Open Huis.

Afgelopen zaterdag hadden de makerlaars in Nederland een mooi idee bedacht: De Open Huizen Dag. Want zoals iedereen weet, loopt de huizenmarkt dankzij een crisis en een dreigende afschaffing van de hypotheekrenteaftrek niet zo lekker. Ideaal voor verkopers, maar ook voor mensen zoals vriendlief en ik. Wel de huizen willen zien, maar nog niet kunnen kopen. Omdat we zelf eerst nog even twee huizen kwijt moeten.

En dat is nog niet zo eenvoudig. Want het ene appartement staat in Amsterdam en die van vriendlief in Sneek. En in beide straten staan al maanden lang dezelfde huizen te koop. Geen beweging in te krijgen. Dan denk je wel drie keer na voordat je je eigen huis de markt opslingert. Maar toch, een beetje oriënteren kan geen kwaad. Want een nieuw huis kopen doe je niet in een dagje.

Na ja, zullen ongetwijfeld mensen zijn die dat doen, maar vrees dat vriendlief en ik daar niet zo goed in zijn. Wij zijn namelijk van de voor en tegens, pro’s en contra’s, prijs afgewogen tegen kwaliteit en dan komt er ook nog zoiets als gevoel bij kijken. Best lastig, dat gevoel. Want soms zie je een huis dat toch echt een tikkie minder is dan andere huizen, maar gut, het voelt als zo’n lekker huis.

Dat was ‘t geval bij de eerste woning. Al op Funda honderd keer bekeken en een beetje verliefd geworden op de foto’s. ‘Dan moeten we gewoon daar gaan kijken tijdens die Open Huizen Dag,’ zei vriendlief kordaat die voor z’n werk ook al bij de mensen thuis komt en totaal geen gene voelt om een huis te bezichtigen. Ik wel. Voel me toch min of meer een bemoeizieke indringster die zo nodig het huis van andere mensen moet gaan beoordelen.

Gelukkig verdween dat gevoel al snel toen de eigenaresse van het eerste huis vreselijk aardig bleek te zijn. De beste vrouw leidde ons maar wat graag rond. Terecht. Het was een licht huis, semi-vrijstaand, uitzicht over het water, een diepe zonnige tuin en een mooie keuken. Jammer alleen dat het op de eerste verdieping niet zo groot was. Maar het had wel een studeerkamer op de begane grond. En als je een broodschrijver bent die vanuit huis werkt, is dat verrekt fijn. Maar aangezien de huidige bewoners er nog lang niet uit hoeven, blijft de prijs hetzelfde en blijft het nog even op de markt.

Hoop ik stiekem. Niet verder vertellen.

Het andere huis was een twee onder een kap. Clean, steriel en keurig als je de witte bakstenen en de nette oprit bekeek. Aan het water, prima onderhouden en nog eens ruim ook. Je zou d’r acuut een stationcar, 2.1 kinderen en een labrador bij denken. Maar potentie had ‘t wel. Het witte hek was gelukkig nergens te bekennen.

En omdat we toch zo lekker bezig waren reden we maar meteen even langs twee huizen waar de eigenaren niet mee deden aan de Open Huizen Dag. Maar die woningen zagen er dan ook uit alsof ze al lang leeg stonden. En waren beide even donker. Dat leverde twee keer een dikke vette nee op.

Het laatste huis stond in de wijk in Sneek waar ik ooit ben opgegroeid. Is een fijne wijk overigens. Veel ruimte, veel plek om te spelen en een goede lagere school. Zo merkte de zoon van de huidige bewoners op. Dat deden overigens alle eigenaren van de woningen die we bezichtigden. Een blik op ons en ze besloten dat niet binnen al te lange tijd mijn eierstokken zouden gaan rammelen. Dus lieve mensen, zoekt U een lagere school in Sneek, mailt U mij maar, want het is me allemaal zaterdag in geuren en kleuren verteld.

Dat derde huis was overigens ook ruim. En in de buurt van die lagere school waar ik ook op heb gezeten. Maar daar was ook alles mee gezegd. Het leek erop dat er sinds 1973 niets aan het huis was gedaan. De groene keuken, de groene badkamer, de stenen muren en de open haard uit het jaar nul waren daar ‘t bewijs van. En dat hebben we ‘t nog niet eens gehad over het behang dat zo oud was, dat het nu weer retro genoemd wordt.

Duur was ‘t huis niet. En da’s ook weer een voordeel. Want als je het huis voordelig koopt, geld reserveert voor de verbouwing en alles stript, kan je mooi wel alles naar je eigen smaak inrichten. Wat ook weer een groot voordeel is. Wel een gedoe. Maar dat is een verbouwing nu eenmaal.

Om een beetje bij te komen, reden vriendlief en ik maar even naar het terras bij ‘t Sneekermeer. Met een wijntje en het uitzicht op de laatste zeilwedstrijden op ‘t meer, lieten vriendlief en ik alle huizen in ‘t zonnetje de revue passeren. ‘Ik zie mezelf wel in alle drie huizen wonen,’ mijmerde vriendlief nadat we weer de onvermijdelijke voor en tegens, pro’s en contra’s en de prijs/kwaliteit criteria hadden doorgenomen. ‘Maar eerst maar eens onze eigen huizen verkopen,’ was ‘t oordeel.

En daar had vriendlief helemaal gelijk in. Eens kijken hoe dat gaat. Anders moeten we volgend jaar zelf mee doen met de Open Huizen Dag.