Het duurde eventjes, maar een recensie van de halve finale van Holland’s Got Talent is d’r eindelijk. Ben namelijk uit logeren en dat verslag krijgt U dinsdag. Gelukkig heb ik wel Holland’s Got Talent kunnen zien. Met vriendlief natuurlijk. En alle favorieten kwamen voorbij. De operazangeres, de dansploeg die de benen uit hun lijf dansten en het negenjarig jochie dat weer ‘ns heel fijn Michael Jackson stond na te doen. Belangrijk, want het ging wel om de eerste halve finale. En in die eerste halve finales gaan de favorieten door naar De Finale.
Met de start van de halve finale hadden we ook al niet veel geluk. Door de verzorging van – ahum – dieren schakelden vriendlief en ik iets te laat in om nog het begin van het optreden van de groep X-vibe mee te maken. De reacties van de jury kregen we wel mee. ‘Amaaaaazing,’ was ‘t antwoord van Dan Karaty. En als ik naar de commentaren van Patricia Paay en Gordon luisterde, beloofde dat veel goeds.
Dat klopte. Want we kregen Kim. Dat lieve kleine negenjarige jochie dat kan zingen als een nachtegaaltje. Ging even ‘Who’s loving you’ van wijlen ene Michael Jackson. Deed-ie verrekt goed. Kijkt U maar:
Die andere act daarna beloofde niet zo veul leuks. Dat was Chantelle, die na aandringen van jurylid Gordon een rap-act in de vorm van haar zussen erbij haalde, en nu de groep ‘Crazy Violist and T&Y’ vormde. En crazy it was. Want zuiver spelen? Dat kon deze Chantelle niet. Haar zussen rapten en zongen wel dat het een lieve lust was. Maar ja, die hadden al een keer aan X-Factor onder leiding van Gordon meegedaan. En diezelfde zussen moesten nu Chantelle redden.
En dat deden ze. Lieten ze haar de volgende keer nog bijna zitten omdat ze op ‘t nippertje op tijd waren, nu waren ze er wel. Het mocht niet baten. Het lieve kind had, door financiële problemen, twee jaar geen les gehad. En dan speel je ook niet zo great. Een goed ding aan dit programma? Een gerenommeerde vioollerares bood haar aan om d’r een jaar lang gratis las te geven.
Dat breekt je hart toch.
En dat hart van ons brak nog harder nadat Rebecca met haar hond Lotte ging dansen. Weet U nog? Lotte was dat leuke hond die d’r grote vriendin R. uit het isolement dat pleinvrees heet, trok. En daarbij was Lot ook nog eens bereid om een potje te dansen. Dat is nog eens hart voor de baas. Of liever gezegd, hart voor de hamblokjes die na het optreden aan haar werden gegeven. Beetje jammer dat presentator Robert ten Brink er genoeg van kreeg, het bakje pakte en dat naar de jury keilde. De blik van Lotte was intens teleurgesteld. Die van ons ook. Een beetje vlees weg keilen na zo’n optreden. Dat doe je toch geen hond aan. Zeker niet een hond die kan dansen.
De jury vond het wel leuk. Gordon voorop. De man klikte vooral lekker met de hond. ‘Wat jij met die hond doet is ongelofelijk,’ riep-ie tegen Rebecca. ‘Ik zie mezelf terug in die hond,’ grijnsde hij. De zaal lag in een deuk. Ik ook. Vriendlief wat minder. Schijnen heteromannen vaker last van te hebben als ze bepaalde opmerkingen van Gordon horen.
Afijn.
Wie ook konden dansen was Lianne en d’r moeder. En dat was dat heule lieve kleine meisje dat aan Riverdance deed. Lijkt best makkelijk, is het niet. Rug strak, armen ook terwijl je allerlei ingewikkelde moves met je benen moet uithalen. Ik geef het U te doen. Maar Lianne en haar moeder deden het. Was ontroerend. ‘Zullen wij dit ook gaan doen,’ riep jurylid Patricia Paay tegen haar dochter Chrissy die er met haar roze haar er allesbehalve uitzag om een potje te rivierdansen.
Misschien had ze meer zin gehad om mee te doen met het duo dat daarna ‘zijn ding deed.’ Want zo cool waren deze A-tif and Suggest in de voorronde. Hadden een cool nederrap-ish nummer geschreven toentertijd. Wilden ze nu ook doen, maar dan met een nieuw nummer en twee danseressen. Want dat leek jurylid Dan Karaty tijdens de auditie enig.
