet voor wakker,’ mopperde Adriaan verder. Naast een gebrek aan topografische en culinaire kennis, ontbeert het hem dus ook al aan historisch besef.
Het kan niet op.
En aan handjes vasthouden deden ze ook al niet. Nee, wij zien ‘t somber in voor A&A.
Dat deden we natuurlijk niet voor Guus en Femke. Die hadden ‘t reuze naar hun zin in een restaurant. Zolang Femke dan maar geen lam hoefde te eten. Rendier hoefde ze ook niet. Guus wel. Die at ‘m zelfs met veel smaak op. En zelfs Femke at een stukkie. Wel jammer voor Guus dat het eten niet veel was. ‘Het was een chique tent en dat betekent grote borden, kleine hapjes.’ Femke deed er niet moeilijk over. ‘Dan gaan we toch naar de snackbar?’ En dus kocht Guus daarna nog een lekker worstje.
Je kunt natuurlijk niet leven op vier stukken rendier.
Ook Frank en Anita waren romantisch aan het eten. ‘Het is wel absurd dat ik uit alle brieven juist mijn buurmeisje kies,’ riep Frank. ‘Ik vind het wel leuk,’ glunderde Anita. ‘En merk je de afgelopen dagen dat ik zoveel jonger ben,’ vroeg ze meteen. Dat vond hij van niet. En gezien zijn eerdere opmerkingen over ‘haar studentenleven’ was dit al heel wat. ‘Als zij hetzelfde voor mij voelt als ik voor haar, dan zit dit goed,’ riep Frank daarna.
Aan de blikken te zien, zat het goed.
Marcel en Ksenia waren de volgende ochtend alweer lekker aan ‘t ontbijt. Dat kon Ksenia wel waarderen. En hoewel er champagne stond, begonnen ze met … koffie en thee. Marcel kreeg intussen weer telefoon. En ook dat kwam ons bekend voor. Net als diezelfde moeizame sfeer. ‘Ik vind het wel leuk om met Marcel hier te zijn. Ik ben toch bezig met mijn gevoelens. Wat voel ik eigenlijk voor hem?’ twijfelde Ksenia verder.
Aan haar gezicht gezien, nog niet genoeg.
Marcel voelde het ook. ‘Ik zou wel graag arm in arm willen staan. Of een zoen. Ja, dat mis je dan. Ik voel afstand.’ Het zal dan ook niemand verbazen dat na een lange wandeling Ksenia besloot haar gevoelens te delen. En dat waren niet de gevoelens waar Marcel op hoopte. ‘Ik ben nog steeds niet verliefd en ik weet niet of dat nog komt. En ik ben bang van niet.’ Marcel zuchtte. ‘Ja, dat kan.’ De teleurstelling droop van zijn gezicht.
Dan was de gelukkige aanblik van Frank en Anita die een kerk gingen bezichtigen een groot contrast. De liefde straalde er vanaf. ‘Ik ben heel gelukkig met Frank en ik hoop dat we nog heel lang met elkaar opgescheept zitten.’ Zelfs Frank kreeg van zoveel liefde een brok in zijn keel. ‘Ik ben echt heel gelukkig.’
Net voordat we de tranen in de ogen kregen, kwamen daar Adriaan en Annemarie. Die werden meer enthousiast van de geiten dan van elkaar. En ondanks dat ze bij de rots van de liefde zaten ( ‘Dat is de rots van a-a-a-a-a, hoe heet dat nou!’) kwamen ze maar niet dichter tot elkaar.
Nee, dan Marcel en Ksenia. Ondanks haar gebrek aan verliefdheid voerden ze een goed gesprek. ‘Ik heb tien jaar lang een relatie gehad en ik weet niet zo goed wat ik moet doen met die gevoelens. Misschien komen ze, misschien komen ze niet,’ legde Ksenia nog maar eens uit. Marcel was er niet écht door uit het veld geslagen. ‘Ik vind haar gewoon een geweldige vrouw.’
Nou, hij wilde een weduwe, hij krijgt een weduwe.
Femke en Gijsbert dronken er nog maar een drankje op in een Noorse cocktailbar. ‘Gijsbert en ik hebben een klik!’ riep Femke vrolijk. ‘Dat zit in alle facetten wel goed.’ Dat zagen we weer. ‘We zijn wel aan elkaar gewaagd,’ riep vriend Guus. En daarom sloten ze het maar lekker af met een zoen.
Dat konden we nog steeds niet zeggen van A&A. ‘Leuke dagen gehad. Heel mooi weer. Wel naar mijn zin gehad,’ riep Adriaan. Geen woord over Annemarie. Mevrouw A. was wel enthousiast. ‘Leuke vent, eigen mening. Geen Jan Doedel.’ Wat Adriaan over haar zei? ‘We hebben geen moment ruzie gehad. De klik is er best. We zullen in de toekomst nog eens afspreken en dan zien we wel hoe het gaat.’
Oh.
Annemarie probeerde nog maar eens wat te vragen. ‘Morgen weer naar huis. Was best gezellig toch?’ Adriaan bleef stil. ‘Hallo?’ vroeg Annemarie. ‘Hoi,’ zei ons talenwonder terug. ‘Wat?’ Annemarie begreep ‘m niet. ‘Hoi,’ zei-ie weer. ‘Was wel gezellig toch?’ Adriaan bleef stil. Ook op de vraag ‘of ze nog een keer af konden spreken.’ ‘Eerst een paar nachtjes slapen thuis slapen. We bellen misschien.’ Om vervolgens over de zon te beginnen. ‘Dit is wel heel koel allemaal,’ concludeerde Annemarie.
En daar haar ze gelijk in. Al waren ‘bot’ en ‘horkerig’ ook prima omschrijvingen geweest. Nee, laat die Adriaan maar over aan de koeien en zijn mixed grill. Past-ie perfect bij.
Gelukkig hadden we daar nog een verliefde Richard en Annemiek. Die maakten al plannen voor de toekomst.’We gaan gewoon wat leuke dingen doen met de kinderen.’ Al werd-ie gewoon terug gefloten naar het strand toen Richard te ver de dam op liep. ‘Richard, hierrrrrrr!’ En dat deed-ie.
Of-ie daar nu nog steeds zo over denkt? Dat zien we volgende week, want dan komen alle twaalf boeren weer terug op de plek waar het begon; het Kasteel van de Speed-date. We kunnen niet wachten. Tot aanstaande zondag.
Geef een reactie