Het waren zware weken. Het feestje van dat andere roze meisje moest gevierd worden, dat gold ook voor mijn eigen verjaardag, daarna moesten dat roze meisje en ik het samen vieren, de dag daarop de verjaardag van moeders, talloze feestjes flitsten tussendoor tot we uiteindelijk aankwamen op dinsdag 25 augustus op het afstuderen van vriendje P.
Voor wie het blogje gemist heeft; vriendje P. heeft na negen jaar eindelijk zijn bachelor Scandinavistiek gehaald en was zo lief mij, dat andere roze meisje en nog een paar andere goede vrienden uit te nodigen om de uitreiking bij te wonen en vervolgens gezellig mee te gaan om deze mijlpaal te vieren.
En dat hebben we gedaan.
Niet voordat eerst de bul werd uitgereikt aan vriend P. Dat vond plaats in het oude vertrouwde immer ongezellige PC Hooft huis van de UvA waar we vroeger met zijn allen vele uurtjes hebben doorgebracht. Er was niet veel veranderd, constateerde ik in de lift, terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd afveegde na een vermoeiende fietsrit vanaf Amsterdam Zuid WTC. Want net als in mijn studententijd kom ik nog altijd te laat.
Of net op tijd, want toen ik de zaal binnenging, zaten er heel veel mensen, behalve vriendje P. ‘Waar is hij?’ vroeg ik aan dat andere roze meisje terwijl ik naast haar aanschoof. ‘Bij de kapper. Hij moet natuurlijk wel zorgen dat zijn haar een beetje goed zit’ grijnsde ze. Nadat ook de professor van vriendje P. was gaan zitten, besloot de examencommissie maar te beginnen.
Dat begon met een meissie die heulemaal in d’r eentje was gekomen. Na ja, op een paar andere studenten na, die ook niemand hadden meegebracht. Na een fijn praatje keek één van de docenten om zich heen, want mevrouw had geen fototoestel en dus geen vader, moeder, of vriendje om het heuglijke feit van het tekenen van je bul vast te leggen.’Heeft iemand hier een fototoestel?’
Ehm ja, die had ik dus. En vanaf dat moment ontpopte ik me als huisfotograaf van de faculteit Scandinavistiek. Tot groot plezier van vriendje P. die halverwege de ceremonie net op tijd binnen kwam vallen. Jammer, want het was toch best historisch geweest om aanwezig te zijn op een buluitreiking waar de persoon die de bul had moet krijgen, ontbrak.
Enfin, vriend P. kreeg een prachtig praatje van zijn geestige, ronduit erudiete professor, hij mocht zijn bul tekenen waar een 8,5 op stond en vervolgens namen dat andere roze meisje en ik hem op de foto. Daarna deelde ik als een echte pro aan zijn studiegenoten-zonder-fototoestel mijn telefoonnumer uit om vervolgens naar de borrel -georganiseerd door de faculteit- in het eveneens immer ongezellige Bungehuis te vertrekken.
Het was bal. De wijn was nog even slecht als vroeger, de hapjes even karig en de mannelijke studentenbediening kon nog even hard gepest worden. Het treiterige ‘Heb je nog meer pinda’s’ van vriendje M. werd de running gag van de dag.
In het wel altijd gezellige Getto in de Warmoesstraat werd het feestje voortgezet. En terecht, want ze serveren daar nu eenmaal de beste cocktails van onze hoofdstad. Daarom begonnen we met champagnecocktails. Voor de mannen een Kylie Minogue en voor de meisjes een Cosmopolitan Fizz. Na een dinertje en een flesje wijn verschenen er meer mensen; het werd weer cocktailtime.
Dus werd er voor de zoveelste keer geproost, maar dit maal met appletinis. Nog nooit gehad? Pak je jas, tas en geld en ga nú naar de Getto, want het is te leuk. Al zijn de Sea Breeze, Moscow Mule en de Mojito ook fijn. De Harvey Wallbanger zou ik, als ik U was, maar even overslaan.
Mensen die elkaar eerst amper kenden nodigden elkaar per telefoon uit voor facebook, jassen werden bijna vergeten en de drankrekening was hoog. Gierend van het lachen vertrokken we naar huis. En zo hoort het bij het krijgen van je bul.
Daarna ben ik drie dagen aan de detox gegaan. Thee en water is soms best verfrissend.
Pieter says
Het was echt fantastisch, erg blij dat jij er ook bij was! xoxo