Men neme een drukke snelweg op een snikhete zomerdag in Augustus in Engeland. Een aantal voertuigen op de weg met daarin passagiers die ieder kampen met hun eigen problemen. En opeens binnen een aantal fracties van een seconde verandert hun levens dramatisch. De reden? Een verkeersongeluk dat drie mensen hun leven kost. Maar zorgt dit ongeluk ervoor dat sommige levens van de overlevenden ook positief veranderen?
Men neme een drukke snelweg op een snikhete zomerdag in Augustus in Engeland. Een aantal voertuigen met daarin passagiers die ieder kampen met hun eigen problemen. En opeens binnen een aantal fracties van een seconde verandert hun levens dramatisch. De reden? Een verkeersongeluk dat drie mensen hun leven kost. Maar zorgt dit ongeluk ervoor dat sommige levens van de overlevenden ook positief veranderen? Dat is in het kort het plot van ‘The Best of Times’ van Penny Vincenci.
Het zou aan auteur Penny Vincenzi toevertrouwd moeten zijn om hier een uitermate leesbare chicklit van te maken. Mevrouw Vincenci heeft toch al zo’n dertien romans op d’r naam staan die stuk voor stuk bestsellers werden. ‘The Best of Times’ spant in ieder geval met het aantal pagina’s de kroon. Maar liefst 880 bladzijden heeft Vincenzi ervoor nodig om het verhaal te ontvouwen. En dat is lang. Heel erg lang.
Nu is het aantal niet verwonderlijk, gezien de vele personages die het boek telt. Zo lezen we de zieloerselen van een vreemdgaande gynacoloog, zijn vrouw, zijn zoon, zijn minnares, de vlam van de minnares, een vrachtwagenchauffeur, zijn vrouw, zijn bijrijdster, de agent van de diezelfde bijrijdster die blijkt actrice te zijn, het hoofd van de eerste hulp, zijn vrouwelijke collega op de eerste hulp … En als U er al zat van begint te raken; d’r komen ongeveer nog tien personages bij.
Al die personages maken de verhaallijnen, die al door elkaar lopen, er niet overzichtelijker op. Stukjes dialoog worden met elkaar afgewisseld zonder dat meteen wordt vermeld over welke personages het gaat. Dat vraagt om regelmatig terugslaan van de pagina. Lastig, maar te doen.
Het was mevrouw Vincenzi nog vergeven als het een fijn weglezend dikke chicklit was geworden. Niets van dit alles. Bladzijden lang staan vol met oeverloos gezwam en geneuzel in marge. Desondanks zijn sommige personages zo eendimensionaal dat je ze het liefst op wilt vouwen en in een prullenbak wilt gooien. Dialogen dragen nergens aan bij en de verhaallijnen zijn ronduit voorspelbaar.
Dat is geen lezen meer, dat heet een boek doorploegen. Zuchtend en kreunend ben je blij dat je alweer een pagina hebt overleefd. Blijkbaar breken alleen goede tijden aan als je dit boek weet uit te krijgen.
Geef een reactie