Dacht ik in ‘t begin dat Holland’s Got Talent mijn geheime guilty pleasure was, nu kom ik erachter dat half Nederland – inclusief een gróót gedeelte van mijn vriendengroep – het blijkt te kijken. En dat zal niet veel anders zijn geweest tijdens de derde halve finale. Want het was weer gezellig. Met goede acts. Dat was moeilijk kiezen. Alweer.
De eerste act, het is bijna een traditie, was een dansact. Een groep met een stuk of wat jonge vrolijke mensen uit alle windstreken die samen Street4One vormen. Een beetje jammer dat ‘t enige meissie was geblesseerd, maar de rest van de mannen deden hun best. Gezellige muziek ook. Zelfs met Borsalino-hoeden op, deden ze de meest onmogelijke dansmoves. Een handstand met een Borsalino op? Nooit gezien. Intrigerend vond ik het wel. Zouden ze ‘m eraan vastgeplakt hebben of hebben ze een vakkundige hoeden-aandrukker?
De jury was gematigd enthousiast. ‘I expected so much more of you,’ omschreef jurylid en dansexpert Dan Karaty het maar eventjes. Maar ik ben d’r heel makkelijk in. Als je met een Borsalino op iets van een flikflak, handstand of andere gekkigheid kan ondernemen, dan mag je van mij door.
Daarna kregen we muzieklerares Elke die d’r onderwijsloopbaan op een laag pitje zette om d’r muziekdroom na te jagen. ‘Want ik ben nog net geen dertig.’ En zaken najagen op je 29ste klinkt toch net wat beter dan 30. Maar alle gekheid op een stokje: Het mens kan zingen. Een dijk van een stem heeft ze, maar dat ze voor ‘t nummer ‘Grace Kelly’ koos van Mika, was ietsje minder geschikt. Geen enkele vrouw is er ooit beter van geworden om een lieve nicht van begin twintig na te doen.
De jury was dan ook onverbiddelijk en drukte drie maal op de rode knop. Presentator Robert ten Brink sprak gelukkig nog wat troostende woorden, maar Elke wist al lang hoe laat het was. Tenminste, aan de waterige ogen te zien dan. Nee, niet door. Maar wel een belofte voor de toekomst. Als ze tenminste wel belooft nooit meer een Mika te doen.
En na dat gekwetter waren we wel eens toe aan een stukkie beweging. En dat kregen we in de vorm van Lera en Erik. Een danspaartje die er beide uitzien alsof ze in groep 8 van de lagere school zitten, maar intussen de sterren van de stijldanshemel dansen. Trainer Alina bleek de derde onbekende te zijn, want die was – zo mogelijk – nog nerveuzer dan de kiddo’s zelf.
Het begon gezellig met een Lera die knuffelde met speelgoed en naar bed ging. En wakker werd gemaakt door heur danspartner. Dit met dank aan een opmerking van Gordon die na de auditie tegen Lera opmerkte dat-ie hoopte dat ze ook nog speelde met haar Barbie’s. Origineel. Tot we de muziek hoorden. ‘Wat een zeiknummer,’ riep vriendlief meteen, die nooit te beroerd is om een mening te ventileren. En dat was ‘t ook best een beetje. Nee, warm werden we er niet van. Zin in zappen kregen we wel.
Tot we de jongens en meisjes zagen die ‘t podium beklommen om bloemen te overhandigen aan het danspaar. Alsof ze verdorie de 21 al gepasseerd waren. Wat nou, spelen met Barbie’s? Jeuk kregen we ervan. Wel goede dansers. Als ze zich nou eens koest houden tot hun 21ste, dan praten we later verder.
En voor een beetje volwassen input, kregen we daarna Patricia. Een jazz-zangeres die nogal goed is in ‘t improviseren met haar stem achter de piano. Leuk mens die Patricia. In het dagelijks leven aan ‘t werk op een verzekeringskantoor en toch zo lekker zitten te zingen. Met een fijne stem ook nog. En ook deze keer stelde ze niet teleur. Ging allemaal geestige trucjes met heur stem uithalen en keek er nog eens verrekte guitig bij. Die vrouw zou eens moeten spelen tijdens de pauze van onderhandelingen tussen wereldleiders, was die wereldvrede zo gepiept.
