Picknick in het Park

Een paar weken geleden rolde in mijn inbox een e-mail binnen van vriendinnetje V. dat ze samen met een andere vriendin d’r verjaardag ging vieren op zaterdag 8 augustus. In het Westerpark, want dat is zo lekker dichtbij als je in De Jordaan woont. Enthousiast antwoordde ik terug dat ik d’r zeker bij zou zijn. Tegen een picknick met bubbels zeg ik geen nee.

Al dacht ik daar gistermiddag wel even anders over. Na een wel errug gezellig vrijdagavondje wijntjes drinken op De Zeedijk kwam mijn lichaam in opstand. Een krant lezen was me teveel, een bordje in de vaatwasser zetten ook en de gedachte dat ik op een fiets moest zitten en daadwerkelijk zou moeten trappen, bezorgde me al hoofdpijn. Kortom, ik was gewoon lekker ouderwetsch brak.

En in dat geval kan je maar beter weer aan de drank. ‘Anders krijg je last met je lever,’ zei een ander vriendinnetje ooit. En daarom besloot ik op de fiets te klimmen.  Het ging niet van harte. Zeker niet toen ik me bedacht dat er nog cadeautjes gekocht moesten worden. Dat deed ik in een overvolle Free Record Shop waar een enorm vriendelijke jongen achter de kassa stond. ‘Je hebt het zwaar he?’ zei hij, terwijl hij twee cd’s met foute zomerhits afrekende. Mensen cd’s geven met nummers als ‘Dragostea din tei’  is namelijk mijn bijdrage aan de wereldvrede. Ik kon alleen maar knikken, want zelfs praten was me teveel. ‘Ik zou d’r straks maar even een biertje in gooien’ zei de lieverd.  Ik knikte beamend.

Na een knipoog probeerde ik weer zo veel mogelijk dat zaterdagmiddagverkeer te ontwijken. Intussen vervloekte ik de lokatie van het feestje. Waarom niet gewoon het Vondelpark dat praktisch naast m’n deur ligt? Waarom, waarom, waarom moest ik een half uur fietsen? U begrijpt dat ik me bevond in een staat van algehele lamlendigheid en zelfmedelijden.

Eenmaal in het park kon ik tot mijn opluchting wel meteen de groep op een grasveld aan de partytent herkennen. ‘Hoe gaat het’ zei vriendinnetje V. grijnzend na de felicitaties. ‘Brak’ . ‘Zeker lekker gevierd dat je een nieuwe baan hebt’ lachtte V. nog harder. ‘Ik heb zelfs moeite met praten’ kon ik d’r nog net tegen V., oud-collega’s en andere bekenden eruit krijgen. Die opmerking werd beloond met keihard gelach. Ik schonk mezelf intussen maar even een beker bubbels in.

En na twee slokken begon het leven weer te stralen. De zon scheen, de foute zomerhits werden opgezet, intussen werd een Turks broodje naar binnen geduwd en met oud-collega’s werd het een trip down memory lane over tv- en radioprogramma’s waar we ooit werkten, wie het nu met wie deed en wie -als zoveelste- ook de tv-wereld uit was gegaan. Kortom, het was gezellig. Na een paar glazen bubbels en andere roze wijn, had ik weer praatjes voor tien. ‘Die bubbels helpen he?  merkte een oud-collega met een grijns op haar gezicht op.  ‘Enorm’ kon ik alleen maar bevestigen.

Zo werd het nog een lange, mooie avond in het park. De geur van de bbq, voetballende jongens, omgevallen wijnflessen, lege kratten bier en Simply Red ( iemand bleek toch genoeg te hebben van de foute zomerhits) op de achtergrond; niets meer aan doen. Dit is zomer in Amsterdam. En dat is fijn, of je nu brak bent of niet.