Een paar dagen geleden zag ik ‘m in de winkel staan: de perfecte schoen. Bruin leer, een hoge hak en toch elegant. En dat is tegenwoordig al heel wat voor een gladiator heel, want dat was het, waarmee je er ook uit kunt zien als de tuttige Griekse schoonmoeder van Alexander de Grote.
Maar goedkoop was die schoen niet, dus besloot ik ‘m nog even te laten staan. Om er over na te denken. Geheel tegen mijn principes overigens, want voor je het weet denk je te lang en is dat ding al weggekaapt door een ander meisje.
Eigen schuld, dikke bult.
In dat kader besloot ik toch maar terug naar die winkel te gaan. ‘Ik wil nog even naar een paar schoenen kijken,’ deelde ik vriendlief mee en beende resoluut de winkel in. En daar stonden ze te wachten op het plankje. Nog drie stappen, nog twee stappen en bam! Opeens werden de schoenen gepakt door een vrouw van middelbare leeftijd in tijgerprintlegging en hoog getoupeerd rood haar. ‘Heb je deze ook in maat 38,’ knauwde ze tegen de verkoper.
Mijn liefde voor die schoenen verdween als sneeuw voor de zon. Geen haar op mijn hoofd die op dezelfde schoenen wilde lopen als Mevrouw Tijgerlegging. Dan maar geen perfecte schoen. ‘Kom, we gaan hier weg,’ siste ik tegen vriendlief en liep de winkel weer uit. ‘Wat?’ antwoordde vriendlief een tikkie verrast.
‘Zie je die vrouw daar? Die koopt dus al die schoenen. Dan hoef ik ze dus zo niet meer. En het kan me niet schelen ook.’ Vriendlief wierp een blik op de vrouw, trok zijn wenkbrauwen op en besloot maar wijselijk niet te reageren op de schoenenteleurstelling.
Maar wat ik ook zei, pijn doet het wel. Een schoen verliezen aan een ander meisje is één, een perfecte schoen kwijtraken aan een tijgerprintlegging plus hoog getoupeerd rood haar is onverteerbaar.
Foto: http://snazzyheels.com
Geef een reactie