Om even van al dat improvisatietalent te bekomen, kregen we Harrie te zien. En Harrie was leuk. Aandoenlijk ook als oudere, grijze man van in de vijftig die gespecialiseerd is in het trainen van zijn honden en eenden. Tijdens de auditie dreigde hij al z’n tamme eenden op te laten treden en dat was ook precies wat-ie nu deed. Vaardig liet hij zijn hond de eenden keurig in en uit een deurtje springen en ook nog de eenden over het podium van links en rechts en weer terug rennen.
Wat een pret. Benieuwd wat zijn vrouw in Peru ervan vond, want die zit al vijf jaar te wachten tot ze naar Nederland kan verhuizen. Gelukkig was daar haar steun in de vorm van een videoboodschap. Staat altijd garant voor waterlanders. Van Gordon mocht ze zelfs op zijn kosten naar Nederland komen. Is toch leuk van die Gordon. En die eenden? Die waren ook enig. Een staande ovatie waard. Maar voor de finale? Nope. Daarvoor hebben we teveel eendenpoep over het podium zien vliegen.
‘Die vind ik nou wel leuk,’ merkte vriendlief op terwijl-ie naar een buikdansact van danslerares Sanne keek. En ook daar had-ie gelijk in, want wat kon ‘t mens dansen. Buikdansen vooral. En dat is best bijzonder voor een Nederlandse kaaskop. Robert ten Brink was ook na de act zichtbaar enthousiast. ‘Maar ik gleed bijna uit over die eendenpoep,’ riep Sanne. Juhg. Maar staande hield ze zich wel. En goed ook. Maar of ‘t goed genoeg was voor de finale?
Waarvan we wel dachten dat ze zeker door zouden gaan naar de finale waren Bas en Harald. U weet wel, die twee leuke jongens die tijdens de auditie een vreselijk gezellig zomers Spaanstalig hitje speelden. Lief liedje, lekkere jongens … Dat schept verwachtingen. Kan ook gevaarlijk zijn, want ‘t nummer viel tegen. Sterker nog, het was een zeiknummer. Een ballad die meteen al verpest werd in de intro door een ‘ploing, ploing’ – geluid van de gitaar en het bijbehorende valse geluid van die zanger.
De pianist redde ‘m gelukkig toen-ie erbij inviel met zijn stem en de piano. Maar toch? Spaanse riedeltjes, dat wilden we van deze meneren. Niet zo’n depressief nummer van Snow Patrol. Die zijn er al genoeg op deze wereld.
En na zoveel weltschmerz hadden we gewoon wel even zin in iets gezelligs. En daar diende zomaar de Breakkidz zich aan. Drie jongens van 10, 11 en 14 die – ook al zijn ze autodidact – kunnen breakdansen als de besten. Belachelijk hoe die kiddo’s allerlei dingen kunnen. Vorige keer al een staande ovatie en een ‘we want more’ en dat was dit keer niet veel anders.
Wat een talent. Wat een act. Wat een moves. De absolute favoriet van de avond. ‘D’r moet iets wel heel geks gebeuren, willen jullie Holland’s Got Talent niet winnen,’ riep Gordon al. Is misschien best wel eens een goede conclusie.
U begrijpt onderhand wie onze favorieten waren. Dat waren Patricia, die breakdansende kiddo’s en stiekem toch ook Bas en Harald. Omdat die laatste tijdens de auditie zo gezellig zongen. En dat was precies het oordeel van de mensen thuis die mochten stemmen.
Die drie bleven over. De breakdansers wonnen met glans. Aan de jury om te oordelen wie door mocht. En dat was geheel terecht Patricia. Goed zo, met een beetje improvisatie is niets mis. Dat wordt nog wat tijdens de finale.
Maar eerst volgende week nog een halve finale. Zie U dan.
Geef een reactie