‘Jij bent mijn derde klant vanochtend,’ merkte Jan, de man van de fietsenstalling in Hilversum, vanochtend tegen me op. Want dacht je dat werken op Hemelvaartsdag een rare gewaarwording is, dan moet je het eens op Tweede Pinksterdag proberen.
De straten waren letterlijk als figuurlijk uitgestorven om half acht vanochtend. De enige persoon die ik tegenkwam was mijn bejaarde buurvrouw die onder toeziend oog van haar eveneens bejaarde kat haar plantjes stond water te geven. Nou vooruit, er reden nog een aantal auto’s op de Amstelveense weg, maar daar hield het ook wel mee op. Het was duidelijk: Veel mensen lagen overduidelijk liever in bed dan zich bezig te houden met een warm strand, een overvol attractiepark of een avontuurlijke meubelboulevard. En gelijk hadden ze.
Eenmaal op Station Zuid WTC bleek zelfs de kiosk niet open. Dus een bakje troost in de vorm van koffie zat er ook niet in. ‘Oh, moet jij ook werken,’ zei die schat van een treinconducteur tegen me, die – aan zijn gezicht te zien- blij was dat hij blijkbaar niet de enige was die hard an die arbeit moest. ‘Yup, ik mag weer.’ ‘Gelukkig zie je d’r wel uit alsof je al heel veel zon hebt gehad,’ voegde de man er nog aan toe. En daar heeft ‘ie gelijk in, want na twee dagen aan het strand heb ik een bruin hoofd waar de moeder van Rachel Hazes- god hebbe haar ziel- jaloers op zou zijn.
Gelukkig was de AH op station Hilversum wel open. En de fietsenstalling ook. Al bleek ik dus klant numero drie. ‘Het zijn ook altijd dezelfde’die moeten werken,’ riepen we vrolijk naar elkaar. Want als je toch moet werken kan je daar maar beter het beste van maken. En dus lachen die paar collega’s hier ook. Zijn overigens weer bijna dezelfde gezichten als op Hemelvaartsdag. Het zal ook weer eens niet.
Maar de lunchpakketten zijn besteld, de teksten moeten geschreven worden en de items gemonteerd. Voor je het weet is het weer zes uur en springen we weer op de fiets. Kan ik vanavond meteen vragen aan Jan hoeveel klantjes die nu uiteindelijk heeft gezien.
Ten minste, dat was het plan, want er is een vliegtuig van Air France met 228 personen op mysterieuze wijze van de radar verdwenen. Het vliegtuig vloog van Rio de Janeiro naar Parijs, maar verdween boven de Atlantische Oceaan opeens van de radar.’ Het ergste wordt gevreesd. En dat geldt ook voor ons schema. En voor ons gevoel. Koninginnedag en die andere vliegramp in Schiphol ligt nog vers in ‘t geheugen. Pffftttt.
Dit wordt een latertje.
Geef een reactie