Het ondeugende gespuis dat Bengaalse kittens heet.

Er zijn al twee vazen gesneuveld, we hebben in ons leven nog nooit zo vaak ‘nee, mag niet!’ geroepen en de planten en de gordijnen zijn niet veilig voor ze. En dan heb ik het natuurlijk over onze Bengaalse katten, Jambo en Tsavo.

Want ja, we hebben de kittens opgehaald bij de moeder van vriendlief die d’r drie maanden goed voor had gezorgd. En dat kon je zien. De vachtjes glansden, de ogen glinsterden en onvermoeibaar zaten ze elkaar achter na in de boerderij. Zowel Jambo en Tsavo waren dan ook not amused toen bleek dat ze door ons in een transporttas in de auto werden gezet.

De kittens jankten dan ook hartverscheurend. Met grote ogen keken ze door het gaas van de tas naar de hufters die hen ontvoerd hadden uit hun walhalla. Eenmaal in ons huis ging het al niet veel beter met het gejank. Voorzichtig klommen ze uit de tas en verkenden ze de woonkamer voorzichtig. Al begon Tsavo hartstochtelijk te gillen als-ie Jambo uit het oog verloor en andersom.

Het was maar goed dat ze elkaar hadden.

En terwijl ik het eten en al die andere gekkigheid klaar zette, plaatste vriendlief de twee kittens in de telescopische krabpaal. Wijs besluit, want de katten besloten meteen dat dit best een fijne plek was om in te klimmen, de nagels aan te scherpen, maar er vooral in te slapen.

Dat laatste was precies wat ze deden, want de katten bleken doodop van de verhuizing, Uren lang sliepen ze in hun mandje in de krabpaal en kwamen er daarna vooral voorzichtig uit om te eten en te drinken. Intussen werd er druk gezocht naar andere katten die er niet waren. ‘s Nachts hoorden we dan ook zielig gejank.

Maar we zijn nu paar dagen verder en het lijkt prima te gaan met de kittens. Al blijven de tv en de stofzuiger ronduit eng. Maar tijdens een bezoek aan de dierenarts gedroegen ze zich best voorbeeldig ( al bleek uit het gekrijs van Tsavo dat-ie het niet zo op spuiten heeft) en lijken ze hun draai te vinden. Ze zitten elkaar achterna alsof ze elkaar ieder moment met alle liefde willen vermoorden, nemen daarbij gelijk een paar vazen mee, klimmen in de vaatwasmachine én de koelkast, zijn nu muisstil s’nachts en bovendien liggen ze vooral vaak bij ons op schoot.

Want mocht U overal lezen dat Bengaalse katten geen schootkatten zijn, dan kan ik U vertellen dat dit nogal discutabel is. Deze kittens zitten het liefst op je schoot, slapen tegen je aan en spelen om je heen. Niet altijd even makkelijk, want een stukje tikken wordt toch best moeilijk als twee kittens zich over jou heen lanceren en bij voorkeur terecht komen op je rug, schouder of laptop.

En wat doen we dan? Dan roepen we heel hard ‘Nee, mag niet,’ gooien we een krant over ze heen ( vinden ze leuk, rare katten) rapen we de scherven op en lachen we er maar om. Want naast ondeugend, zijn ze ook lief. Dat is me wel een gordijn waard.