Whitney is terug.

Na een werkdag, een cursus van drie uur en al dat politieke gekakel van gisteravond heb ik last van een houten hoofd. En aangezien ik af moet van mijn houten hoofd, want ‘t is druk vandaag, moet ik even iets vinden om weer op te leven. En dat heb ik gevonden. Dankzij het nieuws op Nu.nl dat Whitney Houston ergens in het najaar met een nieuw album komt.

Ja, die leeft nog. Wat best opmerkelijk is, gezien het feit dat ze jaren lang verslaafd is geweest aan een heel arsenaal aan drugs. Een soort van levende Crystal Meth op twee benen. Dat haar toenmalige man haar mishandelde, de ‘rapper’ Bobby Brown, droeg vast ook niet bij aan haar levensgeluk.

Jammer, want het was een superster én een jeugdheldin in de jaren tachtig. Tragische, schreeuwende diva’s zijn nu eenmaal reuze fasinerend. Whitney was De Koningin van de dramatische ballads die tijdens het halen van de hoogte noten haar gezicht prachtig vertrok , haar arm constant in de lucht hield en rare dingen deed met haar hand. Nou ja, rare dingen? De hand was de uitdrukking van haar emoties. Haalde ze steeds langer uit met haar stem, dan ging de hand mee door steeds sneller draaiend de lucht in te gaan. Zong ze iets als  het woord ‘stop,’ dan maakte ze ook een bijbehorend stop-gebaar.

Briljant.

Meiden als Mariah Carey ( Al vond Mariah dat ze ‘t zelf veel beter kon)  en Beyoncé hebben veel van haar kunnen leren. Maar hoe goed ze ook daarin zijn geworden, Whitney blijft natuurlijk The Queen of Drama. Dat moét natuurlijk wel een gezellig plaatje opleveren. Ik denk aan nummers als ‘The Crystal Method’ of  een remake van ‘No Coke’ van Dr. Alban.