Een verjaardag vieren is leuk, maar dat 30 worden is best zwaar. Ik kan officieel geen alcohol meer zien. Met dank aan nog een zware gisteravond met vriendlief en vriendinnetje J. Want had ik al verteld dat 30 worden toch best zwaar is?
Komt misschien ook doordat ik woensdag al begonnen was een klein feessie te vieren met de Amsterdamsche vriendengroep. Vervolgens ging ik de volgende dag ‘s middags vrolijk verder met ouders en vriendlief. Daar werden weer de bubbels open geknald en de cadeautjes plus de bloemen uitgedeeld.
Geen magere score want nu ben ik mooi wel in het bezit van een diamanten ring, een fles parfum van Marc Jacobs en een nieuwe elektrische tandenborstel rijker. Van vriendlief kreeg ik een naast een weekend Stockholm enorm bos bloemen en van zijn moeder een zo mogelijk nog een groter bos. Ik heb namelijk een heule lieve schoonmoeder. Dat is maar fijn ook, als ik sommige vriendinnen mag geloven.
‘s Avonds werd d’r nog verder gegeten in een fijn restaurant in Oranjewoud. Die lieve bediening was zo attent om m’n dessertbord te versieren met een ‘hartelijk gefeliciteerd’ in chocoladeletters. De chocoletters hebben het niet lang overleefd.
De dag daarop was ik een klein beetje brakjes. Maar dat mag ook wel als je 30 bent. En mijn 30-jarige zelf moest ik nog wel even naar een huwelijk van een neef toe slepen. En op een hoop gehuppel op de dansvloer en een schuiver op diezelfde vloer na, nadat we – nota bene – de zaal verlieten, heb ik me best keurig gedragen. Want dat doe je als je 30 bent.
Die zaterdagmiddag kwam – houdt U het nog een beetje bij – achtereenvolgens schoonzusje met ‘t neefje langs en schoonmoeder met ‘t zusje van vriendlief. Aardige schoonfamilie. Begrijpt me. Gaven namelijk cadeaubonnen voor een parfumerie én voor bloemen. En laat daar ik nou van houden. Net als van wijn en cocktails. Dat was handig voor vriendinnetje J. die rond een uur of vijf aanschoof. Voor de BBQ. Kreeg ik ook een zooi cadeaus van. In de vorm van wijnglazen en dvd’s. Ja lieve mensen, deze winter hoef ik me niet te vervelen.
Deze zomer trouwens ook niet.
Vriendlief was als een kind zo blij dat-ie de BBQ weer kon opstoken. In zijn eigen tuin. Nog eens want anders dan een balkon van twee bij twee. ‘Het is helemaal niet koud. We gaan die BBQ gewoon doen,’ riep vriendlief terwijl ik bezorgd naar de lucht keek. Het kon toch eens gaan regenen. Maar dat deed het niet. Wat zeg ik? Het klaarde op. En terwijl vriendlief de BBQ én de vuurkorf opstookte, gingen vriendin J. en ik aan de babbel.
Tot diep in de nacht.
Het eten ging er goed in, de wijn nog meer en wij hadden het steeds meer naar onze zin. Zoveel zin dat vriendlief besloot een wensballon de lucht in te laten. Wist niet eens dat-ie ze had. ‘Je mag een wens doen,’ zei vriendlief terwijl-ie in gevecht was met ‘t ding dat maar niet wilde opstijgen. ‘Ik hoop dat jij en ik nog heel lang bij elkaar blijven,’ wenste ik. Want dat is wel attent als iemand een wensballon voor je de lucht in smijt.
En flop, daar ging-ie. Voor heel even dan. Want het ding belandde in de bosjes aan de andere kant van de sloot. En niet geheel verbazingwekkend, vloog het ding in de fik. Vriendinnetje J, in het dagelijks leven ook nog brandweervrouw, vloog van het terras af. ‘Ik ga het uitmaken!’ hoorde ik nog. En weg was ze.
Vriendlief maakte zich intussen nergens druk om, pakte de brandblusser en ging er eens lekker voor zitten. Net zolang totdat-ie vriendinnetje J. aan de overkant had gesignaleerd. De arme schat moest over een sloot springen en drie hekken trotseren om bij de plek des onheils aan te komen. Vriendlief pakte vervolgens de brandblusser en spoot met dat ding op de wensballon. Die het ook maar opgaf en d’r mee ophield.
Tot zover mijn wens.
Vriendinnetje J. verscheen een paar minuten later weer op het terras. ‘Weet je wat ik heb moeten doen om daar te komen? En jij kon ‘m zo uitmaken?’ riep ze tegen vriendlief. Die sloeg zich op de knieën van het lachen. ‘Hij is de oudste van ons drie toch?’ fronste zw. Ik knikte en schonk nog maar een wijntje in. Voor haar en vriendlief.
Uiteindelijk zijn we nog maar met een taxi naar de stad gegaan. Omdat vriendinnetje J. haar fietssleutel kwijt was ( Lag achteraf gewoon op ‘t aanrecht, ‘want dan kon ze ‘m niet kwijtraken’). Kan je net zo goed gaan borrelen. En dat hebben we gedaan. Al is vandaag ons hoofd het daar niet mee eens. Want je herstelt mooi minder als je dertig bent. Want daarvoor is 30 worden toch een beetje te zwaar.
Geef een reactie