Ook al gaat ‘ie nog tot en met woensdag door, voor vriendinnetje E., dat andere roze meisje en voor mij is de Sneekweek toch echt over. Dat is misschien maar goed, want vandaag waren we gebroken. Wat zeg ik ? Gesloopt. Maar zoals al zo mooi gezegd werd in een reclame; het waren twee fantástische dagen.
‘Dáán, hoe moet ik nu zo snel mogelijk fietsen naar Station Zuid WTC?,‘ riep dat andere roze meisje aan de telefoon rond een uurtje om kwart voor zes vrijdagavond. ‘Ik denk dat ik veel te laat ben,’ voegde ze d’r nog aan toe. Geduldig legde ik uit waar ze naar toe moest. ‘jij bent inderdaad veel te laat van huis gegaan,’ riep ik nog. ‘Is het ver?’ piepte het roze meisje. ‘Nog zeker tien minuten. Ik zou maar hard fietsen als ik jou was,’ zei ik. Lachend hing ik op. De eerste grap was uitgehaald. Want de fietstijd was beslist niet meer dan een paar minuten. Dat had het roze meisje ook door, toen ik me in de trein in Hilversum me bij de rest van het gezelschap aansloot. ‘Stom wijf!’ riep ‘t roze meisje, om daarna in lachen uit te barstten.
De toon was gezet.
De treinreis verliep soepeltjes en voor we het wisten zaten wij bij ouderslief een diner weg te werken. Een paar glazen bubbels en wijn verder besloten we dat we voor twaalven toch echt op de fiets moesten springen voor de start van de Sneekweek. De stad was overvol, het Blauhuster Dakkapel speelde het Fries Volkslied, de straten waren bevolkt door bekenden met een biertje in de hand en in de café’s en bars speelden bands en draaiden DJ’s.
Na een rondje hoe-wurmen-we-ons-door-zo-goed-mogelijk-door-de-massa-heen belandden we in een normaal gesproken Indonesisch restaurant dat voor de gelegenheid is ongetoverd tot een fijne dansgelegenheid. De DJ draaide Michael Jackson, salsa en housenummers. Dat andere roze meisje demonstreerde haar hakkunsten, ik zeilde met vriendje R. over de dansvloer en vriendinnetje E. bleek een koningin in het afweren van irritant manvolk. Voor we het wisten was het half vijf en fietsten we weer naar huis.
Na een ochtend uitslapen was het tijd voor een brunch met bubbels, want voor de tweede editie van het verjaardagsfeestje van de Roze Meisje op 22 augustus moeten verschillende bubbels uitgeprobeerd worden. En omdat het mooi weer was werd er een bikini aangetrokken, werden we nog bruiner dan we al waren, draaiden we Britney, dansten we op Michael Jackson en dronken we limoncello aan ‘t einde van ‘t diner.
Daarna mochten we weer de overvolle stad in. En dat begon bij een optreden van een stel soulmuzikanten. IJverig schudden we onze heupen los tijdens een gezellig salsa nummer. Of het nu door mijn zumba ervaring komt of niet, maar een klein donker mannetje wilde wel een dansje met me wagen. Enthousiast pakte hij mijn hand, draaide met zijn benen en communiceerde met veel van mijn lichaamsdelen op zijn ooghoogte, maar in ieder geval niet met mijn hoofd.
De vriendinnetjes barstten in lachen uit en omstanders wierpen meewarige blikken toe. Maar helpen? Ho maar. Tot vriendinnetje E. hem op de schouder tikte. ‘He dude, ze vindt het echt niet leuk. En jou al helemaal niet aantrekkelijk.’ Daar was ‘ie niet van onder de indruk. De enige redding was nog te proberen mijn hand uit die van hem te werpen en dekking te zoeken achter een potige Friese vrouw. ‘Kom hier maar staan. Samen kunnen we ‘m wel aan,’ zei de schat en gaf me een knipoog. Daar was íe gelukkig wel van onder de indruk.
En dachten jullie dat het daar mee ophield met de vervelende mannen, dan heb je het goed mis. ‘He, lekkere wijvuh!’ riep een groep mannen in een auto die langzaam naast ons kwamen rijden. ‘Hai, ik ben Jan uit Montfoort,’ stelde een kerel zich voor aan vriendinnetje E. in de kroeg die tot drie keer aan toe riep dat íe drank ging halen en dat minstens ook zoveel keer gewoon weer vergat. Dat andere roze meisje ontmoette later het duo Dumb&Dumber en ik ondernam een dappere poging een man met een geknoopte polo rond de schouders te ontwijken.
Kortom, het was een mooie avond. Warm ook. En ook nu was het opeens half vijf. Gillend van het lachen fietsten we naar huis. Om vervolgens zondagochtend met een gaar gevoel wakker te worden. Want zestien zijn we niet meer. De jaren beginnen te tellen. Vooral na twee avonden ‘stappen’. Gelukkig ging het beter na een brunch, een dansje op ‘You’re my first, my last and everything’ en één herstelwijntje. Dat hadden we wel nodig als voorbereiding op een treinreis van twee uur.
Maar niet voordat ‘t andere roze meisje zichzelf opsloot in de wc. Vaderlief moest eraan te pas komen om ‘t roze meisje te ontzetten. In de woonkamer gilden vriendinnetje E. en ik van het lachen. Eenmaal van de wc af, gilde dat andere roze meisje met ons mee. ‘Dit is de opsluiter van de dag,’ proestte vriendin E. Het was zelfs de absolute ‘opsluiter’ van het weekend. Want zo gezellig was ‘t.
Met pijn in de kaken van het lachen stapten we in de auto van vaderlief die ons naar het treinstation van Heerenveen bracht. Daar kochten we heel veel cola en nog meer tijdschriften. En die tijdschriften bezorgden ons nog meer pret. Waarschijnlijk onze medepassagiers hoofdpijn. Maar daarover later meer. Eerst gaan we even afkicken van de Sneekweek.
© 2009 – 2012, Daniëlle. All rights reserved.
Geef een reactie