Was-ie zelf blijkbaar vergeten, want in zijn oordeel was-ie niet mals. ‘Jullie zijn nu een boyband.’ Wat staat voor: Jullie zijn sneu. Een klein beetje gelijk had-ie. We kregen inderdaad Backstreet Boys Flashbacks, maar dan met een rare uitspraak van … het Nederlands. Je moet het maar kunnen.
Dat gold ook voor de één na laatste act: De Ill Skill Squad. Een groep van coole jongens met coole kleding, cool haar en een goede attitude. Het soort dat hier in 020 furore maakt als alternatieve dansers in hippe clubs. En een hippe act hadden ze. Iets van kantoorjongens die gingen dansen. Soms cool indeed, maar vaker saai. Jammer, want tijdens het jurycommentaar haalden ze wel alles uit de kast. Of liever gezegd, ze trokken alles uit. Tot aan de onderbroek aan toe. Met maar één doel: Jurylid Gordon charmeren. Kwam ‘m op een sneer van La Paay te staan: ‘Zien we ook meteen wat jouw reputatie is.’ En dat is zo.
Wie al wel een reputatie heeft waar je U tegen zegt, was operazangeres Angelique. Een prachtige tostibruine blonde 35-jarige in het bezit van een prachtige stem en een witte jurk. En in zo’n witte jurk zong ze een ontroerend operastuk. Was mooi. Al was ik vreselijk afgeleid door het contrast tussen die intens tostibruine haarkleur en die spierwitte jurk. Maar goed, dat was ze wel.
Daarna was het oordeel aan de lieve kijkertjes thuis. En één van die lieve kijkertjes dat was ik. En ik heb ook vrolijk gestemd. Op Angelique. En na lang aarzelen op Kim. Omdat ik ‘m zo lief vond. En oh ja, wat zong-ie gezellig. Stiekem wilde ik ook nog stemmen op de Rivierdanseresjes, maar ik besloot dat ik geen zestien meer was en borg mijn telefoon op.
Blijkbaar dachten meer mensen daar zo over. Want de drie die over bleven waren Angelique, de Rivierdanseresjes en Kim. En ach gossie, wat had het negenjarige jochie het moeilijk. Helemaal alleen moest-ie op het podium afwachten of-ie door mocht. Mijn hart brak. Zeker nadat de eerste waterlanders kwamen nadat bekend was geworden dat Angelique sowieso de meeste stemmen kreeg. Dat betekende dat de race tussen hem en dat rivierdanseresje Lianne zou gaan.
Aan de jury de keus. Gordon had er geen zin in om een keuze te maken. ‘Dat ga ik toch niet doen,’ riep-ie. ‘Kiezen tussen twee kinderen? Kunnen ze niet alle twee door?’ Fervent knikte ik op de bank van ja, terwijl ik me kapot ergerde omdat die Kim daar helemaal in stortte, presentator Robert ten Brink ( die nota bene naast hem stond) dat niet zag en Kim het liefst naar zijn moeder wilde.
Het werd een huildrama.
Want daarna begon die Lianne ook. Maar die had tenminste nog heur mama naast haar staan. ‘Ga jij maar naar je moeder,’ riep Robert ten Brink naar Kim die naar zijn ouders holde aan de rand van het podium en in hun armen vloog. De rest van de juryleden wist er ook geen raad mee. Gordon kreeg de eer van het eindoordeel.
Onder luid applaus liep Kim inmiddels weer het podium op. Lianne’s moeder sloeg haar andere arm om zijn schouders. Want dat is wat moeders doen. Ook al is het kind van een ander. Robert ten Brink probeerde intussen een praatje te maken met de rivierdanseresjes. Het was duidelijk; er moest op de achtergrond pijlsnel overlegd worden tussen jury en producers.
‘We zijn eruit,’ klonk het dan ook geen minuut later uit de mond van Gordon. ‘Ze gaan alle twee door!’ Tot opluchting van de kinderen, Robert ten Brink, de jury, het publiek en van wie niet. Zelfs ik slaakte een zucht van verlichting op de bank. Ook de Deense dog naast me deed mee. Want dat gebeurt nu eenmaal als een heul huishouden meeleeft.
Volgende week is de volgende halve finale. Benieuwd wie dan doorgaat. Als ze nou alleen beloven niet zo veel kinderen overstuur te maken, dan vind ik het prima. Wordt die recensie volgende keer ook wat korter.
Geef een reactie