In de Angelsaksische media werd de thriller ‘ The Girl on the Train’ enorm geprezen. Het boek werd zelfs vergeleken met Gone Girl (in het Nederlands beter bekend als Donker Hart). En dat is weer die bestseller van Gillian Flynn van een paar jaar geleden. Maar of ‘The Girl on the Train’ net zo goed is?
The Girl on the Train
Maar eerst even terug naar het verhaal. Iedere ochtend neemt Rachel dezelfde trein. En iedere dag passeert ze in diezelfde trein een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Iedere ochtend heeft ze zicht op één van de huizen. En dat huis wordt bewoond – tenminste, dat vindt Rachel – door een charmant stel. Rachel ziet ze zo vaak dat ze bijna het gevoel heeft dat ze hen kent en verzint twee namen voor ze: ‘Jess en Jason’. Het leven van deze twee mensen lijkt perfect. Net als Rachel’s leven ooit perfect leek.
Maar op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin en wanneer ‘Jess’ vermist wordt, stapt Rachel naar de politie met haar verhaal. Maar juist hierdoor raakt Rachel steeds meer en meer betrokken bij de gebeurtenissen en de mensen die erbij betrokken zijn. Maar heeft ze hier wel goed aan gedaan? En het belangrijkste? Is Rachel zelf wel te vertrouwen?
IJzersterk plot
Geef toe, dat plot is ijzersterk. Vanaf de eerste bladzijde wordt de lezer in het verhaal getrokken. Stukje bij beetje weet de schrijver de spanning op te bouwen en soms de lezer compleet op het verkeerde been te zetten. Want waarom is Rachel zo gefascineerd door die rij huizen? En is haar obsessie voor ‘Jess en Jason’ niet heel erg ongezond? En daarbij, waarom heeft ze zelf niet een eigen leven?
Rachel is een hoofdpersoon you love to hate. De ene keer hou je van d’r, de andere keer kan je d’r – figuurlijk dan – wel wurgen om vervolgens weer medelijden met haar te hebben. De andere personages zijn al even gecompliceerd. Niemand is wie je denkt dat-ie is. Altijd een fijn ingrediënt voor een goede thriller. Kijk maar naar Gone Girl. En net als dat boek heeft The Girl on the Train alle ingrediënten voor een ijzersterke thriller.
Maar …
Maar ondanks dat ijzersterke plot en de heerlijk slechte personages, heeft het boek één groot nadeel: tot de helft, driekwart van het boek zit het wel goed met de spanningsopbouw. Maar dan glijdt het af. De geoefende thrillerlezer weet dan al wie ‘t gedaan heeft, wat ‘t motief van de moordenaar was en hoe het af zal lopen. Het einde is dan ook weinig verrassend. Eerder een anticlimax.
Maar is dat erg? Nee, absoluut niet. The Girl on the Train is een heerlijk boek om te lezen in de tuin, op het strand of ‘s avonds voor het slapen gaan. Je verveelt je niet. Al is het alleen maar omdat die Paula Hawkins zeker kan schrijven. Maar een nieuwe Gone Girl? Nee, dat is het niet. Daarvoor was Gone Girl net iets verrassender. Al komt – inderdaad- gevoelsmatig The Girl on the Train er wel bij in de buurt. Daar had die Angelsaksische media dan wel weer gelijk in.
De Nederlandse vertaling van The Girl on the Train – Het Meisje in de Trein – van Paula Hawkins is vanaf 6 mei onder meer verkrijgbaar bij Bol.com
Geef een reactie